Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: protokolant sądowy Emilia Poddębniak

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2016 r. w Warszawie

sprawy A. W. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

na skutek odwołania A. W. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 20 lipca 2015 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje A. W. (1) prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2015 roku do 19 lutego 2018 roku.

Sygn. akt VII U 1340/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka Protokolant: protokolant sądowy Emilia Poddębniak po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2016 r. w Warszawie sprawy A. W. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na skutek odwołania A. W. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 20 lipca 2015 r. znak: (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje A. W. (1) prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2015 roku do 19 lutego 2018 roku.

Sygn. akt VII U 1340/15

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2015 r. ubezpieczona A. W. (1) złożyła do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odwołanie od decyzji organu rentowego z dnia 20 lipca 2015 r. znak:(...) przyznające ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30.06.2018 r.

W uzasadnieniu odwołania A. W. (1) podniosła, iż z powodu występujących u niej schorzeń jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. A. W. (1) podkreśliła, że cierpi na zaawansowaną chorobę zwyrodnieniowo - wytwórczą prawego i lewego stawu kolanowego, prawego stawu udowo - rzepkowego oraz prawego stawu skokowo - goleniowego, zmiany zwyrodnieniowo - wytwórcze obu stawów biodrowych, liczne schorzenia kręgosłupa, żylaki oraz nadciśnienie tętnicze. Odwołująca, wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy (k. 2-5 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu swojego stanowiska, organ rentowy podkreślił, że ubezpieczona A. W. (1) nie spełnia wszystkich przesłanek uprawniających ją do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, albowiem w toku postępowania wyjaśniającego w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych, Komisja Lekarska ZUS badająca ubezpieczoną, orzeczeniem z dnia

10  lipca 2015 r. uznała odwołującą za osobę jedynie częściowo niezdolną do pracy. W świetle podniesionej argumentacji, odwołanie ubezpieczonej winno - w ocenie organu rentowego - podlegać oddaleniu (k. 6-7 a.s.).

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona A. W. (1) w dniu 26 maja 2015 r. złożyła do organu rentowego

11  Oddział ZUS w W., wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 1-2 a.r.).

W związku z powyższym wnioskiem organ rentowy wszczął postępowanie wyjaśniające, w toku którego ubezpieczona została skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS. Orzeczeniem z dnia 10.07.2015 r. Komisja Lekarska uznała, że A. W. (1) jest osobą częściowo niezdolną do pracy do dnia 30 czerwca 2018 r. (k. 9 a.r.).

W oparciu o ww. orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, organ rentowy wydał w dniu 20 lipca 2015 r. decyzję znak: (...) na mocy której przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 czerwca 2018 r. (decyzja: k. 11 a.r.).

W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego, A. W. (1) złożyła odwołanie do Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie inicjując tym samym niniejsze postępowanie odwoławcze. W odpowiedzi na odwołanie A. W. (1) Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania z uwagi na brak kumulatywnego spełnienia przesłanek wynikających z art. 57 i 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2015.748 j.t.), których spełnienie stanowi wymóg konieczny do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu ww. pisma organ rentowy powołał się także na orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 10 lipca 2015 r. zgodnie z którym odwołująca się jest częściowo niezdolna do pracy do dnia 30.06.2018 r.

Sąd Okręgowy rozpoznając sprawę dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych specjalistów z zakresu ortopedii, neurologii, reumatologii oraz kardiologii celem ustalenia: jaki jest stopień niezdolności do pracy występujący u odwołującej, jaki jest czasokres tej niezdolności ze szczególnym wskazaniem daty jej powstania, a także zobowiązał biegłych sądowych do wskazania, czy nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej i na czym ta zmiana polegała, (k. 9 a.s.).

Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego ustalił na podstawie opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu kardiologii J. K. z dnia 29 września 2015 r., iż odwołująca się cierpi na chwiejne nadciśnienie tętnicze u osoby otyłej oraz pojedynczą ekstrasystolię komorową u osoby otyłej z wypadaniem płatka zastawki mitralnej. Przeprowadzone badania dowiodły wstępnego okresu choroby nadciśnieniowej oraz stan wyrównanej wydolności serca. Pomimo ponad trzydziestokilogramowej nadwagi wykazano prawidłowe ciśnienie tętnicze. Z przyczyn kardiologicznych A. W. (1) nie jest niezdolna do pracy (na podstawie opinii biegłego sądowego kardiologa sporządzonej w oparciu o analizę dokumentacji medycznej odwołującej oraz bezpośredniego badania kardiologicznego k. 19-20 a.s.).

