Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka K. W. pozwem z dnia 11 kwietnia 2016 r. wniosła o zasądzenie od (...) Stowarzyszenia Pomocy (...) w S. kwoty 30.000 zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie warunków umowy o pracę, wraz z odsetkami za opóźnienie od pierwszego dnia następującego po dniu doręczenia pozwanemu pozwu do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, iż od listopada 2014 r. zajmowała stanowisko wicedyrektora ds. dydaktyczno-merytorycznych w Specjalnym Dziennym Ośrodku (...)- (...) z Autyzmem (...) (zwanego dalej Ośrodkiem). Podkreśliła, że do chwili wypowiedzenia warunków pracy nie było sygnałów co do planowanej zmiany struktury organizacyjnej oraz likwidacji etatu wicedyrektora ds. dydaktyczno-merytorycznych Ośrodka. Zdaniem powódki podana przyczyna wypowiedzenia jest nierzeczywista, gdyż pozwane nie wprowadziło w ramach działalności Ośrodka jakichkolwiek zmian organizacyjnych, których celem byłaby likwidacja zajmowanego przez nią stanowiska. Nadto podniosła, iż wypowiedzenie warunków pracy zostało dokonane przez osobę, która nie była uprawniona do dokonywania w imieniu pracodawcy czynności z zakresu prawa pracy. Wskazała, iż w dacie dokonania wypowiedzenia Dyrektorem Ośrodka była E. K., zaś wypowiedzenie podpisała Prezes Zarządu Stowarzyszenia (...).

Powódka pismem z dnia 8 września 2016 r. rozszerzyła powództwo do kwoty 30.999,69 zł.

Pozwane w odpowiedzi na pozew wniosło o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu podniosło, że powołana w wypowiedzeniu likwidacja stanowiska była rzeczywista i była skutkiem zmiany struktury organizacyjnej. Statut Stowarzyszenia przewiduje prawo do podjęcia swobodnej decyzji przez Zarząd Stowarzyszenia o likwidacji danego stanowiska pracy. Nadto pozwane podkreśliło, iż statut daje Zarządowi kompetencje do zmiany struktury organizacyjnej Ośrodka. Nie doszło do naruszenia zasad reprezentacji pracodawcy przy wypowiedzeniu warunków umowy o pracę, ponieważ stosunek pracy łączył powódkę ze Stowarzyszeniem, który miała prawo reprezentować W. P. jako Prezes Zarządu, nie zaś z Ośrodkiem, którego Dyrektorem była E. K..

Postanowieniem z dnia 9 września 2016 r. (k. 74v.) Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Specjalny Dzienny Ośrodek (...)- (...) z Autyzmem (...) w S..

D. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów procesu, powtarzając argumentacje podjętą przez pozwane Stowarzyszenie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. W. została zatrudniona przez (...) Stowarzyszenie Pomocy (...) w S. w dniu 2 stycznia 2002 r. na stanowisku nauczyciel – terapeuta na umowę o pracę na czas nieokreślony. Miejscem jej pracy był w Specjalny Dzienny Ośrodek (...)- (...) z Autyzmem (...) w S., dla którego Stowarzyszenie jest organem prowadzącym. W dniu 1 grudnia 2007 r. strony zawarły kolejną umowę o pracę, lecz na stanowisku Dyrektora Ośrodka, z wynagrodzeniem miesięcznym w wysokości 7.000 zł.

Dowód: umowa o pracę z dnia 2 stycznia 2002 r. w części B akt osobowych powódki, umowa o pracę z dnia 1 grudnia 2007 r. – k. 5

W dniu 20 listopada 2014 r. strony zawarły porozumienie zmieniające warunki umowy o pracę, przewidując zmianę stanowiska z Dyrektora Ośrodka na Wicedyrektora Ośrodka ds. dydaktyczno-merytorycznych. Pozostałe warunki umowy o pracę pozostały bez zmian, a w tym wynagrodzenie.

