Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący – SSR Daniel Mychliński

Protokolant – st. sekr. sąd. Jolanta Dziki

po rozpoznaniu na rozprawie

w dniu 18 listopada 2016 r. w Ciechanowie

sprawy z powództwa G. D.

przeciwko W. D.

o eksmisję

orzeka:

I.  nakazuje pozwanemu W. D. opuszczenie i opróżnienie domu jednorodzinnego, położonego w K. przy ul. (...) na nieruchomości stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem ewidencyjnym (...), wraz ze wszystkimi rzeczami i osobami, które prawa swoje od niego wywodzą, w terminie 1 (jednego) miesiąca od dnia uprawomocnienia się wyroku;

II.  ustala, że pozwanemu W. D. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

III.  zasądza od pozwanego W. D. na rzecz powódki G. D. kwotę 2.217,00 zł (dwa tysiące dwieście siedemnaście złotych), tytułem zwrotu kosztów procesu.

I C 874/16

UZASADNIENIE

Powódka G. D. wystąpiła do Sądu Rejonowego w Ciechanowie z pozwem przeciwko W. D. o orzeczenie jego eksmisji z domu mieszkalnego położonego w K. przy ul. (...) i obciążenie go kosztami procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazała, że po orzeczeniu rozwodu wezwała W. D. do opuszczenia tego domu. Mimo to, jej były mąż nadal korzystał z nieruchomości i z domu. Zwróciła również uwagę na niewłaściwe postępowanie pozwanego w stosunku do pozostałych domowników i ich gości.

Pozwany W. D. co do zasady nie kwestionował roszczenia, ale wskazywał, że aktualnie nie jest w stanie opuścić zajmowanego domu. Oświadczył, że wyprowadzi się stamtąd dopiero w czerwcu 2017 r.

Sąd ustalił, co następuje:

Właścicielką zabudowanej nieruchomość położonej w K. gm. C., stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem ewidencyjnym (...) obrębu (...) K. jest powódka G. D.. Na działce tej posadowiony jest budynek mieszkalny, usytuowany przy ul. (...) oznaczony numerem porządkowym (...). Nieruchomość tę powódka G. D. nabyła od swych rodziców E. i J. W. w drodze umowy darowizny.

dowód: odpis z księgi wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Ciechanowie nr (...) z dnia 23 lipca 2014 r. (k. 7-7verte) oraz wypis z Aktu Notarialnego Rep. A Nr (...) (k. 8-9verte)

Powódka G. D. i pozwany W. D. pozostawali w związku małżeńskim i zamieszkiwali razem w budynku mieszkalnym, usytuowanym na w/w nieruchomości.

bezsporne

Prawomocnym wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2016 r., Sąd Okręgowy w Płocku małżeństwo stron rozwiązał przez rozwód z wyłącznej winy pozwanego W. D.. Strony pozostają w konflikcie.

bezsporne

Pozwany W. D., prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Ciechanowie (sygn. akt II K 626/15), został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 207 § 1 KK, tj. tego że w okresie od 10 marca 2015 r. do 25 czerwca 2015 r. w miejscowości K. gm. C., znęcał się psychicznie i fizycznie nad żoną G. D. w ten sposób, iż wyzywał ją słowami wulgarnymi, groził pozbawieniem życia, popychał i szarpał za ubrania oraz znęcał się fizycznie i psychicznie nad synem M. D. w ten sposób, że wyzywał go słowami wulgarnymi oraz szarpał za ubrania i za to został skazany na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

dowód: akta sprawy Sądu Rejonowego w Ciechanowie II K 626/15 (k. 120-120verte i k. 182-190 tych akt)

Powódka G. D. wystosowała w dniu 19 lipca 2016 r. do pozwanego W. D. pismo, w którym wezwała go do upuszczenia domu mieszkalnego do dnia 20 sierpnia 2016 r. Pozwany W. D. otrzymał to wezwanie w dniu 25 lipca 2016 r.

dowód: potwierdzenie odbioru (k. 12) i wezwanie z dnia 19 lipca 2016 r. (k. (...))

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wymienionych wyżej dowodów.

