Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Ewa Jethon (spr.)

Sędziowie: SA – Marek Czecharowski

SA – Jarosław Góral

Protokolant: – sekr. sąd. Piotr Grodecki

przy udziale Prokuratora Marka Deczkowskiego

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2016 r.

sprawy:

P. H. urodz. (...) w W., syna H. i G. z domu G.

oskarżonego z art. 4§1 k.k. w zw. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońcę oskarżonego i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 13 października 2015 r. sygn. akt XVIII K 301/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I i II, w ten sposób, że uzupełnia podstawę wymiaru kary grzywny o art. 33§2 k.k.;

II.  w pozostałej zaskarżonej części wyrok wobec oskarżonego P. H. utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w tym kwotę 3.900 (trzech tysięcy dziewięciuset) złotych z tytułu opłaty.

UZASADNIENIE

P. H. oskarżony został o to, że:

I. w okresie od 12 lutego 1999 roku do 29 grudnia 1999 roku w W. jako pracownik firmy (...) S.A. zatrudniony na stanowisku telemarketera w dziale sprzedaży , a następnie pracownika działu obsługi klienta w okresie od 16 lutego 1999 od roku do 14 grudnia 1999 roku działając czynem ciągłym wspólnie i w porozumieniu z innymi pracownikami w/w firm, z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla B. S. i B. L., przyjmował od klientów firmy (...) S.A. przekazane na rzecz spółki pieniądze, wprowadzając jednocześnie tych klientów w błąd co do zamiaru i możliwości inwestowania na zagranicznych giełdach towarowych oraz co do zamiaru zwrotu tych środków na rzecz klientów, a następnie informował ich o transakcjach giełdowych, które w rzeczywistości nie miały miejsca i w ten sposób doprowadził te osoby do niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem w kwocie nie mniejszej niż 4.614.791,21 zł, tj. w kwocie znacznej wartości i tak:

1. w dniu 12.02.1999 r. na kwotę 42.365 zł T. F.

2. w dniu 13.02. 1999 r. na kwotę 47.000 zł Z. N.

3. dniu 17.02.1999 r. na kwotę 19.000 zł R. S. (1)

4. w dniu 25.02.1999 r. na kwotę 16.883, 30 zł S. Ż.

5. w dniu 25.02.1999 r. na kwotę 73.355 zł R. C.

6. w dniu 05.03.1999 r. na kwotę 15.998 zł K. B.

7. w dniu 11.03.1999 r. na kwotę 15.893,36 zł J. S. (1)

8. w dniu 12.03.1999 r. na kwotę 50.133 zł K. K. (1)

9. w dniu. 17.03.1999 r. na kwotę 15.881 zł K. K. (2)

10. w dniu 17.03.1999 r. na kwotę 32.000 zł P. M. (1)

11. w dniu 18.03.1999 r. na kwotę 15.881, 24 zł R. L.

12. w dniu 18.03.1999 r. na kwotę 26.978, 65 zł M. K. (1)

13. w dniu 18.03.1999 r. na kwotę 63.379,74 zł J. D. (1)

14. w dniu 22.03.1999 r. na kwotę 15.756 zł I. G.,

15. w dniu 12.04.1999 r. na kwotę 13.107 zł J. K.

16. w dniu 13.04.1999 r. na kwotę 26.069,96 zł firmę (...) S.A. pośrednictwem prezesa J. J. (1)

17. w dniu 14.04.1999 r. na kwotę 7.140 zł L. J.

18. w dniu 14.04.1999 r. na kwotę 91.660 zł K. J. (1)

19. w dniu 14.04.1999 r. na kwotę 65.635 zł J. S. (2)

20. w dniu 15.04.1999 r. na kwotę 13.084 zł P. Ż.

21. w dniu 15.04.1999 r. na kwotę 13.140 zł J. P.

22. w dniu 15.04.1999 r. na kwotę 13.061,30 zł J. Z.

23. w dniu 19.04.1999 r. na kwotę 13.094 zł J. D. (2)

24. w dniu 19.04.1999 r. na kwotę 110.000 zł T. R. (1)

25. w dniu 22.04.1999 r. na kwotę 15.197 zł W. G.

26. w dniu 04.05.1999 r. na kwotę 17.000 zł B. Z.

27. w dniu 06.05.1999 r. na kwotę 48. 500 zł A. C.

28 w dniu 06.05.1999 r. na kwotę 16.774 zł J. S. (3)

29. w dniu 07.05.1999 r. na kwotę 10.100 zł A. W.

30. w dniu 07.05.1999 r. na kwotę 16.817 zł D. Ż.

31. w dniu 10.05.1999 r. na kwotę 33.462 zł W. S. (1)

32. w dniu 11.05.1999 r. na kwotę 163.546 zł A. G.

33. w dniu 11.05.1999 r. na kwotę 33.470, 58 zł M. G.

34. w dniu 12.05.1999 r. na kwotę 16.705 zł Z. P.

35. w dniu 19.05.1999 r. na kwotę 52.402 zł R. U.

36. w dniu 24.05.1999 r. na kwotę 26.000 zł A. D. (1)

37. w dniu 25.05.1999 r. na kwotę 8.520 zł K. J. (2)

38. w dniu 26.05.1999 r. na kwotę 16.883 zł A. D. (2)

39. w dniu 27.05.1999 r. na kwotę 17.005 zł S. D.

40. w dniu 27.05.1999 r. na kwotę 16.200 zł A. U. (1)

41. w dniu 27.05.1999 r. na kwotę 15.998 zł K. K. (3)

42. w dniu. 27.05.1999 r. na kwotę 17.000 zł T. R. (2)

43. w dniu 09.06.1999 r. na kwotę 331.500 zł K. B.

44. w dniu 09.06.1999 r. na kwotę 133.405 zł W. D.

45. w dniu 18.06.1999 r. na kwotę 15.008 zł H. G. (1)

46. w dniu 10.06.1999 r. na kwotę 15.038 zł C. F.

47. w dniu. 15.06.1999 r. na kwotę 14.914 zł K. S.

48. w dniu. 16.06.1999 r. na kwotę 14.932 zł Z. B. (1)

49. w dniu 16.06.1999r. na kwotę 20.000 zł I. i K. C.

50. w dniu 17.06.1999 r. na kwotę 44.640 zł J. W.

51. w dniu 17.06.1999 r. na kwotę 15.000 zł M. P. (1)

52. w dniu. 18.06.1999 r. na kwotę 82. 616 zł G. Ż.

