Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Skierniewicach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Wielichowska-Opalska

Protokolant: stażysta Andżelika Pruk

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 grudnia 2016 roku,

sprawy:

A. A., syna J. i L. z domu F., urodzonego (...) w S.,

oskarżonego o to, że:

w dniu 12 stycznia 2012 r. w S., woj. (...), dokonał włamania do samochodu marki B. o nr rej. (...) poprzez wybicie szyby w drzwiach kierowcy i zabrał w celu przywłaszczenia panel radioodtwarzacza, termometr samochodowy, powodując straty w wysokości 300 zł na szkodę M. P.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk,

1.  uznaje oskarżonego A. A. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

2.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 2 k.k. i art. 73 § 2 k.k. warunkowo zawiesza wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat tytułem próby, oddając go w tym czasie pod dozór kuratora,

3.  na podstawie art. 72 § 2 k.k. zobowiązuje oskarżonego do naprawienia w całości wyrządzonej szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego M. P. kwoty 300 zł (trzysta złotych) w okresie 1 (jednego) roku od uprawomocnienia wyroku,

4.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby,

5.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1533,60 zł (jeden tysiąc pięćset trzydzieści trzy złote sześćdziesiąt groszy) tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt II K 454/16

UZASADNIENIE

Pokrzywdzony M. P. pracuje jako kierowca w firmie (...) w S..

W dniu 12 stycznia 2012 roku w późnych godzinach wieczornych M. P. przyjechał swoim autem marki B. o numerze rejestracyjnym (...) do pracy, pozostawił zamknięty samochód przed firmą a następnie samochodem ciężarowym udał się w trasę do S.. Około godziny 8 rano w dniu 13 stycznia 2012 roku pokrzywdzony otrzymał od swojego kolegi – Z. G. - telefoniczną informację o tym, że ten ostatni w aucie pokrzywdzonego zaparkowanym przed firmą zauważył po przyjściu do pracy wybitą szybę przednią od strony kierowcy oraz brak panelu radioodtwarzacza. M. P. poprosił wówczas kolegę o poinformowanie o tym fakcie Policji i zapowiedział, że zgłosi się na komisariat po powrocie do S..

(zeznania M. P., k. 5, k. 60).

Przybyli na miejsce zdarzenia około godziny 8.40 funkcjonariusze Policji dokonali oględzin miejsca, w wyniku których stwierdzili stłuczoną szybę w lewych przednich drzwiach, fragmenty szkła przy krawędziach okna, a nadto liczne drobne fragmenty szkła przy lewym boku samochodu na podłożu oraz wewnątrz pojazdu, głownie na fotelu kierowcy. Nadto w odległości około 1,2 m od tyłu samochodu dostrzeżono kamień wielkości 10x15x6 cm, na którego narożnikach znajdowały się fragmenty czerwonego lakieru (samochód pokrzywdzonego również posiada kolor czerwony). Podczas oględzin pojazdu funkcjonariusze zabezpieczyli nadto plamy koloru brunatnego w dwóch miejscach: po pierwsze na zewnętrznej stronie lewych przednich drzwi, tuż powyżej klamki, po drugie – we wnętrzu auta na pokrywie popielniczki znajdującej się przed dźwignią zmiany biegów. Zaobserwowano także brak panelu przedniego radia.

(protokół oględzin, k. 2-3 w zw. z k. 61).

W wyniku zdarzenia z 12 stycznia 2012 roku z samochodu pokrzywdzonego M. P. został zabrany panel radioodtwarzacza i termometr samochodowy, a nadto uszkodzony głośnik, zaś łączna wartość strat wyniosła 300 złotych.

(zeznania M. P., k. 5, k. 60).

W zabezpieczonych na miejscu śladach biologicznych stwierdzono obecność krwi ludzkiej i wyizolowano DNA o genotypie męskim.

(opinia, k. 11- 14 w zw. z k. 61).

W wyniku przeszukania bazy danych DNA dokonano dopasowania układów profili DNA wyizolowanego z materiału zabezpieczonego na miejscu zdarzenia z dnia 12 stycznia 2012 roku z profilem DNA oskarżonego A. A. i okazały się one zgodne. Profil DNA A. A. jest zgodny – w zakresie oznaczonych układów – z profilem DNA oznaczonym w próbach zabezpieczonych z krwi stwierdzonej w miejscu zdarzenia. Dowód z badań genetycznych dostarcza ekstremalnie mocne wsparcie dla hipotezy, że w wyżej wymienionych próbach znajduje się DNA A. A. w stosunku do hipotezy alternatywnej, że w próbach tych znajduje się DNA innej osoby (wartość ilorazu wiarygodności powyżej 1.000.000).

(informacja z KMP, k. 17; k. 23 – 28 w zw. z k. 61).

