Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2016 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:

Przewodniczący : SSR Dorota Scott-Sienkiel

Protokolant: Marta Kornacka

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Giżycku U. B.

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2016r. na rozprawie

sprawy: A. H.

syna K. i W. z d. F.

ur. (...) w W.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

I.  Sądu Rejonowego w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie z dnia 17 grudnia 2013r. w sprawie sygn. akt VK 284/13 na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem je wykonania na okres próby 4 lat.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 18 września 2015r. roku w sprawie V Ko 503/15 zarządzono skazanemu wykonanie kary pozbawienia wolności.

II.  Sądu Rejonowego w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie z dnia 19 maja 2016r., w sprawie sygn. akt VK 42/16 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 24 godziny w stosunku miesięcznym;

orzeka

1.  Na podstawie art. 569§1 kpk w zw. z art. 85 kk, art. 86§1kk łączy skazanemu A. H. kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami w sprawach: VK 284/13 i VK 42/16 i wymierza mu karę łączną 1 (jeden) roku i 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  Na podstawie art. 577 kpk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza okres kar dotychczas odbytych.

3.  W pozostałym zakresie nie objętym wyrokiem łącznym połączone wyroki podlegają odrębnemu wykonaniu.

4.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. A. W. kwotę 147,60 (sto czterdzieści siedem 60/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu, w tym kwotę 27,60 (dwadzieścia siedem 60/100) złotych tytułem podatku VAT.

5.  Kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa

Sygn. akt V K 140/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranych dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. H. został skazany następującymi wyrokami:

I. Sądu Rejonowego w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie z dnia 17 grudnia 2013r. w sprawie sygn. akt VK 284/13 na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem je wykonania na okres próby 4 lat.

Postanowieniem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 18 września 2015r. w sprawie V Ko 503/15 zarządzono skazanemu wykonanie kary pozbawienia wolności.

II. Sądu Rejonowego w Giżycku V Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Węgorzewie z dnia 19 maja 2016r., w sprawie sygn. akt VK 42/16 na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze po 24 godziny w stosunku miesięcznym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyroki wydane w sprawach o sygn. akt: VK 284/13 i V K 42/16. Mając na uwadze pismo Dyrektora Zakładu Karnego w D. oraz treść powyższych wyroków, na zasadzie art. 570 kpk wszczęto postępowanie o wydanie wyroku łącznego.

W związku ze zmianą stanu prawnego obowiązującą od 1 lipca 2015r., dokonanego ustawą z dnia 20 lutego 2015r. (Dz. U. z 2015r. poz. 396) o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, wprowadzone zostały nowe zasady m.in. w zakresie określenia przesłanek do orzekania o karze łącznej. Aktualnie aby zaistniały przesłanki do orzeczenia kary łącznej w wyroku łącznym muszą być spełnione określone warunki, zarówno procesowe (art. 569 kpk), jak i materialnokarne (art. 85-90 kk). Podstawowe warunki do orzeczenia kary łącznej wynikają z art. 85 kk i zgodnie z jego treścią:

1) karę łączną orzeka się, gdy sprawca popełnił dwa przestępstwa lub ich większą liczbę i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju lub inne podlegające łączeniu (art. 85§1 k.k.);

2) podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89 k.k., w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w art. 85§1 k.k. (art. 85§2 k.k.). Za „podlegające wykonaniu” uważa się kary, co do których nie została zakończona procedura ich wykonania – takiego przymiotu nie będzie posiadała kara, która została wykonana w całości, doszło do przedawnienia jej wykonania, została objęta abolicją lub ułaskawieniem (Komentarz do art. 85 kk pod red. M. Filara, Komentarz. Kodeks Karny, WK 2016);

3) jeżeli po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania kary lub kary łącznej sprawca popełnił przestępstwo, za które orzeczono karę tego samego rodzaju lub inną podlegającą łączeniu, orzeczona kara nie podlega łączeniu z karą odbywaną w czasie popełnienia czynu;

4) kara łączna nie obejmuje kar orzeczonych wyrokami, o których mowa w art. 114a kk wyroków zapadłych w państwach członkowskich Unii Europejskiej).

W niniejszej sprawie wymienione wyżej warunki do połączenia wyrokiem łącznym spełniają wyroki o sygn. akt V K 284/13 oraz VK 42/16.

