Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Tomasz Korzeń

Protokolant st. sekr. sądowy Anna Kopala

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2016 roku

sprawy z odwołania W. S.

od decyzji z dnia 17 sierpnia 2015 roku

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

o przyznanie renty z tytułu wypadku przy pracy

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 17 sierpnia 2015 roku znak (...) w ten sposób, że przywraca W. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od 1 czerwca 2015 do 30 czerwca 2018 roku.

SSO Tomasz Korzeń

VI U 750/15 UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 sierpnia 2015 roku znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił W. S. przywrócenia prawa do renty w związku z wypadkiem przy pracy.

Ubezpieczony W. S. odwołał się od decyzji żądając jej zmiany i przywrócenia renty wypadkowej. Podniósł, że nadal jest niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o oddalenie odwołania, powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 3.08.2015 roku ustalające brak niezdolności do pracy.

Sąd ustalił co następuje:

W. S. urodził się (...). Posiada wykształcenie podstawowe. Dotychczas pracował jako: pomocnik murarza i murarza-betoniarza, filtrowy, fermentator, betoniarz, pracownik produkcji roślinnej, robotnik drogowy, kierownik przy produkcji pieczarek. W dniu 10.11.2011 roku uległ wypadkowi w pracy, w wyniku którego doznał urazu prawej ręki. W okresie od 19.11.2011 roku do 18.05.2012 roku pobierał zasiłek chorobowy z funduszu wypadkowego, a następnie roczne świadczenie rehabilitacyjne. Od 14.05.2013 roku pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, a od dnia 1.06.2014 roku do 30.06.2015 roku – rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. W dniu 29.05.2015 roku wystąpił z wnioskiem o ustalenie prawa do dalszej wypłaty renty. Orzeczeniem z dnia 3.08.2015 roku Komisja Lekarska ZUS w Z. orzekła brak niezdolności do pracy zarówno z ogólnego Sanu zdrowia jak i w związku z wypadkiem przy racy. Decyzją z dnia 17.08.2015 roku organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do dalszej wypłaty renty. (bezsporne)

U ubezpieczonego rozpoznano stan po urazie zmiażdżeniowym przedramienia i ręki prawej, z głębokimi ranami i uszkodzeniem nerwów, mięśni i naczyń, do dalszego leczenia rekonstrukcyjnego i usprawniającego. Skarżący doznał zmiażdżeniowego urazu przedramienia i ręki prawej z głębokimi ranami szarpanymi. Leczenie polegało jedynie na opracowaniu chirurgicznym ran, podaniu antytoksyny przeciwtężcowej, antybiotykoterapii osłonowej i wygojeniu ran. Żadnych zabiegów rekonstrukcyjnych i naprawczych nie wykonano. Leczenie usprawniające nie poprawiło funkcji uszkodzonych palców. Pod względem funkcjonalnym prawa ręka jest bezużyteczna. Ruchy palców są śladowe, rozległe zaburzenia czucia narażają kończynę na dalsze urazy (np. oparzenia). Ubezpieczony wymaga leczenia w wyspecjalizowanym ośrodku, w celu podjęcia próby przywrócenia funkcji chwytnej i manipulacyjnej ręki prawej. Nadal po dniu 30.06.2015 roku W. S. jest częściowo niezdolny do pracy, okresowo do dnia 30.06.2018 roku.

dowód: dokumentacja medyczna ubezpieczonego W. S. w aktach organu rentowego tom IV: k. 9, 25-26v

opinia biegłego R. K. k. 14-20, 39-41, 46-49

dokumentacja lekarska w aktach ZUS

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U.2015.1242, zwana dalej ustawą) ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 tej ustawy przy ustalaniu prawa do renty z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości świadczenia oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2016.887, zwana dalej ustawą emerytalną) z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

Zgodnie z art. 102 ust. 1 ustawy emerytalnej, prawo do świadczenia uzależnione od okresowej niezdolności do pracy ustaje z upływem okresu, na jaki to świadczenie przyznano. W świetle art. 107 ustawy emerytalnej, prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Natomiast art. 12 ustawy emerytalnej stanowi, iż niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (ust. 1), całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (ust. 2), a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (ust. 3). Stosownie do treści art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: 1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, 2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Ust. 4 tego przepisu stanowi zaś, iż zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy po dniu 30.06.2015 roku ubezpieczony W. S. był nadal niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy, jakiemu uległ w dniu 10.11.2011 roku.