Oskarżony ma 23 lata, jest bezdzietnym kawalerem. Posiada średnie wykształcenie, pracuje w S. w firmie (...) i osiąga z tego tytułu dochód w kwocie około 1.500 złotych netto. Oskarżony nie leczył się psychiatrycznie, neurologicznie ani odwykowo. W dniu 30 września 2015 roku oskarżony był skazany za popełnienie czynu z art. 212 § 1 k.k. na karę grzywny.

(dane osobopoznawcze, k. 35-35v. w zw. z k. 59; dane o karalności, k. 53).

W postępowaniu przygotowawczym oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że w roku 2012 był uczniem liceum. Dodał, że nie zna osoby o danych M. P., jak również nikogo, kto posiadałby samochód marki B.. Wyjaśnił, że nigdy nie miał styczności z pojazdem tej marki i nie wie, skąd na samochodzie pokrzywdzonego znalazły się ślady jego krwi.

(wyjaśnienia oskarżonego, k. 35v-36).

Oskarżony A. A. nie brał udziału w postępowaniu sądowym.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na zeznaniach M. P. oraz treści obiektywnych dowodów z dokumentów w postaci opinii kryminalistycznych, danych zawartych w protokole oględzin oraz danych o karalności.

Świadek M. P. wyczerpująco opisał okoliczności włamania do jego auta a także utracone w wyniku tego zdarzenia przedmioty. Na rozprawie przed sądem świadek miał trudności ze wskazaniem dokładnej daty zdarzenia (podając ostatecznie miesiąc grudzień 2012 roku), co w ocenie Sądu nie deprecjonuje jednak relacji świadka, a wiąże się jedynie ze znacznym upływem czasu (ponad cztery lata) oraz naturalnym procesem zacierania się pewnych szczegółów zdarzenia w ludzkiej pamięci. Konsekwentne były natomiast zeznania świadka w zakresie takich okoliczności jak sposób powzięcia wiedzy o włamaniu do jego auta, treść przekazanej mu telefonicznie przez kolegę informacji, a także jego zachowanie wobec otrzymanej wiadomości. Brak było jakichkolwiek podstaw do tego, by zeznaniom M. P. odmówić waloru wiarygodności.

W procesie rekonstrukcji stanu faktycznego sprawy Sąd nie oparł się natomiast na treści wyjaśnień oskarżonego A. A., które zresztą – poza prostą negacją faktu włamania do samochodu B. o numerze rejestracyjnym (...) – nie przedstawiały żadnej alternatywnej wersji przedmiotowego zdarzenia. Przede wszystkim zauważyć jednak należy, że wyjaśnienia oskarżonego pozostawały w oczywistej sprzeczności z treścią obiektywnych dowodów z dokumentów, w szczególności zaś z treścią protokołu oględzin pojazdu oraz treścią opinii kryminalistycznych. Konkluzje zawarte w tych ostatnich w sposób jednoznaczny wskazują na sprawstwo oskarżonego A. A. w zakresie zarzucanego mu czynu zabronionego. W tym kontekście podkreślenia wymagają następujące okoliczności: po pierwsze to, iż materiał biologiczny zabezpieczony na miejscu włamania do samochodu B. został zebrany z dwóch miejsc: z okolic klamki lewych przednich drzwi (od strony kierowcy), a więc tych drzwi, w których doszło do stłuczenia szyby celem dostania się do wnętrza auta, a nadto z wnętrza pojazdu, z pokrywy popielniczki znajdującej się przed dźwignią zmiany biegów, a zatem również z okolicy miejsca, z którego doszło do wyrwania panelu radioodtwarzacza. Po drugie materiałem biologicznym zabezpieczonym na miejscu zdarzenia była krew, a zatem materiał o wysokich walorach z punktu widzenia wyizolowania z niego profilu DNA. Po trzecie w opinii z dnia 23 sierpnia 2016 roku wskazano na ekstremalnie wysokie prawdopodobieństwo zgodności profilu DNA wyizolowanego z materiału zabezpieczonego na miejsca włamania z profilem DNA oskarżonego A. A.. Prawdopodobieństwo to oceniono na 1: 1.000.000, a zatem na graniczące bezpośrednio z pewnością. Powyższe przesądza, w ocenie Sądu, sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu zabronionego.

W pozostałym zakresie Sąd oparł się na zgromadzonym w postępowaniu materiale dowodowym, którego wiarygodność ani sposób pozyskania nie były w sprawie kwestionowane.