Wprowadzone wspomnianą wcześniej nowelizacją do rozdziału IX kodeksu karnego modyfikacje treściowe, jakkolwiek znaczące, co do zasady nie zmieniają tradycyjnie ukształtowanych zasad wymiaru kary łącznej. Nowelizacja wprowadziła w tym zakresie zmiany dostosowujące zasady wymiaru kary łącznej do nowego modelu orzekania tej kary, którego cechą charakterystyczną jest przede wszystkim możliwość wymiaru kary łącznej na podstawie nie tylko - jak miało to miejsce na gruncie obowiązujących poprzednio rozwiązań - kar jednostkowych wymierzonych za pozostające w zbiegu przestępstwa, lecz także kar orzekanych jako kara łączna P. Kardas Komentarz do art. 86 kk Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Cześć II. Komentarz do art. 53-116,WK, 2016

Zgodnie z art. 86§1 kk dolną granicę kary łącznej pozbawienia wolności wyznacza najwyższa z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa, co odpowiada systemowi absorpcji, zaś górną granicę tworzy suma wymierzonych kar, co odpowiada systemowi kumulacji. Przy czym aktualne pozostają poglądy wyrażone w orzecznictwie i literaturze prawniczej, zgodnie z którymi przepisy określające zasady orzekania kary łącznej nie mają kategorycznej wymowy w kwestii nakazu kierowania się wyłącznie dyrektywą pełnej absorpcji w odniesieniu do każdego skazanego, nie ma również żadnych podstaw do twierdzenia, że wyrok łączny powinien zawsze powodować poprawę sytuacji skazanego. Niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, jak i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru kary na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia. Wymierzając karę łączną stosuje się zwykłe dyrektywy karania, a zwłaszcza słuszności i celowości wyrażone przez związek przedmiotowo-podmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami. Na ogół nie ma powodu, by orzekać karę łączną w dolnych granicach tj. w wysokości najsurowszej ze zbiegających się kar. Popełnienie więcej niż jednego przestępstwa powinno również raczej skłaniać do odstąpienia od absorpcji kar, niż za nią przemawiać.

Wymierzenie takiej kary prowadziłoby do premiowania sprawcy popełniającego nie jedno, a więcej przestępstw, zatem prowadziłoby do praktycznej bezkarności innych zachowań zabronionych. Jak wskazano wyżej, całkowitą zasadę absorpcji stosować należy wyjątkowo albo wtedy gdy wszystkie czyny wykazują bardzo bliską więź podmiotową i przedmiotową, albo orzeczone za niektóre czyny kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną, albo też istnieją jakieś szczególne okoliczności dotyczące osoby skazanego (zob. wyrok SA w Lublinie z dnia 16.03.2010r., II Aka 57/10, LEX nr 583690; wyrok SA w Lublinie z dnia 25.03.2010r., II Aka 59/10, LEX nr 658856; wyrok SA w Katowicach z dnia 20.05.2008r., II AKa 129/08, Biul.SAKa 2008/3/8; wyrok SN z dnia 19.03.2008 r., IV KK 45/08; wyrok SA w Łodzi z dnia 27.11. 2008r., II AKa 198/08; wyrok SA w Łodzi z dnia 18.11.2008r., II AKa 178/08; por. A. Marek, Komentarz, Kodeks karny, Warszawa 2004, s. 293).

Wymierzając skazanemu A. H. w niniejszej sprawie, na skutek połączenia kar pozbawienia wolności orzeczonych w opisanych wyżej sprawach, karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd kierował się zasadą asperacji, gdyż najsurowsza kara została wymierzona w wysokości 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś suma kar to 2 lata pozbawienia wolności. Stosując przy wymiarze kary przywołaną zasadę, Sąd uwzględnił brak związku podmiotowo- przedmiotowego oraz duży przedział czasowy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary. Wskazać przy tym również należy, że A. H. był wielokrotnie karany, na co wskazują dane o jego karalności (k. 6-8) nie tylko w sprawach, których dotyczyło przedmiotowe postępowanie. Fakt dokonania wielu przestępstw nie może być dla niego swoistą premią, która spowodowałaby, że sprawca w wyniku łączenia kar za część przestępstw nie poniósłby kary. Przeciwko takiemu rozstrzygnięciu przemawiają względy sprawiedliwości społecznej. Konkludując, Sąd doszedł do przekonania, że zastosowanie zasady asperacji jest w pełni uzasadnione, a wysokość orzeczonej kary łącznej spełnia cele w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej.

Stosownie do art. 577 kpk na poczet orzeczonych kar łącznych Sąd zaliczył okres kar dotychczas odbytych przez A. H..

W oparciu o treść art. 576§1 kpk Sąd orzekł o odrębnym wykonaniu połączonych wyroków w zakresie nieobjętym wyrokiem łącznym (punkt 3 wyroku).

Wynagrodzenie należne obrońcy oskarżonego wyznaczonemu z urzędu w osobie r. pr. A. W. wyliczono mając na uwadze treść § 4 i 17 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. (Dz. U. 2015. 1805) w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.

Kosztami sądowymi obciążono Skarb Państwa.