Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: Monika Bak-Rokicka

po rozpoznaniu w dniu 04 października 2016 r. w Warszawie

sprawy W. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania W. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 23 maja 2014 roku, znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż ustala, że dochód ubezpieczonego W. K. stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne wyniósł:

- za rok 1970r. - kwotę 3.801,20 zł (trzy tysiące osiemset jeden 20/100) złotych,

- za rok 1971- kwotę 24.812,80 (dwadzieścia cztery osiemset dwanaście 80/100) złotych,

- rok 1972 - kwotę 27.340,80 (dwadzieścia siedem trzysta czterdzieści 80/100) złotych,

- rok 1973 - kwotę 30.466,40 (trzydzieści tysięcy czterysta sześćdziesiąt sześć 40/100) złotych,

- rok 1974 - kwotę 36.966,40 (trzydzieści sześć tysięcy dziewięćset sześćdziesiąt sześć 40/100) złotych,

- rok 1975 - kwotę 39.379,20 (trzydzieści dziewięć tysięcy trzysta siedemdziesiąt dziewięć 20/100) złotych,

- rok 1976 - kwotę 45.440,00 (czterdzieści pięć tysięcy czterysta czterdzieści) złotych,

- rok 1977 - kwotę 47.348,16 (czterdzieści siedem tysięcy trzysta czterdzieści osiem 16/100) złotych

- rok 1978 - kwotę 49.040,32 (czterdzieści dziewięć tysięcy czterdzieści 32/100) złotych,

- rok 1979 - kwotę 54.415,36 pięćdziesiąt cztery czterysta piętnaście 36/100) złotych.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2014 roku ubezpieczony W. K. złożył do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., odwołanie od decyzji ww. organu rentowego z dnia 23 maja 2014 roku, znak: (...)dotyczącej przyznania emerytury.

W uzasadnieniu odwołania, skarżący podkreślił, iż organ rentowy bezzasadnie
nie uwzględnił do wyliczenia wysokości jego emerytury, wynagrodzenia uzyskiwanego przez ubezpieczonego w okresach zatrudnienia od 5 czerwca 1967 roku do 31 sierpnia 1967 roku, od 1 lutego 1968 roku do 24 października 1968 roku oraz od 2 listopada 1970 roku do 31 marca 1980 roku. Odwołujący nadmienił, iż organ rentowy dysponował angażami dokumentującymi -faktyczne osiągnięte przez ubezpieczonego wynagrodzenie we wskazanych okresach. W ocenie odwołującego, krzywdzące jest zatem przyjęcie przez ZUS w zaskarżonej decyzji, do wyliczenia wskaźnika podstawy wymiaru emerytury, wynagrodzenia minimalnego, zamiast wynagrodzenia rzeczywistego. Odwołujący wniósł nadto o zaliczenie do jego stażu pracy, a tym samym do wysokości świadczenia emerytalnego okresu zatrudnienia (i uzyskiwanego w tym czasie wynagrodzenia) w Spółdzielni Pracy (...) w okresie od 24 września 1964 roku do 16 maja 1967 roku. Odwołujący podniósł, iż dowodem jego zatrudnienia w Spółdzielni Pracy (...) mogą być zeznania świadków. W. K. dołączył do odwołania, dokumentację ww. okresów zatrudnienia (odwołanie k. 2-8 a.s.).

Organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.,
w odpowiedzi na odwołanie z dnia 25 lipca 2014 roku, wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu swojego stanowiska, organ rentowy podkreślił, iż brak jest podstaw do uwzględnienia przy ustalaniu wysokości świadczenia emerytalnego W. K., wskazanych w angażach stawek godzinowych za okres wykonywania pracy od 5 czerwca 1967 roku do 31 sierpnia 1967 roku, od 1 lutego 1968 roku do 24 października 1968 roku oraz od 2 listopada 1970 roku do 31 marca 1980 roku, ponieważ w sytuacjach gdy wynagrodzenie określone jest stawką godzinową, dopuszczalne jest ustalenie wynagrodzenia stanowiącego podstawy wymiaru świadczenia tylko wówczas, jeśli zachowały się dane dotyczące liczby godzin, jaką pracownik faktycznie przepracował w danym okresie na określonym stanowisku (dziennie, tygodniowo, miesięcznie). Mając na uwadze powyższe oraz brak dokumentacji w zakresie rzeczywistej ilości godzin pracy ubezpieczonego, organ rentowy, wskazał, iż do ustalenia wysokości świadczenia emerytalnego przyjął kwoty minimalnego wynagrodzenia. II Oddział ZUS podkreślił, iż przyjął do ustalenia wysokości emerytury odwołującego, okres zatrudnienia w Spółdzielni Pracy (...): tj. okres od 24 września 1964 roku do 16 maja 1967 roku. W świetle podniesionej argumentacji, organ rentowy wskazał, iż zaskarżoną decyzją prawidłowo ustalił wysokość świadczenia ubezpieczonego, a odwołanie W. K. jako bezzasadne w całości winno zostać oddalone (odpowiedź na odwołanie k. 9 a.s.).

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił w sprawie następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony W. K. urodzony (...) nr PESEL (...), w dniu 30 września 2013 roku, złożył do organu rentowego wniosek o emeryturę wyliczoną według najkorzystniejszego wariantu. Ubezpieczony dołączył do wniosku kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych, a także dokumentację zatrudnienia, w tym: zaświadczenia Spółdzielni Pracy (...) z siedzibą w W. z dnia 30 maja 1967 roku, z dnia 27 czerwca 1966 roku, z dnia 1 października 1966 roku, z dnia 2 sierpnia 1966 roku z dnia 9 grudnia 1966 roku, świadectwo pracy Wydawnictwa (...) z dnia 4 września 1967 roku, angaż (...) Spółdzielni (...), z dnia 30 stycznia 1968 roku, zaświadczenia Spółdzielni (...) z dnia 23 października 1968 roku, z dnia 13 listopada 1970 roku, zaświadczenie (...) D. P. o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej -przedsiębiorstwa ubezpieczonego- firmy oferującej usługi poligraficzne i introligatorstwo, z dnia 27 marca 2001 roku.

Po rozpoznaniu wniosku W. K. oraz załączonej dokumentacji zatrudnienia ubezpieczonego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., wydał w dniu 10 stycznia 2014 roku decyzję znak: (...) o przyznaniu ubezpieczonemu emerytury w kwocie zaliczkowej od dnia 1 września 2013 roku, na podstawie art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Podstawa wymiaru świadczenia wyliczona na podstawie art. 55 ustawy emerytalnej, poprzez pomnożenie wskaźnika podstawy wymiaru 59,65% przez kwotę bazową 3080,84 złotych, wyniosła 1837,72 złotych. Do ustalenia wysokości emerytury Zakład (...) okresy składkowe wynoszące 42 lata 10 miesięcy i 23 dni oraz 4 miesiące i 25 dni okresów nieskładkowych. Organ rentowy wydał również w dniu 10 stycznia 2014 roku decyzję o przyznaniu ubezpieczonemu emerytury w kwocie zaliczkowej, na podstawie art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Obliczona na tej podstawie emerytura wynosiła 1924,07 złotych. Zakład nie podjął wypłaty emerytury ustalonej na podstawie art. 55 ustawy emerytalnej, ponieważ ustalona na jej podstawie wysokość świadczenia była mniej korzystana od emerytury ustalonej na zasadach określonych w art. 26 ustawy emerytalnej (k. 66-72 a.r.).

W dniu 26 lutego 2014 roku, ubezpieczony złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury. Do wniosku dołączył: zaświadczenie Wydawnictwa (...) z dnia 5 czerwca 1967 roku, umowę o przyuczenie do zawodu zawartą w dniu 24 września 1963 ze Spółdzielnią Pracy (...), angaż i zaświadczenia Spółdzielni (...), Legitymację Ubezpieczeniową. Ubezpieczony w oparciu o załączoną dokumentację, wniósł o przyjęcie do ustalenia wysokości jego świadczenia emerytalnego, wynagrodzenia otrzymywanego w Wydawnictwie (...) w W. w okresie od 5 czerwca 1967 roku oraz w Rolniczej Spółdzielni (...) od 1 lutego 1968 do 24 października 1968 roku oraz od 2 listopada 1970 roku do 31 marca 1980 roku, a także wniósł o zaliczenie do stażu pracy, okresu pracy- przyuczenia do zawodu – w spółdzielni Pracy (...).

