Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Lęborku III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Bogumił Jakubek

Protokolant: stażysta Magdalena Cybula

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2016 roku w Lęborku

na rozprawie

sprawy z powództwa J. S. (1)

przeciwko M. S. (1)

o ustalenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego

1.  ustala, że obowiązek alimentacyjny J. S. (1) wobec M. S. (1) wynikający z wyroku Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 16 grudnia 2011 roku w sprawie IV Ca 560/11 wygasł z dniem 1 lutego 2016 roku;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  odstępuje od obciążania pozwanej kosztami sądowymi.

Sygn. akt III RC 299/15

UZASADNIENIE

Powód J. S. (1) wniósł o stwierdzenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego określonego w kwocie po 250 złotych miesięcznie na rzecz pozwanej M. S. (1) wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 16 grudnia 2011 roku w sprawie IV Ca 560/11.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że pozwana córka M. S. (1) w czerwcu 2015 roku ukończyła 25 lat i nastąpiła zmiana stosunków uzasadniająca wygaśnięcie dotychczasowego obowiązku alimentacyjnego. J. S. (1) podnosił, iż wedle jego wiedzy, pozwana od dłuższego czasu nie mieszka już z matką, lecz z partnerem, z którym prowadzi wspólne gospodarstwo domowe. Powód twierdził także, iż ma wiedzę, iż pozwana kilka razy wyjeżdżała za granicę do pracy, dzięki czemu pozyskuje środki do samodzielnego utrzymywania się. Kolejną okolicznością, która, zdaniem powoda, przemawia za wygaśnięciem jego obowiązku alimentacyjnego, jest uprawomocnienie się orzeczenia Sądu Rejonowego w Lęborku w sprawie I C 146/10 w sprawie o eksmisję oraz fakt, iż pozwana, mimo wcześniejszego wyroku eksmisyjnego, do chwili wniesienia pozwu w przedmiotowej sprawie, nie musiała nigdy opuszczać i opróżniać ze wszystkich swoich rzeczy lokalu mieszkalnego nr (...) w budynku nr (...) przy ulicy (...) w L.. Powyższy lokal, jak utrzymywał powód, M. S. (1) opuściła sama z własnej woli, aby wspólnie z partnerem prowadzić odrębne gospodarstwo domowe. W ocenie powoda pozwana jest osobą dorosłą, prowadzi własne gospodarstwo domowe z partnerem, pracuje, uzyskując dochody niezbędne jej do życia, zakończyła także już swoją edukację. Powód domagał się stwierdzenia wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego z dniem 5 czerwca 2015 roku, uzasadniając tę datę okolicznością iż w tym dniu pozwana ukończyła 25 rok życia. Zdaniem powoda, dalsze żądanie przez pozwaną świadczenia alimentów stanowi naruszenie zasad współżycia społecznego, co także stanowi przesłankę wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego zgodnie z art. 144 ¹ krio.

(pozew k. 3-9)

W odpowiedzi na pozew M. S. (1) wniosła o oddalenie powództwa w całości, zaprzeczając twierdzeniom powoda, jakoby nie mieszkała już w mieszkaniu swojej matki. Pozwana twierdziła, że nadal mieszka z matką, która jest osobą niepełnosprawną i nie pracuje zarobkowo. Pozwana wskazała, iż stale podejmuje próby znalezienia pracy, jednak z uwagi na stan zdrowia oraz niechęć pracodawców do zatrudniania osób niepełnosprawnych, nie ma zbyt dużych możliwości zarobkowania.

M. S. (1) uzasadniała, że jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, co wiąże się z ograniczeniami jej życia codziennego. Od dwóch lat cierpi na schorzenie w postaci nietrzymania moczu, co powoduje konieczność codziennego noszenia pieluchomajtek, zaś od czasu wypadku komunikacyjnego sprzed 12 lat ma stany lekowe i bierze leki przeciwdepresyjne.

Mimo orzeczenia o częściowej niezdolności do pracy, pozwana nie otrzymuje renty, była natomiast zarejestrowana w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna i przez okres 6 miesięcy otrzymywała zasiłek.