53. w dniu 23.06.1999 r. na kwotę 44.946 zł J. B.

54. w dniu 27.06.1999 r. na kwotę 17.000 zł M. K. (2)

55. w dniu 02.07.1999 r. na kwotę 35.668 zł M. J.

56. w dniu 05.07.1999 r. na kwotę 16.954 zł J. S. (4)

57. w dniu 06.07.1999 r. na kwotę 15.958 zł R. T.

58. w dniu. 06.07.1999 r. na kwotę 39.006 zł P. R.

59. w dniu 07.07.1999 r. na kwotę 30.000 zł W. B.

60. w dniu 07.07.1999 r. na kwotę 16.195 zł Z. B. (2)

61. w dniu 07.07.1999 r. na kwotę 15.981 zł P. N.

62. w dniu 08.07.1999 r. na kwotę 31.810,96 zł H. G. (2)

63. w dniu 21.07.1999 r. na kwotę 31. 300 zł A. L.

64. w dniu 27.07.1999 r. na kwotę 59.000 zł R. S. (2)

65. w dniu 28.07.1999 r. na kwotę 15.422 zł J. T.

66. w dniu 29.07.1999 r. na kwotę 30.946 zł C. C.

67. w dniu 29.07.1999 r. na kwotę 16.000 zł D. P.

68. w dniu 29.07.1999 r. na kwotę 46.422 zł właścicieli spółki (...).C R. P. i J. A.

69. w dniu 29.07.1999 r. na kwotę 15.575 zł G. L.

70. w dniu 09.08.1999 r. na kwotę 17.179,80 zł A. S. (1)

71. w dniu 10.08.1999 r. na kwotę 17.008 zł E. B. (1)

72. w dniu 10.08.1999 r. na kwotę 51.016, 00 zł K. R.

73. w dniu 11.08.1999 r. na kwotę 17.078 zł D. K.

74. W dniu 18.08.1999 r. na kwotę 204.000 zł T. R. (3)

75. w dniu 03.09.1999 r. na kwotę 16.300 zł L. T.

76. w dniu 06.09.1999 r. na kwotę 41.638 zł P. K.

77. w dniu 07.09.1999 r. na kwotę 16.450 zł P. M. (2)

78. w dniu 07.09.1999 r. na kwotę 31.950 zł A. J. (1)

79. w dniu 08.09.1999 r. na kwotę 16.511,48 zł S. S. (1)

80. w dniu 09.09.1999 r. na kwotę 244.200 zł J. N.

81. w dniu 17.09.1999 r. na kwotę 17.800 zł H. G. (3)

82. w dniu 29.09.1999 r. na kwotę 75 720,57 zł firmę Biuro (...) Sp. pośrednictwem prezesa S. W.

83. w dniu 04.10.1999 r. na kwotę 34.888 zł A. J. (2)

84. w dniu 05.10.1999 r. na kwotę 80.027,30 zł E. G.

85. w dniu 06.10.1999 r. na kwotę 17.500 zł A. D. (3)

86. w dniu 08.10.1999 r. na kwotę 66.528 zł D. L.

87. w dniu 12.10.1999 r. na kwotę 52.995 zł T. J.

88. w dniu 15.10.1999 r. na kwotę 9.947,18 zł D. J.

89. w dniu 17.10.1999 r. na kwotę 84.954 zł M. P. (2)

90. W dniu 22.10.1999 r. na kwotę 52.94.7,18 zł P. S.

91. W dniu 26.10.1999 r. na kwotę 17.666 zł P. C.

92. w dniu 28.10.1999 r. na kwotę 17.265, 75 zł W. T.

93. w dniu 12.11.1999 r. na kwotę 17.525 zł R. G.

94. w dniu 15.11.1999 r. na kwotę 159.256 zł A. T.

95. w dniu. 15.11.1999 r. na kwotę 52.928 zł S. S. (2)

96. w dniu: 16.11.1999 r. na kwotę 17.525 zł A. (...)

97. w dniu 18.11.1999 r. na kwotę 18.500 zł J. M.

98. w dniu 18.11.1999 r. na kwotę 17.372 zł D. B.

99. w dniu 18.11.1999 r. na kwotę 118.837 zł A. U. (2)

100. w dniu 25.11.1999 r. na kwotę 25.795,94 zł C. L.

101. w dniu 29.11.1999 r. na kwotę 22.000 zł A. S. (2)

102. w dniu 29.11.1999 r. na kwotę 17. 232 zł M. S. (1)

103. w dniu 30.11.1999 r. na kwotę 17.260 zł T. L.

104. w dniu 01.12.1999 r. na kwotę 53811 zł S. P.

105. w dniu 02.12.1999 r. na kwotę 72.010,92 zł B. F.

106. w dniu 02.12.1999 r. na kwotę 39 265 zł J. C. (1)

107. w dniu 09.12.1999 r. na kwotę 26.133 zł Z. Z. (1)

108. w dniu 09.12.1999 r. na kwotę 16.000 zł B. B. (2)

109. w dniu 14.12.1999 r. na kwotę 9.066 zł A. S. (3)

110. w dniu 14.12.1999 r. na kwotę 31.996 zł M. P. (3)

111. w dniu 29.12.1999 r. na kwotę 158.405 zł D. i A. D. (4),

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

II. w okresie od 03 stycznia 2000 r. do 01 marca 2000 r. w W. jako pracownik firmy (...) sp. z o.o. zatrudniony na stanowisku pracownika działu obsługi klienta działając czynem ciągłym wspólnie i w porozumieniu z innymi pracownikami w/w firmy, z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla C. B., przyjmował od klientów firmy (...) sp. z o.o. przekazane na rzecz spółki pieniądze wprowadzając jednocześnie tych klientów w błąd co do zamiaru i możliwości inwestowania na zagranicznych giełdach towarowych oraz co do zamiaru zwrotu tych środków na rzecz klientów, a następnie informował ich o transakcjach giełdowych, które w rzeczywistości nie miały miejsca i w ten sposób doprowadził te osoby do niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem w kwocie nie mniejszej niż 800.334,13 zł tj. w kwocie znacznej wartości i tak :

1. w dniu 03.01.2000 r. na kwotę 83.013 zł J. J. (2)

2. w dniu 06.01.2000 r. na kwotę 21.545 zł A. B.

3. w dniu 07.01.2000 r. na kwotę 50 280 zł Z. Z. (2)

4. w dniu 12.01.2000 r. na kwotę 225.661 zł J. C. (2)

5. w dniu 14.01.2000 r. na kwotę 104.504 zł F. S.

