Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

G., dnia 29 września 2016r

Sąd Rejonowy w Gdyni, I Wydział Cywilny

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowicka - Midziak

Protokolant : Y. K.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 września 2016r

sprawy z powództwa D. P.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2 532,12 zł. ( dwa tysiące pięćset trzydzieści dwa złote dwanaście groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powódka D. P. domagała się zasądzenia od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 17.791 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 listopada 2012r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę powstałą w dniu 11 października 2012r. wskutek zderzenia samochodu powódki marki T. (...) o nr rej (...), kierowanego przez I. K. z samochodem marki M. o nr rej. (...), kierowanym przez K. G.. Powódka wskazała, iż na miejsce zdarzenia została wezwana Policja, jak również, że w dniu 12.10.2012r. zgłosiła szkodę pozwanemu w ramach umowy auto-caso, jednak pozwany odmówił wypłaty odszkodowania wskazując, iż szkoda nie mogła powstać w okolicznościach opisanych w jej zgłoszeniu. W ocenie powódki stanowisko to jest błędne, albowiem umowa auto-casco obejmuje wszelkie szkody powstałe również z winy ubezpieczonego, a zatem powódka nie ma celu w ukazywaniu fałszywych okoliczności zdarzenia. Dodała także, iż w sprawie doszło do szkody całkowitej, dlatego też domaga się różnicy pomiędzy wartością pojazdu sprzed szkody wyliczoną przez pozwanego na kwotę 45.000 zł, a kwotą pozostałości tj. 27.209 zł. W konsekwencji do zapłaty pozostaje kwota 17.791 zł.

(pozew k. 2 – 4)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu wskazując, iż w jego ocenie nie doszło do kolizji obydwu pojazdów w okolicznościach podanych przez powódkę. Pomiędzy uszkodzeniami obydwu pojazdów bowiem brak jest korelacji. Ponadto przebieg kolizji w podanych okolicznościach wyklucza wizja lokalna miejsca zdarzenia oraz kierunek działania sił mechanicznych, które spowodowały uszkodzenia w obu pojazdach. Wskazują na to również deklarowana prędkość pojazdu powódki, odległość miejsca kolizji od łuku drogi oraz minimalna droga potrzebna kierującemu pojazdem M. do wykonania uniku o 1 metr. Ponadto pojazdy ustawione wg oświadczeń uczestników zdarzenia nie mogły odnieść stwierdzonych podczas oględzin uszkodzeń. Nie pasuje zakres, rozmieszczenie oraz nasilenie uszkodzeń we wzajemnych relacjach. Także ocena sytuacji przez kierującego pojazdem marki M. i podjęte przez niego reakcje budzą wątpliwości co do możliwości ich zaistnienia.

(odpowiedź na pozew k. 28 - 29).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Stwierdzone uszkodzenia pojazdu powódki marki T. (...) o nr rej (...) nie powstały w dniu 11 października 2012r. w wyniku kolizji z pojazdem M. o nr rej. (...) na skutek cofania przez kierowcę T. (...) na drogę, po której poruszał się pojazd M., kierowany przez K. G. (2), mający pierwszeństwo przejazdu.

(dowód: opinia biegłego sądowego M. T. k. 137 - 142)

Powódka zgłosiła szkodę pozwanemu w ramach ubezpieczenia auto – casco. Pozwany, po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, odmówił wypłaty odszkodowania, uznając że uszkodzenia pojazdu powódki nie mogły powstać w podanych okolicznościach.

(okoliczność bezsporna).

Sąd zważył, co następuje:

