Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Marcina Felsztyńskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej - Prokuratora Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2016 r.

sprawy:

A. M. (1) /M./

s. J. i M.

ur. (...) w P.

oskarżonego o przestępstwo z art. 278 § 1 kk, art. 190 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 13 lipca 2016r. sygn. akt II K 716/15

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20zł (dwadzieścia złotych) oraz obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 170zł (sto siedemdziesiąt złotych).

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 580/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 13 lipca 2016 r. Sygn. akt II K 716/15 Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim uznał A. M. (1) za winnego tego, że:

1.  w dniu 25.07.2015r. w O. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia sprzętu wędkarskiego w postaci wędki karpiowej C., kołowrotka marki K. (...) i F. F., wędki feder marki Q., sygnalizatora marki C., podpórki aluminiowej, lampy czołowej wędkarskiej oraz okularów i czapki koloru granatowego marki N. tj. przedmiotów o łącznej wartości 1660 zł na szkodę J. T. (1) tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i za to na mocy art. 278 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności,

2.  w dniu 26 lipca 2015r. w O. telefonicznie kierował groźby pozbawienia życia i spalenia domu wobec J. T. (1), który wzbudziły w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione tj. popełnienia czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. i za to na mocy art. 190 § 1 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10zł.

Na mocy art. 69 § 1 i § 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej w pkt 1 kary pozbawienia wolności na okres próby 1 roku.

Na mocy art. 72 § 1 pkt 8 k.k. zobowiązał oskarżonego do zachowania się w sposób zgodny z prawem w okresie próby.

Na mocy art. 72 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w całości przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. T. (1) kwoty 1660zł w terminie 6 miesięcy od uprawomocnienia się wyroku.

Na mocy art. 627 k.p.k. i art. 617 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w wysokości 170zł oraz wydatki w wysokości 70 zł.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego A. M. (1) zaskarżając wyrok w całości i na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzucił :

1.obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj. :

a) art. 4 oraz 410 kpk poprzez brak uwzględnienia okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego oraz oparcie wyroku wyłącznie na okolicznościach obciążających oskarżonego,

b) art. 7 kpk poprzez dowolną ocenę zebranego materiału dowodowego, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, zwłaszcza w zakresie oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonego, którym Sąd dał wiarę w całości, w żaden sposób nie dokonując koniecznej i ostrożnej oceny ich wiarygodności, spójności oraz nie uwzględniając faktu, iż świadek miał bezpośredni interes w pomawianiu oskarżonego,

c) art. 424 kpk poprzez:

- brak konkretnego i przekonującego wskazania, na jakich podstawach materiał dowodowy obciążający oskarżonego uznany został za wiarygodny , a dowody i okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonego stały się wyłączną podstawą wyroku, mimo ich wyraźnej wewnętrznej sprzeczności,

-brak konkretnego wskazania, jakie ustalenia faktyczne Sądu zostały poczynione w oparciu o jakie dowody, czego nie może zastąpić ogólne powołanie dowodów dopuszczonych w sprawie na koniec dokonywanych ustaleń faktycznych i rozważań prawnych przez Sąd,

d) art. 4,7 oraz 9 § 1 kpk poprzez brak dokonania czynności w postaci oględzin miejsca zdarzenia oraz sprawdzenia miejsca pobytu świadka W. W. (1) w dniu zajścia (sprawdzenie miejsca logowania się świadka do sieci telefonicznej przy połączeniach lub sms-ach), które warunkowały możliwość dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych, kluczowych dla niniejszego postępowania;

2.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał istotny wpływ na jego treść, a wynikający z przyjęcia, iż:

a) oskarżony A. M. dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów, podczas gdyż żaden dowód , poza całkowicie niewiarygodnymi zeznaniami J. T., tego nie potwierdza, a wiele dowodów i okoliczności wprost temu zaprzecza,

b) zeznania pokrzywdzonego są spójne i wiarygodne, podczas gdy takiego waloru nadać im nie sposób w żadnym w zasadzie zakresie ( przebiegu zajścia, ilości utraconych przedmiotów, wartości tych przedmiotów, rzekomej obawy przed oskarżonym, itp.),

c) oskarżony wyrządził pokrzywdzonemu szkodę w wysokości 1660zł , podczas gdy szkoda ta nie została nie tylko wykazana i udowodniona, lecz jest wręcz nawet nieuprawdopodobniona,

d) W. W. (1) nie był obecny na miejscu zdarzenia, podczas gdy nikt tego faktu nie wykluczył, a świadek sam tę okoliczność potwierdza, wraz zresztą z oskarżonym, zeznając w tym zakresie spójnie i konsekwentnie,

e) nie sposób przypisywać pokrzywdzonemu chęci pomawiania oskarżonego o niepopełnione przestępstwa, podczas gdy konflikt pokrzywdzonego z oskarżonym oraz jego pobicie przez pokrzywdzonego w dniu 25.07.2015r. w pełni uzasadniało podjęcie takiej próby obrony poprzez atak,