Po przeanalizowaniu wniosku i dokumentacji zatrudnienia odwołującego, Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wydał w dniu 23 maja 2014 roku, decyzję znak: (...) o przyznaniu W. K. emerytury w wysokości 2.061,21 złotych brutto miesięcznie. Organ rentowy wskazał w decyzji sposób wyliczenia emerytury (k. 122-128 a.r.).

W. K. zaskarżył wymienioną decyzję organu rentowego inicjując tym samym przez tutejszym Sądem, niniejsze postępowanie odwoławcze
w sprawie VII U 1472/14 (k. 2-7 a.s.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy, na podstawie przesłuchania odwołującego oraz świadka J. Z. ustalił, iż świadek pracuje w Spółdzielni (...) od 1963 roku do chwili obecnej. Odwołujący pracował w Spółdzielni wraz ze świadkiem począwszy od 1968 roku. W okresie od 25 października 1968 roku do 31 października 1970 roku, odwołujący odbywał zasadniczą służbę wojskową, a w związku z tym, został w tym okresie zwolniony z pracy w Spółdzielni. Ubezpieczony kontynuował zatrudnienie w Spółdzielni po zakończeniu odbywania służby wojskowej , tj. od dnia 2 listopada 1970 roku. Spółdzielnia (...), przekształciła się w spółkę w 1991 roku. Odwołujący się pracował na stanowisku maszynisty offsetowego. W okresie zatrudnienia z tytułu wykonywanej pracy otrzymywał pensję i premię, która wynosiła w granicach 10% wynagrodzenia. Wynagrodzenie było przyznawane według grup i kategorii zaszeregowania. Pracodawca przyznawał też pracownikom premię normatywną oraz trzynastą pensję. Ubezpieczony pracował często w nadgodzinach. Za nadgodziny ubezpieczony dostawał 50% dodatku za pierwsze dwie godziny i 100% za kolejne godziny, a dodatek ten był zawsze wypłacany. Spółdzielnia każdorazowo opłacała także składki ubezpieczeniowe (k. 19-25 a.r., k. 30-33,. 38-41 a.s.). Odwołujący był zatrudniony w Wydawnictwie (...) od 5 czerwca 1967 roku do 31 sierpnia 1967 roku. Z tytułu zatrudnienia w Wydawnictwie (...) prócz wynagrodzenia zasadniczego otrzymywał dodatek za staż pracy w stawce 10 % i premię regulaminową, której wysokość zależała także od wykonania norm, od jakości produkcji oraz nieopuszczania stanowiska pracy. Odwołujący otrzymywał nadto wynagrodzenie w postaci trzynastej pensji oraz nagrody uznaniowe (k. 38-41 a.s.).

W toku postępowania, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu rachuby płac celem ustalenia podstawy wymiaru składki ubezpieczeniowej W. K. za okres od dnia 5 czerwca 1967 roku do dnia 31 marca 1980 roku (k. 42 a.s.). W oparciu o dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu rachunkowości i finansów P. B. z dnia 5 maja 2015 roku, Sąd Okręgowy ustalił, iż w celu obliczenia wynagrodzenia odwołującego niezbędne jest ustalenie liczby przepracowanych przez W. K. godzin w badanym okresie (k. 50-66 a.s.).

Na podstawie zaświadczenia Centralnej Rolniczej Spółdzielni (...) z dnia 13 listopada 1970 roku Sąd Okręgowy ustalił, iż tygodniowa norma pracy odwołującego w Spółdzielni wynosiła po dniu 2 listopada 1970 roku, 40 godzin (k. 25 a.r.).

