Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 30 maja 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu XI Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2016 r. w Toruniu na rozprawie

sprawy z wniosku K. K. (1)

I. K.

z udziałem Gminy M. T.

zasiedzenie

postanawia:

1.  dokonać podziału działki położonej w T. ul. (...) oznaczonej numerem 368/1, dla której Sąd Rejonowy w Toruniu prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) na działki:

a.  368/2 o powierzchni 0,0216 ha zgodnie z projektem podziału sporządzonym przez geodetę J. J. stanowiącym integralna część niniejszego postanowienia, znajdującym się na k. 31 akt,

b.  368/3 o powierzchni 0,0114 ha zgodnie z projektem podziału sporządzonym przez geodetę J. J. stanowiącym integralna część niniejszego postanowienia, znajdującym się na k. 31 akt,

2.  dokonać podziału działki położonej w T. ul. (...) oznaczonej numerem 949, dla której Sąd Rejonowy w Toruniu prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) na działki:

a.  949/1 o powierzchni 0,0100 ha zgodnie z projektem podziału sporządzonym przez geodetę J. J. stanowiącym integralna część niniejszego postanowienia, znajdującym się na k. 31 akt,

b.  949/2 o powierzchni 0,0211 ha zgodnie z projektem podziału sporządzonym przez geodetę J. J. stanowiącym integralna część niniejszego postanowienia, znajdującym się na k. 31 akt,

c.  949/3 o powierzchni 0,0059 ha zgodnie z projektem podziału sporządzonym przez geodetę J. J. stanowiącym integralna część niniejszego postanowienia, znajdującym się na k. 31 akt,

3.  stwierdzić, że K. K. (1) i I. K. we wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej nabyli przez zasiedzenie własność nieruchomości położonej w T. ul. (...), na działce oznaczonej numerem (...) o powierzchni 0,0114 ha ( opisanej w punkcie pierwszym b sentencji) z dniem 31 grudnia 2000 roku oraz numerem 949/2 o powierzchni 0,0211 ha ( opisanej w punkcie drugim b sentencji) z dniem 27 maja 2005 roku, wyodrębnione niniejszym postanowieniem.

4.  ustalić, że każdy uczestnik ponosi koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.

UZASADNIENIE

Wnioskodawcy K. i I. K. wnieśli o stwierdzenie, że nabyli przez zasiedzenie w dniu 1 października 2005 roku własność nieruchomości stanowiącej działkę (...), o powierzchni 0,0216 ha, stanowiącą część nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...) oraz działkę (...) o powierzchni 0,0114 ha stanowiącą część nieruchomości dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...), które położone są w T. przy ul. (...). W uzasadnieniu stanowiska wnioskodawcy wskazali, że Ł. i Z. K. ( rodzice wnioskodawcy) od 1959 roku posiadali działki o numerach (...) a od 1980 roku posiadali także działki (...) ( zgodnie z załączonym projektem podziału działek) na których posadowiony jest dom mieszkalny oraz budynki gospodarcze, jako posiadacze samoistni w złej wierze. W latach 70 – tych na nieruchomości został postawiony budynek gospodarczy, który w 1982 roku został rozbudowany i częściowo przekształcony na mieszkalny. Wnioskodawcy od 1982 roku opłacają podatki, jak właściciele nieruchomości budynkowej. Wnioskodawcy nie byli dzierżawcami przedmiotowej nieruchomości, nie płacili innych danin ani na rzecz Skarbu Państwa, ani następnie Gminy M. T.. Przedmiotowe działki według planu zagospodarowania przestrzennego przeznaczone są na drogę, jednak w najbliższych latach na tym gruncie nie jest planowana inwestycja drogowa. Zdaniem wnioskodawców upłynął wymagany 30 – letni okres posiadania samoistnego nieruchomości w złej wierze niezbędny do nabycia prawa własności przez zasiedzenie.