W oparciu o dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu reumatologii dr K. W. z dnia 23 października 2015 r. Sąd Okręgowy ustalił, że odwołującej dolega choroba zwyrodnieniowa stawów obwodowych i kręgosłupa ze szczególnym zaawansowaniem w prawym stawie skokowym i kolanowym. Poza tym lekarz stwierdził dyskopatię wielopoziomową, otyłość oraz żylaki podudzi. Odwołująca się w zakresie przyczyn reumatologicznych jest osobą częściowo niezdolną do pracy, jej stan może ulec istotnej poprawie dzięki zaplanowanym zabiegom ortopedycznym (w oparciu o dowód z opinii biegłego sądowego lekarza reumatologa wykonanej na podstawie akt sprawy oraz badania odwołującego k. 29-30 a.s.).

Dokonując ustaleń faktycznych w zakresie schorzeń neurologicznych odwołującej, Sąd Okręgowy uwzględnił ocenę biegłego sądowego lekarza specjalisty z zakresu neurologii dr med. W. Z. z dnia 10 listopada 2015 r., zgodnie z którą u odwołującej się od kilku lat występują dolegliwości związane z narządem ruchu. Stwierdzono uogólnione zmiany zwyrodnieniowo - dyskopatyczne na poziomie kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego oraz zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych i biodrowych. W ocenie biegłego u odwołującej się istnieją ograniczenia ruchowe w stawach kończyny dolnej prawej, usztywni stawu skokowego prawego, zniesienie odruchu skokowego prawego oraz zaburzenia czucia. Z punktu widzenia neurologicznego u A. W. (1) istnieje przewlekły zespół bólowy w przebiegu uogólnionych zmian zwyrodnieniowo - zniekształcających, wielopoziomowa dyskopatia szyjna i lędźwiowa a także radikopatia szyjna i lędźwiowa. Zmiany w zakresie obwodowego układu nerwowego są jednak wtórne i wynikają ze zmian w układzie kostno - stawowym. Z punktu widzenia neurologicznego A. W. (1) nie spełnia kryterium całkowitej niezdolności do pracy (na podstawie opinii biegłego lekarza specjalisty z zakresu neurologii, sporządzonej na podstawie analizy dokumentacji medycznej oraz bezpośredniego badania odwołującego k. 47-48).

Na podstawie opinii biegłego sądowego specjalisty ortopedy traumatologa lek. med. M. G., Sąd Okręgowy ustalił, że u odwołującej występują zmiany zwyrodnieniowo - dyskopatyczne kręgosłupa, zwyrodnienie stawów biodrowych, zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe stawu kolanowego prawego i stawu skokowego prawego. W konsekwencji ww. zmian zwyrodnieniowych A. W. (1) cierpi na niewydolność chodu. W opinii specjalisty badana całkowicie utraciła zdolność do pracy do 30 listopada 2017 r. (na podstawie dowodu z opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy traumatologa sporządzonej w oparciu o akta sprawy oraz bezpośrednie badanie odwołującej k. 51-53 a.s.).

W toku postępowania organ rentowy złożył pismo procesowe w którym wniósł uwagi do opinii biegłego sądowego ortopedy z dnia 24 listopada 2015 r. Powołując się na pisemne stanowisko Przewodniczącego Komisji Lekarskich przy II Oddziale ZUS w W. z dnia 17 grudnia 2015 r. w którym stwierdzono, że dysfunkcje ruchowe powodują niezdolność A. W. (1) do pracy zgodnej z jej kwalifikacjami, ale nie do jakiejkolwiek pracy, organ rentowy wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy na okoliczność ustalenia stopnia niezdolności odwołującej. Do opinii biegłego neurologa oraz biegłego reumatologa organ nie wniósł uwag.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy w dniu 25 stycznia 2016 r. wydał postanowienie o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty ortopedy innego niż M. G. celem ustalenia stopnia niezdolności do pracy A. W. (1), czasokresu tej niezdolności oraz wskazanie ewentualnej zmiany stanu zdrowia odwołującej się oraz uzasadnienie na czym ta zmiana polegała. Z kolei A. W. (1) pismem z dnia 19 lutego 2016 r. podtrzymała dotychczasowe stanowisko o swojej całkowitej niezdolności do pracy. Ponadto wyraziła dezaprobatę dla stanowiska Przewodniczącego Komisji Lekarskich przy II Oddziale ZUS w W. z dnia 17 grudnia 2015 r. twierdząc, że ze względu na swój stan zdrowia nie jest w stanie wykonywać pracy także w pozycji siedzącej. Dodatkowo, w związku ze stawieniem się przez odwołującą na kolejne badanie lekarskie u specjalisty z zakresu ortopedii, A. W. (1) wniosła o przeprowadzenie i dopuszczenie nowych dowodów w sprawie dotyczących dokumentacji medycznej stawów barkowych i łokciowych odwołującej (k. 83 - 84 a.s.).