Pozwana wskazała, że prowadzi wspólne gospodarstwo z matką i bratem, koszty utrzymania mieszkania to łącznie miesięczna kwota 600 zł i ponosi je w całości matka pozwanej. W ocenie pozwanej, z uwagi na wspomniany stan zdrowia, nie jest ona nadal zdolna do samodzielnego utrzymania się, tym samym powództwo jest bezzasadne. Pozwana nie ma żadnego majątku i dochodów, poza wsparciem socjalnym i pomocą rodziców. Sytuacja finansowa powoda jest, zdaniem pozwanej, stabilna, nie pogorszyła się. W rezultacie nie zaszły, w jej ocenie, żadne nowe okoliczności, które przemawiałby za wygaśnięciem obowiązku alimentacyjnego.

(odpowiedź na pozew k. 35-39)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. (1) ur. (...) jest są córką M. S. (2) i powoda J. S. (1) pochodzącą z ich małżeństwa rozwiązanego przez rozwód z wyłącznej winy J. S. (1) wyrokiem Sądu Okręgowego w Słupsku z dnia 1.10.2001r. w sprawie I RC 85/99. W wyroku tym zasądzono alimenty od J. S. (1) w kwocie po 300 zł miesięcznie.

Sąd Rejonowy w Lęborku wyrokiem z dnia 17 listopada 2009r. w sprawie III RC 229/09 orzekł, iż powyższy obowiązek alimentacyjny wygasł z dniem 1 lipca 2009 roku.

W sprawie z powództwa M. S. (1) przeciwko J. S. (1) o alimenty o sygn. akt III RC 110/11 Sąd Rejonowy w Lęborku wyrokiem z dnia 13 października 2011 roku oddalił powództwo, jednak Sąd Okręgowy na skutek apelacji powódki wyrokiem z dnia 16 grudnia 2011 roku (sygn.. akt IV Ca 560/11) zmienił powyższe orzeczenie, zasądzając od J. S. (1) na rzecz córki M. S. (1) alimenty w kwocie po 250 zł miesięcznie, oddalając apelację w pozostałym zakresie.

(dowód: wyrok wraz z uzasadnieniem w sprawie III RC 229/09 k. 16-20, wyrok z uzasadnieniem w sprawie III RC 110/11 k. 21-23, wyrok z uzasadnieniem w sprawie IV Ca 560/11 k. 24- 28, oraz dokumenty w aktach III RC 229/09 i III RC 110/11)

W dacie orzekania o alimentach w dotychczasowej wysokości M. S. (1) miała 21 lat, legitymowała się wykształceniem średnim ogólnym, nie uczyła się i znajdowała się na całkowitym utrzymaniu swojej niepełnosprawnej matki, której zasadniczym dochodem były wówczas alimenty otrzymywanie od byłego męża J. S. (1) w wysokości 400 zł miesięcznie. Ponadto pozwana korzystała wraz z matką ze świadczeń opieki społecznej oraz pożyczała pieniądze na bieżące utrzymanie. M. S. (1) nie pracowała, była zarejestrowana w powiatowym urzędzie pracy jako bezrobotna, a w okresie rejestracji nie otrzymała żadnej ofert pracy. Pozwana dysponowała orzeczeniem o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym, co zmniejszało jej szanse na rynku pracy w uzyskaniu zatrudnienia. M. S. (1) po wcześniejszej próbie samobójczej i hospitalizacji na Oddziale Psychiatrycznym Szpitala w L., kontynuowała w 2011 roku z powodu depresji leczenie psychiatryczne w formie terapii i leczenia farmakologicznego. Na ówczesną sytuację życiową pozwanej wpływało również orzeczenie Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 16 marca 2011 roku nakazujące M. S. (1), jej matce i braciom eksmisję z zajmowanego dotychczas mieszkania, stanowiącego współwłasność powoda i jego obecnej żony i zasądzające solidarnie od pozwanej i pozostałych członków rodziny kwotę 7200 zł rozłożoną na 24 raty po 300 zł miesięcznie.