6. w dniu 14.01.2000 r. na kwotę 17.160 zł M. M.

7. w dniu 17.01.2000 r. na kwotę 17.417 zł W. S. (2)

8. w dniu 18.01.2000 r. na kwotę 113.913 zł E. B. (2)

9. w dniu 18.01.2000 r. na kwotę 28.614,47 zł M. S. (2)

10. w dniu 18.01.2000 r. na kwotę 29.377,66 zł R. J. (1)

11. w dniu 20.01.2000r. na kwotę 52.895 zł firmę B. (...) za pośrednictwem właściciela R. J. (2)

12. w dniu 05.02.2000 r. na kwotę 18.018 zł M. P. (4)

13. w dniu 09.02.2000 r. na kwotę 19.920 zł Z. D.

14. w dniu 01.03.2000 r. na kwotę 18.018 zł B. R.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 13 października
2015 r. o sygn. akt XVIII K 301/13:

I. P. H. w pkt I aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od 19.02.1999 roku do grudnia 1999 r. w W. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, zatrudniony w dziale obsługi klienta firmy (...) S.A., wyzyskując błędne przekonanie klientów firmy o rzeczywistym wykonywaniu przez spółkę czynności pośrednictwa w transakcjach terminowych oraz wprowadzając w błąd klientów spółki poprzez przekazywanie informacji o inwestowaniu powierzonych spółce środków finansowych w transakcje giełdowe, które w rzeczywistości nie były przeprowadzane, doprowadził te osoby do niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem w kwocie:

1. 25.685, 97 zł wpłaconych w dniu 25.11.1998 r. przez C. L.

2. 42.365 zł wpłaconych w dniu 12.02.1999 r. przez T. F.

3. 47.000 zł wpłaconych m.in. w dniu 18 i 19.02.1999 r. przez Z. N.

4. 8.750 zł wpłaconych w dniu 17.02.1999 r. i 12.000 zł wpłaconych na przełomie lutego i marca 1999 r. przez R. S. (1)

5. 68.235 zł wpłaconych w dniu 25.02.1999 r„ 10.03.1999 r. i 19.03.1999 r. przez R. C.

6. 10.000 zł wpłaconych na przełomie lutego i marca 1999 r. przez K. B.

7. 15.893,36 zł wpłaconych w dniu 12.03.1999 r. przez J. S. (1)

8. 31.874 zł wpłaconych w dniu 15.03.1999 r. i 2.09.1999 r. przez K. K. (1)

9. 15.881 zł wpłaconych dniu. 18.03.1999 r. przez K. K. (2)

10. 31.900 zł wpłaconych w dniu 17.03.1999 r. i 9.04.1999 r. przez P. M. (1)

11. 15.881, 24 zł wpłaconych w dniu 18.03.1999 r. przez R. L.

12. 26.978, 65 zł wpłaconych w dniu 17.03.1999 r. i 24.03.1999 r. przez M. K. (1) 13.69 370,74 zł wpłaconych w dniach 18.03.1999 r. i 24.03.1999 r. przez J. D. (1)

14. 15.756 zł wpłaconych w dniu 22.03.1999 r. przez I. G.,

15. 13.107 zł wpłaconych w dniu 12.04.1999 r. przez J. K.

16. 26.069,96 zł wpłaconych w dniu 13.04.1999 r. przez firmę (...) S.A. za pośrednictwem prezesa J. J. (1)

17. 7.140 zł wpłaconych w dniu 18.04.1999 r. przez L. J.

18. 91.660 zł wpłaconych w dniach 15.04.1999 r., 19.04.1999 r. przez K. J. (1)

19. 65.635 zł wpłaconych w dniu 14.04.1999 r. przez J. S. (2)

20. 13.084,33 zł wpłaconych w dniu 15.04.1999 r. przez P. Ż.

21. 13.140 zł wpłaconych w dniu 15.04.1999 r. przez J. P.

22. 13.061,30 zł wpłaconych w dniu 15.04.1999 r. przez J. Z.

23. 13.094 zł wpłaconych w dniu 20.04.1999 r. przez J. D. (2)

24. 110.000 zł wpłaconych w dniu 19.04.1999 r. oraz w okresie maja i czerwca 1999 r. przez T. R. (1)

25. 15.197 zł wpłaconych w dniu 22.04.1999 r. przez W. G.

26. 17.000 zł wpłaconych w dniu 05.05.1999 r. przez B. Z.

27. 48. 500 zł wpłaconych w dniu 06.05.1999 r. przez A. C.

28. 16.774 zł wpłaconych w dniu 06.05.1999 r. przez J. S. (3)

29. 48 594,60 zł wpłaconych w dniu 07.05.1999 r. przez A. W.

30. 16.817 zł wpłaconych w dniu 06.05.1999 r. przez D. Ż.

31. 33.462 zł wpłaconych w dniu 10.05.1999 r. przez W. S. (1)

32. 163.546 zł wpłaconych w dniach 11.05.1999 r., 17.05.1999 r. przez A. G.

33. 33.470,58 zł wpłaconych dniu 11.05.1999 r. przez M. G.

34. 16.705 zł wpłaconych w dniu 13.05.1999 r. przez Z. P.

35. 26.000 zł wpłaconych w dniu 25.05.1999 r. przez A. D. (1)

36. 8.520 zł wpłaconych w dniu 25.05.1999 r. przez K. F.

37. 16.883, 30 zł wpłaconych w dniu 25.05.1999 r. przez S. Ż.

38. 16.883 zł wpłaconych w dniu 26.05.1999 r. przez A. D. (2)

39. 17.005 zł wpłaconych w dniu 28.05.1999 r. przez S. D.

40. 17.200 zł wpłaconych w dniu 27.05.1999 r. przez A. U. (1)

41. 15.998 zł wpłaconych w dniu 28.05.1999 r. przez K. K. (3)

42. 17.000 zł wpłaconych w dniu. 27.05.1999 r. przez T. R. (2)

43. 331.500 zł wpłaconych w dniach 09.06.1999 r., 02.07.1999 r., 13.07.1999 r. 28.07.1999 r. przez K. B.

44. 133.405 zł wpłaconych w dniach 10.06.1999 r., 21.06.1999 r. przez W. D.

45. 15.008 zł wpłaconych w dniu 10.06.1999 r. przez H. G. (1)

46. 15.038 zł wpłaconych w dniu 10.06.1999 r. przez C. F.