Ustalenia dotyczące prawa własności nieruchomości, na której stoi budynek, którego opuszczenia przez pozwanego W. D. żąda strona powodowa oparto na dokumentach urzędowych, tj. odpisie z księgi wieczystej i Akcie Notarialnym. Dokumentów tych pozwany nie kwestionował. Nie negował zresztą faktu, że powódka jest wyłączną właścicielką tej nieruchomości.

Niesporne są okoliczności dotyczące pozostawania stron w związku małżeńskim, wspólnego ich zamieszkiwania w budynku mieszkalnym, usytuowanym na w/w nieruchomości oraz orzeczenia rozwodu z winy pozwanego.

Niespornym jest też to, że strony pozostają w konflikcie. Wyjaśnienia składane na rozprawie obrazują w sposób wystarczający jakie są relacje między nimi i jakie budzą w sobie emocje. Zbędnym w tej sytuacji było przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków zgłoszonych przez powódkę G. D.. Ponadto na ocenę tych wzajemnych relacji stron i zachowywania się pozwanego W. D. zasadniczy wpływ miał fakt skazania pozwanego prawomocnym wyrokiem karnym za przestępstwo znęcania nad żoną i synem. Ustalenia zaś co do popełnienia tego przestępstwa, orzeczonego w wyroku skazującym w sprawie II K 626/15, stosownie do art. 11 KPC, wiążą sąd w tym postępowaniu.

Sąd zważył, co następuje:

Powódka G. D. jest właścicielką zabudowanej domem mieszkalnym nieruchomości położonej w K. gm. C., stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem ewidencyjnym (...) obrębu (...) K.. Oznacza to, że powództwo, z którym wystąpiła przeciwko pozwanemu W. D. oparte jest na art. 222 § 1 KC. Stosownie do tego przepisu, właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Pozwany nie posiada tytułu prawnego do przedmiotowego budynku, bowiem nie łączy go z powódką stosunek prawny, który uprawniałby go do korzystania z tego budynku.

Wraz z rozwiązaniem małżeństwa przez rozwód, ustały wzajemne obowiązki stron w zakresie wspólnego pożycia, wzajemnej pomocy i współdziałania dla dobra rodziny. Łącząca zaś strony umowa użyczenia, na mocy której pozwany korzystał dotychczas z przedmiotowej nieruchomości i budynku tam usytuowanego została skutecznie wypowiedziana.

W uchwale z dnia 18 września 1989 r., wydanej w sprawie III CZP 78/89, Sąd Najwyższy przesądził, że można rozwiązać umowę użyczenia lokalu mieszkalnego z domownikiem, wobec którego nie ma obowiązku alimentacyjnego. W ocenie Sądu powódki taki obowiązek alimentacyjny wobec pozwanego z całą pewnością nie obciąża.

Powódka G. D., pismem z dnia 19 lipca 2016 r. wezwała pozwanego W. D. do opuszczenia domu mieszkalnego, co oznacza iż wówczas doszło de facto do wypowiedzenia umowy użyczenia. Przepisy o użyczeniu nie regulują wprawdzie terminów wypowiedzenia przy rozwiązaniu tego rodzaju stosunku prawnego, jednak zakończenie użyczenia lokalu (domu) może uwzględniać analogiczne stosowanie terminów przewidzianych dla wypowiedzenia najmu, z uwagi na zbliżony charakter tych dwóch stosunków prawnych. Taki pogląd zawarł Sąd Najwyższy w przywołanej już wyżej uchwale z dnia 18 września 1989 r. W ocenie Sądu orzekającego w niniejszej sprawie, jest to jak najbardziej uzasadnione, albowiem trudno przyjąć, iż tego rodzaju stosunek prawny nie mógłby być rozwiązany w drodze wypowiedzenia. Uwzględniając więc fakt, że do umowy użyczenia, jaka łączyła strony tego procesu, miał zastosowanie 3-miesięczny okres wypowiedzenia, to na koniec października 2016 r. umowa użyczenia została niewątpliwie rozwiązana.

