Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 sierpnia 2016 roku

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie, Wydział III Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Ewa Dietkow

Protokolant: Anna Banasiak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2016 roku w Warszawie

sprawy z powództwa (...) Bank Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko I. K., A. K., I. M., L. D.

o zapłatę

zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 1.142.849,25 PLN (milion sto czterdzieści dwa tysiące osiemset czterdzieści dziewięć i 25/100 złotych) z odsetkami umownymi w wysokości 7,28% rocznie od 26 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty, nie więcej niż czterokrotność stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego, kwotę 5.872,29 PLN (pięć tysięcy osiemset siedemdziesiąt dwa i 29/100 złotych) z odsetkami ustawowymi od dnia 26 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty, kwotę 33.610,53 PLN (trzydzieści trzy tysiące sześćset dziesięć i 53/100 złotych), kwotę 15,00 PLN (piętnaście złotych) oraz kwotę 59.118, 00 PLN (pięćdziesiąt dziewięć tysięcy sto osiemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

III C 1131/15

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym 26 czerwca 2015 roku powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanych A. K., I. K., I. M. i L. D. solidarnie następujących kwot: 1.142.849,25 PLN z odsetkami umownymi 7,28% rocznie od 26 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty, ale nie więcej niż czterokrotność stopy lombardowej NBP, 5.872,29 PLN z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, 33.610,53 PLN, 15,00 PLN, zwrotu kosztów sądowych w kwocie 14.780,00 PLN oraz innych kosztów 147,80 PLN.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie postanowieniem z 9 lipca 2015 roku stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i sprawę przekazał tut. sądowi.