Na podstawie opinii lekarza biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu E. P. Sąd Okręgowy ustalił, że odwołująca cierpi na zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe wielostawowe skutkujące przewlekłym zespołem bólowym i zaburzeniem funkcji ruchowych, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa praż dyskopatię szyjną i lędźwiową. W zakresie ortopedycznym stwierdzono u niej całkowitą czasową niezdolność do pracy do dnia 19 lutego 2018 r. z możliwością poprawy po wykonaniu planowanych zabiegów operacyjnych. Początek całkowitej niezdolności do pracy wystąpił u odwołującej - w opinii specjalisty - w marcu 2015 r. (na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii, sporządzonej na podstawie analizy dokumentacji medycznej oraz bezpośredniego badania odwołującej k. 91-92 a.s.).

Na rozprawie przeprowadzonej w dniu 7 marca 2016 r. Sąd Okręgowy postanowił uwzględnić wniosek pełnomocnika organu rentowego o odroczenie rozprawy oraz zakreślenie mu 7 - dniowego terminu na zgłoszenie ewentualnych uwagi do opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu. W konsekwencji, pismem z dnia 11 marca 2016 r. organ rentowy wyraził sprzeciw wobec opinii biegłego sądowego ortopedy traumatologa z dnia 4 marca 2016 r., który uzasadnił pisemnym stanowiskiem Przewodniczącego Komisji Lekarskiej przy II Oddziale ZUS w W.. W opinii Przewodniczącego dysfunkcja narządu ruchu A. W. (1) sprawia, że nie może ona wykonywać pracy wymagającej pełnej sprawności ruchowej, ale może podjąć prace poniżej swoich kwalifikacji. Dlatego też wniósł on o powołanie innego biegłego ortopedy (k. 104 a.s.).

Odpowiadając na ww. pismo A. W. (1) w dniu 31 marca 2016 r. wniosła o niedopuszczenie dowodu z opinii kolejnego (trzeciego) biegłego sądowego z zakresu ortopedii i traumatologii narządu ruchu oraz oddalenie stanowiska Przewodniczącego Komisji Lekarskiej przy II oddziale ZUS w W. z dnia 9 marca 2016 r. Wedle odwołującej opinia biegłego sądowego lekarza E. P. z dnia 4 marca 2016 r. jest obiektywna i wyczerpująca, a co najważniejsze zbieżna z diagnozą postawioną przez biegłego sądowego lekarza ortopedy M. G..

Uwzględniając powyższe, Sąd Okręgowy postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 30 maja 2016 r. oddalił wniosek dowodowy organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii trzeciego biegłego sądowego lekarza z zakresu ortopedii.

Sąd Okręgowy do rekonstrukcji istotnych okoliczności w sprawie tj. ustalenia stopnia i czasokresu niezdolności do pracy odwołującej posłużył się przede wszystkim środkiem dowodowym w postaci opinii biegłych sądowych lekarzy: kardiologa, neurologa, reumatologa i ortopedy. Biegli sądowi posiadają bowiem specjalistyczną wiedzę medyczną niezbędną do prawidłowego i pełnego rozważenia uprawnień wnioskodawczyni do spornego świadczenia. W ocenie Sądu opinie biegłych stanowiły wiarygodny dowód w sprawie albowiem zostały wydane na podstawie dokumentacji leczenia wnioskodawczyni złożonej do akt sądowych oraz bezpośredniego badania badania odwołującej w zakresie schorzeń u niej istniejących. Opinie biegłych są wyczerpujące i sporządzone w sposób jasny i logiczny. Biegli są specjalistami w swoich dziedzinach posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Sąd Okręgowy uznał zgromadzony w sprawie materiał dowodowy za wystarczającą podstawę do wydania orzeczenia kończącego.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Odwołanie A. W. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. z dnia 20 lipca 2015 r., znak (...) jest zasadne, jednak jedynie częściowo zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności rozważań prawnych niniejszej sprawy podkreśla, iż podziela tezę wyrażoną w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2004 r., sygn. II UK 395/03, według której „postępowanie sądowe w sprawach dotyczących ubezpieczenia rentowego wszczynane jest w rezultacie odwołania wniesionego przez ubezpieczonego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Ma więc ono charakter odwoławczy. Jego przedmiotem jest ocena zgodności z prawem - w aspekcie formalnym i materialnym - decyzji wydanej przez organ rentowy na wniosek ubezpieczonego lub z urzędu. Jest zatem postępowaniem kontrolnym. Badanie owej legalności decyzji i orzekanie o niej jest możliwe tylko przy uwzględnianiu stanu faktycznego oraz prawnego istniejącego w chwili wydawania decyzji. Mówiąc inaczej - o zasadności przyznania lub odmowy przyznania świadczenia decydują okoliczności istniejące w chwili ustalania do niego prawa. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Biegli sądowi nie zastępują lekarza orzecznika ZUS. Zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego przez niego orzeczenia o zdolności wnioskodawcy do pracy lub jej braku”.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Świadczeń Społecznych (Dz.U.2015.748 j.t.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku określono warunki konieczne do powstania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione kumulatywnie.