Wobec zastrzeżeń odwołującego do opinii biegłego sądowego, w zakresie możliwości wyliczenia rzeczywistego wynagrodzenia odwołującego w spornym okresie, na podstawie złożonej do akt sprawy dokumentacji zatrudnienia, Sąd dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego sądowego, celem hipotetycznego ustalenia podstawy wymiaru składki za okres od dnia 5 czerwca 1967 roku do dnia 31 marca 1980 roku, przy założeniu, że czas pracy wynosił 40 godzin tygodniowo, a także celem hipotetycznego ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury (85 a.s.).

Na podstawie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego P. B., Sąd Okręgowy ustalił, iż hipotetyczne wynagrodzenie przy uwzględnieniu okoliczności, iż w okresie od 1 września 1967 r. do 31 stycznia 1968 r. odwołujący nie pozostawał w stosunku pracy, wynosi:

Przyjmując, natomiast, iż wymiar czasu pracy odwołującego w spornym okresie w tygodniu wynosił 40 godzin (przy uwzględnieniu, iż w okresie od września 1967 r. do końca stycznia 1968 roku odwołujący nie był zatrudniony) hipotetyczne wynagrodzenie odwołującego w analizowanym okresie wynosiło:

Hipotetyczny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru dla potrzeb obliczenia kapitału początkowego najkorzystniejszego dla odwołującego, wyliczony dla czterdziestogodzinnego tygodnia pracy z kolejnych 10 lat kalendarzowych dla lat 1971-1980 wyniósł 81,32%. Hipotetyczny wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyliczony w oparciu o hipotetyczne wynagrodzenie z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia - do dnia 31 grudnia 1998 r. wyniósł 68,60%. Wskaźnik wyliczony i przyjęty do wyliczenia kapitału początkowego przez organ rentowy wynosił natomiast 49,38% (na podstawie opinii uzupełniającej biegłego sądowego specjalisty z zakresu rachunkowości i finansów P. B. z dnia 23 lipca 2015 roku k. 122 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 7 października 2015 roku organ rentowy, zakwestionował wyliczenia hipotetycznego wynagrodzenia odwołującego i podniósł, iż zgodnie z wyliczeniami organu, w roku 1976 wynagrodzenie odwołującego wyniosło 45.440 złotych, w 1977 roku – 47.348, 16 złotych, w 1978 roku – 49.040,32 złotych, w 1979 roku 54.415,36 złotych, 1980 roku – 13.603, 84 złotych (k. 143 a.s.).

Wobec rozbieżności wyliczeń wynagrodzenia odwołującego przedstawionych w opinii biegłego oraz w piśmie procesowym organu rentowego z dnia 7 października 2015 roku, Sąd ponownie zobowiązał biegłego sądowego do przedstawienia opinii uzupełniającej i ustosunkowania się zarzutów pełnomocnika organu rentowego (k. 144 a.s.).

Na podstawie uzupełniających wyliczeń biegłego Sąd Okręgowy ustalił, iż w opinii pierwotnej za okres sierpień - listopad 1976 r. wskazano iż wynagrodzenie godzinowe
w stawce 21,85 złotych było wskazaniem omyłkowym - omyłką pisarską, natomiast zgodnie z pismem z dnia 17 stycznia 1977 roku stawka godzinowa w wysokości 21,85 zł obowiązywała dopiero od 1 grudnia 1976 roku. W miesiącach sierpień - listopad 1976 r. obowiązywała odwołującego stawka 20,70 zł. W opinii pierwotnej przy wyliczeniach w arkuszu excel, dokonano obliczeń zaokrąglając wyliczenia do czterech miejsc po przecinku, podczas gdy w wyliczeniach przedstawionych przez organ rentowy zaokrągleń dokonywano do dwóch miejsc po przecinku. Uwzględniając jednak pismo ZUS, zaokrąglenia do dwóch miejsc po przecinku są wyliczeniami prawidłowymi. Na podstawie przeliczonych wartości wynagrodzeń dokonano wyliczenia (...), który w wariancie najkorzystniejszym dla odwołującego z lat 1971-1980 wyniósł 81,16%. (opinia uzupełniająca k. 164-181 a.s.)