Uczestnik Gmina M. T. w odpowiedzi na wniosek wnosiła o oddalenie wniosku małżonków K.. W uzasadnieniu odpowiedzi na wniosek uczestnik podniósł, że właścicielem nieruchomości objętych wnioskiem - działki (...)- stała się Gmina na podstawie przepisu art. 98 ustawy z 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami , w następstwie wydania przez Prezydenta Miasta T. w dniu 20 lutego 2007 roku decyzji zatwierdzającej wniosek o podział działki objętej księgą (...). Przed Gminą właścicielem nieruchomości była osoba fizyczna. Działka (...) stanowiła natomiast własność Skarbu Państwa, a Gmina stała się jej właścicielem na skutek komunalizacji, tj. z dniem 27 maja 1990 roku. Uczestnik zakwestionował fakt samoistnego posiadania nieruchomości objętej wnioskiem. Wskazano, że wnioskiem o zasiedzenie objęty jest grunt o powierzchni 330 m2, a podatek od nieruchomości wnioskodawcy płacą za grunt o powierzchni 80 m2, co wynika z załączonej decyzji w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości. Tym samym za przeważającą część nieruchomości wnioskodawcy nie płacą podatku od nieruchomości. Uczestnik wskazał nadto, że przepisami ustawy z 14 lipca 1961 roku o gospodarce terenami w miastach i osiedlach, a następnie przez art. 177 kc wyłączono możliwość zasiedzenia nieruchomości stanowiących własność państwową. Dopiero ustawą z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny uchylono przepis art. 177 kc, która to ustawa weszła w życie z dniem 1 października 1990 roku. Przepis art. 10 tej ustawy stanowi, że jeżeli przed dniem wejścia jej w życie istniał stan, który według dotychczasowych przepisów wyłączał zasiedzenie nieruchomości, a według nowych przepisów prowadzi do zasiedzenia, zasiedzenie biegnie od dnia wejścia w życie zmian, jednak termin ulega skróceniu o czas, w którym powyższy stan istniał przed wejściem w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę. Uczestnik podniósł nadto, że z treści wniosku nie wynika w sposób nie budzący wątpliwości, iż wnioskodawcy władali nieruchomością objętą wnioskiem jak właściciel przez 30 lat, a w zakresie działki (...) mogli być jedynie posiadaczami zależnymi. W dalszej części pisma uczestnik podniósł, że przedmiotowe działki gruntu nie mogą być przedmiotem zasiedzenia, ponieważ jako stanowiące część drogi publicznej są rzeczami wyłączonymi z obrotu.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Ł. i Z. K. zamieszkiwali w T. na działkach geodezyjnie oznaczonych numerem (...), wraz z synem K. K. (1). W sąsiedztwie tych działek ( po przeciwnej stronie drogi) znajdowała się działka ( aktualnie o numerze 949) wchodząca pierwotnie w skład parceli 97/61, dla której prowadzona była księga wieczysta M. Tom 25 – karta 701. Właścicielem nieruchomości w 1949 roku był Skarb Państwa Polskiego. W 1965 roku z w/w parceli wydzielono obszar o powierzchni 0,2424 ha, oznaczony numerem działki (...) na arkuszu mapy 260. Następnie działce (...) zmieniono oznaczenie na 451 ( obręb 43), działka przeszła na własność Gminy M. T. 27 maja 1990 roku. Następnie na podstawie decyzji (...) z 22.07.1997 roku została wydzielona działka o numerze (...).

Obok tej działki znajduje się działka o numerze (...), której obszar wchodził w skład parceli nr 6, która zapisana była pierwotnie w księdze wieczystej M. Tom 22- karta 597. W latach 40 – tych właścicielem działki byli: K. F., S. i S. C.. W 1959 roku działka została przeniesiona do (...), jako właściciela ujawniono B. F.. Dla działki urządzono księgę wieczystą o numerze KW (...). W 1965 roku obszar ten został zawarty w działce (...) na arkuszu 260. Zmienił się właściciel działki i został nim J. W. i Z. W.. W 1978 roku zmieniono numer działki na 367 w obrębie 43. W 1998 roku małżonkowie W. sprzedali udział wynoszący 1/3 część we własności nieruchomości zapisanej w KW (...) na rzecz Zgromadzenia Kleryków Regularnych S. z siedzibą w T.. W 2000 roku nastąpiło zniesienie współwłasności nieruchomości i właścicielem nieruchomości ponownie zostali wyłącznie małżonkowie W.. Decyzją z 20 lipca 2007 roku dokonano podziału działki i wydzielono działki nr (...), która przeszła na własność Gminy M. T. – jako przeznaczona na drogę.

