Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2016r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Magdalena Glinkiewicz

Protokolant st. sekr. sąd. Bożena Czajkowska

Po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2016 r. w Toruniu.

sprawy z powództwa

E. M.

przeciwko:

G. M.

o:

zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego G. M. na rzecz powódki E. M. kwotę 13.000 zł (trzynaście tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 17 maja 2016r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.817 zł (cztery tysiące osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 650 zł (sześćset pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów sądowych, od uiszczenia których powódka była zwolniona.

Sygn. akt I C 1069/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 maja 2016r. powódka E. M. wniosła o zasądzenie od pozwanego G. M. kwoty 13.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż za pośrednictwem portalu internetowego ogłosiła sprzedaż sprzętu, wyposażenia i akcesoriów gastronomicznych w związku ze zlikwidowaną restauracją. Pozwany dokonał zakupu przedmiotów za łączną wartość 20.000 zł. Pozwany w dniu 25 sierpnia 2015 r. odebrał przedmioty. Strony ustaliły, iż wartość sprzedanych rzeczy wynosi 20.000 zł. Pozwany uiścił na rzecz powódki jedynie 7.000 zł.

Postanowieniem z dnia 24 czerwca 2016 r. Sąd Rejonowy w Toruniu zwolnił powódkę od kosztów sadowych w całości.

Nakazem zapłaty z dnia 24 czerwca 2016 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu

Pozwany złożył w terminie sprzeciw wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwany zaprzeczył, aby umówił się z powódką na zapłatę kwoty 20.000 zł Wskazał, iż powódka żądała od niego dopłaty w wysokości 8.000 zł. Dodał, iż umawiając się z powódką na kolejne spotkanie zamierzał nawet zwrócić cały towar.

W odpowiedzi powódka podtrzymała swoje żądania. Wskazała, iż pozwany sam wskazywał przedmioty, które chce nabyć i został poinformowany o ich cenach. Zaprzeczyła twierdzeniom dotyczącym tego, iż pozwany chciał zwrócić towar. Celem spotkania była zapłata za zakupiony towar czego pozwany nie uczynił. Zaznaczyła, iż transport z towarem odjechał i w chwili spotkania pozwany był już w posiadaniu tych przedmiotów, za które nie zapłacił.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 20 kwietnia 2016 r. E. M. wystawiła na portalu internetowym (...) na sprzedaż kompletne wyposażenie restauracji, kawiarni i baru.

Dowód: dokumentacja fotograficzna k. 14-16

G. M. wyraził chęć zakupu części oferowanego towaru. E. M. wiadomością mailową przekazała zainteresowanemu wartość poszczególnych rzeczy oraz ich zdjęcia.

Dowód: wiadomość mailowa k. 17-66

przesłuchanie powódki E. M. z 16.11.2016 r. 00:27:46-00:40:59, k. 138-138v

W dniu 25 sierpnia 2015 r. E. M. umówiła się z G. M. w magazynie w S., gdzie składowane były rzeczy z restauracji. Następnie wspólnie udali się do drugiego magazynu znajdującego się w T.. G. M. sam wybierał rzeczy, które zamierzał zakupić, wiedział jaka jest ich wartość. Wartość całego zakupionego towaru wynosiła 20.000 zł. Przedmiotowego dnia E. M. otrzymała od kupującego kwotę 5.000 zł. Pieniądze zostały wypłacone przez pozwanego z bankomatu w I. przy ul. (...).

Dowód: zeznania świadka B. K. z 16.11.2016 r. 00:10:58-00:21:47, k. 137v-138;

zeznania świadka J. M. z 16.11.2016 r. 00:21:47 – 00:26:29, k. 138;

przesłuchanie powódki E. M. z 16.11.2016 r. 00:27:46-00:40:59, k. 138-138v

Około godziny 22.30 zakończyło się pakowanie towaru. G. M. miał przenocować w S. wraz ze spakowanym towarem, a następnego dnia podczas umówionego spotkania miał przekazać E. M. pozostałą należność za towar.

Dowód: zeznania świadka B. K. z 16.11.2016 r. 00:10:58-00:21:47, k. 137v-138;

zeznania świadka J. M. z 16.11.2016 r. 00:21:47 – 00:26:29, k. 138

przesłuchanie powódki E. M. z 16.11.2016 r. 00:27:46-00:40:59, k. 138-138v

W nocy samochód wraz z towarem wyjechał do K.

Dowód: zeznania świadka B. K. z 16.11.2016 r. 00:10:58-00:21:47, k. 137v-138;

zeznania świadka J. M. z 16.11.2016 r. 00:21:47 – 00:26:29, k. 138

przesłuchanie powódki E. M. z 16.11.2016 r. 00:27:46-00:40:59, k. 138-138v

Następnego dnia rano, tj. w dniu 26 sierpnia 2015r. G. M. zapłacił E. M. jedynie 2.000 zł. Pomimo prośby E. M. o zwrot towaru, odmówił oddania towaru.