Pozwani A. K., I. K., I. M. i L. D. wnosili o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego, wnosili o zasądzenie kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani jako kredytobiorcy zawarli z poprzednikiem prawnym powoda (...) Bank Spółką Akcyjną z siedzibą w K. – Dom Oddział w Ł. w siedzibie Oddziału 2 stycznia 2008 roku umowę kredytu hipotecznego nr (...) indeksowanego do CHF, zgodnie z którą pozwani uzyskali kredyt w kwocie 576.467,24 PLN indeksowanego kursem CHF – dowód – umowa k. 56-62. Na podstawie zarządzenia nr (...) Prezesa Zarządu poprzednika prawnego powoda od 1 lipca 2007 roku udzielenie pełnomocnictwa pracownikowi do zawarcie umowy było zbędne, działanie w imieniu kredytodawcy było związane ze stanowiskiem pracy – dowód – zarządzenie i wykaz stanowisk k. 299-312. Zgodnie z § 15 ust. 8 umowy pozwani byli poinformowani o dostępie do aktualnych tabel opłat i prowizji w placówkach banku oraz na stronie internetowej – dowód – umowa k. 59verte. W myśl § 22 umowy wypowiedzenie umowy mogło nastąpić w razie stwierdzenia przez Bank, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane, lub w razie zagrożenia terminowej spłaty kredytu z powodu złego stanu majątkowego Kredytobiorcy, a w szczególności w przypadku niespłacenia dwóch rat odsetkowych lub odsetkowo-kapitałowych lub skierowania egzekucji do nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie spłaty kredytu – dowód – umowa k. 61. Okres wypowiedzenia wynosił 30 dni, a po okresie wypowiedzenia umowy kredytu kredytobiorca jest zobowiązany do niezwłocznego zwrotu wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi bankowi za okres korzystania z kredytu – dowód - § 22 ust. 2 i 3 umowy k. 61. Na wniosek pozwanych 7 stycznia 2008 roku poprzednik prawny powoda wypłacił łącznie kwotę 576.467,25 PLN tj. po kursie kupna z dnia 7 stycznia 2008 roku (1 CHF=2,1170 PLN) kwota 272.303,85 CHF w tym: kwotę 44.286,00 PLN na rachunek pozwanych A. K. i I. K. na pokrycie części kosztów prac wykończeniowych, kwotę 505.000,00 PLN na rachunek dewelopera (...) na pokrycie części kosztów budowy lokalu mieszkalnego, kwotę 17.294,02 PLN na rachunek ubezpieczyciela (...) S.A. na ubezpieczenie od utraty źródła dochodu, kwotę 439,43 PLN na ubezpieczenie nieruchomości od ognia i innych zdarzeń losowych, kwotę 5.764,67 PLN na uiszczenie składki z tytułu ubezpieczenia od ryzyka utraty wartości nieruchomości, kwotę 3.458,80 PLN na uiszczenie składki z tytułu pakietowego ubezpieczenia na wypadek odmowy ustanowienia hipoteki, kwotę 224,32 PLN na koszty związane z ustanowieniem hipoteki zabezpieczającej spłatę kredytu – dowód – wniosek k. 264-264verte, dyspozycja uruchomienia kredytu k. 265, potwierdzenie wypłaty środków k. 266. Strony podpisały 3 marca 2008 roku aneks do umowy Nr (...), w którym ustanowione zostało zabezpieczenie kredytu w postaci hipoteki kaucyjnej – dowód – umowa k. 63-64. Wraz z zawarciem umowy nr (...) pozwani złożyli oświadczenia o poinformowaniu ich, że w okresie obowiązywania aneksu może nastąpić w zależności od wahań kursu złotego oraz CHF/USD/EURO podwyższenie kwoty kredytu hipotecznego, a w konsekwencji całkowitego kosztu kredytu hipotecznego. Oświadczyli, że są świadomi ryzyka wynikającego ze zmiennego oprocentowania w całym okresie kredytowania i akceptowali to ryzyko, potwierdzili otrzymanie rzetelnej i pełnej informacji o kosztach obsługi kredytu hipotecznego w przypadku zmiany kursu waluty – dowód – oświadczenia k. 260-263. (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w K. została połączona przez przeniesienie całego majątku na (...) Bank Spółkę Akcyjną z siedzibą w W. na podstawie uchwal Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia obu spółek z 18 czerwca 2009 roku powstała (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. – dowód – odpis pełny z KRS k. 368-372. Powód (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. udzielił od 7 stycznia 2010 roku szereg pełnomocnictw swoim pracownikom do składania oświadczeń woli w zakresie praw i obowiązków majątkowych banku – dowód – pełnomocnictwa k. 288-297. Pełnomocnicy powoda J. C. i J. P. (pełnomocnictwa k. 288-295verte) oraz pozwani zawarli umowę w formie aneksu Nr (...) do umowy Nr (...) sierpnia 2010 roku, w którym powód wyraził zgodę na odroczenie płatności części rat kredytu – dowód – umowa k. 65-67. W aneksie nr (...) podpisanym 25 października 2011 roku przez pełnomocnika powoda