Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia15 listopada 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Teresa Mróz

Sędziowie: SA Irena Piotrowska (spr.)

SA Krzysztof Tucharz

Protokolant: Katarzyna Łopacińska

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2016r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) w W.

przeciwko miastu (...) W.

o ustalenie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 10 kwietnia 2015 r.

sygn. akt III C 1125/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w całości w ten sposób, że:

1)  oddala powództwo;

2)  zasądza od (...) w W. na rzecz miasta (...) W. kwotę 8691 zł (osiem tysięcy sześćset dziewięćset jeden złotych) tytułem kosztów postępowania;

II.  zasądza od (...) w W. na rzecz miasta (...) W. kwotę 4006 zł (cztery tysiące sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt VI ACa 1044/15

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 27 listopada 2008 r. (...). W. wypowiedziało (...) w W. ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2008 r. wysokość dotychczasowej opłaty rocznej z tytułu przysługującego jej prawa użytkowania gruntu położonego przy ul. (...) w W., stanowiącego działkę ewidencyjną nr (...) w obrębie (...) o powierzchni 16490,00 m ^{( 2)}, dla której Sąd Rejonowy (...) prowadzi księgę wieczystą Nr KW (...)

Dnia 10 stycznia 2009 r. (...) w W. złożyła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. wniosek o ustalenie, że wypowiedzenie to jest niezasadne z powodu wad operatu szacunkowego, nadto podniosła, iż opłata jest zawyżona i nie uwzględnia nakładów poczynionych na grunt przez (...).

Dnia 26 lutego 2010 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wydało w sprawie orzeczenie , którego odpis (...) otrzymała dnia 10 marca 2010 r. . Dnia 23 marca 2010 r., zachowując ustawowy 14-dniowy termin, (...) wniosła od tego orzeczenia sprzeciw .

Pozwane miasto (...) W. wniosło o oddalenie powództwa podnosząc , iż termin do złożenia wniosku do SKO zastępującego później pozew jest zawity i nie podlega przywróceniu, zaś uchybienie temu terminowi skutkuje związaniem ofertą zawartą w wypowiedzeniu .

Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego na okoliczność ustalenia wartości prawa własności przedmiotowej nieruchomości. Biegła Z. K. ustaliła, iż na dzień 31 grudnia 2008 r. wartość nieruchomości wynosiła 19.441.710 złotych.

Wyrokiem z dnia 26 marca 2013 r. Sąd Okręgowy w Warszawie ustalił, iż opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego przedmiotowej nieruchomości wynosi 136.867 złotych. Z uzasadnienia tego wyroku wynika , że Sąd ten przyjął nieważność wypowiedzenia opłaty, jako złożonego przez osobę nieuprawnioną.

Na skutek apelacji miasta (...) W. Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 marca 2014 r. uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 26 marca 2013 r. i sprawę przekazał temu Sądowi do ponownego rozpoznania. W konkluzji uzasadnienia wyroku Sąd Apelacyjny przesądził, iż wypowiedzenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego było ważne i skuteczne.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, zaskarżonym wyrokiem, Sąd Okręgowy w Warszawie ustalił , że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej przy ul. (...) w W., stanowiącego działkę ewidencyjną nr (...) z obrębu (...) o powierzchni 16490,00 m2, dla której Sąd Rejonowy(...) w (...) Wydziale Ksiąg wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr KW (...), wynosi od 1 stycznia 2009 r. kwotę 194.417zł; koszty postępowania między stronami zostały wzajemnie zniesione.

W motywach tego rozstrzygnięcia podano, że miasto (...) W. jest właścicielem przedmiotowej nieruchomości zaś jej użytkownikiem wieczystym jest (...) w W.. Nieruchomość ta jest wykorzystywana głównie na cele rekreacyjno – sportowe .

Pismem z dnia 27 listopada 2008 r. (...). W. wypowiedziało (...) w W. dotychczasową opłatę z tytułu użytkowania wieczystego wynoszącą 136.867 zł i zaoferowało nową opłatę roczną w wysokości 238.532,80 zł, ze skutkiem na dzień 1 stycznia 2009 r . Zachowano przy tym 1%-ową stawkę opłaty.

Przyjęto, że o wpływie tego wypowiedzenia (...) otrzymała wiadomość w dniu 11 grudnia 2008 r. bowiem taki zapis widnieje w dzienniku korespondencji przychodzącej . Z adnotacji na pocztowym potwierdzeniu odbioru przesyłki wynika natomiast , iż pracownik (...)odebrał przesyłkę w dniu 10 grudnia 2008 r.

