Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Wehner – spr.

Sędziowie: SO Arkadiusz Tomczak

SR (del.) Piotr Maksymowicz

Protokolant: sekr. sąd. Monika Matuszczak

Przy udziale Prokuratora Stanisława Wieśniakowskiego

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2014 roku

sprawy L. G. oskarżonego z art. 278 § 1 kk i in.

na skutek apelacji obrońcy od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa z dnia 15 października 2013 roku, sygn. akt XIV K 1249/10

utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części;

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata Jakuba Gollnika 504,00 (pięćset cztery) złote plus VAT tytułem zwrotu kosztów niepłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych postępowania odwoławczego obciążając wydatkami w nim poniesionymi Skarb Państwa.

Sygn. akt X Ka 72/14

UZASADNIENIE

L. G. został oskarżony o to, że:

1.  W dniu 11 lipca 2010r. w W. z klatki schodowej w bloku przy Al. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia niezabezpieczonego roweru marki (...) o wartości 1200 zł. na szkodę A. O., to jest o czyn z art. 278 § 1 k.k.;

2.  W dniu 12 lipca 2010r. w W. z klatki schodowej w bloku przy Al. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia niezabezpieczonego roweru marki (...)z osprzętem oraz saszetką z zawartością dowodu osobistego na nazwisko K. R., kartą płatniczą wydaną przez Bank (...) na nazwisko K. R., pieniędzmi i kluczami do mieszkania o łącznej wartości 2000 zł. na szkodę A. i K. E., to jest o czyn z art. 278 § 1 i 5 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Nadto L. G. był również oskarżony o popełnienie 9 innych występków z art. 279 § 1 kk w odniesieniu do których zapadł wyrok uniewinniający (prawomocny).

Wyrokiem z dnia 15 października 2013 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa (sygn. akt XIV K 1249/10):

1.  uznał oskarżonego L. G. za winnego tego, że w dniu 12 lipca 2010r. w W. z klatki schodowej w bloku przy Al. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki (...)o wartości 1.129 złotych na szkodę A. O., przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu w okresie od dnia 09 września 2007r. do dnia 09 marca 2008r. 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa, XIV Wydział Karny z dnia 10 kwietnia 2006 r. sygn. akt XIV K 473/03 za czyn z art. 278 § 1 k.k, to jest popełnienia czynu z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  uznał oskarżonego L. G. za winnego tego, że w dniu 12 lipca 2010r. w W. z klatki schodowej w bloku przy Al. (...)dokonał zaboru w celu przywłaszczenia roweru marki (...)o wartości 436,00 złotych na szkodę A. E., przy czym ustala, iż czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 278 § 3 k.k. oraz że oskarżony dopuścił się go przed upływem pięciu lat po odbyciu w okresie od dnia 09 września 2007r. do dnia 09 marca 2008r. 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa, XIV Wydział Karny z dnia 10 kwietnia 2006r. sygn. akt XIV K 473/03 za czyn z art. 278 § 1 k.k., to jest popełnienia czynu z art. 278 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 278 § 3 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody w całości poprzez uiszczenie na rzecz A. O. kwoty w wysokości 1.129 (jeden tysiąc sto dwadzieścia dziewięć) złotych oraz na rzecz A. E. kwoty w wysokości 436,00 (czterysta trzydzieści sześć) złotych;

5.  uniewinnił oskarżonego od czynów opisanych w pkt. 3 – 9 aktu oskarżenia;

6.  na podstawie art. 619 § 1 k.p.k., art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k., zasądził z rachunku Skarbu Państwa na rzecz obrońcy adwokata J. G. kwotę 1.344 (jeden tysiąc trzysta czterdzieści cztery) złotych + VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej sprawowanej z urzędu;

7.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, a w części uniewinniającej na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k., stwierdził, że koszty postępowania w sprawie ponosi Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając go w zakresie punktu 1, 2, 3, 4 wyroku.

Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego, tj.:

I. art. 5 § 2 k.p.k. wyrażającą się w nierozstrzygnięci na korzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości, w zakresie sprawstwa oskarżonego, w sytuacji gdy można uprawdopodobnić brak udziału oskarżonego, w dokonaniu zarzucanych mu przestępstw;

II. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, w szczególności wyjaśnień oskarżonego L. G., który prawidłowe rozważanie, mogło doprowadzić do uniewinnienia oskarżonego;

III. art. 4 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego L. G..

Podnosząc tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów oraz o zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów nieopłaconej pomocy prawnej sprawowanej z urzędu, za postępowanie odwoławcze.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego była niezasadna.

Ze względu na treść opinii biegłych sądowych sporządzonych w postępowaniu przygotowawczym, w zakresie poczytalności oskarżonego (w kontekście art. 439 § 1 pkt 10 k.p.k. i art. 79 § 1 pkt 3 k.p.k.), Sąd Okręgowy z urzędu dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłych lekarzy psychiatrów celem omówienia i doprecyzowania ich stanowiska zawartego we wnioskach końcowych. Biegli w sporządzonych opiniach rozpoznali u oskarżonego uzależnienie od opiatów, amfetaminy i benzodiazepinu oraz osobowość nieprawidłową – dyssocjalną. Jednocześnie biegli stwierdzili, że stan psychiczny oskarżonego nie znosił ani nie ograniczał jego zdolności do rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem. Biegli uznali również, że stan zdrowia oskarżonego pozwala na jego udział w czynnościach postępowania karnego.