Sąd Okręgowy podziela również tezę wyrażoną w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 stycznia 2004 r. w sprawie II UK 222/03, według której „zgodnie z art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który poza wymaganym stażem ubezpieczeniowym wykaże, że w okresach wskazanych w pkt 3 tego przepisu stał się niezdolny do pracy. Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy)”. Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku.

W świetle cytowanych wyżej przepisów zasadniczą kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie , było ustalenie, czy niezdolność do pracy istniejąca u odwołującej jest częściowa (jak twierdził organ rentowy), czy też całkowita (jak podniosła odwołująca), a także czasokres w jakim ta niezdolność będzie występować.

Na tę okoliczność Sąd Okręgowy dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy z zakresu kardiologii, neurologii, reumatologii i ortopedii, jako właściwych ze względu na schorzenia odwołującej. W złożonych opiniach, po przeprowadzeniu badania A. W. (1) oraz zapoznaniu się z dokumentacją medyczną dotyczącą jej stanu zdrowia ww. specjaliści rozpoznali u niej chorobę zwyrodnieniową stawów i kręgosłupa oraz dyskopatię szyjną i lędźwiową, co w konsekwencji uniemożliwia odwołującej normalne poruszanie, a także powoduje przewlekłe bóle. Zdaniem biegłych sądowych - kardiologa i reumatologa - odwołująca się jest osobą częściowo niezdolną do pracy. Z kolei w opinii neurologa A. W. (1) nie spełnia kryterium całkowitej niezdolności do pracy, niemniej zmiany w zakresie układu nerwowego są u niej wtórne wobec zmian zachodzących w układzie kostno - stawowym, stąd kluczowa jest opinia biegłego ortopedy. Natomiast według dwóch biegłych sądowych z zakresu ortopedii odwołująca jest całkowicie niezdolna do pracy od marca 2015 r. do dnia 30 listopada 2017 r. (wedle lek. med. M. G.) lub do dnia 19 lutego 2018 r. (w opinii led. med. E. P.). Powołani lekarze z zakresu ortopedii zgodnie przyznali, że obecny stan zdrowia odwołującej uniemożliwia jej wykonywanie jakiejkolwiek pracy, niemniej leczenie operacyjne rokuje poprawę. Sąd Okręgowy uznał, że badania przeprowadzone przez ww. specjalistów były przeprowadzone w sposób prawidłowy, a wnioski z nich płynące były logiczne i nie budziły wątpliwości Sądu. Dlatego też Sąd Okręgowy nie podzielił opinii organu rentowego o możliwości wykonywania innej niż dotychczas pracy przez A. W. (1) i oddalił wniosek jego pełnomocnika o dopuszczenie dowodu z opinii trzeciego biegłego sądowego lekarza ortopedy. Wskazać należy, że zarówno doktryna, jak i orzecznictwo stoją na stanowisku, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (vide: wyrok SN z 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 15, poz. 479). Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie potrzeby powołania kolejnego biegłego nie widział, uznając, że sporne okoliczności zostały już wyjaśnione.

W ocenie biegłych ortopedów odwołująca jest więc czasowo trwale niezdolna do pracy, natomiast w ocenie Komisji Lekarskiej ZUS A. W. (1) jest jedynie częściowo niezdolna do pracy, a jej niezdolność będzie trwała do dnia 30.06.2018 r.

Podkreślenia wymaga, iż w toku postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy waży całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i dokonuje oceny spełnienia przesłanek do renty z tytułu niezdolności do pracy w oparciu o wszelkie dowody zebrane w sprawie. W ocenie Sądu czasokres występowania trwałej niezdolności do pracy u odwołującej zależy od przebiegu leczenia operacyjnego oraz rehabilitacji. W powyższym zakresie Sąd Okręgowy zważył, że stwierdzona całkowita niezdolność do pracy odwołującej ma charakter okresowy, którego uzasadniona długość będzie trwała do 19 lutego 2018 r., zaś po tym okresie stan zdrowia odwołującej rokuje poprawę, umożliwiając jej podjęcie się lekkich prac nie nasilających schorzeń.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. częściowo uwzględnił odwołanie A. W. (1), orzekając, że jest ona czasowo całkowicie niezdolna do pracy tj. do dnia 19 lutego 2018 r.. Brak było bowiem podstaw do uznania, że odwołująca jest trwale całkowicie niezdolna do pracy. Z tych wszystkich przyczyn, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.