Dnia 10 stycznia 2009 r. (...) w W. złożyła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. wniosek o ustalenie, że wypowiedzenie to jest niezasadne, gdyż operat szacunkowy, na którego podstawie Miasto wyceniło przedmiotowy grunt, obarczony był takimi wadami, że nie stanowił w istocie operatu wymaganego ustawą i nie mógł stanowić w ogóle podstawy wypowiedzenia opłaty rocznej. Podniesiono, że zaproponowana opłata jest zawyżona, a nadto nie uwzględnia nakładów poczynionych na grunt przez (...) .

Orzeczeniem z dnia 26 lutego 2010 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. oddaliło wniosek (...) z powodu złożenia go z przekroczeniem ustawowego 30 – dniowego terminu. Odpis orzeczenia SKO (...) otrzymała dnia 10 marca 2010 r. Dnia 23 marca 2010 r., zachowując ustawowy 14-dniowy termin, (...) wniosła od tego orzeczenia .

W dniu 17 marca 2010 r. powódka złożyła także w Samorządowym Kolegium Odwoławczym wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o ustalenie, iż aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest nieuzasadniona .Zaznaczono, że z akt sprawy nie wynika, aby wniosek ten został rozpoznany przez SKO.

Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłego na okoliczność ustalenia wartości prawa własności przedmiotowej nieruchomości. Biegła Z. K. ustaliła, iż na dzień 31 grudnia 2008 r. wartość nieruchomości wynosiła 19.441.710 złotych.

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo co do zasady zasługiwało na uwzględnienie. Stwierdzono, że kwestię ważności i skuteczności wypowiedzenia opłaty z tytułu użytkowania wieczystego przesadził Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 marca 2014 r., celem niniejszego postępowania było ustalenie, czy wniosek do SKO powódka złożyła w terminie oraz, czy aktualizacja opłaty była uzasadniona.

Wskazano , że stosownie do treści art. 78 ust. 2 u.g.n. użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, złożyć do samorządowego kolegium odwoławczego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości, wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Z art. 78 ust. 3 u.g.n. wynika, że wniosek składa się przeciwko właściwemu organowi.

Od orzeczenia kolegium właściwy organ lub użytkownik wieczysty mogą wnieść sprzeciw w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia. Wniesienie sprzeciwu jest równoznaczne z żądaniem przekazania sprawy do sądu powszechnego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości

Zaznaczono, że aby Sąd mógł ocenić zasadność wypowiedzenia wysokości opłaty – użytkownik wieczysty musi w przepisanym terminie 30 dni złożyć stosowny wniosek do SKO. Jeżeli tego nie zrobi – oferta zawarta w wypowiedzeniu zwiąże strony i stosunek cywilnoprawny łączący strony umowy ustanawiającej użytkowanie wieczyste określonej nieruchomości – ulegnie zmianie. Wysokość opłaty rocznej uiszczanej przez użytkownika wieczystego jest bowiem elementem tego stosunku cywilnoprawnego łączącego strony umowy, i choć treść tego stosunku jak i jego wypowiadanie obwarowane są rygorystycznymi regulacjami zawartymi w ustawie o gospodarce nieruchomościami – to przecież jest to nadal stosunek cywilnoprawny. Z chwilą, gdy minie termin przyznany użytkownikowi wieczystemu na odwołane się od wypowiedzenia – zaczyna strony wiązać nowa wysokość opłaty zaoferowana w wypowiedzeniu. Ani właściciel gruntu, ani użytkownik wieczysty nie mogą tej wysokości już wówczas zmienić inaczej, jak tylko poprzez całą podjętą na nowo procedurę wypowiedzenia wysokości opłaty – tak, jak to reguluje u.g.n. Podkreślono, że pogląd, czy termin określony w art. 78 ust. 2 u.g.n. jest terminem prawa materialnego, czy też jako nie mający takiego charakteru może zostać przywrócony, nie jest w orzecznictwie jednolity

Wskazano na rozbieżności co do daty otrzymania przez powodową (...) wypowiedzenia dotychczasowej opłaty. Według pozwanego (...) otrzymała pismo zawierające wypowiedzenie w dniu 10 grudnia 2008 r., o czym świadczy data zamieszczona przez pracownika (...) na potwierdzeniu odbioru przesyłki, zdaniem powoda pismo to doręczone zostało w dniu 11 grudnia 2008 r., o czym świadczy wpis do dziennika korespondencji przychodzącej. Uznano, że omyłkowy zapis co do dat mógł zatem znaleźć się na każdym z tych dokumentów (choć mniej prawdopodobne wydaje się to w przypadku dziennika korespondencji – przedmiotowa przesyłka jest bowiem drugą z kolei odebraną w dacie 11 grudnia) – w obu przypadkach bowiem zapis ten był czyniony przez pracownika powodowej (...). Z powodu zaistniałej rozbieżności Sąd Okręgowy przyjął, dając zobowiązanemu szansę do zweryfikowania aktualizacji opłaty , iż datą doręczenia wypowiedzenia jest dzień 11 grudnia 2008 r.