Kluczowa kwestia sporna w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia, czy w dniu 11 października 2012r. doszło do uszkodzenia pojazdu powódki marki T. (...) o nr rej (...) na skutek kolizji tego pojazdu z pojazdem marki M. o nr rej (...), w okolicznościach wskazywanych przez uczestników zdarzenia tj. na skrzyżowaniu ulicy (...) z ulicą (...) na skutek nieudzielenia pierwszeństwa przejazdu przez kierującego pojazdem T. (...) – I. K.. W związku z tym, że powyższe ustalenia wymagały wiedzy specjalistycznej, Sąd, na wniosek stron, dopuścił dowód z opinii biegłego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych M. T.. Powyższa opinia w ocenie Sądu jest wiarygodna i stanowi pełnowartościowy dowód na powyższą okoliczność przede wszystkim dlatego, że została ona sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i wyceny pojazdów. Biegły poprawnie zanalizował stan faktyczny biorąc pod uwagę cały materiał zgromadzony w sprawie i sporządził ją uwzględniając wszystkie aspekty sprawy. Zdaniem Sądu złożona opinia jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, stąd nie ma podstaw do kwestionowania wniosków w niej zawartych. Ponadto opinia ta w zasadzie nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a jedyne zarzuty co do niej stanowiły wnioski powódki o jej uzupełnienie. Podkreślić jednak należy, iż opinia była kompletna i oparta na całym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, to jedynie materiał dowodowy był nie wystarczający do przyjęcia za wykazane na jego podstawie twierdzenia powódki. Powyższe zatem w żadnym wypadku nie podważa wiarygodności sporządzonej przez biegłego opinii i nie wymaga zdaniem Sądu jej uzupełnienia. Ponadto wskazać należy, iż po przesłuchania świadka I. K. Sąd zwrócił się do biegłego, czy zeznania te w jakikolwiek sposób wpływają na zmianę wydanej opinii. Biegły jednak nie wskazał na taką okoliczność. Z tych też względów Sąd oddalił wniosek o dowód z uzupełniającej opinii biegłego zgłoszony w piśmie z dnia 27.06.2016r. Ponadto Sąd oddalił również wnioski o dowód z dokumentów załączonych do tego pisma, jako złożonych po terminie, bez dostatecznego usprawiedliwienia i wpływających na nieuzasadnione przedłużenie postępowania. Podkreślić należy, że wnioski dowodowe strony są obowiązane zgłaszać w terminach zakreślonych przez Sąd (art. 207§3 kpc), a nie dopiero w razie wydania niekorzystnej dla strony opinii biegłego. Powódka w niniejszej sprawie była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, który został zobowiązany przez Sąd do złożenia pisma procesowego w trybie art. 207§3 kpc postanowieniem z dnia 6 marca 2015r (k. 39 akt), który to termin upłynął bezskutecznie, za wyjątkiem wniosku o dowód z opinii biegłego, który powód zawarł w piśmie z dnia 6.04.2015r. Kolejne wnioski dowodowe zostały zgłoszone przez powoda dopiero po wydaniu przez biegłego niekorzystnej opinii. W związku z tym, zdaniem Sądu, powyższe wnioski należało uznać za spóźnione, nieusprawiedliwione i wpływające niewątpliwie na przedłużenie postępowania. Dalsze wnioski dowodowe pełnomocnik powódki złożył dopiero na ostatnim terminie rozprawy, przed jej zamknięciem, wnioskując o przesłuchanie powódki oraz świadka I. K. w obecności biegłego. W ocenie Sądu niezależnie zatem od tego, że wnioski te były spóźnione, to wskazać należy, że dowód z zeznań świadka I. K. Sąd już przeprowadził, co więcej biegły zapoznał się z treścią zeznań, uznając, iż brak jest podstaw do zmiany wydanej opinii. Wskazać należy również, że podczas przesłuchania świadka I. K. nie była obecna żadna ze stron procesu, mimo prawidłowego zawiadomienia o terminie rozprawy.

Sąd również oddalił wniosek o dowód z zeznań świadka K. G. (2) na okoliczność przebiegu zdarzenia z dnia 11.10.2012r., albowiem również ten wniosek został zgłoszony przez pełnomocnika powódki po zakreślonym przez Sąd terminie do zgłaszania wniosków dowodowych. Ponadto niewątpliwie wniosek ten wpływa na przedłużenie postępowania. Zaznaczyć przy tym należy, że przebieg kolizji z dnia 11.10.2012r. był okolicznością sporną pomiędzy stronami od początku niniejszego postępowania, a zatem w ocenie Sądu nic nie stało na przeszkodzie, aby wniosek taki został zgłoszony już w pozwie, jak to uczyniono w stosunku do świadka I. K.. Zwrócić również należy uwagę, że pełnomocnik powódki nie wskazał nawet adresu świadka, wskazując, że być może jest on zawarty w aktach szkody. Bez wątpienia nie jest rolą Sądu poszukiwane adresów świadka, a strony, która wnosi o przeprowadzenie takiego dowodu.

W odniesieniu natomiast do zeznań świadka I. K. Sąd uznał je za niewiarygodne. Wskazać bowiem należy, że świadek nie pamiętał szczegółów przebiegu kolizji, opisując całe zdarzenie bardzo ogólnikowo. Nadto należy również mieć na uwadze, iż świadek jest oskarżony o kilka przestępstw związanych z próbą wyłudzenia odszkodowania od innego ubezpieczyciela oraz pomocy w ukryciu skradzionego pojazdu ( akta II K 1022/14 Sądu Rejonowego w Gdyni w zakresie przeprowadzonego dowodu z dn. 20.09.2016r k. 208 akt, k. 58-65 akt). Oczywiście nie dotyczy to niniejszej sprawy, jednak zdaniem Sądu wpływa na ocenę wiarygodności zeznań świadka w niniejszym postepowaniu, zwłaszcza biorąc pod uwagę opinię biegłego sądowego M. T. uznaną przez Sąd za wiarygodną, a z której wynika, iż brak jest podstaw do uznania, iż opisane przez świadka zdarzenie miało miejsce, tak jak opisał to świadek, albowiem dysproporcja i charakter uszkodzeń oraz różne kierunki działania sił nie dają podstaw takiemu stwierdzeniu.