(dowód: dokumenty w aktach sprawy III RC 110/11: orzeczenie o niepełnosprawności k. 31, 40, zaświadczenia lekarskie k. 32, 33, 35, odpis wyroku k. 42)

Powód J. S. (1) w dacie orzeczenia zasądzającego alimenty w dotychczasowej wysokości pozostawał w związku małżeńskim, pobierał emeryturę wojskową w wysokości 1832 zł brutto, po potrąceniu alimentów na rzecz byłej żony (matki pozwanej) pozostawała mu do wypłaty kwota 1.126,11 zł miesięcznie. Powód pozostawał niezdolny do służby wojskowej, cierpiał na przewlekły zespół nerwicowy, nieżyt żołądka, nadciśnienie tętnicze, żylaki kończyn dolnych, cukrzycę. Żona powoda prowadziła wówczas działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej (jako jeden z trzech wspólników) – dwie szkoły policealne, zaś powód pomagał jej w prowadzeniu przedmiotowej działalności. Powód był wówczas współwłaścicielem wraz z obecną żoną H. S. dwóch lokali mieszkalnych – nr 15 mieszczącego się przy ulicy (...) w L., w którym zamieszkiwał wraz z żoną oraz lokalu nr (...) znajdującego się przy ulicy (...) w L., w którym zamieszkiwała M. S. (1) wraz matką i braćmi. J. S. (1) posiadał także samochód osobowy marki V. z 2005 roku.

(dowód: dokumenty w aktach sprawy III RC 110/11: decyzja emerytalna k. 100, zeznania J. S. w charakterze strony k. 116v).

Obecnie pozwana M. S. (1) ma 26 lat, ma wykształcenie średnie ogólne, mieszka nadal wraz z matką w mieszkaniu będącym współwłasnością powoda i jego żony przy ulicy (...) w L..

Pozwana nadal dysponuje orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności do dnia 31 stycznia 2020 roku ze wskazaniem, iż niepełnosprawność istnieje od wczesnego dzieciństwa oraz o możliwości podjęcia pracy w warunkach pracy chronionej. W okresie od zasądzenia alimentów przez Sąd Okręgowy w Słupsku w 2011 roku pozwana w różnych przedziałach czasu świadczyła pracę. W szczególności 3 lata temu pozwana pracowała w hurtowni papierniczej przez około rok, następnie w oparciu o umowę zlecenia pracowała przez kilka dni w styczniu 2015 roku, z czego uzyskała wynagrodzenie 588 zł brutto, w marcu 2015 roku przez 11 dni pracowała w restauracji w ramach umowy o pracę. W 2015 roku M. S. (1) uzyskała łączny dochód ze świadczonej pracy w wysokości 3612,28 zł. W 2014 roku pozwana korzystała ze stypendium w ramach stażu z urzędu pracy uzyskując za okres od sierpnia 2014 roku do grudnia 2014 roku wynagrodzenie w kwocie 2929,80 zł a za styczeń 2015 roku 435,10 zł.

Od stycznia 2016 roku pozwana świadczy pracę w firmie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. na podstawie umów tymczasowych na stanowisku montera z wynagrodzeniem brutto 1850 zł miesięcznie. Kwoty netto ze świadczonej przez pozwana pracy wynosiły: w styczniu 210,05 zł, w lutym 1355,69 zł, w marcu 1282,90 zł, w kwietniu 1267,11 zł i w maju 2016 roku 1443,20 zł.

W deklaracjach podatkowych pozwana wykazała dochody – za rok 2012 w wysokości 1.146,89 zł, za rok 2013 w wysokości 14.413,17 zł a za rok 2014 w wysokości 10.388,26 zł.