Ustalając wysokości należnej opłaty wykorzystano opinię biegłej Z. K., która dokonała wyceny nieruchomości na kwotę 19.441.710 złotych.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., mając na względzie częściowe uwzględnienie powództwa.

Apelację od tego wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 78 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (Dz.U z 2014 rok poz. 518 z późn. zm.) poprzez błędne zastosowanie polegające na przyjęciu przez Sąd I instancji iż wniosek do Samorządowego Kolegium Odwoławczego został wniesiony przez powoda w ustawowym terminie.

• 2.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku , w szczególności , a to art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i przyjęcie za bardziej wiarygodny dokument prywatny pochodzący od powoda niż dokument urzędowy w postaci pocztowego potwierdzenia odbioru.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości lub ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a nadto o zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego w I i II instancji według norm przepisanych.

W toku postępowania apelacyjnego uzupełniono postepowanie dowodowe poprzez dopuszczenie dowodu z postanowienia SKO w W. w przedmiocie wniosku o przywrócenie terminu oraz dowód z wyroku WSA w W. z dnia 11 lutego 2011r. w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu ( sygn.akt I SA/WA 1420/10) na okoliczność odmowy przywrócenia terminu do złożenia przez powódkę wniosku o ustalenie , że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył , co następuje.

Apelacja pozwanego jest zasadna i dlatego musiała odnieść skutek.

Ustalenia faktyczne poczynione w sprawie Sąd Apelacyjny zasadniczo podziela poza ustaleniem , że z akt sprawy nie wynika, aby wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o ustalenie, iż aktualizacja opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego jest nieuzasadniona został rozpoznany przez SKO.

Nie jest prawdę , że w aktach sprawy brak informacji o zakończeniu postępowania w sprawie przywrócenia terminu. W aktach sprawy znajduje się notatka urzędowa , z której wynika , że protokolant sądowy w dniu 29 grudnia 2010r. ustalił w Samorządowym Kolegium Odwoławczym, że od orzeczenia w sprawie odmowy przywrócenia terminu (...) terminu do złożenia wnioski została złożona skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. ( k.121 akt) , zaś z notatki urzędowej sporządzonej w dniu 8 czerwca 2011r. wynika, że w dniu 11 lutego 2011r. WSA w W. oddalił skargę i wyrok ten jest prawomocny od dnia 19 kwietnia 2011r.(k.127 akt).

Sąd Apelacyjny zwraca uwagę na treść art.170 i art.171 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U z 2016 poz.718) Zgodnie z brzmieniem tych przepisów orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał , lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby Wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego , co w związku ze skargą stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia W orzecznictwie przyjęto, że w sytuacji, gdy zachodzi związanie prawomocnym orzeczeniem sądu i ustaleniami faktycznymi, które legły u jego podstaw , niedopuszczalne jest w innej sprawie o innym przedmiocie dokonywanie ustaleń i ocen prawnych sprzecznych z prawomocnie osądzoną sprawą. Rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym orzeczeniu stwarza stan prawny taki, jaki z niego wynika. Sądy rozpoznające między tymi samymi stronami inny spór muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym, wcześniejszym wyroku. Stanowisko przeciwne, uznające możliwość czynienia ustaleń sprzecznych z treścią prawomocnego orzeczenia sądu, jest nie do pogodzenia z wypływającą z art. 2 Konstytucji RP zasadą demokratycznego państwa prawnego oraz określoną w art. 7 Konstytucji RP zasadą legalizmu( por. wyrok NSA z dnia 25 lutego 2014 r., II GSK 1939/12, LEX nr 1447198 ).. Z kolei w wyroku z dnia 20 lutego 2014 r., I OSK 1792/12, LEX nr 1494706, NSA orzekł, że moc wiążąca orzeczenia w odniesieniu do sądów sprawia, że muszą one przyjmować, iż dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Inaczej zagrożone byłoby ratio legis art. 170 polegające na zagwarantowaniu spójności i logiki działania organów państwa oraz na zapobieżeniu współistnieniu w obrocie prawnym orzeczeń nie do pogodzenia w całym systemie sprawowania władzy. Zatem w kolejnym postępowaniu, w którym pojawia się dane zagadnienie, nie może być już ono ponownie badane. Pogląd ten został skonkretyzowany w wyroku NSA z dnia 25 marca 2013 r., II GSK 2322/11, OSP 2015, z. 9, poz. 88, w którym Sąd ten przyjął, że ratio legis art. 170 polega na tym, że gwarantuje on zachowanie spójności i logiki działania organów państwowych, zapobiegając funkcjonowaniu w obrocie prawnym rozstrzygnięć nie do pogodzenia w całym systemie sprawowania władzy (wyrok NSA z dnia 19 maja 1999 r., IV SA 2543/98, LEX nr 48643). Moc wiążąca prawomocnego orzeczenia, o której stanowi art. 170, w stosunku do sądów oznacza obowiązek przyjęcia, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu. Jeżeli w konkretnym postępowaniu uczestniczą te same podmioty i znajdują w niej zastosowanie te same przepisy prawa co w sprawie wcześniej zakończonej prawomocnym wyrokiem, obowiązkiem jest uwzględnienie związania wynikającego z treści tego wyroku (por. również glosa W. Piątka do wyroku NSA z dnia 25 marca 2013 r., II GSK 2322/11 (OSP 2015, nr 9, s. 1301–1305), aprobującą co do zasady to orzeczenie], Tadeusz Woś Komentarz do Ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. LEX 2016).

