Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Protokolant: protokolant sądowy Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu w dniu 14 października 2016 r. w Warszawie

sprawy A. W. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę (z warunków szczególnych)

na skutek odwołania A. W. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 18 września 2015 r. znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje A. W. (1) prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 1 września 2015r.

2.  nie stwierdza odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w przyznaniu świadczenia

3.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. kwotę 180zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt 1701/15

UZASADNIENIE

A. W. (1) w dniu 30 października 2015 r. złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., odwołanie od decyzji z dnia 18 września 2015 r., znak (...), na mocy której organ rentowy odmówił mu prawa do wcześniejszej emerytury-z warunków szczególnych.

W uzasadnieniu odwołania, ubezpieczony wskazał, że organ rentowy nie zaliczył mu okresu zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w okresie od 2 listopada 1979 r. do dnia 30 czerwca 1997 r. jako pracy w warunkach szczególnych ( odwołanie wraz z załącznikami k. 2-9 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W., w odpowiedzi na odwołanie z dnia 23 listopada 2015 r., wniósł o jego oddalenie.

W uzasadnieniu odwołania organ rentowy podniósł między innymi, że odwołujący nie udowodnił żadnego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach. Ponadto organ rentowy do stażu pracy w szczególnych warunkach nie zaliczył okresu zatrudnienia ubezpieczonego w (...) S.A. od 2 listopada 1979 r. do 30 czerwca 1997 r., ponieważ w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach z dnia

7 lutego 1997 r., pracodawca powołał jedynie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego (…). Organ rentowy wskazał również, że istnieją rozbieżności pomiędzy stanowiskami wykazanymi w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach a stanowiskami podanymi w legitymacji ubezpieczeniowej. Z tych też względów organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do dochodzonego świadczenia ( odpowiedź na odwołanie k.10 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony A. W. (1), urodzony w dniu (...), w dniu 7 września 2015 r. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o wcześniejszą emeryturę z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Do powyższego wniosku ubezpieczony dołączył kwestionariusz dotyczący okresów składkowych i nieskładkowych wraz z dokumentacja potwierdzająca te okresy ( k. 1-26, tom III a.r.).

Organ rentowy po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego ustalił, że ubezpieczony nie spełnia warunku dotyczącego stażu pracy w warunkach szczególnych (tj.15 lat pracy w warunkach szczególnych), gdyż na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego okresu takiej pracy. Z tych też względów organ rentowy na gruncie decyzji z dnia 18 września 2015 r., znak (...) odmówił ubezpieczonemu prawa do dochodzonej emerytury. Do stażu pracy organ rentowy nie zaliczył ubezpieczonemu okresu zatrudnienia od dnia 2 listopada 1979 r. do dnia 30 czerwca 1997 r. w (...) S.A. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że łączny staż pracy odwołującego – okresów składkowych i nieskładkowych wynosi 25 lat ( decyzja z dnia 18 września 2015 r., znak (...) ).

A. W. (1) w okresie od dnia 2 listopada 1979 r. do 30 czerwca 1997 r. był zatrudniony w (...) S.A., na stanowisku montera układów hydraulicznych w oddziale galwanizerni oraz ślusarza. Ubezpieczony pracował 8 godzin dziennie, od godziny 06:00 do 14:00- w tygodniu, ale również w soboty. Do obowiązków odwołującego na ww. stanowisku należało izolowanie wieszaków na których były wieszane elementy do trawienia, było to robione za pomocą specjalnego proszku. Wieszaki te były izolowane w dużym piecu. Najpierw pokrywało się je proszkiem, a następnie wkładało się je do pieca w specjalnym pudełku. Następnie na zaizolowany wieszak odwołujący zakładał detal (detale do samochodów i telewizorów) i zanurzał w kąpieli. Ubezpieczony pracował również przy kąpielach w cyjanku. Z tej kąpieli pobierał próbki do naczynia i zanosił do laboratorium, które sprawdzało czy taką ciecz można wypuścić do ścieków. W ww. kąpieli odwołujący wykonywał dużo różnych elementów, ponieważ Zakład miał zamówienia również z zewnątrz. Po wykonaniu pracy ubezpieczony wchodził do tych komór i czyścił je przy użyciu chloru, który był składowany w pojemnikach 50 litrowych. Przy wykonywaniu czyszczenia odwołujący miał na sobie ubranie ochronne. Po skończonej pracy odwołujący wychodził na zewnątrz, aby otworzyć specjalny zawór, po to aby opróżnić wanny ze ścieków. Ubezpieczony pracował również przy kadziach, do czyszczenia których używał kwasu solnego, azotowego i sody, przy uszyciu maski ochronnej na twarz. W okresie zatrudnienia odwołujący dokonywał galwanizacji przy użyciu chromu, niklu, miedzi i kadmu. Ubezpieczony przez cały okres pracy w Zakładzie dostawał zasiłek za pracę w warunkach szkodliwych. Ponadto wnioskodawca był konserwatorem sprzętu hydraulicznego, który zanurzał elementy w kwasie, musiał dbać aby urządzenia działały, dokonywał napraw, przeglądów. Wiązało się to z wymianą cieczy, płynów, był to skomplikowany proces. Wszystkie powyższe czynności odwołujący wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy ( informacja dotycząca okresów składkowych nieskładkowych k. 5-6 tom II a.r., świadectwo pracy z dnia 1 października 1979 r. k. 11, tom III a.r., zeznania świadków: J. O., L. G. i J. R., zeznania odwołującego).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty, w tym dokumenty zgromadzone w aktach rentowych , dołączonych aktach osobowych, na podstawie zeznań przesłuchanych świadków i odwołującego się oraz w oparciu o opinię biegłego sądowego J. P..

