Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Marek Wojnar (spr.)

Sędziowie: SO Anna Kalbarczyk

SO Anna Zawadka

Protokolant protokolant sądowy - stażysta Anna Rusak

przy udziale prokuratora Jerzego Kopcia

po rozpoznaniu dnia 26 września 2016 r. w Warszawie

sprawy P. W., syna Z. i D., ur. (...) w W.

oskarżonego o czyn art. 177 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 22 grudnia 2015 r. sygn. akt V K 359/14

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uzupełnia opis czynu przypisanego oskarżonemu
w ten sposób, że przyjmuje, iż oskarżony nieumyślnie spowodował zderzenie pojazdu C. (...) o nr rejestracyjnym (...) z rowerem kierowanym przez J. P. (1); utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych
w postępowaniu odwoławczym przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. C. K. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz podatek VAT.

SSO Anna Kalbarczyk SSO Marek Wojnar SSO Anna Zawadka

Sygn. akt VI Ka 433/16

UZASADNIENIE

P. W. został oskarżony o to, że w dniu 7 września 2013 roku około godz. 19:15 w miejscowości W. woj. (...) na skrzyżowaniu ul. (...), kierując samochodem marki C. (...) o nr rej. (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 3 ust. 1, 26 ust. 1 Prawo o ruchu drogowym z dnia 2.6.1997 r., w ten sposób, że jadąc ulicą (...) dojeżdżając do skrzyżowania ulicy (...) w kierunku ulicy (...), nie zachował należytej ostrożności, niewłaściwie obserwował drogę podczas pokonywania skrzyżowania i opuszczając skrzyżowanie dokonując zjazdu z niego w kierunku ulicy (...), nie dostosował taktyki i techniki jazdy, nieprawidłowo obserwował jezdnię i drogę jazdy w następstwie czego zderzył się z poruszającą się rowerem J. P. (1) przejeżdżającą przez przejście dla pieszych na ulicy (...), z lewej na prawą w kierunku jazdy pojazdu C., w wyniku czego doszło do zderzenia pojazdu C. (...) z rowerem kierowanym przez J. P. (1), w konsekwencji czego J. P. (1) doznała obrażeń w postaci urazu głowy ze złamaniem kości podstaw czaszki, krwawieniem śródczaszkowym i masywnym obrzękiem mózgu prowadzącym do nieodwracalnego jego uszkodzenia skutkujące w dniu 14 września 2014 roku jej zgonem w szpitalu w W., tj. o czyn z art. 177 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 22 grudnia 2015 r. sygn. akt V K 359/14:

1.  uznał oskarżonego P. W. za winnego zarzucanego mu czynu, precyzując, że pokrzywdzona zmarła 14 września 2013 roku, i za ten czyn, który stanowi występek z art. 177 § 2 k.k., na mocy powołanego przepisu skazał oskarżonego i wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. zawiesił warunkowo wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności na okres 2 lat tytułem próby;

3.  na mocy art. 46 § 1 k.k. zasądził od oskarżonego na rzecz J. P. (2) kwotę 2000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

4.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. C. K. kwotę 600,60 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu;

5.  na mocy art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli prokurator oraz obrońca oskarżonego.

Prokurator zaskarżył powyższy wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego P. W. i zarzucił obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a polegającą na pominięciu w opisie czynu przypisanego oskarżonemu znamienia czynu zabronionego polegającego na nieumyślnym spowodowaniu obrażeń u J. P. (1) - podczas gdy wyrok powinien zawierać dokładne określenie przypisanego oskarżonemu czynu, a więc winien on obejmować wszystkie elementy czynu mające znaczenie dla prawidłowej kwalifikacji prawnej, tj. wskazywać wszystkie znamiona przestępstwa konieczne dla zaistnienia przestępstwa.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie opisu czynu o wskazanie, iż w wyniku działania oskarżonego spowodował on nieumyślnie obrażenia u J. P. (1).