47. 14.914 zł wpłaconych w dniu. 15.06.1999 r. przez K. S.

48. 14.932 zł wpłaconych w dniu. 17.06.1999 r. przez Z. B. (1)

49. 20.000 zł wpłaconych w dniu 16.06.1999r. przez I. i K. C.

50. 15.000 zł wpłaconych w dniu 17.06.1999 r. przez M. P. (1)

51. 44.586, 52 zł wpłaconych w dniu 18.06.1999 r. przez J. W.

52. 82. 616 zł wpłaconych w dniach 18.06.1999 r., 06.10.1999 r., 12.10.1999 r. 06.12.1999 r. przez G. Ż.

53. 44.946 zł wpłaconych w dniu 23.06.1999 r. przez J. B.

54. 16.990 zł wpłaconych w dniu 27.05.1999 r. przez M. K. (2)

55. 35.668 zł wpłaconych w dniach 06.07.1999 r., 22.09.1999 r. przez M. J.

56. 16.954 zł wpłaconych w dniu 05.07.1999 r. przez J. S. (4)

57. 39.006 zł wpłaconych w dniu. 06.07.1999 r. przez P. R.

58. 16.195 zł wpłaconych w dniu 07.07.1999 r. przez Z. B. (2)

59. 30.000 zł wpłaconych w dniu 08.07.1999 r. przez W. B.

60. 15.958 zł wpłaconych w dniu 08.07.1999 r. przez R. T.

61. 15.981 zł wpłaconych w dniu 07.07.1999 r. przez P. N.

62. 31.810,96 zł wpłaconych w dniu 08.07.1999 r. przez H. G. (2)

63. 31.300 zł wpłaconych w dniu 21.07.1999 r. przez A. L.

64. 59.000 zł wpłaconych w dniu 29.07.1999 r. przez R. S. (2)

65. 15.422 zł wpłaconych w dniu 28.07.1999 r. przez J. T.

66. 30.946 zł wpłaconych w dniu 29.07.1999 r. przez C. C.

67. 15 174 zł wpłaconych w dniu 30.07.1999 r. przez D. P.

68. 46.422 zł wpłaconych w dniu 30.07.1999 r. przez właścicieli spółki (...).C R. P. i J. A.

69. 15.575 zł wpłaconych w dniu 29.07.1999 r. przez G. L.

70. 17.179,80 zł wpłaconych w dniu 09.08.1999 r. przez A. S. (1)

71. 17.008 zł wpłaconych w dniu 10.08.1999 r. przez E. B. (1)

72. 51.016, 00 zł wpłaconych w dniu 11.08.1999 r. przez K. R.

73. 17.078 zł wpłaconych w dniu 11.08.1999 r. przez D. K.

74. 174.000 zł wpłaconych w dniu 18.08.1999 r. przez T. R. (3)

75. 16.300 zł wpłaconych w dniu 06.09.1999 r. przez L. T.

76. 41.638 zł wpłaconych w dniu 06 i 09.09.1999 r. przez P. K.

77. 16.450 zł wpłaconych w dniu 07.09.1999 r. przez P. M. (2)

78. 31.950 zł wpłaconych w dniu 07 i 23.09.1999 r. przez A. J. (1)

79. 16.511,48 zł wpłaconych w dniu 08.09.1999 r. przez S. S. (1)

80. 244.200 zł wpłaconych w dniu 10 i 29.09.1999 r. przez J. N.

81. 17.800 zł wpłaconych w dniu 27.10.1999 r. przez H. G. (3)

82. 75 720,57 zł wpłaconych we wrześniu i październiku 1999 r. m.in. w dniu 29.09.1999 r. i 11.10.1999 r. przez "(...) Sp. z o.o. za pośrednictwem prezesa S. W.

83. 34.888 zł wpłaconych w dniu 04.10.1999 r. przez A. J. (2)

84. 80.027,30 zł wpłaconych w dniach 05.10.1999 r„ 11.10.1999 r. przez E. G.

85. 17.500 zł wpłaconych w dniu 06.10.1999 r. przez A. D. (3)

86. 93.159 zł wpłaconych w dniu 04, 08 i 12.10.1999 r. przez D. L.

87. 52.995 zł wpłaconych w dniu 12.10.1999 r. przez T. J.

88. 9.947,18 zł wpłaconych w dniu 25.10.1999 r. przez D. J.

89. 84.954 zł wpłaconych w dniu 17.10.1999 r. przez M. P. (2)

90. 52.947,18 zł wpłaconych w dniu 25.10.1999 r. przez P. S.

91. 17.666 zł wpłaconych w dniu 26.10.1999 r. przez P. C.

92. 17.525 zł wpłaconych w dniu 16.11.1999 r. przez R. G.

93. 159.256 zł wpłaconych w dniu 15 i 18.11.1999 r. przez A. T.

94. 52.928,04 zł wpłaconych w dniu. 15.11.1999 r. przez S. S. (2)

95. 17.642 zł wpłaconych w dniu 16.11.1999 r. przez R. U.

96. 17.525 zł wpłaconych w dniu 16.11.1999 r. przez A. (...)

97. 18.500 zł wpłaconych w dniu 18.11.1999 r. przez J. M.

98. 17.372 zł wpłaconych w dniu 18 i 24. 11.1999 r. przez D. B.

99. 118.837 zł wpłaconych w dniu 19.11.1999 r., 24.11.1999 r. przez A. U. (2)

100. 22.000 zł wpłaconych w dniu 29.11.1999 r. przez A. S. (2)

101. 17. 232 zł wpłaconych w dniu 29.11.1999 r. przez M. S. (1)

102. 17.260 zł wpłaconych w dniu 30.11.1999 r. przez T. L.

103. 53.811 zł wpłaconych w dniu 01 i 08.12.1999 r. przez S. P.

104. 72.010,92 zł wpłaconych w dniach 02. 06 i 31.12.1999 r. przez B. F.

105. 39.265 zł wpłaconych w dniu 06 i 17.12.1999 r. przez J. C. (1)

106. 17.265, 75 zł wpłaconych w dniu 02.12.1999 r. przez W. T.