W toku postępowania sądowego, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu BHP, celem ustalenia czy praca wykonywana przez A. W. (1) w okresie zatrudnienia w (...) S.A., odpowiada pracy w warunkach szczególnych, a zwłaszcza celem ustalenia w której pozycji i dziale została ustalona w załączniku Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

W opinii z dnia 9 marca 2016 r. biegły sądowy z zakresu BHP- M. M. uznała, że praca wykonywana przez A. W. (1) w okresie zatrudnienia w (...) S.A. nie odpowiada pracy w warunkach szczególnych, w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Ponadto biegła wskazała, że w wykazie A przywołanego powyżej rozporządzenia, nie ma wymienionego stanowiska ślusarza, ślusarza remontowego, montera aparatury i układów hydraulicznych, nie ma także wymienionych prac, które są charakterystyczne dla tych specjalizacji i które można kwalifikować jako wykonywane w szczególnych warunkach.

W piśmie procesowym z dnia 25 marca 2016 r. organ rentowy oświadczył, że nie wnosi uwag do opinii ww. biegłej.

W piśmie procesowym z dnia 8 kwietnia 2016 r. ubezpieczony zakwestionował opinię biegłej sądowej z zakresu BHP jako wewnętrznie sprzeczną i niekompletną i wobec powyższego wniósł o wyznaczenie innego biegłego tej samej specjalności w celu ustalenia, w której pozycji i dziale załącznika Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., została ujęta praca wykonywana przez niego w (...) S.A.

Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego specjalisty ds. BHP, z wyłączeniem biegłej M. M. celem ustalenia czy praca wykonywana przez odwołującego, wykonywana była w warunkach szczególnych, uregulowanych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. oraz w innych rozporządzeniach Rady Ministrów dotyczących I Kategorii Zatrudnienia i zarządzeniach innych ministrów.

W opinii z dnia 13 maja 2016 r. biegły sądowy z zakresu BHP, A. P. stwierdził, ze praca wykonywana przez odwołującego w (...) S.A. nie odpowiada żadnej pozycji z wykazu stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

W piśmie procesowym z dnia 25 maja 2016 r. organ rentowy oświadczył, że nie wnosi uwag do opinii biegłego z zakresu BHP A. P..

W piśmie procesowym z dnia 6 czerwca 2016 r. ubezpieczony zakwestionował opinię biegłego sądowego A. P. jako niekompletną i arbitralnie oceniającą materiał dowodowy. Zdaniem ubezpieczonego biegły neguje pracę wykonywaną przez A. W. (1) jako pracę w szczególnych warunkach, z powołaniem się na brak wystawionego przez pracodawcę świadectwa pracy zaliczonej do pierwszej kategorii zatrudnienia, podczas gdy pracodawca takie świadectwo odwołującemu wystawił. Wobec powyższego odwołujący wniósł o powołanie innego biegłego tej samej specjalności, celem ustalenia, w której pozycji i dziale załącznik rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. została ujęta praca wykonywana przez niego w (...) S.A.

Sąd postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego sądowego ds. BHP z wyłączeniem biegłego M. M. i A. P., na okoliczność jak w postanowieniu z dnia 23 lutego 2016 r.

