Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny
w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Małgorzata Gardocka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 listopada 2016 roku w W.

sprawy przeciwko K. O.

córce R. i B.

urodzonej (...) w W.

obwinionej o to, że:

w dniu 4 sierpnia 2015 roku o godzinie 11:40 w W. przy ul. (...) w sklepie (...), dokonała kradzieży perfum (...) o wartości 199,99 zł na szkodę w/w sklepu,

tj. o wykroczenie z art. 119 § 1 kw,

I.  obwinioną K. O. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 119 § 1 kw i za to na tej podstawie skazuje ją, zaś na podstawie art. 119 § 1 kw, art. 19 kw wymierza jej karę
30 (trzydzieści) dni aresztu,

II.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalnia obwinioną
w całości od zapłaty kosztów sądowych i określa, że ponosi je Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 2620/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 4 sierpnia 2015 roku obwiniona K. O. przyszła do sklepu (...) przy ulicy (...) w W.. Około godziny 11.40 obwiniona wzięła z półki sklepowej perfumy (...) o wartości 199,99 złotych, schowała je pod bluzkę i przekroczyła z nimi linię kas sklepu. Została ujęta na miejscu przez pracownika ochrony M. R..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o następujące dowody:

1.  wyjaśnienia obwinionej - k. 12;

2.  zeznania świadka M. R. - k. 99 i 7;

3.  notatkę urzędową - k. 1,

4.  protokół z ujęcia – k. 3.

Obwiniona K. O. - przesłuchana w toku czynności wyjaśniających - przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Skorzystała z przysługującego prawa i odmówiła złożenia wyjaśnień (k. 12).

Rozprawa prowadzona była zaocznie w trybie art. 67 § 3 kpw.

Sąd zważył, co następuje:

W kwestii poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych:

Obwiniona - przesłuchana w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia - przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Fakt, iż obwiniona faktycznie popełniła zarzucany jej czyn znajduje w pełni potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie niniejszej materiale dowodowym, a w szczególności w zeznaniach świadka M. R. (k. 99 i 7), notatce urzędowej funkcjonariusza Policji sporządzonej na miejscu zdarzenia (k. 1) i protokole z ujęcia (k. 3). Dowody te wzajemnie ze sobą korespondują i Sąd uznaje je za wiarygodne. Wiarygodna jest informacja odnośnie karalności obwinionej uzyskana z KRK (k. 90-91). Nie zachodzą żadne okoliczności, które mogłyby podważyć wiarygodność wyżej wskazanych dowodów i żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Sąd podzielił także wnioski zawarte w pisemnej opinii sądowo-psychiatrycznej, sporządzonej przez biegłą psychiatrę (k. 72-74). Opinia ta została wydana po badaniu ambulatoryjnym obwinionej Została ona sporządzona przez osobę kompetentną i całkowicie obcą dla stron, a tym samym niezainteresowaną w doprowadzeniu do takiego, a nie innego rozstrzygnięcia sprawy; jest rzeczowa, jasna i pełna. Biegła stwierdziła jednoznacznie, iż stan psychiczny obwinionej nie znosił ani nie ograniczał jej zdolności rozpoznania znaczenia czynu i zdolności pokierowania swoim postępowaniem, a poczytalność obwinionej nie budzi wątpliwości.

W kwestii kwalifikacji prawnej czynu przypisanego obwinionej:

Czyn popełniony przez obwinioną K. O. wyczerpuje znamiona czynu zabronionego określonego w art. 119 § 1 Kodeksu wykroczeń, a mianowicie kradzieży.

Wskazany przepis penalizuje zachowanie polegające na zaborze lub przywłaszczeniu cudzej rzeczy ruchomej, jeżeli jej wartość nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia (w dacie czynu – 437,50 zł, aktualnie – 462,50 zł). Przez zabór rozumie się uzyskanie władztwa nad daną rzeczą w sposób bezprawny, tj. pozbawiony ważnej podstawy prawnej. Zabór mienia musi nastąpić wbrew woli właściciela (posiadacza), a z reguły dochodzi do niego też bez wiedzy uprawnionego, zaś jeżeli już ma to miejsce za jego wiedzą, to zazwyczaj wszakże bez użycia wobec jego osoby jakichkolwiek oddziaływań ze strony sprawcy. Bezsprzecznie wyżej wymienione znamiona nosi zachowanie obwinionej, która dokonała kradzieży przedmiotowych perfum o wartości 199,99 zł.