107. 9.066 zł wpłaconych w dniu 14.12.1999 r. przez A. S. (3)

na łączną kwotę wielkiej wartości 4.323.169,73 zł i za to w oparciu o art. 4§1 k.k. i przy zastosowaniu ustawy Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r. na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał oskarżonego P. H., a na podstawie art. 294§1 k.k. i 33 §1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i grzywnę 300 (trzystu) stawek, ustalając wartość 1 (jednej) stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych;

II. w ramach czynu zarzucanego P. H. w pkt II aktu oskarżenia uznał go za winnego tego, że w okresie od 9.12.1999 roku do 19.03.2000 r. w W. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, zatrudniony w dziale obsługi klienta firmy (...) spółka z o.o., wyzyskując błędne przekonanie klientów firmy o rzeczywistym wykonywaniu przez spółkę czynności pośrednictwa w transakcjach terminowych oraz wprowadzając w błąd klientów spółki poprzez przekazywanie informacji o inwestowaniu powierzonych spółce środków finansowych w transakcje giełdowe, które w rzeczywistości nie były przeprowadzane, doprowadził te osoby do niekorzystnego rozporządzenia ich mieniem w kwocie:

1. 16.000 zł wpłaconych m.in. w dniach 14.12.1999 r., 11.01.2000 r., 14.01.2000 r., 19.01.2000 r. i 01.02.2000 r. przez B. B. (2),

2. 34 000 zł wpłaconych w dniu 14.12.1999 r. przez M. P. (3)

3. 26.299 zł wpłaconych w dniach 10.12.1999 r. oraz 13.12.1999 r. przez Z. Z. (1),

4. 158.405 zł wpłaconych w dniach 29.12.1999 r., 3.01. 2000 r. oraz 17.01.2000 r. przez D. i A. D. (4),

5. 83.013 zł wpłaconych w dniu 04 i 11.01.2000 r. przez J. J. (2),

6. 21.545 zł wpłaconych w dniu 06.01.2000 r. przez A. B.,

7. 50 280 zł wpłaconych w dniach od 10.01.2000 r. do 13.01.2000 r. i w dniu 19.01.2000 r. przez Z. Z. (2),

8. 225.661 zł wpłaconych w dniach 12.01.2000 r., 13.01.2000 r. 8.02.2000 r. przez J. C. (2),

9. 104.504 zł wpłaconych w dniu 14 i 18.01.2000 r. przez F. S.,

10. 53.668 zł wpłaconych w dniu 14.01., 2 i 3.02.2000 r. przez M. M.,

11. 17.417 zł wpłaconych w dniu 17.01.2000 r. przez W. S. (2),

12. 113.911 zł wpłaconych w dniach 18.01.2000 r, 07.02.2000 r. i w dniu 15.02.2000 r. przez E. B. (2),

13. 28.614,47 zł wpłaconych w dniach 18.01.2000 r. i 19.01.2000 r. przez M. S. (2),

14. 29.377,66 zł wpłaconych w dniach 18.01.2000 r. oraz 01.02.2000 r. przez R. J. (1),

15. 52.895 zł wpłaconych w dniu 20.01.2000r. przez firmę B. (...) za pośrednictwem właściciela R. J. (2),

16. 18.018 zł wpłaconych w dniu 05.02.2000 r. przez M. P. (4),

17. 19.920 zł wpłaconych w dniu 14.02.2000 r. przez Z. D.,

18. 18.018 zł wpłaconych w dniu 02.03.2000 r. przez B. R.,

na łączną kwotę wielkiej wartości 1.071.546,13 zł i za to w oparciu o art. 4§1 k.k. i przy zastosowaniu ustawy Kodeks karny z dnia 6 czerwca 1997 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu 7 czerwca 2010 r. na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał oskarżonego P. H., a na podstawie art. 294§1 k.k. i 33§1 i 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywnę 200 (dwustu) stawek, ustalając wartość 1 (jednej) stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych;

III. na podstawie art. 85 k.k. i 86§1 i 2 k.k. orzeczone kary pozbawienia wolności i grzywny połączył i wymierzył oskarżonemu P. H. karę łączną pozbawienia wolności 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy oraz karę łączną grzywny 350 (trzystu pięćdziesięciu stawek), ustalając wartość 1 (jednej) stawki na 50 (pięćdziesiąt) złotych;

IV. w związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt I wyroku na podstawie art. 46§1 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. H. obowiązek naprawienia szkody

- wobec A. P.w kwocie 17.525 zł (siedemnastu tysięcy pięciuset dwudziestu pięciu złotych) z ustawowymi odsetkami od 16.12.1999 r.

- wobec T. R. (3) w kwocie 174.000 zł (stu siedemdziesięciu czterech tysięcy złotych)

- wobec J. W. w kwocie 9800 zł (dziewięciu tysięcy ośmiuset złotych ) z ustawowymi odsetkami od 18.06.1999 r.

V. w związku ze skazaniem za czyn przypisany w pkt II wyroku na podstawie art. 46§ 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego P. H. obowiązek naprawienia szkody na rzecz M. P. (4) w kwocie 18.018 zł (osiemnastu tysięcy i osiemnastu złotych) z ustawowymi odsetkami od 2.03.2000 r.

VI. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego P. H. koszty sądowe w sprawie w kwocie 6091,52 zł (sześciu tysięcy dziewięćdziesięciu jeden złotych i pięćdziesięciu dwóch groszy) tytułem wydatków Skarbu Państwa i 3900 zł (trzech tysięcy dziewięciuset złotych) tytułem opłaty od orzeczonej kary pozbawienia wolności i grzywny.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając wyrok w całości.

Wyrokowi zarzucił:

1) błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na jego treść przez:

- błędne ustalenie, na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżony P. H. dokonał zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.;

- błędne przyjęcie, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu działając w zamiarze bezpośrednim;

2) obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść wydanego wyroku, tj.

- art. 2 § 2 k.p.k. - poprzez oparcie rozstrzygnięcia na ustaleniach, których prawdziwość nie została udowodniona,

- art. 4 k.p.k. - poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego,

- art. 5 § 2 k.p.k. - poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości,

- art. 7 k.p.k. - poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, polegające na ocenie dowolnej, a nie swobodnej,

- art. 92 k.p.k. - poprzez nieuwzględnienie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a mających znaczenie dla rozstrzygnięcia przez pominięcie dowodów odciążających oskarżonego, a uwzględnienie jedynie dowodów obciążających;

3) rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary i środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody, jako nieadekwatnych do celów kary i pozostałych zasad określonych w art. 53 § 1 k.k..

Wniósł o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od dokonania przypisanego mu czynu, ewentualnie,

2) uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

Nadto apelację wniósł prokurator zaskarżając powyższy wyrok na korzyść oskarżonego P. H. w części dotyczącej orzeczenia o karze.