f) pokrzywdzony mógł obawiać się rzekomych gróźb oskarżonego kierowanych pod jego adresem, podczas gdy jego zachowanie w ogóle tego nie potwierdza,

g) zeznania świadka A. S. potwierdzają brak obecności świadka W. na miejscu zdarzenia, podczas gdy z zeznań tych wyraźnie wynika, iż świadek patrzył na zajście z dużej odległości , w zapadających ciemnościach i nie rozpoznawał żadnej osoby tam będącej.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania ewentualnie uniewinnienie oskarżonego od stawianych mu zarzutów i zasadzenie na jego rzecz kosztów obrony za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji przede wszystkim podnosi zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych oraz przekroczenie zasadę swobodnej oceny dowodów, przyjmując, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu. Powyższe zarzuty byłyby zasadne jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji podnosi, że sąd winien dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego A. M. (1) oraz zeznaniom W. W. (1) , które jego zdaniem zasługują na wiarę, natomiast pozostałe zeznania świadków w tym pokrzywdzonego J. T. (1) są wewnętrznie sprzeczne. W pierwszej kolejności obrońca oskarżonego podnosi, że sąd I instancji błędnie ustalił, że świadek W. W. (1) nie był w dniu zdarzenia na rybach wraz z oskarżonym. Zdaniem apelującego zeznania świadka A. S. (2) wskazują, że obserwował zdarzenie z dużej odległości, w zapadających ciemnościach i nie rozpoznawał żadnej osoby tam będącej. Jednak świadek A. S. (2) w swoich zeznaniach złożonych przed sądem rejonowym na rozprawie wyraźnie stwierdził, że świadek W. W. (1), który miał być z oskarżonym w dniu zdarzenia nie jest tą osobą z którą tego dnia był oskarżony. Ponadto z zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym przez tego świadka wynika jednoznacznie, że w momencie przyjazdu oskarżonego z nieznanym mężczyzną nad rzekę O. było jeszcze jasno skoro zapamiętał ten świadek kolor samochodu pokrzywdzonego, który także w tym czasie przyjechał na ryby. Ponadto zupełnie pomija obrońca oskarżonego fakt, że świadek W. W. (1) nie pamięta kłótni z tego samego dnia oskarżonego z T. J. mężczyzną o przezwisku (...) pomimo, że zarówno pokrzywdzony jak świadek A. S. (2) w swoich zeznaniach o tym fakcie mówią. W trakcie zdarzenia z pokrzywdzonym oskarżony jak zeznają pokrzywdzony i świadek A. S. (2) wzywał osobę z którą przyjechał na ryby tego dnia wołając „A. choć „ . Sam świadek W. W. (1) stwierdził wyraźnie przed sądem, że nikt kiedykolwiek nie nazywał go imieniem A.. Słusznie zatem sąd rejonowy uznał, że świadek W. W. (1) nie był tego dnia z oskarżonym na rybach i jego zeznania ni zasługują na wiarę. Pomija również obrońca oskarżonego zeznania świadka K. K., który rozmawiał z oskarżonym przez telefon i słyszał jak oskarżony nie tylko groził pokrzywdzonemu, że go pobije, zabije, że mu dom spali ale również przyznał się do kradzieży sprzętu wędkarskiego mówiąc „ że jak klęknie i go przeprosi, to mu odda ego sprzęt”. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie sądu okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Rozstrzygnięcia Sądu I instancji znajdują oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku całego postępowania (art. 410 kpk). Wnikliwe i obszerne pisemne motywy zaskarżonego wyroku uzasadniają twierdzenie, że ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji w pełni uwzględnia reguły wyrażone w art. 4 kpk, art. 5 kpk oraz art. 7 kpk. Sąd I instancji nie dopuścił się jak sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonej obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, ponieważ dokonana przez sąd rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów była bezstronna, rzetelna i kompleksowa. Nie trafny okazał się również zarzut obrazy przepisu art. 9 kpk, że sąd I instancji z urzędu winien był przeprowadzić miejsce logowania się świadka W. W. do sieci telefonicznej oraz dokonania czynności w postaci oględzin miejsca zdarzenia. Od 1 lipca 2015 r. weszły w życie nowe przepisy kodeksu postępowania karnego, które zobowiązywały strony a nie sąd do inicjatywy dowodowej. Skoro oskarżony w trakcie procesu kontradyktoryjnego nie składał takich wniosków to sąd I instancji nie miał obowiązku takich dowodów przeprowadzać. Wymierzone oskarżonemu kary 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 1 roku za czyn z art.278 § 1 kk oraz kara grzywny w ilości 50 stawek dziennych po 10 zł. każda za czyn z art. 190 § 1 kk nie są karami rażąco niewspółmiernie surowymi, są one adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości, są to kary wolnościowe. Dolegliwość tych kar nie przekracza stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej, dlatego i w tym zakresie brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, nie podzielając przytoczone na jej poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania orzeczono na postawie art. 636 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki