Postanowienie

III K 239/16

Powołane przepisy:

  1. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 - art. 66; art. 67; art. 68; art. 69; art. 70; art. 71; art. 72) Przejdź do ustawy w dzienniku ustaw
  2. Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555 - art. 11; art. 11 pkt. 7; art. 17; art. 17 § 1; art. 17 § 1 pkt. 7; art. 503; art. 632; art. 632 pkt. 2) Przejdź do ustawy w dzienniku ustaw
Zmiana rodzaju orzeczenia z "Postanowienie, Uzasadnienie" na "Postanowienie".
Automatyczne korekty wprowadzone przez system SAOS w czasie importu orzeczenia z zewnętrznego systemu

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 28 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale III Karnym w składzie:

Przewodnicząca: SSO Karolina Siwierska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Poznaniu Agnieszki Krysmann

po rozpoznaniu sprawy skazanego K. N.

z urzędu

w przedmiocie umorzenia postępowania o wydanie wyroku łącznego

postanawia

1.  na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. umorzyć postępowanie karne w przedmiocie wydania wyroku łącznego,

2.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

K. N. był wielokrotnie karany sądownie. W dniu 24. 03. 2016 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu w sprawie III K 20/16 wydał wobec skazanego wyrok łączny, w którym uwzględnił jego wszystkie wyroki skazujące i połączył kary nadające się do połączenia. Wyrok ten jest prawomocny. Po wydaniu ww. wyroku łącznego wobec K. N. nie zapadał żaden nowy wyrok skazujący.

Pismem z dnia 22. 08. 2016 r. skazany ponownie wniósł o wydanie wobec niego wyroku łącznego.

Sąd zważył, co następuje:

Wniosek K. N. jest niezasadny i nie zasługuje na uwzględnienie. Jest to bowiem kolejny wniosek skazanego o wydanie wyroku łącznego. Wszystkie kary wymierzone skazanemu nadające się do połączenia zostały już objęte wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 24. 03. 2016 r. w sprawie III K 20/16. W związku z tym w niniejszej sprawie zachodzi tzw. powaga rzeczy osądzonej określona w art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. Zgodnie z treścią tego przepisu Sąd umarza postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby, gdy zostało prawomocnie zakończone albo wszczęte wcześniej toczy się. Sąd podzielił przy tym stanowisko Sądu Apelacyjnego w Białymstoku zawarte w postanowieniu z dnia 12. 12. 1997 r. (II AKz 305/97, OSA 1998/10/61), zgodnie z którym „ jeżeli weźmie się pod uwagę fakt, że postępowanie w kwestii wyroku łącznego, choć może mieć miejsce tylko i wyłącznie w stosunku do zbiegających się skazań prawomocnych, nie należy do postępowania wykonawczego, a jest ono w gruncie rzeczy dalszym ciągiem i uzupełnieniem postępowania jurysdykcyjnego, to w tej sytuacji, po wpłynięciu wniosku o wydanie wyroku łącznego, sąd powinien zbadać nie tylko kwestię czy zachodzą warunki podstawowe do wydania wyroku łącznego, przewidziane w art. art. 66-72 k.k. i art. 503 k.p.k., ale nadto, czy nie zachodzi oczywista bezpodstawność zgłoszonego w tej kwestii wniosku. A ta może między innymi wynikać z art. 11 pkt. 7 k.p.k. (obecny art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k.) - prawomocność ukończonego w tej kwestii postępowania (powaga rzeczy osądzonej”). Biorąc pod uwagę fakt, że taka właśnie sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie, brak było podstaw do uwzględnienia wniosku skazanego K. N. i wydania kolejnego wyroku łącznego, wobec czego Sąd umorzył postępowanie karne.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w części rozstrzygającej postanowienia.

SSO Karolina Siwierska

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13