Aktualnie pozwana na swoje miesięczne utrzymanie potrzebuje około 800 zł, z czego kwotę 400-450 zł stanowią udział w utrzymaniu mieszkania oraz środki czystości i leki. Pozwana cierpi na schorzenie nietrzymania moczu, jednak schorzenie to nie stanowi przeszkody w świadczeniu przez nią pracy zarobkowej. Wywołuje natomiast koszty w postaci zakupu pieluchomajtek, które częściowo są refundowane, pozostała do uiszczenia przez pozwaną kwota wynosi 40-50 zł miesięcznie. Pozwana nie leczy się regularnie u urologa, mimo zalecenia wizyty w lipcu 2015 roku, na kolejną wizytę zgłosiła się dopiero w listopadzie 2015 roku.

Pozwana korzysta z zasiłku pielęgnacyjnego w wysokości 153 zł miesięcznie.

(Dowód: orzeczenie o niepełnosprawności k. 42, 109, decyzja ZUS k. 43, orzeczenie lekarza orzecznika k. 44, zaświadczenie PUP k. 45, dokumentacja medyczna k. 46-51, 143-144, kartoteka opłat za mieszkanie k. 52-53, faktury VAT k. 54-89, 98-99, 122-131, zaświadczenie z PUP k. 60-61, zawiadomienie k. 100, zaświadczenia o zatrudnieniu k. 110-112, 152-153, 158-159, informacja z MOPS w L. k. 115, deklaracja podatkowa za 2015 rok k. 141-143 a nadto częściowo na podstawie zeznań świadka M. S. (2) k. 132v. i pozwanej M. S. (1) 133-133v)

Sąd Okręgowy w Słupsku wyrokiem z dnia 30 stycznia 2013 roku w sprawie I C 326/12, a następnie utrzymanym co do istoty przez wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku w sprawie V ACa 349/13 ustalił, iż nieważna jest umowa zawarta w dniu 22 listopada 2007 roku pomiędzy Wojskową Agencja Mieszkaniową a powodem J. S. (1) i jego żoną H. S. w przedmiocie ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) w L., a więc w lokalu zajmowanym obecnie przez pozwaną i jej rodzinę, a z którego wcześniej prowadzona była egzekucja eksmisyjna. Tym samym pozwana nie musiała opuszczać zajmowanego do dnia dzisiejszego mieszkania, ani też nie przekazywała na rzecz powoda żadnych kwot z tytułu spłaty zasądzonych w wyroku eksmisyjnym kwot z tytułu bezumownego korzystania z przedmiotowego lokalu.

(dowód: dokumenty w aktach I C 326/12).

Aktualnie powód J. S. (1) nadal otrzymuje emeryturę wojskową w wysokości netto (po potrąceniu alimentów nabyła żonę i pozwaną) – 1048,56 zł. Powód posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym. J. S. (1) cierpi na wiele schorzeń, w tym niedosłuch obustronny, co generuje dodatkowe koszty w postaci zakupu aparatu słuchowego za kwotę 10.000 zł, na co zaciągnął kredyt z miesięczną ratą 686 zł. Sytuacja majątkowa powoda nie uległa większym zmianom od czasu orzeczenia o alimentach w dotychczasowej wysokości, nadal mieszka wraz z żoną w mieszkaniu przy ul. (...) w L..

(dowód: zaświadczenia lekarskie k. 92, decyzja emertytalna k. 93, legitymacja emeryta-rencisty wojskowego k. 94, orzeczenie o niepełnosprawności k. 95, ekran zleceń stałych k. 96, harmonogram spłat kredytu k. 97, deklaracje podatkowe k. 117-120)

Sąd zważył co następuje:

Przedstawiony wyżej stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wszystkich zebranych w sprawie dowodów, w tym zeznań pozwanej i świadka M. S. (2) oraz w oparciu o przedłożone w sprawie dokumenty dotyczące aktualnej sytuacji finansowej powoda oraz pozwanej, a nadto w oparciu o dokumenty znajdujące w aktach spraw o alimenty toczących się przed Sądem Rejonowym w Lęborku pod sygnaturą III RC 229/09 i III RC 110/11 oraz sprawy cywilnej o ustalenie pod sygnaturą akt I C 326/12 Sądu Okręgowego w Słupsku.

Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanej M. S. (1) i świadka M. S. (2) jedynie w takim zakresie, w jakim znajdowały one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, w tym dokumentach zgromadzonych w sprawie. Za niewiarygodne, jako sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, Sąd uznał zeznania pozwanej i świadka M. S. (2), w których utrzymywały, że pozwana utrzymuje się z prac dorywczych, związanych ze zbiorem owoców leśnych, z których osiąga dochód 400-450 zł miesięcznie. Zeznania powyższe zostały złożone przez pozwaną na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2016 roku, gdy tymczasem z zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu (k.158-159) wynika jednoznacznie, iż już od stycznia 2016 roku M. S. (1) jest zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy w firmie (...) Sp. z o.o. w S. z wynagrodzeniem od lutego 2016 roku w wysokości 1850 zł brutto miesięcznie. Powyższa okoliczność wskazuje, iż pozwana zataiła przed Sądem informację, iż od początku niemal roku 2016 roku jest zatrudniona w oparciu o tymczasową umowę o pracę w celu utrzymania przekonania, iż nadal uzyskuje skromne dochody, które nie pozwalają jej na samodzielne utrzymanie.

Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania całkowicie, że pozwana ma problemy zdrowotne związane z nietrzymaniem moczu, powyższa bowiem okoliczność jest udokumentowana zaświadczeniem lekarskim czy też fakturami zakupu materiałów higienicznych. Jednakże ta sama dokumentacja potwierdza tezę strony powodowej, że pozwana nie prowadzi aktywnego leczenia, zbyt rzadko stawia się na wizyty lekarskie, a co istotne – w ocenie Sądu – przywoływana przez pozwaną dysfunkcja, nie wyklucza wykonywania przez nią pracy zarobkowej, jakkolwiek jest dość kłopotliwa w codziennym funkcjonowaniu, jednak nie eliminuje pozwanej z rynku pracy, o czym świadczy utrzymujące się już od początku bieżącego roku zatrudnienie M. S. (1) w oparciu o umowę o pracę. Wskazać należy, iż obecne uregulowania prawne, w celu aktywizacji zawodowej osób z orzeczeniem o niepełnosprawności, przewidują dla pracodawców szereg przywilejów i świadczeń, jeśli zdecydują się oni na zatrudnienie osoby niepełnosprawnej. Tym samym nie można kategorycznie stwierdzić, że osoba z orzeczeniem o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym nie ma możliwości znalezienia pracy.

Sąd nie znalazł podstaw do odmowy wiarygodności fakturom i rachunkom przedłożonym przez strony, gdyż kwoty z nich wynikające nie odbiegają od średnich kosztów korzystania z mediów i innych opłat.

Również wszelkie decyzje i inne dokumenty urzędowe przedłożone przez strony należało uznać za wiarygodne, gdyż pochodzą od organów mających kompetencje do wydania takich orzeczeń wynikające z przepisów prawa. Nadto żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności.

W świetle tak zgromadzonego materiału dowodowego, należało uznać powództwo J. S. (1) przeciwko M. S. (1) za zasadne, choć ustalenie wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego - w ocenie Sądu - nastąpiło w innej dacie, aniżeli domagał się tego powód.