W związku z powyższym Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy R. K., a więc lekarza posiadającego specjalizację odpowiadającą schorzeniom ubezpieczonego. Biegły w sposób przekonujący uznał, iż nie znalazł żadnego elementu świadczącego o poprawie stanu zdrowia skarżącego. Leczenie zmiażdżonej ręki ubezpieczonego polegało jedynie na opracowaniu chirurgicznym ran, podaniu antytoksyny przeciwtężcowej, antybiotykoterapii osłonowej i wygojeniu się ran. Pod względem funkcjonalnym prawa ręka jest obecnie bezużyteczna. Wnioskodawca wymaga leczenia w wyspecjalizowanym ośrodku w celu podjęcia próby przywrócenia funkcji chwytnej i manipulacyjnej. Schorzenia te mają związek z wypadkiem przy pracy jakiemu uległ ubezpieczony w dniu 10.11.2011 roku. Powodują one istotną utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Zdaniem Sądu opinia biegłego została sporządzona w sposób rzetelny, jasny i nie budzący wątpliwości. Zawarty natomiast w opinii wniosek końcowy stanowił wynik sumiennie przeprowadzonego badania ubezpieczonego i wnikliwej analizy dokumentacji medycznej. Opinia biegłego jest również logiczna. Została sporządzona przez osobę posiadającą specjalistyczną wiedzę oraz doświadczenie życiowe i zawodowe. Z tych względów Sąd uznał ją za w pełni wiarygodną.

Do zastrzeżeń do tej opinii odniósł się biegły w opinii uzupełniającej wskazując, iż prawa ręka skarżącego jest funkcjonalnie bezużyteczna i w związku z tym nie może on pracować jako pracownik fizyczny. Wnioskodawca otrzymał co prawda skierowanie do Kliniki (...) w trybie pilnym lecz nie skorzystał z tego dobrodziejstwa. Niemniej jednak leczenie takie jest przywilejem pacjenta, który może z niego skorzystać lub też nie. Człowiek, który nie jest w stanie utrzymać kubka z kawą czy długopisu, nie jest w stanie pracować łopatą, kilofem czy grabiami, nie będzie też w stanie popychać taczki. Zdolność chwytna i manipulacyjna ręki prawej jest śladowa.

Zastrzeżenia organu rentowego są bezpodstawne. Są rezultatem jedynie odmiennych wniosków organu rentowego co do opinii biegłego. Biegły oparł swoją opinię na dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach organu rentowego i aktach sprawy, dokumentacji przedłożonej mu przez ubezpieczonego oraz jego badaniu. Opinię biegłego R. K. Sąd ocenił jako dowód wartościowy, stanowiący podstawę ustaleń faktycznych. Stanowi ona miarodajne źródło wiadomości specjalnych w procesie. W istocie ocena opinii biegłego w procesie sprowadza się bowiem do jej kontroli w zakresie zgodności z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, a także jej zrozumiałości i kompletności podstawy faktycznej, na której oparł się biegły opiniując (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 30.04.2015 r., III AUa 672/14, Lex Omega). Sąd powinien też czuwać, by specjalizacja biegłych odpowiadała materii, której opinia ma dotyczyć, tak jak miało to miejsce w przedmiotowej sprawie. Nie ujawniły się żadne okoliczności w sprawie, które podważałyby rzetelność sporządzenia opinii przez biegłego. Argumentacja biegłego jest w ocenie Sądu przekonująca. Opinia była również obiektywna albowiem biegły nie miał żadnego interesu w tym by ustalić stan zdrowia ubezpieczonego odmiennie od faktycznego. Tym samym Sąd nie znalazł podstaw do dopuszczenia dowodu z opinii biegłego lekarza medycyny pracy. Samo niezadowolenie strony z opinii, która nie jest zbieżna z jej stanowiskiem, nie daje podstaw do przeprowadzenia dowodu z opinii kolejnego biegłego. Biegły w niniejszej sprawie szczegółowo wyjaśnił podstawy wydanych opinii. Wziął pod uwagę, z uwagi na brak kwalifikacji, dotychczas wykonywane prace. Nie mogą one być – w ocenie biegłego sądowego – wykonywane przez ubezpieczonego, z przyczyn wyraźnie wskazanych przez niego w wydanej opinii. Opinia biegłego może stanowić podstawę czynienia ustaleń w tej sprawie w zakresie, jaki był konieczny do ustalenia spornych okoliczności.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego, ale także na dokumentach zgromadzonych w aktach organu rentowego i stanowiących załącznik do akt sprawy, których wiarygodności strony nie kwestionowały. Wiarygodność dokumentów nie budzi w ocenie Sądu wątpliwości, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 KPC, zaskarżoną decyzję należało zmienić i przywrócić ubezpieczonemu W. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy od miesiąca następnego po ustaniu prawa do renty, do dnia 30.06.2018 roku.

SSO Tomasz Korzeń