W opinii z dnia 8 sierpnia 2016 r. biegły sądowy z zakresu BHP J. P. podniósł, iż w świetle zebranego materiału dowodowego stwierdza, iż są przesłanki warunkujące zakwalifikowanie do prac wykonywanych w szczególnych warunkach, prace wykonywane przez A. W. (1) w okresie od 2 listopada 1979 r. do 11 kwietnia 1995 r. z wyłączaniem 21 okresów nieskładkowych po 14 listopada 1991 r., bowiem odpowiadają rodzajowi prac wymienionemu w dziale XIV Prace różne, poz. 25 Bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń (…) na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie i były wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Natomiast nie spełniają przesłanek uznania za wykonywane w szczególnych warunkach prace odwołującego w okresach od dnia 2 października 1979 do 1 listopada 1979 r. i od 12 kwietnia 1995 r. do 30 czerwca 1997 r.

W piśmie procesowym z dnia 6 września 20116 r. organ rentowy hipotetycznie wyliczył staż ubezpieczonego w szczególnych warunkach w wysokości 15 lat, 4 miesięcy i 18 dni.

W piśmie procesowym z dnia 12 września 2016 r. ubezpieczony oświadczył, że nie wnosi uwag do opinii biegłego J. P., jednocześnie wniósł aby biegły sprecyzował o jakich 21 okresach nieskładkowych przypadających po dniu 14 listopada 1991 r. biegły pisze jako wyłączonych z okresu prac wykonywanych przez niego w warunkach szczególnych tj. czy o dniach, czy o miesiącach, gdyż ma to podstawowe znaczenie dla oceny czy Odwołujący nie spełnia wymogu pracy w tych warunkach przez co najmniej 15 lat do dnia 1 stycznia 1991 r.

Opinie sporządzone przez biegłą M. M. i biegłego A. P. nie mogły stanowić w ocenie Sądu Okręgowego podstawy ustaleń faktycznych z uwagi na błędy metodologiczne popełnione przez biegłych. Oparli się oni przy sporządzaniu opinii tylko na części materiału dowodowego ignorując zalecenia Sądu, aby opinia została wydana również w oparciu o zeznania świadków. Biegli zdyskredytowali zeznania świadków i weszli w rolę sądu oceniając ich wiarygodność. Wobec powyższego obie opinie, jako wadliwie wykonane nie mogły stanowić dowodu w sprawie. Natomiast ostatnia opinia wykonana przez biegłego J. P. zawierała wszystkie niezbędne elementy i została wykonana w oparciu o całokształt materiału dowodowego. Sąd uznał ją za wartościowy dowód w sprawie.

Opinia biegłego P. nie była w zasadzie kwestionowana przez strony. Jedyne zastrzeżenia budziło określenie 21 dni okresów nieskładkowych, które jednak nie wpływało w żadnym stopniu na ustalenie, że odwołujący się przepracował ponad 15 lat w warunkach szczególnych. Wobec powyższego Sąd nie uznał za konieczne uzupełnienie opinii.

Odnośnie zeznań świadków i odwołującego się, Sąd nie znalazł podstaw do uznania ich za niepełnowartościowe czy nieprawdziwe. Zarówno świadkowie jak i odwołujący się zeznali jakie czynności w okresie zatrudnienia wykonywał odwołujący się i opisali jego pracę na tyle szczegółowo na ile było to możliwe po upływie znacznego okresu czasu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie A. W. (1) od decyzji organu rentowego z dnia 18 września 2015 r., znak (...) jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 27 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. 1998 nr 162 poz. 1118 ze zm.) stanowi, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32. 33, 39 i 40. jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1.  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2.  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wykaz prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze o których mowa w powołanym art. 184 ustawy z 17 grudnia 1998 r. nie podlega wykładni rozszerzającej. Prace te ściśle i jasno zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43). Jednakże nabycie uprawnień z tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach lub
w szczególnym, charakterze podlega dalszym ograniczeniom. Aby daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy. Dodatkowo, zgodnie z powołanym rozporządzeniem mężczyzna nabywa prawo do emerytury po spełnieniu wszystkich przesłanek wymienionych w § 3 w zw. z § 4 ust. 1 pkt 1
i 3 rozporządzenia tj. powinien:

1.  legitymować się 25 letnim okresem pracy liczonym łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia);

2.  wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia;

3.  osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia) oraz

4.  być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach
(§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia).