Wyrokowi temu zarzucił:

- obrazę przepisów prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 33 § 2 k.k., poprzez jego niezastosowanie i orzeczenie przez Sąd wobec oskarżonego kar grzywny za zarzucane mu czyny w wymiarze 300 stawek po 50 zł każda (za I czyn) i w wymiarze 200 stawek po 50 zł każda (za II czyn), na podstawie art. 33 § 1 i 3 k.k., gdy w sytuacji przypisania oskarżonemu działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, podstawę orzeczenia tej kary powinien stanowić przepis art. 33 § 1, 2 i 3 k.k.

Podnosząc powyższy zarzut na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę wyroku w zakresie pkt. I i II poprzez przyjęcie jako podstawy wymiaru kary grzywny art. 33 § 1, 2 i 3 k.k., zamiast art. 33 § 1 i 3 k.k.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest zasadna, jak i argumentacja użyta na poparcie postawionych w niej zarzutów, wobec czego jej wnioski nie zostały uwzględnione.

Bezzasadność zarzutów sformułowanych, jako naruszenie art. 2 § 2, jak i art. 4 k.p.k. wynika stąd, iż przepisy te statuując ogólne dyrektywy postępowania organów procesowych, wymagają wskazania konkretnych przepisów służących ich realizacji. Tymczasem naruszenia przepisów, które nasunęłyby takie wątpliwości, poza przepisami określającymi inne z zasad postępowania, nie wskazano, zaś Sąd odwoławczy ich nie stwierdził. Przeciwnie, zarówno przebieg rozprawy przed Sądem Okręgowym, jak i treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazują, że Sąd nie uchybiając zasadzie prawdy materialnej, ani zasadzie obiektywizmu, dokonał ustaleń faktycznych w zakresie przypisanych czynów, przyjmując za podstawę orzeczenia, zgodnie z art.410 k.p.k., całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie.

Odnosząc się więc do zarzutu polegającego na naruszeniu przepisów prawa procesowego w postaci art. 92 k.p.k., którego relacja właśnie z art. 410 k.p.k., określa pierwszy z nich, jako bardziej ogólny, bo odnoszący się do wszystkich orzeczeń, zaś drugi do wyroków, pozwala na przyjęcie, że podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, które mają znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Analiza uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia wskazuje, że Sąd meriti nie naruszył norm wymienionych przepisów. Stan taki miałby miejsce, gdyby Sąd w uzasadnieniu nie odniósł się w ogóle do pewnych ujawnionych w toku rozprawy okoliczności. Tymczasem sytuacja taka w przedmiotowej sprawie nie zachodzi. Wskazuje na to treść pisemnych motywów wyroku, która odnosi się zarówno do okoliczności wynikających z wyjaśnień oskarżonego, jak i dowodów na których oparł swe rozstrzygnięcie. Normy art. 410 k.p.k., a także i wskazanego w apelacji art. 92 k.p.k., nie można rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Nie stanowi więc naruszenia tego przepisu dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych. ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 stycznia 2015 r. sygn. akt VKK 276/14 LEX nr 1622349)

Oceniając natomiast zarzut obrazy art.7 k.p.k. także nie można przyjąć, że jest on zasadny. Szczegółowa analiza dowodów zawarta w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia jest kompleksowa, uwzględnia wzajemne odniesienia poszczególnych dowodów, jak również zmieniający się ich charakter w trakcie trwania postępowania, respektując dyrektywy określone normą przepisu art. 7 k.p.k.. W wywodach nie stwierdzono błędów o charakterze logicznym lub faktycznym. Natomiast w orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się właśnie, że zarzut ten jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, nie może on natomiast sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu ( vide Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 lutego 1975 r. sygn. akt II K 355/74, OSNPG 9/1975, poz.84). Oczekiwanie uznania go za skuteczny implikuje konieczność wykazania, jakich konkretnie uchybień w świetle wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się Sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego. W toku postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny nie stwierdził, by Sąd pierwszej instancji naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów, ani też nie stwierdził, by ocena przeprowadzonych dowodów zawierała elementy oceny dowolnej.

Również nie można przypisać zaskarżonemu orzeczeniu naruszenia, określonej treścią art.5§2 k.p.k., zasady in dubio pro reo. Zarzut naruszenia tego przepisu postawić można tylko wtedy, gdy Sąd orzekający poweźmie wątpliwości, a mimo tego rozstrzygnie je na niekorzyść oskarżonego, nie zaś wtedy, gdy wątpliwości te ma strona. Z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie wynika natomiast, aby Sąd ten powziął wątpliwości, a przeciwnie ocenę dowodów przedstawił w sposób jednoznaczny i kategoryczny.