Dowód: zeznania świadka B. K. z 16.11.2016 r. 00:10:58-00:21:47, k. 137v-138;

zeznania świadka J. M. z 16.11.2016 r. 00:21:47 – 00:26:29, k. 138

przesłuchanie powódki E. M. z 16.11.2016 r. 00:27:46-00:40:59, k. 138-138v

G. M. zapewniał E. M., że w przyszłości rozliczy się z nią, czego jednak nie uczynił. E. M. zaproponowała, iż zgodzi się na dopłatę 8.000 zł jeśli G. M. zwróci jej piec konwekcyjno - parowy. Nie doszło jednak do zwrotu pieca.

Dowód: wiadomości mailowe k. 67

przesłuchanie powódki E. M. z 16.11.2016 r. 00:27:46-00:40:59, k. 138-138v

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, dokumentów przedłożonych przez strony, a nadto zeznań świadków i akt sadowych.

Wiarygodność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron i nie budziła wątpliwości Sądu.

Sąd uznał za wiarygodne i znaczące dla sprawy zeznania świadków: B. K. i J. M. złożone na okoliczność zawarcia umowy sprzedaży sprzętu gastronomicznego, ustalenia wartości i ceny, przekazania pozwanemu towaru, dokonania częściowej zapłaty za towar i braku uregulowania pozostałej kwoty przez poważnego. Sąd miał na uwadze fakt, iż świadkowie są koleżankami powódki niemniej nie przesądziło to o uznaniu, iż ich zeznania są stronnicze i nie zasługują na wiarygodność. Świadkowie relacjonowali rzetelnie przebieg transakcji pomiędzy stronami. Ich zeznania był jasne logiczne i wzajemnie ze sobą korespondowały.

Z zeznaniami świadków korelowały twierdzenia przedstawione przez powódkę. Sąd nie znalazł przyczyn dla których miałby odmówić im waloru wiarygodności.

Sąd nie przeprowadził dowodu z przesłuchania stron w osobie pozwanego, albowiem pozwany wezwany prawidłowo nie stawił się na terminie rozprawy w dniu 16 listopada 2016r. Wniósł jedynie o odroczenie terminu rozprawy.

Wskazać należy, iż na wniosek pozwanego Sąd zniósł termin pierwszej rozprawy wyznaczony na dzień 19 października 2016r. wyznaczając kolejny termin na dzień 16 listopada 2016r. W dniu 16 października 2016r. pozwany telefoniczne poinformował pracownika Sądu o tym, iż nie stawi się również tego dnia w Sądzie i prosi o wyznaczeniu kolejnego terminu rozprawy. Podkreślić należy, iż pozwany był wezwany na termin rozprawy do stawienia się osobiście celem przesłuchania w charakterze strony pod rygorem pominięcia rzeczonego dowodu. Wezwanie zostało doręczone w dniu 28 września 2016 r. Pozwany poza telefoniczną informacją o tym, iż nie stawi się na rozprawie w dniu 16 października 2016 r. w żaden sposób nie usprawiedliwił swego niestawiennictwa.

Zgodnie z treścią art 302 § 1 k.p.c. dopuszczalne jest pominięcie przez Sąd dowodu z zeznań stron w sytuacji gdy strony przez swoje niestawiennictwo uniemożliwiły jego przeprowadzenie. W realiach niniejszej sprawy pozwany nie usprawiedliwił swojego niestawiennictwa na rozprawie w dniu 16 października 2016r. i poprzez to niestawiennictwo uniemożliwił przeprowadzenie dowodu z jego przesłuchania w charakterze strony. Zgodnie natomiast z art. 214 § 1 k.p.c. rozprawa ulega odroczeniu, jeżeli sąd stwierdzi nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność strony jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć. Żadna zaś z wymienionych w cytowanym przepisie okoliczności w niniejszej sprawie nie wystąpiła.

Z tych samych względów nie był zasadny również wniosek pozwanego o odroczenie terminu rozprawy wyznaczonego na dzień 16 października 2016r. zgłoszony telefonicznie w dniu rozprawy. Wniosek o odroczenie nie został w żaden sposób uzasadniony, tym samym nie ziścił się żaden z warunków odroczenia rozprawy określonych w art. 214 § 1 k.p.c., albowiem nie zachodziło żadne nagłe nadzwyczajne zdarzenie albo inna znana sądowi przyczyna.

Bezspornym w niniejszej sprawie było, że powódka poprzez portal internetowy wystawiła na sprzedaż sprzęt, wyposażenie i akcesoria gastronomiczne, zaś pozwany dokonał ich zakupu. Poza sporem pozostaje również kwestia wpłaconej przez pozwanego łącznie kwoty 7.000 zł. Pozwany nie kwestionował również zakresu zakupionych od powódki rzeczy ani ich wartości. Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się natomiast do odpowiedzi na pytanie, czy powódka słusznie żąda zapłaty od pozwanego pozostałej należności w wysokości 13.000 zł.