Dyrektorem Ośrodka została W. P., będąca jednocześnie Prezesem Zarządu Stowarzyszenia. Nie była w stanie łączyć obu stanowisk w pełnym wymiarze ich obowiązkiem, dlatego utworzono stanowisko Wicedyrektora. Do obowiązków K. W. na tym stanowisku należało prowadzenie bieżących spraw wewnętrznych Ośrodka, natomiast W. P. zajmowała się głównie reprezentowaniem Ośrodka na zewnątrz i jego rozwojem. Powódce powierzono obowiązki Wicedyrektora także z uwagi na wymogi ustawy o systemie oświaty, która nakazywała, aby osoby zarządzające placówką oświatową miały kierunkowe wykształcenie w tym zakresie. Powódka ukończyła studia podyplomowe związane z zarządzaniem oświatą.

W styczniu 2016 r. W. P. ustąpiła z funkcji Dyrektora Ośrodka z uwagi na nadmiar obowiązków. Na Dyrektora Ośrodka została powołana E. K., która posiadała wymagane kwalifikacje formalne potrzebne do prowadzenia placówki oświatowej. E. K. objęła zadania zarówno związane z reprezentowaniem Ośrodka, jak i bieżącym zarządzaniem sprawami wewnętrznymi.

Dnia 6 kwietnia 2016 r. Stowarzyszenie, reprezentowane przez W. P., złożyło K. W. pisemne oświadczenie o wypowiedzeniu warunków umowy o pracę w zakresie stanowiska pracy. Jako przyczynę podano likwidację stanowiska Wicedyrektora ds. dydaktyczno – merytorycznych. Pracownikowi zostało zaproponowane stanowisko nauczyciela – terapeuty.

Powódka pismem z dnia 13 maja 2016 r. oświadczyła, iż nie przyjmuje zaproponowanych warunków pracy, tym samym stosunek pracy ustał w dniu 31 lipca 2016 r.

Dowód: umowa o pracę z dnia 20 listopada 2014 r. – k. 6, wypowiedzenie warunków umowy o pracę z dnia 6 kwietnia 2016 r. – k. 7, oświadczenie o nieprzyjęciu zaproponowanych warunków pracy – w części B akt osobowych powódki, przesłuchanie powódki – k. 146 – 148, przesłuchanie E. K. za stronę pozwaną – k. 148 – 149, przesłuchanie W. P. za stronę pozwaną – k. 149 – 151, przesłuchanie A. B. za stronę pozwaną – k. 74v. - 75

Zgodnie z § 12 ust. 6 – 8 Statutu Ośrodka (...) jest kierownikiem zakładu pracy dla zatrudnionych w Ośrodku nauczycieli – terapeutów i pracowników nie będących nauczycielami. Za zgodą organu prowadzącego może tworzyć stanowiska wicedyrektorów lub inne stanowiska kierownicze. Dyrektor Ośrodka decyduje o sprawach: zatrudniania i zwalniania pracowników, przyznawania nagród oraz wymierzania kar porządkowych.

Taka treść Statutu została zredagowana przez K. W. w okresie, gdy była sekretarzem Stowarzyszenia. W całym okresie funkcjonowania Stowarzyszenia oraz prowadzonego przez niego Ośrodka w sprawach zatrudniania i zwalniania pracowników Dyrektor Ośrodka prowadziła jedynie rozmowę kwalifikacyjną oraz oceniała kandydata, natomiast oświadczenie w ramach umowy o pracę składała Prezes Zarządu Stowarzyszenia. Również Prezes Stowarzyszenia składała każdorazowo oświadczenia w ramach zmiany stosunku pracy. Nie dokonywano wypowiedzeń – to K. W. było pierwszym w historii działania Stowarzyszenia.

Dowód: przesłuchanie E. K. za stronę pozwaną – k. 148 – 149, przesłuchanie W. P. za stronę pozwaną – k. 149 – 151, przesłuchanie A. B. za stronę pozwaną – k. 74v. – 75, Statut Specjalnego Dziennego Ośrodka (...)- (...) z Autyzmem (...) w S. – k. 8-12

(...) Stowarzyszenie Pomocy (...) funkcjonuje na podstawie Statutu Stowarzyszenia. Zgodnie z treścią jego § 3 ust. 2 Stowarzyszenie do prowadzenia swoich spraw może zatrudniać pracowników. Z kolei na mocy § 4 ust. 3 lit. b Stowarzyszenie realizuje swoje cele poprzez organizowanie i prowadzenie ośrodków o charakterze szkolno-wychowawczym dla dzieci oraz opiekuńczo-rehabilitacyjnym dla osób dorosłych autystycznych.