Prawomocnym wyrokiem z dnia 11 lutego 2011r. sygn. akt I SA/Wa 1420/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. oddalił skargę (...) na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 25 marca 2010 r. nr (...) w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu

Z uzasadnienia tego wyroku wynika , że Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. postanowieniem z dnia 25 marca 2010 r., nr (...) odmówiło (...) przywrócenia terminu do złożenia wniosku o ustalenie, że zmiana opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste gruntu jest nieuzasadniona. Organ ten wskazał, że zgodnie z treścią art. 58 kpa w razie uchybienia terminu do dokonania czynności procesowej podlega on przywróceniu na prośbę zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy. Uprawdopodobnienie, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony polega na wskazaniu takich okoliczności, których wystąpienie było niezależne od woli skarżącego i uniemożliwiło mu dopełnienie czynności procesowej w terminie. Uznano, że podniesiona przez (...) okoliczność przeświadczenia, że wypowiedzenie zostało doręczone w dniu 11 grudnia 2008 r. zgodnie z wpisem w książce korespondencji, co doprowadziło do przekonania, że termin do wystąpienia ze stosownym wnioskiem upływa w dniu 10 stycznia 2009 r., nie może zostać zakwalifikowana jako przesłanka przywrócenia terminu. Organ wskazał, że w aktach administracyjnych znajduje się zwrotne potwierdzenie odbioru wypowiedzenia, na którym widnieje numer doręczanego pisma, adres, pieczęć (...)oraz data odbioru - 10 grudnia 2008 r. z podpisem: K. Z.. Powyższe potwierdzenie odbioru zawiera wszystkie elementy do uznania go za prawidłowe i jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 76 § 1 kpa, co oznacza, że stanowi dowód tego co zostało w nim urzędowo stwierdzone. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. (...) domagała się uchylenia tego postanowienia wskazując, że że ewentualne uchybienie terminu nastąpiło w sposób niezawiniony przez stronę. Wyłączną przyczyną niezachowania terminu był ewentualny błąd pracownika, którego nie można stwierdzić, a tym bardziej nie można było mu zapobiec.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny przyjął jako bezsporne, że pismo Prezydenta (...) W. z dnia 27 listopada 2008 r. stanowiące wypowiedzenie wysokości dotychczasowej opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego doręczone zostało skarżącej w dniu 10 grudnia 2008 r., co wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru tej przesyłki. Wskazał, że to potwierdzenie odbioru zawiera wszystkie elementy do uznania go za prawidłowe, tj. numer doręczanego pisma, wskazanie jego adresata, datę odbioru oraz czytelny podpis osoby odbierającej wraz z pieczęcią (...). Stanowi zatem dowód tego, co zostało w nim stwierdzone. Wobec powyższego uznano, że termin do złożenia wniosku o ustalenie, że zmiana opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste gruntu jest nieuzasadniona upływał, zgodnie z treścią art. 78 ust. 2 ugn, w dniu 9 stycznia 2009 r. Podano, że z treści wniosku nie wynika, aby dopełnienie obowiązku terminowego jego złożenia było niemożliwe z powodu przeszkody nie do przezwyciężenia. Za przyczynę braku zawinienia, nie uznano podnoszonej przez skarżącą okoliczności wpisu przez pracownika (...)w dzienniku korespondencji błędnej daty otrzymania wypowiedzenia z dnia 27 listopada 2008 r., tj. 11 grudnia 2008 r. oraz znajdującej się na wypowiedzeniu dekretacji Prezesa (...)zawierającej tę samą datę. Podkreślono , że obsługując się przy prowadzeniu działalności osobami trzecimi, Zarząd (...)nie może zwolnić się od odpowiedzialności za powierzone im działania, bowiem ponosi ryzyko związane z ich skutkami. Działania pracownika, w tym również zaniedbania, obciążają bezpośrednio pracodawcę, czyli osobę zlecającą czynność pracownikowi .Odwołując się do utrwalonych poglądów orzecznictwa i doktryny Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. przyjął , że okoliczność, iż pracownik w dzienniku korespondencji wpisał błędną datę jej odbioru jest jednoznaczna z niedołożeniem przez stronę należytej staranności w zachowaniu swoich praw, chociażby w postaci zorganizowania prawidłowego nadzoru na wykonywaniem przez pracownika obowiązków. Skarżąca nie uprawdopodobniła, że niedochowanie terminu do złożenia wniosku o ustalenie, że zmiana opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste gruntu jest nieuzasadniona, nastąpiło bez jej winy.

