Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2012 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2012 r.

sprawy z wniosku M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. S.

od decyzji z dnia 04/04/2011 r. nr (...)

1.  oddala odwołanie

2.  przyznaje pełnomocnikowi odwołującej adwokat M. L. z Kancelarii Adwokackiej ul. (...) w W. kwotę 60 złotych powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej z urzędu, którą to kwotę wypłacić ze środków Skarbu Państwa Kasa Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

Sygn. akt. VII U 602/11

UZASADNIENIE

Odwołująca M. S. w dniu 10 maja 2011 r. złożyła za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odwołanie od decyzji z dnia 4 kwietnia 2011 r., znak: (...) w przedmiocie odmowy przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu odwołania odwołująca wskazała, że nie zgadza się z powyższą decyzją organu rentowego, podnosząc, że jest niezdolna do pracy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie, z dnia 19 maja 2011 roku, wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że w świetle stanowiska Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 25 marca 2011 r. została uznana za zdolną do pracy oraz art. art. 57 ust. 1 pkt. 1 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odwołanie jest bezzasadne z uwagi na niespełnienie jednej z niezbędnych przesłanek do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy jaką jest niezdolność do pracy.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 grudnia 2010 r. odwołująca złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania została skierowana na badania lekarskie. Zarówno lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 5 stycznia 2011 r., jak i Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 25 marca 2011 roku (k. 51 tom III akt rent.), nie stwierdzili niezdolności odwołującej do pracy.

W oparciu o powyższe orzeczenie Komisji Lekarskiej organ rentowy decyzją z dnia 4 kwietnia 2011 r., znak: (...), odmówił odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 53 tom III akt rent.).

Odwołująca od powyższej decyzji odwołała się do Sądu, inicjując przedmiotowe postępowanie sądowe (k. 2 a.s.).

Biorąc pod uwagę dolegliwości wskazywane przez odwołującą, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy: ortopedy, neurologa, endokrynologa i kardiologa, celem ustalenia czy odwołująca jest całkowicie czy częściowo niezdolna do pracy, a w przypadku ustalenia, że odwołująca jest całkowicie niezdolna do pracy, czy jest to niezdolność do pracy trwała czy okresowa oraz kiedy powstała i w jakim okresie trwała (postanowienie Sądu z dnia 5 maja 2010 roku - k. 5 a.s.).

Biegły lekarz specjalista kardiolog w opinii z dnia 20 września 2011 roku (k. 25 a.s.), po analizie całości dokumentacji sądowo- lekarskiej i po zbadaniu odwołującej, stwierdził u odwołującej zespół wypadania płatka zastawki mitralnej z falą zwrotną, tętniak przegrody międzyprzedsionkowej , intermittujący blok lewej odnogi pęczka H.. W konkluzji opinii, biegły stwierdził, że stopień zaawansowania ustalonych odchyleń w zakresie układu krążenia nie powoduje obecnie stanu niezdolności do pracy.

Biegły lekarz specjalista neurolog w opinii z dnia 25 października 2011 roku (k. 35 a.s.), po analizie dokumentacji sądowo- lekarskiej i po zbadaniu odwołującej, nie stwierdził u niej żadnych istotnych schorzeń neurologicznych i w konkluzji uznał, że z punktu widzenia neurologicznego odwołująca nie ma istotnie upośledzonej zdolności do pracy i nie spełnia kryterium przynajmniej częściowej niezdolności do pracy.

Biegły lekarz specjalista endokrynolog w opinii z dnia 15 listopada 2011 roku (k. 43 a.s.), po analizie dokumentacji sądowo- lekarskiej i po zbadaniu odwołującej stwierdził występowanie wola guzowatego obojętnego i nieczynny hormonalnie gruczolak prawego nadnercza. W konkluzji opinii biegły uznał, że schorzenia te nie powodują niezdolności do pracy z przyczyn endokrynologicznych.

Biegły lekarz specjalista ortopeda – traumatolog w opinii z dnia 15 listopada 2011 roku (k. 94 a.s.), po analizie dokumentacji sądowo- lekarskiej i po zbadaniu odwołującej stwierdził, że występujące u odwołującej schorzenia narządów ruchu, przy obecnym stanie nasilenia i objawów, nie powodują znaczących ograniczeń do pracy zgodnej z kwalifikacjami, w związku z czym stwierdził, że z punktu widzenia ortopedycznego, u odwołującej nie występuje niezdolność do pracy.