Dowód: Statut (...) Stowarzyszenia Pomocy (...) – k. 57 – 63

Rejestracja pracowników w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych i rozliczanie składek ubezpieczenia społecznego należy do (...) Stowarzyszenia Pomocy (...) – również w odniesieniu do osób pracujących w Ośrodku. Ośrodek nie posiada własnego rachunku bankowego – przepływy pieniężne odbywają się przez rachunek Stowarzyszenia.

Dowód: zgłoszenie wyrejestrowania osoby z ubezpieczeń – k. 117 – 119, zaświadczenie o niezaleganiu w opłacaniu składek – k. 121, przesłuchanie A. B. za stronę pozwaną – k. 74v. – 75

Stowarzyszenie prowadzi własną księgowość, zatrudniając pracownika na stanowisku księgowej. Otrzymuje dotacje i darowizny na cele statutowe, które samo rozlicza. Posiada również Numer Identyfikacji Podatkowej. Wypłaca wynagrodzenie swoim pracownikom. Zawiera umowy niezbędne do właściwego funkcjonowania prowadzonych przez siebie podmiotów, takie jak umowa dzierżawy nieruchomości. Stowarzyszenie posiada mienie i prowadzi jego inwentaryzacje. Czynności tych nie dokonuje Ośrodek.

Dowód: oświadczenie o otrzymywaniu dotacji – k. 40, wniosek o udzielenie dotacji na rok 2016 – k. 41 – 43, zaświadczenie o Numerze Identyfikacji Podatkowej – k. 120, potwierdzenie przelewów wynagrodzenia – k. 110 – 116, umowa najmu lokalu z dnia 28 marca 2014 r. – k. 106, przesłuchanie powódki K. W. – k. 146 – 148, przesłuchanie E. K. za stronę pozwaną – k. 148 – 149, przesłuchanie W. P. za stronę pozwaną – k. 149 – 151, protokoły z przeprowadzenia inwentaryzacji rocznej – k. 123 – 136.

Zgodnie z wyliczeniem wysokości stałego miesięcznego wynagrodzenia liczonego jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy, miesięczne wynagrodzenie powódki wyniosło 10.333,23 zł brutto.

Niesporne, a nadto wyliczenie wynagrodzenia za jeden miesiąc – k. 33

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo oparte na przepisie art. 45 § 1 w związku z art. 42 § 1 Kodeksu pracy okazało się niezasadne.

Pierwszą kwestią podlegającą badaniu było określenie pracodawcy powódki, a więc podmiotu legitymowanego biernie. Powódka jako pozwanego oznaczyła (...) Stowarzyszenie Pomocy (...). W toku procesu Sąd z urzędu (lecz bez sprzeciwu powódki) na podstawie art. 477 w związku z art. 194 § 1 k.p.c. wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego Specjalny Dzienny Ośrodek (...)- (...) z Autyzmem (...). Sąd stwierdził taką potrzebę ze względu na treść aktu ustrojowego Ośrodka – (...), który w 12 ust. 6-8 wskazywał na własną kompetencję Dyrektora Ośrodka do zatrudniania i zwalniania pracowników Ośrodka. Dalsze postępowanie dowodowe doprowadziło jednak do wniosku, że Ośrodkowi nie można przyznać statusu pracodawcy.

Pojęcie pracodawcy zostało określone definicją legalną z art. 3 kodeksu pracy, zgodnie z którym pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników. Już prosta gramatyczna wykładnia definicji prowadzi do wniosku, że status pracodawcy nie zależy od osobowości prawnej. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1991 r. (I PRN 47/91, OSP 1992/7-8/151 z glosą T. Kuczyńskiego), każda osoba prawna jest pracodawcą w rozumieniu art. 3 k.p. dla zatrudnionych przez nią pracowników, chyba że dla niektórych z nich za pracodawcę należy uznać jednostkę organizacyjną stanowiącą jakąś jej część składową. Powstaje więc pytanie, o jakich jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej jest mowa w art. 3 k.p.