Stosownie do treści art. 133 § 1 k.r.o. rodzice zobowiązani są do świadczeń na rzecz dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, chyba że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania, a zmiany orzeczenia dotyczącego obowiązku alimentacyjnego można żądać w razie zmiany stosunków (art. 138 k.r.o.) rozumianych jako zwiększenie się lub istotne zmniejszenie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego lub jako zwiększenie się lub istotne zmniejszenie albo ustanie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji, wskutek czego ustalony zakres obowiązku alimentacyjnego wymaga skorygowania przez stosowną zmianę obowiązku alimentacyjnego.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dziecka stanowi uszczegółowienie ogólnego obowiązku „troszczenia się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka” i należytego przygotowania go, odpowiednio do jego uzdolnień, do pracy zawodowej (art. 96 k.r.o.). Obowiązek ten nie jest ograniczony przez żaden sztywny termin, a w szczególności – przez termin dojścia przez alimentowanego do pełnoletności. Nie jest też związany ze stopniem wykształcenia w tym sensie, że nie ustaje z chwilą osiągnięcia przez alimentowanego określonego stopnia wykształcenia. Jedyną miarodajną okolicznością, od której zależy trwanie bądź ustanie tego obowiązku, jest to, czy dziecko może utrzymać się samodzielnie, przy czym przyjmuje się, że nie można tego oczekiwać od dziecka małoletniego. Z tej przyczyny w odniesieniu do dzieci, które osiągnęły pełnoletność, brać należy pod uwagę, czy wykazują chęć dalszej nauki oraz czy osobiste zdolności i cechy charakteru pozwalają na rzeczywiste kontynuowanie nauki. Przeciwne stanowisko prowadziłoby do zahamowywania, a co najmniej znacznego utrudniania dalszego rozwoju dziecka, przez pozbawianie go środków niezbędnych do kontynuowania nauki po osiągnięciu pełnoletności i pozostawałoby w sprzeczności ze wspomnianym wyżej podstawowym obowiązkiem rodzicielskim (vide: wyrok z dnia 14 listopada 1997 roku w sprawie III CKN 257/97, OSNC 1998, nr 4, poz. 70).

Zgodnie z art. 133 § 3 k.r.o. rodzice mogą uchylić się od świadczeń alimentacyjnych względem dziecka pełnoletniego, jeżeli są one połączone z nadmiernym dla nich uszczerbkiem lub jeżeli dziecko nie dokłada starań w celu uzyskania możliwości samodzielnego utrzymania się.

Wskazać należy, iż Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, iż dziecko, które nie tylko osiągnęło pełnoletność, ale zdobyło także wykształcenie umożliwiające podjęcie pracy zawodowej, pozwalającej na samodzielne utrzymanie, nie traci uprawnień do alimentów, jeżeli np. chce kontynuować naukę i zamiar ten znajduje uzasadnienie w dotychczas osiąganych wynikach.

Przechodząc na grunt analizowanej sprawy, należy zauważyć, iż pozwana w chwili orzekania ukończyła już 26 lat, a więc od 8 lat jest już osobą pełnoletnią. Jakkolwiek istotnie osiągnięcie określonego wieku przez uprawnionego nie stanowi samoistnej przesłanki wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego, jednak brak jest w ocenie Sądu przesłanek przeciwnych, które przemawiałyby za dalszym utrzymywaniem tego świadczenia, tym bardziej, że powódka od dawna nie uczy się, zatrzymując się na poziomie wykształcenia średniego. Należy nadto przypomnieć, iż wskutek orzeczenia Sądu Rejonowego w Lęborku z dnia 17 listopada 2009r. w sprawie III RC 229/09 stwierdzono już raz prawomocne wygaśniecie obowiązku alimentacyjnego wobec pozwanej. Obowiązek ten został ponownie orzeczony, ale w zupełnie innych realiach faktycznych, pozwana była wówczas bezrobotna, bez środków do życia, toczyło się wobec niej i pozostałych członków rodziny postępowanie eksmisyjne, nadto była obciążona obowiązkiem spłaty zadłużenia z tytułu bezumownego korzystania z mieszkania. Obecnie sytuacja M. S. (1) jest diametralnie inna, mieszka w dotychczasowym lokalu, nie spłaca zadłużenia, gdyż umowa dotycząca mieszkania została uznana za nieważną. Pozwana pracuje w oparciu o umowę o prace i zarabia około 1300-1400 zł netto miesięcznie.