W tym stanie rzeczy , mając na uwadze przytoczone wyżej okoliczności faktyczne i obowiązujący stan prawny , niedopuszczalne jest dokonywanie przez Sąd Okręgowy w toku rozpoznawania niniejszej sprawy ponownych ustaleń jaka data doręczenia wypowiedzenia dotychczasowej opłaty rocznej jest prawidłowa. Czy jest to data zamieszczona przez pracownika (...)na potwierdzeniu odbioru przesyłki – 10 grudnia 2008r.czy też pismo to doręczone zostało w dniu 11 grudnia 2008 r., o czym świadczy wpis do dziennika korespondencji przychodzącej

Wniosek Sądu Okręgowego , że z powodu zaistniałej rozbieżności przyjęto, iż datą doręczenia wypowiedzenia jest dzień 11 grudnia 2008 dając zobowiązanemu szansę do zweryfikowania aktualizacji opłaty r. nie ma uzasadnienia prawnego i prowadzi do niedopuszczalnego poważania okoliczności stwierdzonych prawomocnym wyrokiem WSA w W. z dnia 11 lutego 2011r. sygn. akt I SA/Wa 1420/10

Skoro powód nie dochował terminu do złożenia wniosku o ustalenie, że zmiana opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste gruntu jest nieuzasadniona powództwo należało oddalić. Zgodnie z treścią art.78 ust 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r.o gospodarce nieruchomościami jeżeli użytkownik wieczysty w przepisanym terminie 30 dni nie złoży stosownego wniosku do SKO – oferta zawarta w wypowiedzeniu zwiąże strony i stosunek cywilnoprawny łączący strony umowy ustanawiającej użytkowanie wieczyste określonej nieruchomości – ulegnie zmianie. Tak, jak to przyjął Sąd Okręgowy w motywach zaskarżonego wyroku , gdy minie termin przyznany użytkownikowi wieczystemu na odwołane się od wypowiedzenia – zaczyna strony wiązać nowa wysokość opłaty zaoferowana w wypowiedzeniu. Ani właściciel gruntu, ani użytkownik wieczysty nie mogą tej wysokości już wówczas zmienić inaczej, jak tylko poprzez całą podjętą na nowo procedurę wypowiedzenia wysokości opłaty .

Mając to wszystko na uwadze zaskarżony wyrok nie mógł się ostać i dlatego na podstawie art.386§1 k.p.c. orzeczono , jak na wstępie.

O kosztach postępowania postanowiono stosownie do brzmienia art.98 k.p.c., w związku z art.108§1 k.p.c. zgodnie z zasadą finansowej odpowiedzialności stron za wynik procesu Na wysokość kosztów postępowania pierwszoinstancyjnego składa się opłata od apelacji od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 marca 2013r sygn. akt VI ACa 1067/13 uiszczonej przez pozwanego w wysokości 5084 zł , koszt zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Koszty postępowania apelacyjnego obejmują opłatę od apelacji od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2015r. sygn. akt 1125/14 uiszczona przez pozwanego w wysokości 2 206 zł oraz koszt zastępstwa procesowego w wysokości 1 800 zł.