Dla stwierdzenia statusu pracodawcy koniecznym jest, by była nim wyodrębniona jednostka organizacyjna. Warunkiem statuującym pracodawcę jest przy tym możliwość samodzielnego zatrudniania pracowników. Bogate orzecznictwo Sądu Najwyższego oraz poglądy doktryny na ten temat odnoszą ów warunek do własnej, statutowej kompetencji do nawiązywania i rozwiązywania stosunku pracy.

Za pracodawcę powódki K. W. należało uznać (...) Stowarzyszenie Pomocy (...). Stowarzyszenie to jest wyodrębnioną jednostką organizacyjną, działającą na podstawie przepisów ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1393). Wyodrębnienie to wynika z wielu przesłanek, począwszy od regulacji zawartej w podstawowym akcie określającym zasady organizacji i funkcjonowania Stowarzyszenia tj. Statucie. Tenże Statut w § 3 ust. 2 dał Stowarzyszeniu możliwość samodzielnego zatrudniania pracowników oraz przyznał Zarządowi kompetencję do kierowania całokształtem działalności zarówno Stowarzyszenia, jaki i jednostek mu podległych.

Nie tylko przepisy statutu stanowią o wyodrębnieniu organizacyjnym Stowarzyszenia, ale również bieżący sposób funkcjonowania. Jak wynika z zeznań obu stron i złożonych przez pozwaną dokumentów to Stowarzyszenie przez cały okres od chwili jego powstania zawierało umowy o pracę z pracownikami Ośrodka, występowało jako płatnik ich składek, wnioskowało o dotacje na rzecz Ośrodka i je rozliczało, posiadało mienie i prowadziło jego inwentaryzacje. Ponadto Stowarzyszenie posiada odrębny rachunek bankowy i Numer Identyfikacji Podatkowej. Z tegoż rachunku co miesiąc to Stowarzyszenie płaciło wynagrodzenie pracownikom – także nauczycielom Ośrodka. Stowarzyszenie prowadzi własną księgowość, zatrudniając pracownika na stanowisku księgowej. Wreszcie wyodrębnienie organizacyjne Stowarzyszenia potwierdzają umowy zawierane w bieżących sprawach dotyczące np. najmu lokalu na prowadzenie Ośrodka. Okoliczności te zostały szczegółowo opisane przez trzy osoby przesłuchane za strony pozwane – zeznające spójnie i spontanicznie. Powódka w większości te okoliczności potwierdziła we własnym zeznaniu.

Zatem już sam brak wyodrębnienia organizacyjnego Ośrodka nie pozwalał uznać go za pracodawcę. Z kolei kompetencja do zatrudniania i zwalniania pracowników przewidziana w Statucie Ośrodka okazała się być martwą regulacją, o czym przekonująco zeznały W. P., E. K. i A. B.. Faktycznie bowiem przez wszystkie lata funkcjonowania Stowarzyszenia i prowadzonego przezeń Ośrodka, to Stowarzyszenie składało każdorazowo oświadczenia z zakresu prawa pracy. Statut – zredagowany przez powódkę w okresie, gdy pełniła funkcję sekretarza Stowarzyszenia, otrzymał tekst taki jak dla publicznych placówek oświatowych, które w stosunku do swojego organu prowadzącego zawsze są odrębnym pracodawcą. Sąd uznał, że nie ma podstaw, by literalnie stosować Statut w sytuacji, gdy wieloletni sposób funkcjonowania jest zupełnie inny. Nawet jednak, gdyby uznać Statut Ośrodka za w pełni obowiązujący, to i tak nie można było uznać Ośrodka za pracodawcę, skoro nie był organizacyjnie wyodrębniony.

Sama powódka zdawała sobie z tego sprawę, skoro pozwała Stowarzyszenie.