Zarzuty obrazy analizowanych przepisów zasadzają się w ogólności na argumentacji sprowadzającej się do postulatu, aby to relacje oskarżonego, wykluczające jego sprawstwo i winę w zakresie przypisanych czynów z art.286§1 k.p.k., stanowiły podstawę ustaleń faktycznych. Natomiast realizacja tego postulatu sprowadza się jedynie do polemiki z ustaleniami Sądu orzekającego w tym zakresie. Nie kwestionując prezentowanych w uzasadnieniu tej apelacji poglądów cytowanego orzecznictwa Sądu Najwyższego, stwierdzić należy, że argumentacji, na której poparcie je przytoczono, umyka fakt, że oskarżonemu przypisano działanie w ramach współdziałania z innymi osobami, a więc współsprawstwa. Przywołane na poparcie zaprezentowanych przez skarżącego tez orzecznictwo nie może skutkować ich uwzględnieniem. Analiza działań oskarżonego dokonana w wywiedzionym środku odwoławczym, tylko na podstawie podejmowanych przez niego osobiście działań, ma więc charakter wyłącznie instrumentalny. Wskazując bowiem, zresztą wybiórczo, ustalone przez Sąd meriti działania oskarżonego, pomija zupełnie, że dokonane zostały one w ramach całego przestępczego procederu z udziałem także innych współdziałających osób. Wskazanie dokonywanych w jego ramach czynności przez samego oskarżonego nie może więc być podstawą ustalenia realizacji przez niego znamion przypisanych czynów. Współsprawstwo, bowiem od strony podmiotowej nie musi polegać na realizacji wszystkich znamion czasownikowych ujętych w opisie czynu zabronionego. Wymaga natomiast, by sprawca podjął takie zachowania, które na gruncie przyjętego porozumienia stanowiło konieczny lub bardzo istotny warunek realizacji przez innego współsprawcę znamion czynu zabronionego. Dodać do tego należy, że nie jest nawet konieczne, aby każda osoba działająca w porozumieniu realizowała własnoręcznie znamiona czynu zabronionego, czy nawet część z tych znamion. Wystarczy natomiast, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając bezpośredniemu sprawcy realizację wspólnie zamierzonego celu. Ustalając to, w obszernych wywodach uzasadnienia zaskarżonego wyroku na stronach 22- 48, Sąd Okręgowy wskazał czynności wykonane osobiście przez oskarżonego, które w uzasadnieniu apelacji jedynie wybiórczo wymienił skarżący obrońca. Sąd natomiast wskazał je, przeanalizował na tle innych okoliczności i prawidłowo ocenił ich znaczenie dla całego przestępczego przedsięwzięcia. Warto więc przynajmniej przykładowo przytoczyć za Sądem Okręgowym, że oskarżony pokrzywdzonym przekazywał nieprawdziwe informacje odnośnie realizacji umów pośrednictwa w inwestowaniu przez nich powierzonych środków pieniężnych, a także po to, by w dalszym ciągu wpłacali spółce pieniądze, ignorował ich dyspozycje o sprzeciwie dokonywania określonych transakcji i wycofaniu środków pieniężnych, w takich sytuacjach unikał z nimi kontaktów, czynił działania mające na celu zaniechanie wypłat lub odkładania ich w czasie czy dokonywania w jak najmniejszym zakresie. Nadto dokonywał wypłat pieniędzy w gotówce z rachunku bankowego spółki i przekazywał osobie, która nie pełniła w niej żadnej funkcji – K. P.. Uczestniczył nadto w niszczeniu dokumentacji finansowej firmy (...). Znaczenie tych działań dla powodzenia całego przedsięwzięcia, jak i świadomości oskarżonego w tym zakresie i jego w tym roli, zostało szczegółowo opisane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Nie może zatem zostać uznane za skuteczne twierdzenie autora skargi apelacyjnej, że działania oskarżonego wynikały jedynie z obowiązku wykonywania czynności wynikających ze stosunku pracy legalnie działających podmiotów gospodarczych. Przeczy temu prawidłowe ustalenie Sądu meriti, odnośnie świadomości oskarżonego, że działania (...) i (...) opierały się na wprowadzaniu w błąd a następnie wyzyskiwaniu tego błędu u klientów obu firm, który polegał na przekonaniu, że spółki te zajmują się pośrednictwem w transakcjach terminowych, gdy w istocie w nich nie pośredniczyły. Zasady wprowadzone przez K. P. polegały bowiem na ignorowaniu dyspozycji pokrzywdzonych w tym zakresie , a co za tym idzie nie polegały na pośrednictwie. Wypłaty środków klientom nie

opierały się natomiast na rezultatach dokonywanych transakcji, ale na uznaniu K. P., o czym oskarżony wiedział. Natomiast jednoznaczność przekazywanych dyspozycji tej osoby pracownikom działu obsługi klienta, wykonywanych przecież przez oskarżonego, nie pozostawią wątpliwości o działaniu niezgodnie z wiedzą, wolą i interesem pokrzywdzonych, w konsekwencji na ich szkodę. Wypłaty środków pieniężnych, także przez oskarżonego, i przekazywanie ich osobie, której przecież środków tych pokrzywdzeni nie powierzyli – K. P., którą to okoliczność skarżący zupełnie pomija, dopełnia argumentów przeczących tezie apelacji.

Także i twierdzenie, że jedyną odniesioną korzyścią majątkową przez oskarżonego było wynagrodzenie za pracę, nie może mieć dla znamion oszustwa znaczenia. Przede wszystkim bowiem, jak stanowi przepis art. 115§4 k.k. korzyścią majątkową jest korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego.

Słusznie zatem działania oskarżonego zakwalifikowane zostały, jako działania współsprawcy przestępstwa, którego istota sprowadza się do wspólnego wykonania czynu zabronionego przez wielu uczestników przestępczego porozumienia i objęcia świadomością realizacji całości określonego czynu, w ramach przyjętego podziału ról. Co istotne, decydujące o owym celu i podziale ról porozumienie nie wymaga żadnej szczególnej formy, co oznacza, że może być ono nawet dorozumiane, czyli nastąpić per facta concludentia. „Współdziałający nie muszą się bezpośrednio kontaktować, natomiast muszą mieć świadomość wspólnego wykonania czynu zabronionego, a zatem przynajmniej wiedzieć o sobie i zdawać sobie sprawę, że podejmowane czynności składają się na realizację wspólnie wykonywanej całości przedsięwzięcia.” ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2002 r. sygn. akt IIIKRN 371/00 LEX 74395) Nie ma więc znaczenia, jak oczekuje skarżący, że część czynności była wykonana zanim przystąpił do nich oskarżony wykonując te, które stanowiły jego rolę. Przestępcze porozumienie, bowiem może być zawarte zarówno przed przystąpieniem do realizacji wspólnego wykonania przestępstwa, jak i w trakcie wykonywania go, a najpóźniej w momencie realizacji działań sprawczych.

W tym kontekście niesłusznym jawi się twierdzenie, że rozporządzenie mieniem poprzedziło wprowadzenie w błąd, lub wyzyskanie błędu. Nie chodzi bowiem o to, czy osobiste działania oskarżonego poprzedziły rozporządzenie mieniem, lecz czy poprzedziły je działania osób, których współdziałanie składało się na realizację wspólnie wykonywanej całości przedsięwzięcia. Jak trafnie wskazał w uzasadnieniu Sąd Okręgowy, tak samo istotny był początkowy moment powierzenia środków, jak i późniejszy okres dalszego utrzymywania tego stanu ( str. 38 uzasadnienia). Nie ulega natomiast wątpliwości, że opisane działania oskarżony wykonywał już osobiście. Jego determinacja w tym zakresie przejawiająca się arbitralnością działań, opisanych na stronach 30-32 uzasadnienia, przeczy tezie skarżącego o braku zamiaru bezpośredniego kierunkowego. Egzemplifikacją jego zamiaru były różne zachowania prezentowane wobec pokrzywdzonych od przekazywania im nieprawdziwych informacji o stanie zainwestowanych przez nich środków, ignorowaniu wydawanych przez nich dyspozycji, nakłanianiu do zwiększenia zakupów, do zrzeczenia się roszczeń pod warunkiem wpłaty określonej (znacznie niższej kwoty) na ich konto, po wykonywanie gestów i słów mających na celu wzbudzenie obaw o życie - wobec pokrzywdzonych domagających się zwrotu swoich środków.