Pod koniec lat 70 – tych na gruncie odpowiadającym aktualnie istniejącym działkom o numerach (...) został wybudowany przez Ł. K. i Z. K. budynek gospodarczy, a grunt wokół budynków został uporządkowany. Wcześniej grunty te były nieużytkiem. W początku lat 80 – tych XX wieku został on wyremontowany i przystosowany do zamieszkania. Prace adaptacyjne były wykonywane przez K. K. (1) i Z. K.. W budynku zamieszkali K. i później także w 1984 roku jego żona I. K..

Część działek – na których został posadowiony opisany wyżej budynek - o numerze 368/1 i 949 położonych w T. przy ul. (...) (wyodrębnionych w projekcie podziału sporządzonym przez geodetę J. J. jako działki (...) ) została przez Z. K. w latach 70 –tych ogrodzona, w części granica działek pokrywa się z linią budynków mieszkalnych małżonków K. i I. K.. K. K. (1) i później także jego żona posiadali przedmiotowe działki i gospodarowali nimi w pełnym zakresie, nie będąc w swoim władztwie nad nieruchomościami w żadnej mierze ograniczonym. Zagospodarowali teren w granicach ogrodzenia, korzystali z niego do własnych potrzeb.

/dowód: projekt podziału k. 31, mapa k. 60, zeznania świadka W. S. k. 68, zeznania świadka A. C. k. 90, zeznania świadka J. M. k. 91, zeznania K. K. (1) k. 113 v, decyzja k. 119 b, pismo k. 119 a, decyzja k. 119 i następne/

Urząd Miejski w 1985 roku wydał zaświadczenie, w którym stwierdził, że K. K. (1) figuruje w ewidencji właścicieli nieruchomości jako właściciel budynku mieszkalnego od 31 grudnia 1982 roku. Grunt stanowi – według zaświadczenia – własność Skarbu Państwa.

/zaświadczenie k. 25/

Działka (...) jest zapisana w księdze wieczystej o numerze (...) i obecnie stanowi własność Gminy M. T.. Działka (...) jest zapisana w księdze wieczystej o numerze (...) i obecnie stanowi własność Gminy M. T.. Obie działki są przeznaczone według planu zagospodarowania przestrzennego na drogi. Aktualnie w ich obrębie nie jest prowadzona jakakolwiek inwestycja mająca na celu wykorzystanie gruntów w celach drogowych. Przedmiotowe nieruchomości nie były nigdy dzierżawione przez wnioskodawców ani przez Ł. K.. Ł. K. zawarła z Zarządem Miasta T. umowę dzierżawy działki nr (...) z ob. 43/5 rej. 1 .

/odpis księgi wieczystej (...) k. 5 – 9, zeznania K. K. (1) k. 113 v , umowa k. 72/

W dniu 16 maja 2005 roku Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego Powiatu Grodzkiego przeprowadził kontrolę. Podczas oględzin stwierdzono, że na terenie działki (...) jest usytuowany obiekt – budynek mieszkalny, który powstał w 1980 roku pierwotnie jako gospodarczy. Jako inwestora wskazano K. K. (1). W dniu 27 lipca 2005 roku zostało wszczęte postępowanie administracyjne w sprawie samowolnej budowy budynku mieszkalnego. Zgodnie z obowiązującym w latach 80 – tych Miejscowym Planem Ogólnym Zagospodarowania Przestrzennego, zatwierdzonym Zarządzeniem Nr 26/75 Wojewody (...) z 28 marca 1975 roku, obiekt położony jest na terenie oznaczonym symbolami (...) – przemysł, składy i bazy oraz M 48.KN II – nowoprojektowana ulica ruchu normalnego lk.II – szer. 40 m. Obowiązujący aktualnie miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz uchwała nr 22/98 Rady Miasta T. z 10 grudnia 1998 roku stanowią, że działki przeznaczone są na drogę publiczną. W dniu 3 czerwca 2008 roku wydano decyzję nakazującą K. K. (1) rozbiórkę budynku mieszkalnego jednorodzinnego.

/dowód: dokument k. 23/

Decyzją Prezydenta Miasta T. z dnia 20 lutego 2007 roku dokonano podziału nieruchomości w obrębie działek (...), część z nowo utworzonych działek z mocy prawa przeszła na własność Gminy M. T..