Przestępstwo opisane w art. 279 § 1 k.k. jest kwalifikowanym typem kradzieży, charakteryzującym się szczególnym sposobem działania sprawcy, polegającym na włamaniu. Zachowanie sprawcy przestępstwa polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej celem przywłaszczenia przy przełamaniu zabezpieczenia tej rzeczy zamykającego dostęp innym osobom. Zabór rzeczy polega na pozbawieniu władztwa nad rzeczą osoby uprawnionej oraz przejęciu tego władztwa przez sprawcę. „Włamanie” z kolei jest pojęciem prawnym, które oznacza wykorzystanie siły fizycznej prowadzące do usunięcia przeszkód zabezpieczających rzecz. Istotą włamania jest nieposzanowanie wyrażonej przez właściciela rzeczy woli zabezpieczenia jej przed innymi osobami. Za zabezpieczenie uznać należy np. zamek w drzwiach czy blokadę w drzwiach lub otworach okiennych. Przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. należy do tzw. przestępstw kierunkowych; ustawa wymaga aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na cel, którym jest przywłaszczenie rzeczy. Przestępstwo to może być popełnione tylko w formie zamiaru bezpośredniego, przy czym zamiarem bezpośrednim musi być objęte także zachowanie polegające na przełamaniu zabezpieczenia.

Pokrzywdzony M. P. w dniu 12 stycznia 2012 roku pozostawił swoje auto zamknięte, a dostęp do niego oskarżony uzyskał poprzez pokonanie zabezpieczenia i wybicie kamieniem szyby w przednich lewych drzwiach, na co wskazywała obecność czerwonego lakieru samochodowego na kamieniu, stłuczona szyba oraz liczne odłamki szkła w pobliżu, w tym również na fotelu kierowcy.

Oceniając wartość strat powstałych wskutek przedmiotowego włamania Sąd oparł się na pierwszej relacji pokrzywdzonego, który wskazał, że utracone radio, termometr oraz uszkodzony głośnik wycenia na kwotę 300 złotych, co pozostaje nadto w zgodności z zasadami doświadczenia życiowego.

Sprawca przestępstwa opisanego w art. 279 § 1 k.k. podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Wymierzając karę oskarżonemu A. A. Sąd poczytał na jego niekorzyść dotychczasową karalność, nie dopatrując się przy tym istnienia okoliczności łagodzących.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd wymierzył oskarżonemu karę w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, tj. karę 1 roku pozbawienia wolności, uznając, że nie przekroczy ona stopnia winy, koreluje ze stopniem społecznej szkodliwości czynu, a nadto realizuje cele zapobiegawcze (prewencji indywidualnej i generalnej) i wychowawcze.

Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 2 k.k. Sąd warunkowo zawiesił A. A. (jako sprawcy młodocianemu w rozumieniu art. 115 § 10 k.k.) wymierzoną karę pozbawienia wolności na okres 3 lat tytułem próby. W ocenie Sądu, po stronie oskarżonego występuje dodatnia prognoza kryminologiczna uzasadniająca przypuszczenie, iż oskarżony nie popełni więcej żadnego przestępstwa, a proces resocjalizacji przebiegnie pozytywnie w warunkach wolnościowych. Oskarżony nie był nigdy skazany na karę pozbawienia wolności. Za dodatnią prognozą kryminologiczną przemawiają, zdaniem Sądu, przede wszystkim warunki osobiste oskarżonego – jego wiek (23 lata) oraz tryb życia (stała praca). W ocenie Sądu oskarżony działał w sposób oczywiście naganny, przestępny, lecz nie jest on osobnikiem zdemoralizowanym, co do którego koniecznym byłoby, aby proces resocjalizacji odbywał się w warunkach izolacyjnych. Jednocześnie Sąd uznał, że określenie długości okresu próby na czas trzech lat jest adekwatnym i koniecznym z punktu widzenia zrozumienia przez oskarżonego konieczności przestrzegania prawa. Dodatkową dolegliwością dla oskarżonego, a jednocześnie swoistym zabezpieczeniem interesów pokrzywdzonego (mającym nadto potwierdzić trafność pozytywnej prognozy kryminologicznej w stosunku do oskarżonego A. A.) jest orzeczenie względem oskarżonego – w oparciu o przepis art. 72 § 2 k.k. – zobowiązania do naprawienia w całości wyrządzonej szkody poprzez zapłatę kwoty 300 złotych w okresie 1 roku od uprawomocnienia wyroku.

Z uwagi na walor bycia młodocianym obligatoryjnym było oddanie oskarżonego pod dozór kuratora w oparciu o przepis art. 73 § 2 k.k., a nadto za zasadne Sąd uznał nałożenie na oskarżonego obowiązku informowania kuratora o przebiegu okresu próby.

W oparciu o przepis art. 627 k.p.k. Sąd obciążył oskarżonego całością kosztów sądowych, zasądzając na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1533,60 złotych, na którą złożyło się:

- 12833,60 złotych tytułem wynagrodzenia biegłych za sporządzenie opinii kryminalistycznej,

- 40 złotych zryczałtowanej opłaty za doręczenia pism w postępowaniu przygotowawczym i sądowym – stosownie do § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18.06.2013 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. 2013, poz. 663),

- 30 złotych opłaty za wydanie karty karnej – stosownie do § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18.06.2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego (Dz. U. 2014, poz. 861),

- 180 złotych tytułem opłaty od kary – stosownie do treści art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r, Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).