Zarówno odwołująca, jak również organ rentowy nie zgłosili żadnych uwag do opinii wszystkich biegłych (k. 104 i 107 a.s.). Na rozprawie w dniu 21 listopada 2012 roku pełnomocnik odwołującej okazał zaświadczenie lekarskie z dnia 9 listopada 2012 r. wystawione przez lekarza nefrologa, z którego wynika, że odwołująca ma guza nadnercza, przy czym jednocześnie, na wniosek odwołującej, cofnął wniosek z dnia 5 września 2012 r. o powołanie biegłego gastrologa na okoliczność niezdolności do pracy odwołującej z powodu choroby układu pokarmowego (k. 116 i 117 a.s). Pełnomocnik odwołującej wniósł o uwzględnienie odwołania i zasądzenie kosztów procesu. Pełnomocnik organu rentowego wniósł o oddalenie odwołania.

Ustalenia stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o akta sądowe sprawy, w tym akta rentowe odwołującej, wyjaśnienia złożone przez strony na rozprawach, pisma procesowe składane przez strony do akt sprawy oraz opinie sądowo - lekarskie.

Sąd dal wiarę zebranym w sprawie dokumentom, albowiem ich autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron i nie budzi wątpliwości w świetle zgromadzonego materiału dowodowego. Sąd obdarzył wiarą opinie biegłych sądowych lekarzy specjalistów, albowiem zostały wykonane rzetelnie, zgodnie ze wskazaniami wiedzy, na podstawie aktualnie dostępnych informacji na temat stanu zdrowia odwołującej i wyników badań, wynikają z nich jasne i logiczne wnioski. Treść opinii biegłych koresponduje z danymi dotyczącymi odwołującej zawartymi w dokumentacji lekarskiej. Dlatego też Sąd przyjął wnioski w nich zawarte za podstawę do ustalenia powyższego stanu faktycznego.

Zdaniem Sądu Okręgowego materiał dowodowy zgromadzony w niniejszym postępowaniu nie budził żadnych wątpliwości i w kontekście uznania za zbędne dopuszczanie dowodu z opinii biegłego lekarza gastrologa przez samą odwołującą reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika, stanowił wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego sprawę.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie zważył co następuje:

Odwołanie odwołującej M. S. od decyzji ZUS II Oddział w W. z dnia 4 kwietnia 2011 r., znak: (...) jest nieuzasadnione.

Kwestię prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy reguluje ustawa z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r., Nr 153, poz. 1227), zwana dalej „Ustawą o emeryturach i rentach z FUS".

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 wskazanej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1,3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów tj. niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia (ubezpieczenia) albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania zatrudnienia (ubezpieczenia), chyba że ubezpieczony udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Zatem prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 ust. l Ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Pojęcie niezdolności do pracy zostało określone w treści art. 12 i art. 13 Ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Zgodnie z ich treścią za osobę niezdolną do pracy w rozumieniu przepisów ustawy uznać należy osobę, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Za osobę całkowicie niezdolną do pracy uważa się osobę, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ust. 1 i 2 wskazanej ustawy).

Wobec zakwestionowania przez odwołującą decyzji odmownej odnośnie przyznania renty uwagi na niezdolność do pracy, w niniejszym postępowaniu sądowym należało ustalić czy stan zdrowia odwołującej uzasadniałby zmianę zaskarżonej decyzji organu rentowego i przyznanie jej prawa do świadczenia z tytułu niezdolności do pracy, tj. należało zbadać jaki jest faktycznie jej stan zdrowia, czy jest osobą całkowicie lub częściowo niezdolną do pracy i na jaki okres.

Sąd mając na uwadze charakter dolegliwości odwołującej dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych z zakresu ortopedii, neurologii, endokrynologii oraz kardiologii, posiadających wiedzę specjalną w rozumieniu art. 278 k.p.c.

W toku postępowania Sąd uznał, że wyniki postępowania dowodowego opartego w szczególności na opiniach biegłych lekarzy ze wszystkich ww. specjalizacji dają wystarczające podstawy do stwierdzenia, że w niniejszej sprawie nie została spełniona przesłanka do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, polegająca na istnieniu niezdolności do pracy odwołującej.

Z uwagi na uznanie za zbędne dopuszczanie dowodu z opinii biegłego lekarza gastrologa przez samą odwołującą reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika, Sąd nie znalazł podstaw do konieczności powoływania takiego dowodu na okoliczność niezdolności do pracy odwołującej z powodu choroby układu pokarmowego.

W związku z powołanymi wyżej okolicznościami Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c, orzekł jak w pkt. 1 sentencji wyroku.

O kosztach pomocy prawnej z urzędu Sąd orzekł w oparciu o § 19 w zw. z § 12 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.