/dowód : decyzja k. 54/

K. K. (1) dokonywał wpłat z tytułu podatku od nieruchomości położonej w T. przy ul. (...).

/dowód: zaświadczenie k. 26, zeznanie K. K. (1) k. 113 v /

Miejski Zarząd Dróg w T. oświadczył w piśmie z dnia 26 czerwca 2008 roku, że w najbliższych latach nie planuje inwestycji drogowych związanych z ulicą (...) na osiedlu (...).

/dowód: pismo k. 28/

Do Sądu Rejonowego w Toruniu 14 maja 2002 roku wpłynął pozew Z. i J. W. przeciwko E. K. i jego żonie o nakazanie wydania powodom nieruchomości o powierzchni 623 m2, stanowiącej część działki (...) dla której Sąd Rejonowy w Toruniu prowadzi księgę wieczystą o numerze KW (...) oraz o zobowiązanie pozwanych do przywrócenia stanu poprzedniego nieruchomości i zabranie nakładów dokonanych na nieruchomości. Pismem z dnia 23 maja 2002 roku ( odpisu pozwu nie doręczono pozwanym) pozew został cofnięty, a Sąd umorzył postępowanie.

/dowód: akta I C 588/02/

Stan faktyczny w niniejszej sprawie został ustalony w oparciu o dowody osobowe i dokumenty zgromadzone w niniejszej sprawie. Zeznania świadków różniły się w zasadzie w zakresie dat, kiedy miało nastąpić objęcie nieruchomości w posiadanie i usytuowanie na nich obiektów budowlanych. Rozbieżności te wynikały – zdaniem Sądu – nie z tendencyjnego fałszywego świadczenia w sprawie, ale niepamięci szczegółów z uwagi na upływ czasu. Zeznania wnioskodawcy Sąd ocenił jako wiarygodne, tworzyły wraz z pozostałym materiałem dowodowym jednolity obraz zdarzeń.

Przepis art. 172 kc stanowi, że do nabycia prawa własności przez zasiedzenie konieczne jest wystąpienie dwóch przesłanek: nieprzerwanego posiadania nieruchomości jako posiadacz samoistny oraz wykazanie się terminem posiadania odpowiednio długim w zależności od wystąpienia dobrej lub złej wiary posiadacza. Posiadaczem samoistnym jest ten, kto rzeczą faktycznie włada jak właściciel. Na posiadanie składają się fizyczne władztwo nad rzeczą oraz wola władania nieruchomością jak właściciel ( art. 336 kc). Przesłanki te muszą być spełnione łącznie przez wskazany w ustawie termin. Termin posiadania rzeczy wymagany do stwierdzenia zasiedzenia zależny jest od dobrej lub złej wiary posiadacza. Kodeks cywilny nie zawiera definicji dobrej lub złej wiary. Doktryna i orzecznictwo Sądu Najwyższego wyróżnia tradycyjne rozumienie dobrej wiary i jej liberalne ujęcie. W ocenie Sądu w przypadku zasiedzenia nieruchomości zasadne będzie przyjęcie definicji tradycyjnej, gdzie dobra wiara polega na błędnym, ale w danych okolicznościach usprawiedliwionym przekonaniu posiadacza nieruchomości, że przysługuje mu wykonywane przez niego prawo. Definicja dobrej wiary zawarta w ustawie o księgach wieczystych i hipotece, przeniesiona na grunt kodeksu cywilnego nakazuje uznać, że w złej wierze jest ten, kto wie, albo wiedzieć powinien, że prawo własności przysługuje nie jemu ale innej osobie. Bez wątpienia w niniejszej sprawie ( ponieważ nieruchomości posiadały urządzone księgi wieczyste) należało przyjąć, że wnioskodawcy i ich poprzednicy prawni pozostawali jako posiadacze nieruchomości w złej wierze.