P. K. – pełnomocnictwo k. 296-296verte i pozwanych na wniosek pozwanych powód przeprowadził restrukturyzację zadłużenia wynikającego z umowy z 28 grudnia 2007 roku Kredytu Hipotecznego indeksowanego do CHF nr (...) – dowód – umowa k. 68-70. Powód udzielił pozwanym karencji w spłacie rat kredytowych, przypadających do spłaty w okresie od października 2011 roku do grudnia 2011 roku – dowód – umowa k. 68. Na podstawie uchwały z 3 kwietnia 2012 roku Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia spółek (...) nastąpiło przejęcie przez połączenie spółki (...) ze spółką (...), po przejęciu (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. – dowód – odpis pełny z KRS k. 380-384. Od 1 lutego 2008 roku pozwani byli zawiadamiani o każdej zmianie oprocentowania kredytu indeksowanego do CHF i każdorazowo otrzymywali nowy harmonogram spłaty kredytu – dowód – dokumenty generowane elektronicznie k. 239-259verte. Pozwani nie wpłacili całej wymagalnej 31 maja 2014 roku raty kapitałowej oraz odsetkowej, nie dokonali wpłaty takich rat na dzień wymagalności 30 czerwca 2014 roku, a także na 31 lipca 2014 roku, wpłaty dokonali 6 sierpnia 2014 roku, do końca roku 2014 nie dokonywali spłat w terminach wymagalności, a w terminach wymagalności 31 października 2014 roku, 30 listopada 2014 roku nie wpłynęły jakiekolwiek wpłaty – dowód – rozliczenie wpłat z obliczeniem odsetek od 7 stycznia 2008 roku k. 314-356. Powód wypowiedział pozwanym umowę kredytu hipotecznego nr (...) w dniu 17 grudnia 2014 roku z zachowaniem 30 dniowego okresu wypowiedzenia, zawiadomił, że możliwe będzie cofnięcie wypowiedzenia w przypadku uregulowania w okresie wypowiedzenia całości zaległych należności w równowartości w złotych: 6.331,07 CHF tytułem kapitału, 1.344,82 CHF tytułem odsetek umownych, 45,60 CHF tytułem odsetek podwyższonych za opóźnienie i 106,00 PLN tytułem kosztów powoda – dowód – wypowiedzenia k. 71-72, 75-76, 79-80, 83-84, 87-88, 93-94, 97-98. Pozwana I. K. otrzymała wypowiedzenie 23 grudnia 2014 roku – dowód - potwierdzenie odbioru k. 99-100. Pozwana I. M. otrzymała wypowiedzenie 29 grudnia 2014 roku – dowód - potwierdzenie odbioru k. 101-102, Pozwana L. D. otrzymała wypowiedzenie 23 grudnia 2014 roku – dowód - potwierdzenie odbioru k. 103-104. Pozwany A. K. nie odebrał żadnej z trzech przesyłek nadanych 19 grudnia 2014 roku na trzy adresy, awizowanych 23 grudnia 2014 roku i zwróconych jako niepodjęte 8 stycznia 2015 roku i 9 stycznia 2015 roku – dowód – nieodebrane przesyłki k. 278-278verte, 281-281verte, dowód nadania k. 127-129. Zgodnie z treścią § 14 ust. 3 umowy należność została 29 stycznia 2015 roku tj. po upływie 30 dni od daty wypowiedzenia przewalutowana i tak: kapitał w kwocie 268.030,42 CHF według kursu 4,2443 PLN co stanowiło kwotę 1.137.601,51 PLN, odsetki umowne w kwocie 1.383,57 CHF według tego samego kursu co stanowiło 5.872,29 PLN, odsetki karne w kwocie 21,85 CHF według tego samego kursu co stanowiło kwotę 92,74 PLN, ponadto powód do kwoty kapitału dodał składkę z tytułu wznowienia ubezpieczenia z programu (...) w wysokości 9.593,34 PLN – dowód – umowa k. 59, zestawienie spłat k. 313. Po wypowiedzeniu umowy pozwani wpłacili z zaliczeniem na kapitał 3 kwietnia 2015 roku kwotę 1.585,03 PLN, 7 kwietnia 2015 roku kwotę 1.600,00 PLN, 30 kwietnia 2015 roku kwotę 1.160,57 PLN, oraz z zaliczeniem na koszty windykacji 19 sierpnia 2015 roku kwotę 1.600,00 PLN i 9 września 2015 roku kwotę 1.600,00 PLN – dowód – zestawienie wpłat po wypowiedzeniu umowy k. 313. Powód sporządził 25 czerwca 2015 roku wyciąg z ksiąg nr (...), z którego wynika, że na datę sporządzenia wyciągu łączne zadłużenie pozwanych z tytułu umowy kredytu hipotecznego nr (...) wynosi 1.182.347,07 PLN, na którą składają się: kwota 1.142.849,25 PLN niespłacony kapitał, kwota 5.872,29 PLN tytułem odsetek umownych za okres korzystania z kapitału w wysokości 3,64% od dnia 1 października 2014 roku do dnia 29 stycznia 2015 roku, kwota 33.610,53 PLN tytułem odsetek za opóźnienie naliczanych od niespłaconego kapitału w wysokości 7,28% od dnia 1 stycznia 2015 roku do dnia 25 czerwca 2015 roku oraz prowizje i opłaty w kwocie 15,00 PLN – dowód – wyciąg k. 215. Wyciąg podpisała jednoosobowo pełnomocnik M. C., której do tej czynności oraz do zastępowania powoda przed sądem pełnomocnictwa nr (...) w dniu 3 kwietnia 2013 roku udzielili dwaj członkowie zarządu powoda – dowód – pełnomocnictwo k. 16-16verte.