Organ rentowy, zajął stanowisko wobec ostatniej opinii biegłego sądowego i podkreślił w piśmie procesowym z dnia 27 czerwca 2016 roku, iż wskaźnik podstawy wymiaru kapitału początkowego wynosi dla odwołującego 87,79 % i jest średnią arytmetyczną wskaźników z poszczególnych lat kalendarzowych, a wynagrodzenia odwołującego w poszczególnych latach zatrudnienia wynosiły jak w tabeli na karcie 190 akt sprawy.

Do zakończenia postępowania, odwołujący wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyjęcie wariantu świadczenia emerytalnego według najkorzystniejszego wariantu wyliczenia jego wynagrodzenia. Pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania (k 206-207 a.s.).

W toku postępowania Sąd oddalił wniosek odwołującego o ponowne przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka J. Z.. W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, a prowadzenie dowodu z dalszych zeznań świadka zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania w sprawie (k. 85 a.s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów
z dokumentacji akt rentowych odwołującego, dokumentacji niniejszych akt odwoławczych, w tym dowodów z wiarygodnych, rzetelnych i udzielających szczegółowych odpowiedzi na stawiane pytania Sądu, opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu rachunkowości (P. B.). Sąd Okręgowy dopuścił również dowód z zeznań świadka J. Z. oraz z przesłuchania odwołującego. W ocenie Sądu, zeznania świadka i odwołującego wzajemnie ze sobą korespondowały, a także znajdowały odzwierciedlenie w dowodach z dokumentów. Sąd miał na uwadze, iż zarówno świadek J. Z. jak i odwołujący nie potrafili przybliżyć konkretnych wartości wynagrodzenia odwołującego uzyskiwanego przez ubezpieczonego w spornych okresach, nie mniej jednak treść ich zeznań, potwierdziła okoliczność, iż odwołujący był uprawniony do dodatków do wynagrodzenia w tym premii regulaminowej, co znajduje odzwierciedlenie także w dokumentacji zatrudnienia ubezpieczonego. Sąd Okręgowy uznał, iż zgromadzony materiał dowodowy stanowił wystarczającą podstawę rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie W. K. od decyzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 23 maja 2014 roku znak: (...), jako zasadne podlega uwzględnieniu.

Sąd Okręgowy podkreśla, iż zgodnie z art.183 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U.2016.887 j.t.) emerytura przyznana na wniosek osoby ubezpieczonej, o której mowa w ust. 1, która osiągnęła wiek uprawniający do emerytury w roku kalendarzowym 2014, wynosi:

1) 20 % emerytury obliczonej na podstawie art. 53 oraz

2) 80 % emerytury obliczonej na podstawie art. 26.

Odnośnie pierwszej części emerytury wskazać należy na treść przepisu art.53
ust. 1 powyższej ustawy zgodnie, z którym emerytura obliczana według tego przepisu
(na tzw. „starych zasadach”) stanowi sumę trzech składników:

1) 24 % kwoty bazowej, o której mowa w art. 19, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4, oraz

2) po 1,3 % podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych,

3) po 0,7 % podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych

Stosownie do art. 15 powyższej ustawy, podstawę wymiaru emerytury stanowi ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 tego samego przepisu przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym złożono wniosek o emeryturę lub rentę. Z kolei ust.6 tego samego przepisu stanowi, że na wniosek ubezpieczonego podstawę wymiaru emerytury lub renty może stanowić ustalona w sposób określony w ust.4 i 5 przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu.

Stosownie do ustępu 2a jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. W celu ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty:

1) oblicza się sumę kwot podstaw wymiaru składek i kwot, o których mowa w ust. 3, w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych,

2) oblicza się stosunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty przeciętnego wynagrodzenia, ogłoszonej za dany rok kalendarzowy, wyrażając go w procentach,
z zaokrągleniem do setnych części procentu,

3) oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów, która, z zastrzeżeniem
ust. 5, stanowi wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury lub renty,

oraz mnoży się przez ten wskaźnik kwotę bazową, o której mowa w art.19, przy czym wskaźnik wysokości podstawy wymiaru nie może być wyższy niż 250%.