Działka będąca przedmiotem postępowania o numerze 949 stanowiła własność Skarbu Państwa. Zasiedzenie nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa było wyłączone najpierw ustawą z 14 lipca 1961 roku o gospodarce terenami w miastach i osiedlach, a następnie przez art. 177 kc, który został uchylony ustawą z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny, która weszła w życie z dniem 1 października 1990 roku. Przepis art. 10 przywołanej ustawy stanowi, że jeżeli przed wejściem jej w życie istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie nieruchomości, a według przepisów obowiązujących po wejściu jej w życie prowadzi do zasiedzenia, zasiedzenie biegnie od dnia wejścia jej w życie, jednak termin ten ulega skróceniu o czas, w którym powyższy stan istniał przed wejściem w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę. W ocenie Sądu datą, od której należy liczyć bieg terminu do zasiedzenia nieruchomości, jest data 27 maja 1990 roku, kiedy to wymieniona działka na skutek komunalizacji mienia – stała się własnością Gminy M. T.. Zgodnie jednak z brzmieniem przepisu art. 10 ustawy z dnia 28 lipca 1990 roku należało dokonać skrócenia o połowę okresu wymaganego do upływu terminu zasiedzenia. Wobec powyższego – jako że objęcie nieruchomości w posiadanie samoistne nastąpiło w złej wierze ( nieruchomość miała urządzoną księgę wieczystą) – należało ustalić upływ terminu zasiedzenia na 27 maja 2005 roku. Od 1 października 1990 roku obowiązuje bowiem dłuższy okres posiadania niezbędny do nabycia prawa własności przez zasiedzenie – 30 letni w przypadku złej wiary.

W przypadku działki oznaczonej numerem (...) – po wyodrębnieniu jej z działki (...) – bieg terminu zasiedzenia należało liczyć w ocenie Sądu od dnia 31 grudnia 1970 roku. Zeznania świadków i wnioskodawcy bowiem nie precyzują bowiem dokładnie daty objęcia opisywanej części nieruchomości w posiadanie, jednak wszyscy zeznają jednolicie, że od lat 70 – tych już z całą pewnością na nieruchomości znajdowały się obiekty gospodarcze usytuowane na gruncie przez małżonków Z. i Ł. K. – poprzedników prawnych K. i I. K., a objęta w posiadanie nieruchomość była ogrodzona płotem. Zatem należało przyjąć, że najpóźniej z dniem 31 grudnia 1970 roku doszło do objęcia gruntu w posiadanie. Przepis art. 172 kc w brzmieniu obowiązującym w dacie objęcia nieruchomości w posiadanie stanowił, że okres posiadania samoistnego wymagany do nabycia prawa wynosi 10 lat w dobrej wierze i 20 lat w złej wierze, jednak przed upływem 20 - letniego okresu posiadania przepis zmienił swoje brzmienie i należało od dnia 1 października 1990 roku przyjmować termin 30 – letni dla posiadaczy w złej wierze (ustawa z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy – kodeks cywilny), zatem nabycie prawa własności nastąpiło z dniem 31 grudnia 2000 roku.

Należy jeszcze zaznaczyć, że złożona przez uczestnika umowa ( k. 72 i następne) dotycząca dzierżawy gruntu przez Ł. K. z 30 czerwca 1995 roku dotyczyła działki oznaczonej numerem (...), a nie przedmiotowych działek. Grunty objęte niniejszym postępowaniem nie były nigdy przedmiotem umowy dzierżawy, takiej okoliczności w toku niniejszego postępowania nie wykazano.

Wątpliwości w zakresie oceny charakteru posiadania nieruchomości przez małżonków K. może budzić treść pism znajdujących się w aktach (...) w T., oznaczonych sygnaturami PINB 7140/115/01/JP oraz (...), karty 19 i 9. Należy jednak wskazać, że pisma te zostały napisane w związku z toczącym się wówczas postępowaniem administracyjnym, po ujawnieniu w początku roku 2000, że nieruchomości są własnością innych osób i Sąd w niniejszym postępowaniu przyjął, że posiadacze samoistni pozostawali w złej wierze. Mieli zatem świadomość, że nie mają tytułu własności wobec przedmiotu posiadania, jednak faktyczne czynności podejmowane przez nich na gruncie – należało, mimo treści tych pism, oceniać jako właścicielskie.

W ocenie Sądu K. i I. K. władali nieruchomością z wyłączeniem innych osób, sprawując pełne władztwo nad rzeczą i uważali się co najmniej w chwili objęcia rzeczy w posiadanie za uprawnionego do dokonywania na niej zmian i władania nią w zakresie odpowiadającym prawu własności. Wznieśli na gruncie budynek, najpierw w końcu latach 70 – tych ( w bliżej nieustalonej dacie) – gospodarczy, który następnie został przystosowany na cele mieszkaniowe, a działka ogrodzona została płotem. Żadna osoba trzecia nie sprzeciwiała się takim działaniom posiadaczy, nie ingerowała w grunt w inny sposób, nie utrudniała i nie uniemożliwiała wykonywania władztwa na nieruchomości.