W swoich zeznaniach pozwana stwierdziła, że na wszystkie potrzeby niezbędna jej dla niej kwota 800 zł miesięcznie. Tym samym, w ocenie Sądu, skoro pozwana uzyskuje z własnej pracy wynagrodzenie w kwotach od 1267 zł do (...) netto, wszystkie usprawiedliwione potrzeby ma ona możliwość zaspokojenia ze świadczonej przez siebie pracy. W rezultacie, z przeprowadzonego postępowania dowodowego jednoznacznie wynika, iż pozwana osiągnęła zdolność do samodzielnego zaspokojenia swoich usprawiedliwionych potrzeb. A ta właśnie okoliczność stanowi przesłankę warunkującą wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego. Należy stwierdzić, iż alimenty nie mogą pełnić funkcji świadczenia dodatkowego, niejako uzupełniającego comiesięczny dochód uprawnionego. W tym, kontekście jest faktem oczywistym, że dla osoby uprawnionej do alimentów najkorzystniejsza jest sytuacja, gdy oprócz comiesięcznego wynagrodzenia dysponuje jeszcze dodatkowym dochodem w postaci alimentów. Jednakże nie taki swoisty subsydiarny cel pełni świadczenie alimentacyjne. Obowiązek alimentacyjny służy osobie, która nie jest w stanie, nawet przy dołożeniu należytych starań samodzielnie zaspokoić swoich potrzeb, a za taką osobą, w świetle zebranego materiału dowodowego, nie sposób uznać pozwanej.

Nie bez znaczenia jest dla powyższej konstatacji ustalona w toku postępowania sytuacja zarobkowa powoda, który także jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, utrzymuje się z emerytury wojskowej w wysokości netto (po potrąceniu alimentów nabyła żonę i pozwaną) – 1048,56 zł. J. S. (1) cierpi na wiele schorzeń, w tym niedosłuch obustronny, co generuje dodatkowe koszty w postaci zakupu aparatu słuchowego za kwotę 10.000 zł, na co zaciągnął kredyt z miesięczną ratą 686 zł. Tym samym z porównania dochodów, którymi dysponuje powód i pozwana, wynika, iż M. S. (1) znajduje się aktualnie w lepszej sytuacji od powoda, albowiem oprócz wynagrodzenia z pracy w wysokości około 1400 zł, otrzymuje zasiłek pielęgnacyjny w kwocie około 150 zł a nadto otrzymuje alimenty od pozwanego w kwocie 250 zł.

Uznając powództwo za uzasadnione co żądania zasadniczego, Sąd nie podzielił stanowiska powoda, iż wygaśnięcie obowiązku alimentacyjnego winno nastąpić z dniem 5 czerwca 2015 roku. Powyższą cezurę czasową powód powiązał z ukończeniem przez pozwaną 25 roku życia. Jak zostało to już wcześniej stwierdzone, osiągnięcie określonego wieku nie stanowi samoistnej przesłanki wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego, może być wszakże co najwyżej pewną pomocniczą wskazówką w zakresie ustalenia zdolności do samodzielnego utrzymania i zasadności oczekiwań, że uprawniony winien móc już samodzielnie zaspokajać swoje potrzeby.

Z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, iż M. S. (1) pracuje w oparciu o umowę o pracę od 25 stycznia 2016 roku i od tej daty uzyskuje comiesięczne wynagrodzenie na poziomie pozwalającym zaspokoić jej wszystkie usprawiedliwione potrzeby. Sąd, ustalając jednak datę wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego wobec pozwanej, przyjął dzień 1 lutego 2016 roku jako początek miesiąca, który pozwana przepracowała w pełnym wymiarze, osiągając wynagrodzenie za luty 2016 roku w kwocie 1355 zł netto. We wcześniejszym okresie pozwana także w różnych okresach wykonywała rozmaite prace dorywcze, ale wynagrodzenie wówczas uzyskiwane nie pozwalało na zaspokojenie wszystkich jej usprawiedliwionych potrzeb.

Mając na uwadze powyższe należało oddalić powództwo w zakresie, w jakim powód domagał się ustalenia wygaśnięcia obowiązku alimentacyjnego przed datą 1 lutego 2016 roku.

Sąd odstąpił od obciążenia pozwanej kosztami postępowania na podstawie art. 102 kpc, wobec okoliczności, że pozwana jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, rozpoczynającą niejako okres stałego zatrudnienia z regularnym wynagrodzeniem, znajduje się przeto na początku drogi zawodowej.