Konsekwencją tego stanu rzeczy było to, że pozwany W. D. na dzień zamknięcia rozprawy korzystał z budynku mieszkalnego usytuowanego na działce powódki, mimo że na skutek skutecznego wypowiedzenia umowy użyczenia, nie posiadał już żadnego tytułu prawnego do tej nieruchomości i budynku.

Niezależnie od powyższego, należy wskazać, że również zasady współżycia społecznego nakazywałyby eksmisję pozwanego z tej nieruchomości. Nie sposób – przy ocenie tej sprawy – pominąć zachowania się pozwanego, który znęcał się fizycznie i psychicznie nad żoną i synem. Takie zachowanie nie może zasługiwać na jakiekolwiek usprawiedliwienie, a jednocześnie przesądza, że dalsze wspólne zamieszkiwanie w tym domu jest po prostu niemożliwie, a stało się to za sprawą właśnie pozwanego. Bezsprzecznie więc to pozwany winien opuścić dotychczas wspólnie zajmowany budynek mieszkalny.

Dlatego też w pkt I wyroku Sąd nakazał pozwanemu W. D. opuszczenie i opróżnienie domu jednorodzinnego, położonego w K. przy ul. (...) na nieruchomości stanowiącej działkę gruntu oznaczoną numerem ewidencyjnym (...), wraz ze wszystkimi rzeczami i osobami, które prawa swoje od niego wywodzą, w terminie miesiąca od dnia uprawomocnienia się wyroku. Sąd uznał, że będzie to wystarczający czas na opróżnienie przez pozwanego domu mieszkalnego przy ul. (...) i odnalezienie dla siebie innego mieszkania.

Sąd ustalił jednocześnie, że pozwanemu W. D. nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego, o czym orzeczono w pkt II wyroku. W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie mają bowiem zastosowania przepisy dotyczące uprawnień do otrzymania lokalu socjalnego wynikające z ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, albowiem mają one zastosowanie jedynie do lokali wchodzących w skład publicznego zasobu mieszkaniowego. Dom jednorodzinny usytuowany na nieruchomości należącej do powódki G. D. nie wchodzi w skład takiego publicznego zasobu mieszkaniowego.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że pozwany nie spełnia żadnego z kryteriów określonych w art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, który determinowałby przyznanie mu prawa do lokalu socjalnego.

Podkreślić wreszcie należy, że zgodnie z art. 13 ust. 1 w/w ustawy, jeżeli lokator wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowemu, czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali w budynku, inny lokator lub właściciel innego lokalu w tym budynku może wytoczyć powództwo o rozwiązanie przez sąd stosunku prawnego uprawniającego do używania lokalu i nakazanie jego opróżnienia. Uwzględniając zaś dotychczasowe zachowanie pozwanego, jego oczywiście naganne postępowanie wobec najbliższych członków rodziny, nie może budzić wątpliwości, iż nie mógłby on skorzystać z uprawnienia do lokalu socjalnego.

Należy przy tym zauważyć, że pozwany W. D. nie poczynił żadnych starań, aby uregulować kwestię dalszego zamieszkiwania na tej nieruchomości, choć minęły już 4 miesiące od dnia doręczenia mu wezwania do opuszczenia budynku mieszkalnego. W ocenie Sądu minęło więc wystarczająco dużo czasu, aby uregulować swoją sytuację mieszkaniową i opuścić miejsce, gdzie jego dalsze przebywanie jest nieakceptowane. W tej sytuacji odroczenie o miesiąc obowiązku opróżnienia tego domu, które Sąd ustalił w oparciu o art. 320 KPC, będzie wystarczające dla pozwanego. Brak jest jakichkolwiek argumentów dla dalszego pozostawania pozwanego w tym domu.

W konsekwencji uwzględnienia powództwa, Sąd w pkt III wyroku – zgodnie z dyspozycją art. 98 KPC – zasądził od pozwanego W. D. na rzecz powódki G. D. kwotę 2.217,00 zł, tytułem zwrotu kosztów procesu. Na kwotę tę złożyły się koszty opłaty sądowej od pozwu w kwocie 200,00 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2.000,00 zł, ustalone zgodnie z umową zawartą między powódką G. D. i jej pełnomocnikiem, a potwierdzone fakturą VAT złożoną do akt sprawy, oraz koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.