Zasady obliczania drugiej części emerytury przewiduje art.26 ust.1 zgodnie z którym, emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art.25 (ust.1 stanowi, że podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.) przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust.5 i art. 183.

Ubezpieczony W. K. urodził się w dniu (...). Wiek emerytalny dla ubezpieczonego wynosi 65 lat i 2 miesiące. W przedmiotowej sprawie zgłoszone przez ubezpieczonego żądania oraz zgromadzone w sprawie dokumenty dawały podstawę do ustalenia wysokości emerytury.

Wskazać należy, że przytoczone zasady postępowania – w świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2003 roku sygn. III UZP 2/03- tak przy ustalaniu prawa
do świadczenia, jak i jego przeliczaniu, pozwalają na ogólną uwagę, iż zamiarem ustawodawcy było umożliwienie ubezpieczonym dokonanie wyboru, w ramach prawa, najkorzystniejszego z ich punktu widzenia okresu, z którego podstawa wymiaru składek ubezpieczeniowych, będzie stanowić podstawę wymiaru świadczenia.

Zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia
z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i (Dz. U. nr 237 poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Wskazana regulacja, wyznacza kierunek postępowania dowodowego, nie oznacza to jednak, aby wysokość uzyskiwanego uposażenia nie mogła być wskazana w inny sposób, tak przy pomocy pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia danego zainteresowanego (tak m. in. Sąd Najwyższy w wyroku z 25 lipca 1997r. – w sprawie II UKN 186/97).

Należy podkreślić, iż Sąd nie jest związany ograniczeniami dowodowymi określonymi dla dowodzenia przed organami rentowymi, co wynika z treści art. 473 k.p.c. i oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane i celowe. W ocenie Sądu, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w zakresie wysokości wynagrodzenia W. K., należy uwzględnić wykazane przez niego, a wynikające z powołanej dokumentacji osobowej stawki godzinowe (przyjmując 40 godzinny tydzień pracy), dodatek stażowy oraz comiesięcznie wypłacane premie regulaminowe w stałej wysokości. Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, iż składniki te wbrew stanowisku organu rentowego, wynikają wprost z powołanych dokumentów, a w zakresie spornej okoliczności –liczby przepracowanych godzin pracy, Sąd Okręgowy uwzględnił dowód z zeznań świadka J. Z., która jako bezpośredni świadek zatrudnienia odwołującego potwierdziła rzeczywiste zatrudnienie ubezpieczonego w obowiązującym go tygodniowym systemie pracy. W toku postępowania, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu rachunkowości celem wyliczenia wysokości emerytury ubezpieczonego w oparciu o całokształt dowodów wysokości wynagrodzenia ubezpieczonego, albowiem wyliczenia niezbędne do rozstrzygnięcia kwestii spornych, wymagały wiedzy specjalistycznej biegłego z zakresu rachunkowości. Sąd uznał, iż opinie biegłego prezentujące hipotetyczne wyliczenia wartości wynagrodzenia odwołującego były wiarygodne, jednakże wobec roszczenia odwołującego (ujętego już we wniosku o świadczenie emerytalne) - tj. wyliczenia wysokości świadczenia w najkorzystniejszym wariancie, Sąd Okręgowy przyjął ostatecznie, że dochód W. K. stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, odpowiada wyliczeniom ujętym w, skorygowanej opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu rachunkowości P. B. z dnia 23 lipca 2015 roku k. 122 a.s., które znajdowały także odzwierciedlenie w końcowym piśmie organu rentowego z dnia 29 czerwca 2016 roku. (k. 188 a.s.)

Wysokość świadczenia emerytalnego odwołującego wyliczona w oparciu
o wykazane składniki wynagrodzenia jest korzystniejsza od wysokości świadczenia wyliczonego na podstawie spornej decyzji (w której dokonano zliczenia dochodów-częściowo jedynie w wysokości wynagrodzenia minimalnego, a nie rzeczywistego), Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§ 2 k.p.c. zmienił tę decyzję, ustalając emeryturę wnioskodawcy w oparciu o wyliczenie dochodu ubezpieczonego w latach 1970- 1979 według wariantu ustalonego w niniejszym postępowaniu.