Zachowanie K. O. wypełniło również znamiona strony podmiotowej powołanego przepisu. Obwiniona dokonała przypisanego jej czynu umyślnie, działając z zamiarem bezpośrednim zaboru rzeczy (art. 6 § 1 kw). Nie może budzić wątpliwości, że miała on „chęć” (tzw. element wolitywny) dokonania opisanego czynu, przy równoczesnej świadomości realizacji wszystkich jego znamion (element intelektualny).

Zasadnym jest twierdzenie, iż obwiniona K. O. jest sprawczynią wykroczenia, a nie zaledwie czynu zabronionego. Jej czyn jest bezprawny (narusza normę sankcjonowaną i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających bezprawność), karalny (realizuje wszystkie znamiona czynu zabronionego i nie został popełniony w okolicznościach wyłączających karalność), karygodny (jest czynem społecznie szkodliwym), a także jest to czyn przez nią zawiniony (popełniony w sytuacji, w której mogła ona postąpić zgodnie z nakazem zawartym w normie prawnej, a zatem nie zachodzi w stosunku do niej żadna z ustawowych lub pozaustawowych okoliczności wyłączających winę). Warto przy tym podnieść, że stopień zawinienia wyznaczają zawsze: rozpoznawalność sytuacji – i to zarówno w sferze faktycznej, jak i w płaszczyźnie jej prawnego wartościowania, możliwość przeprowadzenia prawidłowego procesu motywacyjnego oraz podjęcia decyzji o postąpieniu zgodnie z nakazem prawa, a nadto zdolność do pokierowania swoim postępowaniem. Ocena tych przesłanek w przypadku obwinionej prowadzi do wniosku, iż można jej zarzucić, że w czasie swego bezprawnego, karalnego oraz społecznie szkodliwego czynu nie dała posłuchu normie prawnej.

Odnośnie wymiaru kary i pozostałych rozstrzygnięć:

Wymierzając karę obwinionej K. O., Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 33 § 1 i 2 kw.

W przekonaniu Sądu dolegliwość orzeczonej wobec obwinionej kary nie przekracza stopnia jej winy i jest adekwatna do stopnia wymagalności zachowania zgodnego z prawem w odniesieniu do realiów sprawy. Stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd uznaje za znaczny. Choć wartość skradzionego mienia nie jest szczególnie wysoka, to sposób działania obwinionej, która dokonała kradzieży w miejscu publicznym, jawnie lekceważąc normy prawne, oceniony musi być wyjątkowo negatywnie.

Wymierzając karę K. O. Sąd uwzględnił także okoliczności wymienione przykładowo w art. 33 § 2 kw, tj. właściwości, warunki osobiste i majątkowe obwinionej, jej stosunki rodzinne, jak również sposób życia przed popełnieniem wykroczenia. Obwiniona K. O. była już wielokrotnie karana, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu, co stanowi okoliczność obciążającą. Aktualnie odbywa karę pozbawienia wolności za przestępstwo kradzieży. Sąd doszedł do przekonania, iż w stosunku do obwinionej wymierzenie kary grzywny bądź kary ograniczenia wolności nie byłoby wystarczające dla osiągnięcia celów kary. Przemawia za tym przede wszystkim postawa obwinionej oraz jej dotychczasowy sposób życia. Obwiniona K. O. popełniając ponownie czyn kradzieży mienia okazała, iż zastosowane wobec niej środki represji w postaci kary pozbawienia wolności (jak orzekano w przeszłości) nie spełniły swej funkcji. Należy uznać, iż zachowanie obwinionej nie było w jej życiu zdarzeniem epizodycznym. Obwiniona manifestuje negatywną postawę wobec dóbr chronionych prawem. Wobec powyższego zadaniem kary aresztu będzie zmiana postawy obwinionej, która aktualnie nie jest pozytywna. Kara grzywny albo kara ograniczenia wolności w niniejszej sprawie nie spełniłaby swej funkcji. Zdaniem Sądu tylko kara aresztu w orzeczonym wymiarze 30 dni spełnić może wszystkie cele, które kara ma osiągnąć w stosunku do obwinionej i będzie sprawiedliwa w odbiorze społecznym.

Orzeczenie o kosztach oparto na przepisie art. 624 § 1 kpk, który na mocy art. 119 kpw znajduje odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia. Sąd kierował się w tym zakresie ustaleniem, że uiszczenie kosztów postępowania byłoby dla obwinionej zbyt uciążliwe z uwagi na jej sytuację finansową – obwiniona przebywa w jednostce penitencjarnej.