W zakresie przypisanych oskarżonemu czynów, nie nasuwa więc zastrzeżeń przyjęta ich kwalifikacja prawna oraz jej argumentacja, której wiele miejsca poświęcił w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia Sąd Okręgowy.

Sąd Apelacyjny dokonał jedynie uzupełnienia podstawy prawnej kary grzywny o §2 przepisu art. 33 k.k., uwzględniając w tym zakresie apelację Prokuratora. Sąd meriti, bowiem przypisując oskarżonemu w zakresie obu czynów działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, po myśli art. 33§2 k.k. winien jako podstawę orzeczenia o karze grzywny wskazać obok art. 33§ 1 i 3 k.k., również jego § 2, bowiem jedynie okoliczności wskazane treścią tego przepisu stwarzają możliwość fakultatywnego orzeczenia tej kary, gdy sankcja przepisu części szczególnej Kodeksu karnego jej nie przewiduje.

Jako niezasadny uznać należało zarzut obrońcy oskarżonego o rażącej niewspółmierności kary.

Orzekając w zakresie kary bowiem, Sąd meriti rozważył wszystkie okoliczności, które winny kształtować jej wymiar, co znalazło należyte odzwierciedlenie, na stronach 49-52, pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia. Wymierzone za oba czyny kary pozbawienia wolności uwzględniają zarówno stopień winy oraz społecznej szkodliwości tych czynów jak też ich wymowę w zakresie społecznego oddziaływania kary; czynią tym zadość wszystkim dyrektywom jej wymiaru i realizują cele jakie określa przepis art. 53 k.k.

Również wszechstronnie Sąd orzekający odniósł się do wymiaru kary łącznej uzasadniając przyjęcie zasady asperacji w stopniu zbliżonym do absorpcji , na podstawie której, prawidłowo ukształtował jej wymiar.

Zarzut określony treścią art. 438 pkt. 4 k.p.k. jest zarzutem z kategorii ocen i zasługuje na uwzględnienie tylko wówczas, gdy wykaże, że Sąd orzekający pominął istotne okoliczności mające wpływ na wymiar kary, bądź tym okolicznościom nie nadał właściwego znaczenia i w konsekwencji wymierzył karę niewspółmierną w stopniu rażącym. Rażąca niewspółmierność, o której stanowi wskazany przepis, zachodzi więc tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć , iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Wprawdzie skuteczność takiego zarzutu nie wymaga wskazania nowych, nieznanych sądowi, istotnych dla wymiaru kary okoliczności a polegać może na wykazaniu, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których bądź orzeczona kara nie uwzględnia w ogóle, bądź uwzględnia je w stopniu niedostatecznym. Tymczasem obrońca podniósł okoliczności, które jego zdaniem, winny łagodząco wpłynąć na wymiar kary, a które Sąd meriti rozważył i słusznie nie nadał im postulowanego przez obrońcę znaczenia. Rozważał wszak upływu czasu od daty inkryminowanych zdarzeń, stwierdzając, że okoliczność ta wyniknęła z faktu wyjazdu oskarżonego za granicę a także dotychczasową jego niekaralność , którą ocenił na tle społecznej szkodliwości przypisanych czynów. Tej zresztą skarżący zupełnie nie dostrzega. Wskazując na fakt legalnego zatrudnienia oskarżonego nie dostrzega także, że istotą jego działania było przecież wzięcie udziału w procederze, któremu miało służyć nadanie im pozorów działania zgodnie z prawem. Okoliczność ta tym bardziej spowodowała skutki w postaci utraty zaufania w stosunkach handlowych a także utraty zaufania do instytucji finansowych. Także wskazując na osiągnięte przez oskarżonego ograniczone do wynagrodzenia korzyści, skarżący nie dostrzega, że wysokość szkody znacznie wykracza nie tylko ponad znaczną wartość, co przesądziło o zakwalifikowaniu czynu z art. 294§1 k.k., ale stanowi mienie wielkiej wartości. Podnosząc fakt dotychczasowej niekaralności oskarżonego, nie dostrzega innych jego cech, które opisał Sąd Okręgowy na stronie 49 uzasadnienia. Dotychczasowa niekaralność jest bowiem tylko jedną z okoliczności określających warunki osobiste sprawcy. Nie wykazał zatem skarżący obrońca, aby zaprezentowanym przez niego okolicznościom Sąd orzekający nie nadał właściwego znaczenia i orzekł karę niewspółmiernie rażąco surową.

O ocenie surowości kary decyduje bowiem wykorzystanie sankcji przepisu ustawy karnej. W tym przypadku podstawę wymiaru kary stanowi przepis art. 294§1 k.k., zastosowany z uwagi na wartość mienia. Ta zaś aż dwudziestokrotnie przekracza wartość stanowiącą znamię określone treścią tego przepisu. Przewiduje on karę od roku do lat 10. Wymierzenie zatem kar 3 i 2 lat pozbawienia wolności i kary łącznej zbliżonej swoim wymiarem do absorpcji, bo 3 lat i 6 miesięcy, nie może wskazywać, że kara ta jest rażąco surowa, skoro znacznie bliższa jest dolnemu, niż górnemu progowi ustawowego zagrożenia.

Także kara grzywny w wysokości 17.500 zł nie jest karą surową w stopniu rażącym. Wymiar jej stawek dziennych, choć wysoki, słusznie odzwierciedla stopień znacznej społecznej szkodliwości czynów, zaś wartość stawki dziennej dostosowana jest do warunków osobistych i majątkowych oskarżonego i mieści się w dolnych granicach przewidzianych treścią przepisu art. 33§3 k.k.

Także i orzeczenie o naprawieniu szkody w stosunku do trojga pokrzywdzonych, którzy takie roszczenie zgłosili nie może być uznane za rażąco surowe, zwłaszcza na tle ogólnej wartość mienia wskazanego w treści przypisanych czynów.

Konkludując, szczegółowość poczynionych ustaleń i rozważań przez Sąd pierwszej instancji przy kształtowaniu wymiaru kary i własna, odmienna od tej, zatem wyłącznie polemiczna argumentacja autora apelacji związana z wymiarem kary, nie pozwala w sposób skuteczny podważyć stanowiska Sądu meriti w tej kwestii. Stąd też Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do jej uwzględnienia i reformowania wyroku w zakresie orzeczonej kary.

Wobec braku podstaw do zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, zasądzono je na podstawie art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.