W ocenie Sądu, mając na względzie zebrany w sprawie materiał dowodowy oraz obowiązujące normy prawa, na tak postawione pytania należało udzielić odpowiedzi negatywnej.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie z art. 6 k.c. oraz art. 232 zd. 1 k.p.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, a strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Przepis art. 6 k.c. wyraża dwie ogólne reguły: pierwszą – generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą regułę, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Pierwsza „zasada obowiązku udowodnienia powoływanego faktu” jest w istocie nieunikniona ze względów racjonalnych, ponieważ odmienna regulacja powodowałaby powstanie niedopuszczalnej łatwości wywodzenia skutków prawnych z prostego powołania się na fakt bez potrzeby jego udowodnienia. Natomiast druga stanowi „ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu”, od której wyjątki wskazywać mogą niektóre przepisy szczególne (A. Kidyba (red.), K. Kopaczyńska-Pieczniak, E. Niezbecka, Z. Gawlik, A. Janiak, A. Jedliński, T. Sokołowski, Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I. Część ogólna, LEX 2009).

Wskazana w art. 6 k.c. „ogólna zasada rozkładu ciężaru dowodu”, jest regułą w znaczeniu materialnym wskazującą, kto poniesie skutki nieudowodnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, natomiast przepis art. 232 kpc wskazuje, kto ponosi ciężar dowodu w znaczeniu formalnym, „kto powinien przedstawiać dowody” (tak trafnie w orz. SN z dnia 17 lutego 2006 r., V CSK 129/05, Lex nr 200947). Z komentowanego przepisu wynika dla sądu nakaz rozstrzygnięcia merytorycznego, nawet wtedy, gdy postępowanie dowodowe nie przyniosło efektu; sąd powinien rozstrzygnąć na niekorzyść osoby, która opierała swe twierdzenia na faktach nieudowodnionych (P. Machnikowski (w:) Kodeks cywilny..., red. E. Gniewek, t. I, s. 34; podobnie K. Piasecki (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., red. K. Piasecki, s. 770).

Z przedstawionego wywodu teoretycznego wynika, iż powódka winna wykazać, że to pozwany był zobowiązany do zapłaty za zakupiony towar. W ocenie Sądu powódka sprostała ciążącemu na niej obowiązkowi. Prawdą jest, iż pozwany zareagował na ogłoszenie powódki i w dniu 25 sierpnia 2016r. stawił się w S. celem zakupu części z oferowanych towarów. Wspólnie jeździli do magazynów powódki i pakowali towar. Nie było żadnych wątpliwości, iż za zakupiony towar pozwany będzie musiał zapłacić. Pozwany został bowiem poinformowany o wartości każdej z zakupionych przez siebie rzeczy. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego jasno wynika, iż pozwany wpłacił powódce najpierw 5.000 zł zaś pozostała kwota miała być wpłacona następnego dnia rano. Pozwany bez zgody powódki wysłał samochód z zapakowanym towarem do K.. W trakcie spotkania w dniu 26 sierpnia 2016r. przekazał powódce jedynie kwotę 2.000 zł odmawiając wpłaty pozostałej należności. Wskazać należy, iż Sąd uznał za prawdziwe twierdzeń pozwanego jakoby powódka żądała od niego dopłaty jedynie w wysokości 8.000 zł. Powódka zeznając na rozprawie wyjaśniła, iż wzywała pozwanego do zwrotu zabranego towaru, na co on nie wyraził zgody. Zaproponowała również, iż w przypadku zwrotu pieca konwekcyjno – parowego, będzie musiał dopłacić jedynie 8.000 zł. Z powyższego jednoznacznie wynika, iż wiadomość powódki odnośnie dopłaty kwoty 8.000 zł dotyczyła jedynie wskazanej powyżej sytuacji. Skoro pozwany nie zwrócił powódce pieca, to tym samym nie może twierdzić, że winien dopłacić powódce niższą kwotę, niż ta, na którą strony pierwotnie się umówiły. Podkreślić należy również, iż pozwany w zasadzie nie kwestionował zabranego od powódki towaru oraz jego wartości. Powódka zaś przedstawiając szczegółowy spis rzeczy i ich wartość udowodniła, iż pozwany był zobowiązany do zapłaty kwoty 20.000 zł. Wobec uiszczenia kwoty 7.000 zł do zapłaty pozostałą jeszcze kwota 13.000 zł.

W myśl art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł w punkcie I wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 13.000 zł

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o przekazanie sprawy do Sądu Rejonowego Katowice – Wschód w Katowicach, albowiem roszczenie powódki wynikało z umowy sprzedaży, właściwość tut. Sądu wynikała z treści art. k.c. 34 k.c.

Sąd oddalił wniosek powódki i zwrócenie się do Krajowego Rejestru Karnego o udzielenie informacji dotyczącej pozwanego, albowiem fakt ten nie miał istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

O kosztach orzeczono w punkcie II wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Ponieważ w niniejszej sprawie to pozwany jest stroną przegrywającą, dlatego też zasądzono od niego na rzecz powódki kwotę 4.817 zł w tym kwotę 4.800 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Zgodnie z art. 113 ust 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28 lipca 2005 roku ( Dz. U. Nr z 2014 r. Nr 1025) Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 650 zł tytułem kosztów sądowych, od których powódka została zwolniona.