W niniejszej sprawie spornym było, czy praca wykonywana przez odwołującego
od dnia 2 listopada 1979 r. do dnia 30 czerwca 1997 r. w (...) S.A. miała charakter i podlegała zaliczeniu do pracy w warunkach szczególnych. Spełnienie innych warunków, od których zależy przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury pozostawało bezsporne. Nie podlega wątpliwości, że z dniem 9 czerwca 2015 r. ubezpieczony osiągnął wiek 60 lat. Nadto, strony nie kwestionowały faktu, że odwołujący posiada 25 letni okres składkowy i nieskładkowy oraz nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

W razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego w sprawie przyznania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do owego świadczenia. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być więc udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego.

Jak wynika z dokumentacji zawartej w aktach rentowych, opinii biegłego sądowego
z zakresu BHP J. P., zeznań świadków i przesłuchania odwołującego, A. W. (1) pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) S.A., które to prace zostały ujęte w wykazie A, Dziale XIV, pod pozycją 25 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnym charakterze
( Dz. U. z 1983 r., Nr 8, poz. 43).

Na koniec warto także podkreślić, że praca w szczególnych warunkach jest pracą o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagająca wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia – art.32 ust.2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Jej wykonywanie powoduje szybsze obniżenie wydolności organizmu i szybszą utratę zdolności do zarobkowania stąd uzasadnione jest obniżenie wieku emerytalnego w stosunku do osób ją wykonujących. Jednakże dla oceny czy pracownik wykonywał pracę w warunkach szczególnych znaczenie mają konkretne warunki, w których jest ona wykonywana na danym stanowisku, mające z punktu widzenia ustawodawcy szkodliwy wpływ na organizm ludzki a nie samo przekonanie pracownika o wysokiej szkodliwości warunków pracy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 10 kwietnia 2013 r., sygn. akt. III AUa 137/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 18 stycznia 2013 r., sygn. akt III AUa 1203/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 16 stycznia 2013 r., sygn. akt III AUa 1181/12).

Ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego wynika, iż w okresie od dnia 2 listopada 1979 r. do dnia 30 czerwca 1997 r. odwołujący dokonywał galwanizacji przy użyciu materiałów silnie trujących. Ponadto był konserwatorem sprzętu hydraulicznego, co wiązało się z jego naprawą, konserwacją oraz czyszczeniem.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy zważył, że praca ta wykonywana przez odwołującego podlega zaliczeniu do stażu pracy - jako pracy wykonywanej w warunkach szczególnych. Tym samym łączny staż pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach wynosi ponad 15 lat.

Odnośnie ustalenia terminu od jakiego Sąd Okręgowy uznał za zasadne przyznanie odwołującemu się prawa do emerytury, zastosowanie znajduje art. 129 pkt. 1. ustawy o FUS,
w oparciu o który świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Ogólną zasadą prawa emerytalno-rentowego jest, że świadczenia wypłaca się na wniosek zainteresowanego, poczynając od dnia powstania prawa do emerytury
(tj. spełnienia ustawowych warunków), lecz nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie. Sąd Okręgowy na podstawie powołanego wyżej przepisu przyznał świadczenie od dnia 1 września 2015 r.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, że przyznał odwołującemu A. W. (1) prawo do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych od dnia 1 września 2015 r., o czym orzekł w pkt. 1 sentencji wyroku.

Ponadto w punkcie 2 wyroku Sąd stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie w wypłacie świadczenia, w oparciu o treść art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Ustalenie, że odwołujący spełnił warunek wymaganych 15 lat pracy w warunkach szczególnych wymagało bowiem przeprowadzenia sądowego postępowania dowodowego, w tym dopuszczenia dowodu z zeznań świadków, opinii biegłych sądowych i przesłuchania odwołującego. Organ rentowy nie ma tych możliwości dowodowych w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, gdyż ograniczony jest środkami dowodowymi wymienionymi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń ( Dz. U. z 2007 r., Nr 11, poz. 14).

Zgodnie z art. 118 ust. 1a w/w ustawy w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Działając zaś na podstawie powołanego przepisu, Sąd wnioskując a contrario, nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, powodującej opóźnienie w wypłacie świadczenia, mając na uwadze fakt, iż dopiero wyniki niniejszego postępowania dowodowego, a w szczególności zeznania świadków i dopuszczenie dowodu z opinii biegłego pozwoliły na poczynienie wiążących ustaleń, co do charakteru zatrudnienia ubezpieczonego, mającego wpływ na jego prawo do wnioskowanego świadczenia.

Jednocześnie Sąd w punkcie 3 wyroku zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującego kwotę 180,00 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Z uwagi na fakt przegrania sprawy przez organ rentowy, zgodnie z § 12 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 lipca 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu ( Dz.U.2015.1078).

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)