Zeznania świadka A. C. – zstępnej J. W., będącego w okresie wcześniejszym właścicielem jednej z przedmiotowych działek w istocie potwierdzają tezy wnioskodawców, że posiadali nieruchomość jak właściciel oraz wobec osób trzecich okazywali w odpowiednim zakresie swoje nieskrępowane władztwo nad rzeczą. J. W. natomiast przez wiele lat, aż do końca lat 90 – tych XX wieku, nie miał wiedzy do którego miejsca na gruncie faktycznie rozciąga się jego własność. Ustalenia te poczynił dopiero w podanym czasie.

W toku czynności dowodowych przeprowadzono dowód z akt I C588/02. Należy podkreślić, że w przywołanej sprawie wniosek został cofnięty jeszcze przed doręczeniem jego odpisu posiadaczom nieruchomości, postępowanie zostało umorzone, a nadto jako strona postępowania nie był wskazany ani K. K. (1), ani jego poprzednik prawny, lecz E. K. i jego żona nie wskazana z imienia i nazwiska, którzy nigdy nie byli posiadaczami przedmiotowej nieruchomości. Wobec powyższego nie można wysunąć wniosku o przerwie biegu terminu zasiedzenia wobec podjętych czynności , o jakich mowa w przepisie art. 123 kc. Do przerwania biegu zasiedzenia stosuje bowiem się odpowiednio przepis art. 123 kc. Nadto sprawa o wydanie nigdy nie weszła w etap zawisłości sporu, albowiem wniosek został cofnięty przez powoda jeszcze przed doręczeniem jego odpisu pozwanemu.

Uczestnik przywołał także uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2006 roku ( III CZP 72/06), w której Sąd Najwyższy stwierdził, że drogi publiczne są wyłączone z obrotu, oraz iż mogą być przedmiotem prawa własności, jednak tylko dla podmiotów własności publicznej – Skarbu Państwa albo gminy. Rzecz extra commercium nie może być przedmiotem przeniesienia własności, ani przedmiotem posiadania. W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, przywołana uchwała nie może stwarzać stanu prawnego, który niejako stanowiłby zakaz nabycia przez zasiedzenie nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa czy gminy, bez względu na faktyczny sposób korzystania z gruntu. Taka interpretacja przepisów stanowiłaby o obowiązywaniu w dalszym czasie, do niektórych nieruchomości, zakazu z art. 177 kc, który został uchylony. W ocenie Sądu niemożność posiadania jak właściciel rzeczy dotyczy faktycznie nieruchomości, które ze swojej natury i właściwości faktycznych nie mogą być przedmiotem posiadania właścicielskiego, albowiem urządzonych dróg publicznych, placy, pomników itp. nie można posiadać w taki sposób. Natomiast, gdy grunt ma inne faktyczne wykorzystanie, aniżeli zapisane w planie zagospodarowania przestrzennego, to co do zasady zachodzi możliwość objęcia go w posiadanie właścicielskie, nawet jeśli według planów jest przeznaczony w przyszłości na drogi. Przedmiotowe nieruchomości nie były nigdy urządzone jako drogi, dlatego też Sąd orzekł o ich nabyciu w drodze zasiedzenia na podstawie przywołanych wyżej przepisów. Należy również zaznaczyć, że własność nieruchomości nabyta w czasie trwania związku małżeńskiego – o ile termin zasiedzenia zakończył się w czasie trwania wspólności ustawowej- przez zasiedzenie wejdzie do majątku wspólnego małżonków.

Mając powyższe na uwadze Sąd dokonał w pierwszej kolejności fizycznego podziału przedmiotowych nieruchomości i po wyodrębnieniu części, które były objęte posiadaniem właścicielskim przez wnioskodawców, należało stwierdzić jak w punkcie trzecim sentencji w oparciu o wyżej przywołane przepisy.

O kosztach postanowiono na mocy art. 520§ 1 kpc.