Pozostałe dowody w postaci dokumentów zgromadzone w aktach sprawy w tym w aktach szkody Sąd uznał za wiarygodne, albowiem nie budzą one wątpliwości co do ich prawdziwości i wiarygodności, a nadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Przechodząc do rozważań w zakresie zasadności powództwa wskazać należy, iż powódka domagała się zapłaty odszkodowania w oparciu o wiążącą strony umowę ubezpieczenia auto – casco jej pojazdu marki T. (...). Roszczenie zostało zatem oparte na art. 805 k.c. Podkreślić jednak należy, że ciężar wykazania, iż doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową zgodnie z art. 6 k.c. ciążył na powódce, skoro z faktu tego wywodziła skutki prawne. W ocenie Sądu powódka nie sprostała temu obowiązkowi. Pozwany zakwestionował bowiem swoją odpowiedzialność podnosząc, iż zakres uszkodzeń obu pojazdów nie koreluje ze sobą, co wskazuje, iż do przedmiotowego zdarzenia nie doszło. Wobec takich stanowisk stron, Sąd dopuścił na wniosek stron, dowód z opinii biegłego sądowego do spraw rekonstrukcji wypadków drogowych M. T., który wskazał, iż na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego nie można potwierdzić, że szkoda powstała w okolicznościach wskazanych przez uczestników zdarzenia. Biegły wskazał przy tym, iż istnieją poważne wątpliwości co do przebiegu wypadku, a także tego czy zdarzył się we wskazywanych okolicznościach. Zdaniem biegłego zarówno charakter uszkodzeń oraz ich dysproporcja, a także różne kierunki oddziaływania sił nie prowadzą do wniosku, aby stwierdzone w tych pojazdach uszkodzenia mogły powstać na skutek spornego zdarzenia. Co więcej biegły po przesłuchaniu świadka I. K. i zapoznaniu się z jego zeznaniami w żaden sposób nie zmienił sporządzonej opinii. Ponadto zdaniem Sądu, o czym była już mowa powyżej, brak jest podstaw do uznania, że opinia biegłego jest wadliwa czy niekompletna, jak podnosiła strona powodowa. Zdaniem Sądu to materiał dowodowy przedłożony przez powódkę jest niedostateczny do wykazania zasadności jej twierdzeń. Co więcej nie jest rolą Sądu jego gromadzenie, a stron, które pomimo wyznaczenia im terminów procesowych, nie uczyniły tego. Pełnomocnik powódki dopiero po wydaniu niekorzystnej opinii przez biegłego zaczął składać wnioski dowodowe, w tym bezpośrednio przed zamknięciem rozprawy, co w ocenie Sądu uznać należy za spóźnione, nieusprawiedliwione, a także wpływające na przedłużenie postępowania. Dlatego też Sąd spóźnionych wniosków dowodowych nie uwzględnił. Jeszcze raz należy podkreślić, iż rolą Sądu jest ocena materiału dowodowego, a nie jego gromadzenie, zwłaszcza, że zawnioskowane po terminie dowody, bez wątpienia mogły być zgłoszone w zakreślonym przez Sąd terminie.

Mając powyższe na uwadze oraz całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd doszedł do wniosku, że stwierdzone uszkodzenia pojazdu powódki nie nastąpiły na skutek kolizji z pojazdem marki M. w dniu 11 października 2012r. Powyższe powodowało, że ustalenia w zakresie wysokości kosztów naprawy i tego czy doszło do szkody całkowitej, czy częściowej nie miały znaczenia w niniejszej sprawie. Dlatego też wniosek pozwanego o uzupełnienie opinii biegłego w zakresie ustalenia wartości pojazdu sprzed szkody przy uwzględnieniu OWU podlegał oddalaniu. Dodatkowo wskazać należy, że dokument w postaci OWU również został złożony przez pozwanego dopiero po wydaniu opinii przez biegłego, a zatem po terminie.

W związku z powyższym Sąd w punkcie I wyroku na podstawie art. 805 § 1 i 2 pkt. 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c. oraz łączącej strony umowy oddalił powództwo uznając, iż we wskazanych okolicznościach sprawy nie doszło do uszkodzenia pojazdu powódki. Na marginesie dodać należy, iż fakt zgłoszenia przedmiotowej szkody Policji czy też nawet brak takiego zgłoszenia nie ma znaczenia, gdyż powyższe nie świadczy o zaistnieniu lub też braku zaistnienia kolizji pomiędzy przedmiotowymi pojazdami.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.02.163.1348) i zasądził od powódki jako strony przegrywającej niniejsze postępowanie na rzecz pozwanego kwotę 2.532,12 zł tytułem zwrotu kosztów procesu na która składa się wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa oraz część kosztów opinii biegłego poniesiona przez pozwanego.