W rezultacie uznać należało, iż Specjalny Dzienny Ośrodek (...)- (...) z Autyzmem (...) nie jest pracodawcą w rozumieniu art. 3 k.p. i nie posiada zdolności sądowej wynikającej z art. 460 § 1 k.p.c. W związku z tym odrzucono pozew przeciwko niemu, o czym orzeczono w pkt I wyroku, na podstawie art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c.

Zgodnie z treścią art. 45 § 1 k.p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Z kolei przepis art. 30 § 4 k.p. zobowiązuje pracodawcę rozwiązującego bezterminową umowę o pracę do wskazania przyczyny wypowiedzenia, która winna być konkretna i prawdziwa. Naruszeniem tej normy jest brak wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, ujęcie jej w sposób zbyt ogólnikowy, a także podanie innej przyczyny niż uzasadniająca rozwiązanie umowy o pracę, a więc wskazanie przyczyny "nierzeczywistej" (wyrok SN z 7 kwietnia 1999 r., I PKN 645/98, OSNAPiUS 2000/11/420; wyr. SN z 13 kwietnia 1999 r., I PKN 4/99, OSNAPiUS 2000/12/461).

Przepisy te znajdują odpowiednie zastosowanie do wypowiedzenia zmieniającego na mocy art. 42 § 1 k.p.

Przyczyna wypowiedzenia wskazująca na likwidację oznaczonego stanowiska pracy, a jednocześnie na powód tej likwidacji, czyli zmianę struktury organizacyjnej spowodowaną względami celowościowymi, wystarczająco konkretnie oddaje motyw wypowiedzenia i pozwala powódce bronić się w określony sposób. Powódka zresztą z tej możliwości skorzystała – już sama treść pozwu wskazuje, że miała wiedzę co do przesłanek wypowiedzenia i te przesłanki kwestionowała.

Zmniejszenie stanu zatrudnienia u pracodawcy zawsze stanowi uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia. Zasadność przyjętej przez pracodawcę decyzji o zmianie struktury organizacyjnej zakładu pracy nie podlega jednak kontroli Sądu pracy. Sąd ten nie jest bowiem powołany do badania zasadności i celowości (a zatem wynikających stąd również korzyści bądź obciążeń) zmniejszenia stanu zatrudnienia. Sąd jest natomiast uprawniony do badania i ustalenia, czy zmniejszenie zatrudnienia i w konsekwencji likwidacja stanowiska pracy jest autentyczne, czy też ma charakter pozorny (fikcyjny), mający jedynie na celu uzasadnienie rozwiązania umowy o pracę z konkretnym pracownikiem (por. wyrok SN z 15 grudnia 1982 r., sygn. I PRN 130/82, Sł. Prac. (...), wyrok SN z dnia 27 listopada 1997 r. sygn. I PKN 401/97, OSNAPiUS 1998, z. 18, poz. 542). Kształtowanie własnej struktury organizacyjnej, poziomu zatrudnienia jest przedmiotem autonomicznej decyzji pracodawcy. Sąd pracy nie może w tę sferę wkraczać i dyktować pracodawcy, jakie rozwiązanie będzie dla niego oszczędniejsze i efektywniejsze.

Likwidacja stanowiska powódki okazała się faktyczną. Potwierdziły ją nie budzące w tym zakresie żadnych wątpliwości zbieżne i spójne zeznania E. K., A. B. i W. P. – przesłuchanych w charakterze strony, które zgodnie stwierdziły, iż przesłanką likwidacji etatu Wicedyrektora Ośrodka były względy racjonalności i celowości. W. P. oraz K. W. – odpowiednio Dyrektora i Wicedyrektora Ośrodka zastąpiła E. K., która z racji posiadanych kwalifikacji zawodowych mogła pełnić funkcję dyrektora placówki oświatowej, a w związku z tym nie było powodów dalszego utrzymania stanowiska wicedyrektora i w ogóle dwuosobowej struktury kierowniczej w Ośrodku. Stanowisko Wicedyrektor zostało utworzone z uwagi na konieczność rozdzielenia obowiązków nadmiernie obciążonej Dyrektor W. P., łączącej tę funkcję z byciem Prezesem Stowarzyszenia, a także potrzeby posiadania formalnych kwalifikacji do zarządzania oświatą. Pozwane jednomyślnie zeznały, że na miejsce powódki nie zatrudniono żadnej innej osoby, a jej obowiązki w całości przejęła E. K.. Wynika stąd, że przyczyna wypowiedzenia warunków pracy była rzeczywista. Jak już wyżej wskazano nie jest natomiast rzeczą sądu pracy kontrolowanie, czy jedna osoba lepiej, gorzej czy równie dobrze poradzi sobie z zakresem obowiązków Dyrektora Ośrodka. Ustalenia sądu kończą się na weryfikacji rzeczywistego charakteru likwidacji.