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz zważył co następuje:

Pozwani zaprzeczyli aby:

1.  byli dłużnikami (...) Bank S.A. widniejącym w umowie kredytu lub powoda z jakiegokolwiek tytułu,

2.  zawarli ważną umowę kredytu hipotecznego z (...) Bank S.A. oraz aneksy do tej umowy,

3.  otrzymali jakiekolwiek środki pieniężne od (...) Banku S.A. na podstawie powyższej umowy i aneksów do umowy;

podnieśli, że:

1)  roszczenie powoda nie istnieje,

2)  powód nie udowodnił istnienia i wysokości roszczenia,

3)  brak jest solidarnej odpowiedzialności pozwanych,

4)  umowa kredytu hipotecznego i aneksy do niej są nieważne, gdyż zostały podpisane przez osoby, które nie były upoważnienie do działania w imieniu (...) Bank S.A.,

5)  brak przekazania pozwanym przez (...) Bank S.A. środków pieniężnych na podstawie umowy i aneksów,

6)  brak wykazania przejścia wierzytelności wobec pozwanych z (...) Banku S.A na (...) Bank S.A.,

7)  brak podstaw do wypowiedzenia umowy przez (...) Bank S.A.,

8)  brak skutecznego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy przez powoda,

9)  brak wymagalności całego roszczenia powoda,

10)  brak dokładnego wskazania podstaw naliczania odsetek wskazanych w pozwie,

11)  przedawnienie części roszczenia,

12)  wyciąg z ksiąg rachunkowych wystawiony przez powoda nie potwierdza istnienia i wysokości roszczenia powoda,

13)  osoba podpisująca wyciąg nie była upoważniona do dokonywania tego typu czynności.

