Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 lipca 2016r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Grzegorz Salamon

Sędziowie: SA – Ewa Plawgo

SA – Maria Żłobińska (spr.)

Protokolant: – sekr. sąd. Piotr Grodecki

przy udziale Prokuratora Anny Adamiak

po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2016 r.

sprawy

1.M. P. urodz. (...) w W., s. F. i B. z d. K. oskarżonego z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k., z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 270 § 1 k.k.

2.P. B. urodz. (...) w S.,
s. K. i B. z d. L. oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 244 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 27 października 2015 r. sygn. akt XII K 106/14

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonych M. P. oraz P. B.;

2.  wymierza oskarżonym tytułem opłaty za II instancję:

M. P. kwotę 2.900 złotych a P. B. – 1.400 złotych oraz obciąża ich pozostałymi kosztami sądowymi w postępowaniu odwoławczym w częściach przypadających na każdego z nich;

3. zasądza od Skarbu Państwa z tytułu obrony z urzędu przed Sądem odwoławczym oskarżonego M. P. na rzecz Kancelarii adw. K. N. kwotę 600 złotych oraz 23% VAT.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 października 2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie skazał P. B. za to, że:

I. w dniu 11 września 2013 roku w W., wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających w ten sposób, że przyjął od M. P. marihuanę o łącznej wadze netto 575,21 grama celem jej przekazania nieustalonej osobie, w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności będąc skazany uprzednio za umyślne przestępstwo podobne, tj. został skazany za czyn z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k. i na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd wymierzył mu karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny, przyjmując liczbę stawek dziennych na 100, zaś wysokość jednej stawki dziennej określając na 50 złotych.

Ponadto Sąd skazał P. B. za to, że:

II. w dniu 11 września 2013 roku w W., kierując samochodem marki V. (...) o nr rej (...), nie stosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Sochaczewie prawomocnym wyrokiem z dnia 22 listopada 2011 roku sygn. II K 723/ 11 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres lat 3 tj. za czyn z art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. - w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r. Sąd połączył wymierzone oskarżonemu P. B. kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Na poczet wymierzonej kary łącznej pozbawienia wolności Sąd zaliczył oskarżonemu z mocy art. 63 § 1 k.k. okres rzeczywistego pozbawiania wolności w sprawie od 11 września do 6 listopada 2013 r.

Sąd orzekł także o dowodach rzeczowych oraz o kosztach sądowych, częściowo zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia.

Od tego wyroku wniósł apelację obrońca oskarżonego, w części dotyczącej skazania za czyn I, w zakresie orzeczenia o karze łącznej oraz o kosztach sądowych.

Zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, a to:

1.  art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 2 k.p.k. i 410 k.p.k. - poprzez zawarcie w opisie czynu przypisanego oskarżonemu P. B. elementów, których Sąd nie ustalił a dotyczących uznania, iż oskarżony B. przyjął przedmiotową marihuanę celem jej przekazania nieustalonej osobie - w sytuacji, gdy ustalenie powyższego, następującego po wejściu w posiadanie przez oskarżonego przedmiotowych środków odurzających zachowania stanowi warunek sine qua non przypisania oskarżonemu przestępstwa penalizowanego art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

2.  art. 4, 7, 410 i 424 § 1 pkt 2 k.p.k. - poprzez:

dowolne, nieobiektywne i niewynikające z jakiegokolwiek dowodu przeprowadzonego na rozprawie przyjęcie, iż oskarżony B. nabył od oskarżonego M. P. substancje odurzające w postaci marihuany celem ich dalszego przekazania innej, niebędącej konsumentem, osobie podczas, gdy - na kanwie ustalonego przez Sąd stanu faktycznego - możliwe było zarówno, iż oskarżony nie miał zamiaru przekazywać w/w substancji nikomu i jego zamiar wyczerpywał się na woli posiadania przedmiotowej marihuany, jak również, iż zachowanie oskarżonego stanowiło w istocie usiłowanie samodzielnego udzielania w/w substancji odurzających osobom będącym konsumentami - czemu nie przeczy żaden z dowodów ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Obrońca wniósł o:

1.  uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej;

2.  zmianę skarżonego wyroku poprzez przyjęcie, iż zachowanie oskarżonego P. B. stanowiło przestępstwo kwalifikowane z art. 62 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii bądź art. 13 kk w zw. art. 59 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i wymierzenie za w/w czyn kary w dolnych granicach zagrożenia ustawowego; wymierzenie kary łącznej opartej na zasadzie absorpcji;

ewentualnie. o:

3.  uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy P. B. nie zasługuje na uwzględnienie.

Analiza uzasadnienia apelacji daje podstawę do przyjęcia, iż skarżący przede wszystkim kwestionuje ocenę materiału dowodowego, jakiej dokonał Sąd I instancji, a następnie podnosi, iż ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd meriti nie odpowiadają opisowi czynu przypisanego P. B..

Odpowiadając na taki zarzut, przypomnieć należy utrwalony w judykaturze pogląd, iż ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd orzekający, pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., gdy jest poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, gdy końcowy wniosek stanowi wynik rozważenia – zgodnie z obowiązkiem dochodzenia do prawdy – okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego a uzasadnienie rozstrzygnięcia jest wyczerpujące, logiczne oraz zgodne z wiedzą i doświadczeniem życiowym.