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty powódki dotyczące niewłaściwej reprezentacji pracodawcy przy rozwiązywaniu umowy o pracę. Jak już dowiedziono pracodawcą powódki było (...) Stowarzyszenie Pomocy (...), z W. P. jako Prezesem Zarządu uprawnioną do jednoosobowej reprezentacji. Powódka uzasadniając powyższy zarzut powoływała się na § 12 ust. 8 Statutu Ośrodka wg którego to Dyrektor Ośrodka decyduje o sprawach zatrudniania i zwalniania pracowników. Sąd w trakcie procesu ustalił, iż przepis ten jest martwy, co już powyżej uzasadniono. Specjalny Dzienny Ośrodek (...)- (...) z Autyzmem (...) w S. jest zatem miejscem świadczenia pracy, a nie pracodawcą. Uznać zatem należało, iż podpis W. P. jako Prezesa Zarządu Stowarzyszenia, a więc osobę uprawnioną do reprezentacji Stowarzyszenia, zgodnie z ustalonym sposobem reprezentacji ujawnionym w Krajowym Rejestrze Sądowym pod wypowiedzeniem warunków pracy powódki był prawidłowy.

Nawet gdyby, ze względu na brzmienie Statutu Ośrodka, uznać Dyrektora Ośrodka za osobę uprawnioną do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy w rozumieniu art. 3 ¹ k.p., to Prezes Stowarzyszenia również pozostawała uprawniona do złożenia oświadczenia o wypowiedzenia, skoro była kompetentna do reprezentowania pracodawcy.

Niezasadnym okazał się również zarzut dotyczący braku poprzedzenia wypowiedzenia zmieniającego decyzją Dyrektora Ośrodka o likwidacji stanowiska Wicedyrektora. Powódka wywiodła ten argument z treści § 12 ust. 7 Statutu Ośrodka, który stanowi, że „Dyrektor Ośrodka za zgodą organu prowadzącego może tworzyć stanowiska v-ce dyrektorów lub inne stanowiska kierownicze” (pisownia oryginalna). Powódka dokonała zbyt szerokiej wykładni, wywodząc a contrario, że również Dyrektor znosi to stanowisko. Abstrahując od martwego charakteru regulacji § 12 Statutu, trzeba stwierdzić, że wykładnia a contrario nie powinna prowadzić do kreowania nowych kompetencji tam, gdzie domniemanie tych kompetencji należy jednak do organu kierującego pracodawcą, a więc w tym przypadku Zarządu Stowarzyszenia. Nie można z takiego brzmienia Statutu wywodzić, że Zarząd Stowarzyszenia nie jest władny podjąć decyzji o wyłączeniu stanowiska Wicedyrektora tylko dlatego, że Statut przewiduje możliwość utworzenia takiego stanowiska mocą decyzji Dyrektora.

Z powyższych względów uznano wypowiedzenie warunków pracy za zgodne z prawem i uzasadnione, co musiało prowadzić do oddalenia powództwa.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego wynika z § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.). Sąd uznał, iż w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 k.p. zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 2011 r., I PZP 6/11 (OSNP 2011 nr 21 – 22, poz. 268), która ma moc zasady prawnej należy zastosować § 9 ust. 1 pkt 1, a nie § 9 ust. 1 pkt 2 przywołanego rozporządzenia.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

15.12.2016