Ad. 1. i Ad. 2.

Powód udowodnił, że pozwani zawarli z poprzednikiem prawnym powoda umowę kredytu hipotecznego nr (...), podpisaną 2 stycznia 2008 roku. Pozwani zaprzeczyli, że zawarli ważną umowę z poprzednikiem prawnym powoda, ale nie zaprzeczyli, że ich podpisy zostały złożone 2 stycznia 2008 roku pod umową. Pozwani powoływali się na to, że wiele postanowień umowy kredytu stanowi niedozwolone postanowienia umowne, w tym przede wszystkim postanowienia dotyczące określenia wysokości kwoty kapitału kredytu, którą pozwani mieli zwrócić powodowi oraz wysokości rat kredytu do spłaty - § 9 ust. 2 oraz § 10 ust. 3 umowy i nie wiążą pozwanych. Ponadto wskazywał, że postanowienia wzorców umów dotyczących przeliczania należności kredytowych według kursów walut ustalonych przez bank kredytujący zostały kilkakrotnie uznane za klauzule niedozwolone przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów i wpisane do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone prowadzonego przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Trzeba jednak podkreślić, że powoływane przez pozwanych postanowienia dotyczą innych banków i są innej treści niż kwestionowane w § 9 ust. 2 i w § 10 ust. 3 umowy. Kwestionowany przez pozwanych § 9 ust. 2 umowy ma treść: „w dniu wypłaty kredytu lub każdej transzy kredytu kwota wypłaconych środków będzie przeliczana do CHF według kursu kupna walut określonego w Tabeli Kursów – obowiązującego w dniu uruchomienia środków. Ad. 3 i Ad. 5). Powód udowodnił, że 7 stycznia 2008 roku pozwani otrzymali łącznie 576.467,25 PLN po kursie kupna z dnia 7 stycznia 2008 roku – 1 CHF=2,1170 PLN, a więc kwotę 272.303,85 CHF. Udowodnił także, że wypłata tak przeliczonej kwoty kredytu nastąpiła na wniosek pozwanych. Powód dokładnie określił według jakiego kursu nastąpiło przeliczenie, wypłacił także całość kredytu według tabeli kursów obowiązujących 7 stycznia 2008 roku. To postanowienie umowy nie narusza interesów konsumentów, nie ma charakteru klauzuli abuzywnej. Następne kwestionowane postanowienie § 10 ust. 3 umowy ma treść: wysokość zobowiązania będzie ustalana jako równowartość wymaganej spłaty wyrażonej w CHF – po jej przeliczeniu według kursu sprzedaży walut określonego w „Bankowej tabeli kursów walut dla kredytów dewizowych oraz indeksowanych kursem walut obcych” do CHF obowiązującego w dniu spłaty. Także treść tego postanowienia umownego nie została in extenzo uznana za klauzulę abuzywną. Zgodnie z § 6 ust. 1 umowy Tabela Kursów sporządzana była przez merytoryczną komórkę banku o godz. 16:00 każdego dnia roboczego na podstawie kursów obowiązujących na rynku międzybankowym w chwili sporządzania tabeli i po ogłoszeniu kursów średnich przez NBP. Pozwani nie twierdzili, że kiedykolwiek próbowali ustalać z powodem jakiej treści o godz. 16:00 była Tabela Kursów, nie podnosili, że kiedykolwiek powód odmówił im dostępu do takiej informacji. Co więcej, powód dowiódł, że pozwani byli wielokrotnie informowani o zmianie stóp procentowych udzielonego kredytu, o aktualnych wskaźnikach LIBOR 3M, mających wpływ na wysokość oprocentowania kredytów hipotecznych oraz każdorazowo doręczano im aktualną wysokość rat i odsetek w walucie indeksacyjnej i jednocześnie w PLN. Pozwani nie mieli kłopotów z uiszczaniem poszczególnych rat w dacie ich wymagalności tj. do ostatniego dnia każdego miesiąca. Znali wysokość rat w PLN, gdyż z złotówkach dokonywali spłat. Nie mieli zastrzeżeń do przeliczania rat kredytu i tego przeliczenia dokonywali. Nie mieli zatem problemu ze zrozumieniem § 10 ust. 3 umowy. Pozwani spłacali kredyt do 6 maja 2014 roku. Powód wyrażał zgodę na zawieszenie płatności rat kredytu we wcześniejszym okresie i strony zawarły co do takiej prolongaty dwa aneksy. Po 6 maja 2014 roku pozwani nie występowali o restrukturyzację zadłużenia, nie zgłaszali zarzutów dotyczących abuzywności niektórych postanowień umowy lub nieważności całej umowy. Od października 2014 roku zaprzestali w ogóle spłaty rat kredytu. Należy przypomnieć, że załamanie na rynku franka nastąpiło na początku 2015 roku, a więc już po dokonaniu wypowiedzenia umowy pozwanym. Pozwani mając świadomość przewalutowania kredytu postawionego w stan wymagalności nie negocjowali z powodem jakichkolwiek warunków spłaty. Jest faktem powszechnie znanym, że „Dzień 15 stycznia 2015 roku przejdzie do historii świata finansów jako czarny czwartek. To właśnie w tym dniu kilka minut przed godziną 11:00 bank centralny Szwajcarii niespodziewanie i bez żadnego ostrzeżenia ogłosił, że nie będzie już bronił kursu swojej waluty wobec euro. Dotychczas para walutowa EUR/CHF utrzymywana była na stałym kursie 1,20. Po przekazaniu informacji do opinii publicznej o zmianie polityki monetarnej na rynku walutowym zapanowała kompletna panika. Inwestorzy w pośpiechu zaczęli masowo wykupywać franki szwajcarskie, co spowodowało gwałtowny wzrost ich wartości. Frank umocnił się do innych walut, w tym do złotówki powodując największy skok kursowy na rynku od 1971 roku. Uwolnienie kursów walutowych względem franka spowodowało, że w ciągu zaledwie kilku minut złotówka w pewnym momencie potaniała aż o prawie 45% osiągając w szczytowym momencie rekordowy kurs 5,19 franka! Po godzinie sytuacja na szczęście zaczęła się stabilizować i aktualnie za jednego franka trzeba zapłacić około 4,25 zł, co w porównaniu do porannej wyceny (3,54 zł) daje spadek wartości naszej waluty o ponad 20% w ciągu zaledwie jednego dnia. Tak gwałtowne zmiany na rynku walutowym zdarzają się niezwykle rzadko… Jak podaje analityk finansowy H. K. do końca 2012 roku w Polsce zaciągnięto około 600 tys. kredytów mieszkaniowych w szwajcarskiej walucie. Z kolei wartość wszystkich kredytów we frankach na koniec listopada 2014 roku wynosiła aż 131 mld zł. Łącznie około 700 tys. Polaków spłaca kredyt we franku szwajcarskim, co przy obecnym kursie walutowym powoduje, że każdy będzie musiał teraz zapłacić aż o około 25% więcej. Według analityków z (...) dalszy wzrost kursu franka do poziomu 4,50 zł spowoduje, że miesięczna rata kredytu na 300 tys. z 1% marżą na 30 lat zaciągniętego w połowie 2007 roku wzrośnie z 1609 do 2 028 zł, czyli o ponad 400 zł! Ponadto wraz ze wzrostem kosztów kredytu hipotecznego we frankach szwajcarskich może okazać się, że wartość wskaźnika LTV przekracza 100%, czyli przekracza całkowitą wartość zakupionej nieruchomości. Po delikatnej stabilizacji kursu franka szwajcarskiego wielu ekonomistów i analityków próbuje przewidzieć prognozę dotyczącą kursu walutowego w przeciągu całego roku (2015). Wśród wielu sprzecznych opinii dominuje pogląd, że w 2015 roku kurs franka szwajcarskiego będzie kształtował się w okolicach 4 złotych. Przy optymistycznych prognozach przewiduje się możliwość spadku wartości franka w do poziomu 3,80-3,90 zł. Powrót do notowań kursowych sprzed 15 stycznia 2015 roku wydaje się bardzo mało prawdopodobne.” – autor Robert Banaszak na stronie http://www.kalkulator.pl/dramatyczny-wzrost-kursu-franka-szwajcarskiego/. Te prognozy sprawdziły się, co nie znaczy, że wpływa to znacząco na sytuację pozwanych. W okolicznościach sprawy postanowienie § 10 ust. 3 umowy nie jest niedozwolonym postanowieniem umownym. Pozwani nie podnosili, że nie mieli wpływu na postanowienia umowy, że zostały im narzucone bez pouczenia o ponoszeniu ryzyka walutowego. Przeciwnie pozwani mieli świadomość ryzyka wynikającego ze zmiennego oprocentowania w całym okresie kredytowania i akceptowali to ryzyko. Byli poinformowani, że w okresie obowiązywania umowy może nastąpić w zależności od wahań kursu złotego oraz CHF podwyższenie kwoty kredytu hipotecznego, a w konsekwencji całkowitego kosztu kredytu hipotecznego, potwierdzili otrzymanie rzetelnej i pełnej informacji o kosztach obsługi kredytu w przypadku zmiany kursu waluty. Pozwani zaprzestali spłaty kredytu w maju 2014 roku, a więc ponad 7 miesięcy przed „czarnym czwartkiem” tj. gwałtownym wzrostem wartości CHF. Pozwanych nie dotyczy zatem obrona tzw. „frankowiczów”, którzy po 15 stycznia 2015 roku nie mogli w pełnej wysokości regulować swoich zobowiązań zaciągniętych w CHF lub indeksowanych do CHF, ale zobowiązania spłacają. Wzorzec umowy zawiera skreślenia całych postanowień, które nie odnosiłyby się do pozwanych. Trzeba zauważyć, że pozwani to nie jedna osoba namówiona przez bank do zaciągnięcia kredytu indeksowanego do CHF. Po stronie kredytobiorcy stanęły cztery osoby, które mogły negocjować z powodem warunki umowy, miały lepszą możliwość oceny sytuacji, a zwłaszcza ryzyka zawarcia umowy kredytu indeksowanego do CHF. Nie można w takich okolicznościach podzielić opinii pozwanych, że postanowienia umowy w § 9 ust. 2 i § 10 ust. 3 nie wiążą ich, nie kształtują bowiem ich praw i obowiązków w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy – art. 385 ^{( 1)} § 1 k.c..