Rozważania dotyczące oceny dowodów oraz ustalenia faktyczne muszą być przedstawione w uzasadnieniu wyroku, które stanowi swoiste sprawozdanie z toku rozumowania Sądu. To sprawozdanie ma prezentować taki tok rozumowania, który doprowadził do przyjęcia określonych merytorycznych podstaw orzeczenia. Ustalenia faktyczne muszą wynikać albo z konkretnych dowodów ocenionych w ich wzajemnym powiązaniu albo mogą wynikać z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej dowodami ocenionymi według zasad określonych w art. 7 k.p.k.

Uzasadnienie skutecznie broni wyrok, jeżeli odtwarza w uporządkowany sposób rozważania Sądu w zakresie oceny dowodów i przedstawia logiczny proces myślowy, który doprowadził Sąd do określonych ustaleń stanowiących faktyczną podstawę rozstrzygnięcia.

Pisemne motywy wyroku mają przedstawiać fakty w taki sposób, aby była możliwa ich subsumcja pod określony przepis ustawy karnej; ustalenia faktyczne muszą zatem odpowiadać znamionom czynu przypisanego oskarżanemu w wyroku.

Analiza uzasadnienia wyroku Sądu orzekającego w niniejszej sprawie daje podstawę do stwierdzenia – w ocenie Sądu odwoławczego – iż Sąd meriti spełnił powyższe wymogi ustawy procesowej.

Sąd Okręgowy przeprowadził wnikliwe postępowanie dowodowe a skarżący wyrok nie wskazuje na inne dowody, których przeprowadzenie mogłoby wpłynąć na ostateczną treść rozstrzygnięcia.

Obrońca nie kwestionuje także ustalenia poczynionego przez Sąd, iż P. B. w dniu 11 września 2013 r. w W. kupił od M. P. 575,21 g marihuany za kwotę 6.400 zł. Tuż po dokonaniu transakcji, jadącego samochodem P. B. zatrzymali funkcjonariusze Policji, którzy znaleźli na podłodze pojazdu torbę z zawartością 575,21 g ziela konopi innych niż włókniste.

Zdarzenie to było obserwowane przez funkcjonariuszy a opinia biegłego po przeprowadzonych badaniach chemicznych nie pozostawia wątpliwości co do składu chemicznego środka będącego przedmiotem transakcji; zabezpieczona marihuana wystarczała na kilkaset porcji środka odurzającego.

Sąd dysponował powyższymi faktami, które nie budzą wątpliwości w świetle zebranych dowodów i nie są kwestionowane.

P. B., odmawiając składania wyjaśnień, nie powiedział, w jakim celu nabył narkotyk.

Aby ten cel ustalić, Sąd meriti przeprowadził ocenę zebranych dowodów i wyciągnął wnioski zgodnie z regułą art. 7 k.p.k., a więc uwzględniając wiedzę ogólnie dostępną oraz zasady doświadczenia życiowego.

Rację ma Sąd, wnioskując na kartach 11 oraz 25-26 uzasadnienia wyroku, iż oczywiste jest, że taka ilość narkotyku nie była przeznaczona ani na własne potrzeby P. B., ani nie mógł on sam detalicznie jej sprzedać. Zasady doświadczenia życiowego wskazują natomiast na inny cel, to znaczy na przekazanie jej innym osobom w celu rozprowadzenia wśród bezpośrednich odbiorców. W rozważaniach swoich Sąd odwołał się do okoliczności nabycia środka odurzającego, sytuacji materialnej oskarżonego oraz jego udokumentowanej dotychczasowej działalności w zakresie handlu narkotykami. Istotne znaczenie miały tu także ustalenia dotyczące M. P. i jego wyjaśnienia, w których przyznał, iż sprzedając marihuanę P. B., domyślał się, że P. B. będzie ją dalej przekazywał.

Tak więc rację ma Sąd I instancji, iż P. B., nabywając przedmiotową marihuanę, uczestniczył w obrocie znacznej ilości tego środka odurzającego.

Wszystkie te ustalenia oraz wywód prawny i faktyczny zawarte są w pisemnym uzasadnieniu wyroku i stanowią pełną podstawę do sformułowania znamion działania przestępczego, które w postaci czynu z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zostało przypisane P. B. w punkcie 7 zaskarżonego wyroku. Szczegółowo omówiono i uzasadniono działanie oskarżonego w warunkach recydywy.

Tak wiec, brak jest jakichkolwiek podstaw do zarzutu sprzeczności ustaleń Sądu z opisem czynu przypisanego P. B..

Żaden z argumentów apelacji nie podważył takiej oceny materiału dowodowego, jakiej dokonał Sąd orzekający i którą przyjął za podstawę ustaleń faktycznych. Wnioskowanie Sądu pozostaje zatem pod ochroną z art. 7 k.p.k.

Subsumcja ustaleń pod konkretny przepis ustawy karnej także nie budzi wątpliwości.

Sąd szczegółowo rozważał wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary dla P. B.. Uwzględniając dotychczasową karalność oskarżonego, wymierzona mu za ten czyn kara w żadnym razie nie może być oceniona jako rażąco surowa.

Podobnie kara łączna pozbawienia wolności, orzeczona według mieszanej zasady łączenia z przewagą absorpcji, nie może być kwestionowana.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.

O kosztach sądowych Sąd odwoławczy orzekł z mocy art. 636 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 5, art. 3 ust. 1 oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).