Na rozprawie apelacyjnej biegli poparli swoje wcześniejsze stanowisko i uzupełnili je o stwierdzenie, że poczytalność oskarżonego w czasie popełnienia czynów, jak również w czasie trwania postępowania, nie budziła wątpliwości. W takim stanie rzeczy, mimo że oskarżony na początkowym etapie postępowania sądowego występował bez udziału obrońcy, nie doszło do obrazy art. 79 § pkt 3 kpk, a w konsekwencji nie zaistniała przyczyna, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 10 kpk.

Z uwagi na powyższe Sąd odwoławczy nie dopatrzył się podstaw do uchylenia zaskarżonego orzeczenia niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów apelacji.

Przechodząc do zarzutów apelacji wskazać należy, że dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodów nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodów, pominięcia dowodów), logicznej (błędne rozumowanie i wnioskowanie), nadto nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym, a zatem, wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. Sąd Rejonowy w pełni bezstronnie i obiektywnie rozważył wszystkie okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a rozważania te poparł stosowną i przekonującą argumentacją (art. 4 k.p.k.).

Nie można zgodzić się ze skarżącym, iż Sąd Rejonowy uznając w części za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie jego przyznania się do popełnienia czynów od punktu 3 do punktu 9 aktu oskarżenia, powinien również uznać za niewiarygodne pozostałe wyjaśnienia oskarżonego w zakresie zarzucanych czynów z punktu 1 i 2. W żaden sposób nie można zgodzić się z wnioskiem skarżącego o dokonywanie niejako automatycznej oceny dowodów i braku możliwości uznania za wiarygodnych tylko w części niektórych wyjaśnień (zeznań). Zważyć należy, że oskarżony konsekwentnie potwierdził przed sądem wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego, w których przyznaje się do popełnienia czynów z punktu 1 i 2 aktu oskarżenia, jednocześnie zaprzeczając swojemu sprawstwu odnośnie do pozostałych zarzucanych mu czynów. Oskarżony nie tylko rozpoznał się na nagraniach monitoringu, ale również wskazał okoliczności popełnienia przypisanych mu czynów, co czyni wiarygodnym jego przyznanie się do popełnionych kradzieży rowerów z punktu pierwszego i drugiego wyroku. W tym zakresie wyjaśnienia oskarżonego korespondują również z zeznaniami pokrzywdzonych. Oskarżony nie miał żadnych powodów, żeby na etapie postępowania sądowego przyznawać się do przestępstw, których nie popełnił.

Wbrew twierdzeniom apelującego, Sąd I instancji dokonując oceny dowodów nie naruszył przepisu art. 5 § 2 k.p.k. Jeżeli pewne ustalenia faktyczne zależne są od dania lub odmówienia wiary zeznaniom świadka, to nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo, a ewentualne zastrzeżenia co do oceny wiarygodności konkretnego dowodu lub grupy dowodów rozstrzygane mogą być jedynie na płaszczyźnie utrzymania się przez sąd w granicach sędziowskiej swobodnej oceny dowodów wynikającej z treści art. 7 k.p.k.

Poczynione ustalenia, co do zawinionego działania oskarżonego nie nasuwają najmniejszych zastrzeżeń. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku w sposób jasny, klarowny i przekonujący wskazuje, dlaczego działania oskarżonego uznano za przestępne, wskazano przy tym właściwą kwalifikację prawną tych zachowań.

Pamiętając, że apelację co do winy uznaje się za zwróconą przeciwko całości wyroku, a więc także przeciwko karze (art. 447 k.p.k.) stwierdzić należy, iż kara wymierzona oskarżonemu nie charakteryzuje się rażącą, niewspółmierną surowością. Zarówno wymierzone kary jednostkowe, jak również kara łączna oscylują w dolnych granicach ustawowego zagrożenia karą za przypisane oskarżonemu przestępstwa.

Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż oskarżony przypisanych przestępstw dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa (art. 64 § 1 k.k.), z chęci zysku. Jest więc oczywiste, że oskarżony nie ma żadnego poszanowania dla cudzej własności i kradzieże stanowią przyjęty sposób na życie.

Dlatego też za słuszne należy przyjąć stanowisko Sądu I instancji, iż w sprawie tej brak jest jakichkolwiek okoliczności, które przemawiałyby za zastosowaniem instytucji warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego.

Sąd Okręgowy akceptuje wywody Sądu Rejonowego zaprezentowane w uzasadnieniu zarówno co do wymiaru kary pozbawienia wolności, jak i jej bezwzględnego charakteru. Na aprobatę zasługuje również zobowiązanie oskarżonego do naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych.

Na podstawie § 19 w zw. z § 14 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego kwotę 504 złotych powiększoną o należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego w II instancji.

O kosztach sądowych postępowania odwoławczego rozstrzygnięto w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k., zwalniając oskarżonego z obowiązku ich uiszczenia z uwagi na brak możliwości zarobkowych oskarżonego ze względu na perspektywę odbycia kary pozbawienia wolności.