Ad. 4) i Ad. 6). Powód udowodnił przejęcie (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w K. i prowadzenie go pod nazwą (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przy pomocy dokumentów urzędowych jakimi są pełne odpisy z Krajowego Rejestru Sądowego. Powód dowiódł także podpisania umów z pozwanymi przez posiadającymi pełnomocnictwa do tych czynności pracownikami poprzednika powoda i powoda. Nawet gdyby powód nie złożył pełnomocnictw to powoda nie obciąża ciężar dowodu istnienia uprawnienia do reprezentacji powoda osób zawierających w imieniu powoda z pozwanymi umów podpisanych 2 stycznia 2008 roku, 3 marca 2008 roku, 17 sierpnia 2010 roku i 25 października 2011 roku. Pracownicy powoda korzystali z pełnomocnictwa domniemanego, ustawowego, a pozwani nie obalili domniemania wynikającego z art. 97 k.c. Zgodnie z art. 97 k.c. osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa, przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się, w razie wątpliwości, za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. Ta regulacja ma na celu ochronę interesów osób dokonujących czynności prawnych z osobą obecną w lokalu przedsiębiorstwa, ale w doktrynie przyjmuje się, że konstrukcja z art. 97 k.c. ma zastosowanie jedynie w przypadkach łącznego spełnienia wszystkich przesłanek przewidzianych w tym przepisie, a mianowicie czynności prawnej dokonuje osoba czynna w lokalu przedsiębiorstwa z osobą korzystającą z usług tego przedsiębiorstwa, lokal przedsiębiorstwa jest przeznaczony do obsługiwania publiczności, czynność prawna należy do kategorii czynności zazwyczaj dokonywanych z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa, a także istnieją wątpliwości co do umocowania osoby czynnej w lokalu do dokonania takiej czynności. Ta ostatnia okoliczność oznacza sytuację, w której brak jest jakichkolwiek lub jednoznacznych przesłanek, wskazujących na istnienie lub brak umocowania osoby, o której mowa w art. 97 k.c. W doktrynie podnosi się, że wątpliwości te nie występują na przykład w sytuacji widocznej w lokalu przedsiębiorstwa informacji o sposobie załatwiania określonych spraw, identyfikatorów noszonych przez pracowników lub znanego klientowi podziału czynności między osobami prowadzącymi obsługę klientów lokalu przedsiębiorstwa. Takiej też wątpliwości nie było w niniejszej sprawie. Pracownicy powoda działający w jego siedzibie, byli wyraźnie oznaczeni, z treści umowy wynikał zakres ich kompetencji, a jednocześnie umocowania, zawarli typową dla przedsiębiorstwa powoda umowę w sprawie kredytu hipotecznego z aneksami. Nie była to umowa np. nabycia nieruchomości, czy udziału pozwanych w imprezie turystycznej. Pozwani nie określili bliżej jakiego rodzaju wątpliwości co do umocowania osoby czynnej w siedzibie powoda do zawarcia z nimi umowy kredytu hipotecznego zrodziły się u nich wiele lat po dokonaniu czynności, ba dopiero w toku niniejszego postępowania.

Ad. 3). Pozwani zawarli z poprzednikiem prawnym powoda oraz z powodem umowy 2 stycznia 2008 roku, 3 marca 2008 roku, 17 sierpnia 2010 roku i 25 października 2011 roku. Pod wszystkimi umowami podpisali się pozwani, a z treści umowy nr (...) podpisanej 2 stycznia 2008 roku wynika jednoznacznie, że pozwani łącznie występują jako kredytobiorca. Zgodnie z art. 369 k.c. zobowiązanie jest solidarne jeżeli wynika to z ustawy lub z czynności prawnej. W tym przypadku czynnością prawną, stanowiącą źródło solidarności jest umowa nr (...) kredytu hipotecznego. Solidarność bierna pozwanych wynika zatem z umowy, zostały spełnione dwie przesłanki – po stronie pozwanej jest wielość podmiotów i brak jest wyraźnego zakazu ustawowego zastrzeżenia solidarności. Nie ma w umowie jakiegokolwiek zapisu poddającego w wątpliwość istnienie solidarności pozwanych, przeciwnie z treści umowy wynika łączna odpowiedzialność pozwanych za całość długu.

Ad. 12), Ad. 13). Pozwani podnosili, że dokumenty powoda straciły walor dokumentu urzędowego i nie mogą stanowić dowodu w ogóle. Pozwani są w błędzie. Zgodnie z art. 244 k.c. złożone przez powoda: wyciąg z ksiąg Banku – powoda, zestawienie spłat dokonanych po wypowiedzeniu umowy, szczegółowe rozliczenie wpłat pozwanych z obliczeniem odsetek umownych i karnych stanowią dokumenty prywatne, a więc dowód tego, że osoba, która je podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie, przy czym szczegółowe rozliczenie wierzytelności powoda oraz historia wpłat pozwanych na poczet długu jest utrwalonym za pomocą druku wyciągiem z systemu informatycznego powoda. Zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy z 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2015 roku poz. 128 ze zm.) dokumenty związane z czynnościami bankowymi mogą być sporządzane na informatycznych nośnikach danych, jeżeli dokumenty te będą w sposób należyty utworzone, utrwalone, przekazane, przechowywane i zabezpieczone. Takimi dokumentami są historie operacji na rachunku klienta, rozliczenie wierzytelności przechowywane na elektronicznych nośnikach pamięci. Zapis takiej operacji nie musi być zaopatrzony w podpis elektroniczny ani w bezpieczny podpis elektroniczny. Pozwani nie zdołali zaprzeczyć wiarygodności tych dowodów, a zatem w myśl reguły wynikającej z art. 232 k.p.c. stanowią one podstawę ustalenia wysokości ich długu wobec powoda oraz daty wymagalności roszczenia.

Pracownik powoda M. C. ma upoważnienie zarówno do podpisania pozwu i reprezentowania powoda przed Sądem, jak i do podpisania wyciągu z ksiąg powoda.

Ad. 1), Ad. 2), Ad. 7), Ad. 8), Ad. 9), Ad. 10).

Podstawą roszczenia powoda jest umowa o kredyt hipoteczny podpisana 2 stycznia 2008 roku z aneksami przez poprzednika prawnego powoda oraz pozwanych występujących w roli kredytobiorcy. Pozwani zaprzestali spłaty rat kredytu od maja 2014 roku i w dniu wypowiedzenia umowy zalegali z zapłatą kwoty 6.331,07 CHF stanowiącej kapitał oraz kwoty 1.344,82 CHF odsetek umownych, a 31 października 2014 roku rata kapitałowa wynosiła 907,53 CHF, rata odsetkowa 450,17 CHF, łącznie 1.357,70 CHF, a 30 listopada 2014 roku rata kapitałowa wynosiła 909,08 CHF, a rata odsetkowa 448,62 CHF, łącznie 1.357,70 CHF. Skoro zaległość w spłacie raty kapitałowej wynosiła aż 6.331,07 CHF, to łatwo wskazać, że pozwani zalegali ze spłatą co stanowi niemal 7 rat kapitałowych oraz prawie 3 raty odsetkowe. Na podstawie § 22 ust. 1 wypowiedzenie pozwanym przez powoda umowy było prawidłowe, powód mógł wypowiedzieć umowę w przypadku niespłacenia dwóch rat odsetkowych lub odsetkowo-kapitałowych. Stosownie do § 22 ust. 2 umowy okres wypowiedzenia wynosił 30 dni. Należy zwrócić uwagę na to, że powód zawiadomił pozwanych, że może cofnąć wypowiedzenie o ile pozwani w okresie wypowiedzenia wpłaciliby całość zaległości – łącznie 7.721,49 CHF oraz 106,00 PLN. Pozwani jednak nie wpłacili do 3 kwietnia 2015 roku żadnej kwoty. Termin 30 dni upłynął 29 stycznia 2015 roku, gdyż pozwana I. M. najpóźniej otrzymała wypowiedzenie tj. 29 grudnia 2014 roku. Zgodnie z § 22 ust. 3 umowy po upływie okresu wypowiedzenia umowy pozwani byli zobowiązani do niezwłocznego zwrotu całego wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami należnymi powodowi za okres korzystania z kredytu. Zgodnie z § 14 ust. 3 umowy powód dokonał 29 stycznia 2015 roku przewalutowania należności według kursu z tej daty, a więc 1 CHF=4,2443 PLN. Pozwani poza kwestionowaniem wszystkich okoliczności nie podnosili, że doszło do pominięcia ich spłat, zatem że wierzytelność powoda jest w innej niż dochodzona wysokości. Powód precyzyjnie obliczył należność główną, czyli niespłacony kapitał jak i odsetki umowne za okres korzystania z kapitału w wysokości 3,64% od dnia 1 października 2014 roku do 29 stycznia 2015 roku, a także odsetki za opóźnienie w wysokości 4,10% od niespłaconego kapitału 7.241,70 CHF od 1 stycznia 2015 roku do 4 stycznia 2015 roku i w wysokości 3,88% od 5 stycznia 2015 roku do 29 stycznia 2015 roku. Następnie obliczał odsetki za opóźnienie od niespłaconego kapitału 1.147.194,85 PLN w wysokości 7,28% od dnia 30 stycznia 2015 roku do 3 kwietnia 2015 roku, od niespłaconego kapitału 1.145.609,82 PLN w wysokości 7,28% od 4 kwietnia 2015 roku do 7 kwietnia 2015 roku, od kapitału 1.144.009,82 PLN w wysokości 7,28% od dnia 8 kwietnia 2015 roku do dnia 29 kwietnia 2015 roku oraz od kapitału 1.144.009,82 PLN w wysokości 7,28% od dnia 30 kwietnia 2015 roku do dnia 25 czerwca 2015 roku. Ten sposób liczenia odsetek wynikał z umowy. Ponadto pozwani byli informowani o wysokości stóp procentowych, wysokości rat kapitałowych i odsetkowych aż do 3 marca 2015 roku.

Ad. 9), Ad. 11). Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku składu 7 sędziów z 12 lutego 1991 roku, III CRN 500/90, OSNCP 1992, nr 7-8, poz. 137 wskazał na to, że doktryna określa wymagalność jako stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Jest to stan potencjalny, o charakterze obiektywnym, którego początek zbiega się z chwilą uaktywnienia się wierzytelności; stanowi to początek biegu przedawnienia. Zgodnie z treścią art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, zaś bieg terminu przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju, albo przed sądem polubownym przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.). Roszczenie powoda stało się w całości wymagalne od 29 stycznia 2015 roku tj. 30 dni po najpóźniejszym doręczeniu jednemu z pozwanych 29 grudnia 2014 roku wypowiedzenia umowy. Jest to także początek biegu terminu przedawnienia. Wbrew przekonaniu pozwanych ich świadczenie nie miało charakteru okresowego, które należy rozumieć jako stałe świadczenie przez czas trwania stosunku prawnego rzeczy oznaczonych co do gatunku lub tożsamości w określonych, regularnych odstępach czasowych, ale nie składających się na określoną z góry ilość tych rzeczy. Tak jest w przypadku świadczeń rentowych, świadczeń o charakterze alimentacyjnym, w tym przypadku znana jest kwota raty, ale nie sposób określić całości zobowiązania. Zwrot kredytu w miesięcznych ratach nie nadaje świadczeniu kredytobiorcy cech świadczenia okresowego choćby poszczególne raty miały równą wysokość i były uiszczane w równych odstępach czasu. Pozwani zaciągnęli zobowiązanie zwrotu otrzymanego kredytu jako świadczenia jednorazowego wraz z odsetkami i kosztami. Spłata została rozłożona na równe części w z góry określonych odstępach czasu. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego w uchwale z 5 kwietnia 1991 roku, III CZP 20/91, OSNC 1991/10-12/120 „roszczenie o odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego staje się wymagalne osobno w każdym dniu opóźnienia i w związku z tym przedawnia się osobno za każdy dzień opóźnienia. Termin przedawnienia roszczenia o zapłatę odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej, wynosi od czasu wejścia w życie ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321) trzy lata”.

Termin przedawnienia roszczeń z umów zawartych z przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą i w ramach tej działalności wynosi 3 lata – art.118 k.c. Powód jest przedsiębiorcą i choć pozwani takiego przymiotu nie posiadają, to ze względu na powoda stosuje się termin wynikający z art. 118 k.c. Roszczenie powoda uległoby przedawnieniu 30 stycznia 2018 roku. Nie przedawniło się także roszczenie powoda o odsetki umowne i o odsetki za opóźnienie.

To wszystko mając na uwadze Sąd orzekł jak w wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania Sąd oparł na treści art. 98 § 1 i § 2 k.p.c. Na koszty poniesione przez wygrywającego powoda składa się opłata od pozwu w kwocie 59.118,00 PLN.