Obrońca oskarżonego zaskarżył powyższy wyrok w całości i zarzucił mu:

1.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia poprzez uznanie za wiarygodnych zeznań świadka J. P. (2) i oparcie orzeczenia przede wszystkim na jego zeznaniach, gdy z zeznań wyżej wymienionego oraz dowodów znajdujących się w aktach sprawy wynika, że wyżej wymieniony nie widział samego wypadku drogowego a ponadto, w swoich zeznaniach świadomie podawał nieprawdę, np. co do oświetlenia roweru czy bycia J. P. (1) pod wpływem alkoholu, co całkowicie podważa jego wiarygodność jako świadka zdarzenia;

2. obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 177 § 2 k.k. oraz obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 9 § 1 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k., oraz art. 193 § 1 k.p.k., w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy w tym brak wiarygodnego ustalenia przyczyn i przebiegu wypadku drogowego, a w szczególności:

-

brak ustalenia stanu hamulców roweru, którym poruszała się J. P. (1) i ich wpływu na zdarzenie;

-

nie ustalenie wpływu braku oświetlenia roweru na przebieg wypadku drogowego;

-

brak ustalenia wpływu na powstanie i przebieg wypadku drogowego faktu, że J. P. (1) w chwili wypadku znajdowała się pod wpływem alkoholu oraz rozstrzygnięcie wątpliwości związanych z wypadkiem na niekorzyść oskarżonego, gdy wątpliwości te powinny zostać rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego, a co za tym idzie skutkować uniewinnieniem oskarżonego od zarzuconego mu czynu.

W konkluzji apelacja wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, a nadto o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego z urzędu według norm przewidzianych, które nie zostały opłacone ani w całości ani w części.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja prokuratora nie jest pozbawiona słuszności i jej wniosek w zakresie uzupełnienia opisu czynu przypisanego oskarżonemu zasługiwał na uwzględnienie, zaś apelacja obrońcy oskarżonego jest niezasadna i zawarte w niej wnioski nie zasługiwały na uwzględnienie.

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, że Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe czyniąc zadość zasadom procesu karnego, w sposób rzetelny, dokładny i pełny bacząc, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy tak, jak wymaga tego uregulowanie zawarte w art. 366 § 1 k.p.k. Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a także analiza uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, iż Sąd I instancji prawidłowo ocenił zebrany materiał dowodowy, przyjmując za podstawę orzeczenia, zgodnie z art. 410 k.p.k., całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej, przemawiających zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Ponadto dokonał ustaleń odpowiadających treści zebranych dowodów, a uzasadnienie wyroku sporządził zgodnie z wymogami art. 424 § 1 i 2 k.p.k.

Przechodząc do rozpoznania apelacji obrońcy oskarżonego na wstępie trzeba zauważyć, że już sama konstrukcja środka odwoławczego, niezależnie od nietrafności zawartych w nim argumentów, jest wadliwa, bowiem stawia jednocześnie zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych (pkt 1 apelacji) i zarzut obrazy prawa materialnego – art. 177 § 2 k.k. (pkt 2 apelacji), który ma wynikać z obrazy przepisów prawa procesowego dotyczących szeroko pojętej oceny dowodów. Obraza prawa materialnego może polegać na błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowaniu nieodpowiedniego przepisu, a także na niezastosowaniu określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie jest obowiązkowe. Obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma ona charakter samoistny. Orzecznictwo Sądu Najwyższego i doktryna słusznie bowiem podkreślają, że naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można więc mówić o obrazie prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych (zob. np. wyrok SN z 23 VII 1974 r., V KR 212/74, OSNKW 1974, z. 12, poz. 233, z aprobującymi uwagami M. Cieślaka i Z. Dody, Pal. 1974, nr 12, s. 36, i W. Daszkiewicza, PiP 1975, nr 12, s. 130; wyrok SN z 21 VI 1978 r., I KR 124/78, OSNPG 1979, z. 3, poz. 51; wyrok SN z 9 X 1980 r., Rw 342/80, OSNPG 1981, z. 8-9, poz. 103; wyrok SN z 12 X 1983 r., V KRN 213/83, OSNPG 1984, z. 4, poz. 34). Skoro zatem obrońca oskarżonego kwestionuje sądową ocenę dowodów i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne to stawiany zarzut obrazy prawa materialnego jest chybiony.

Niezależnie jednak od wskazanych mankamentów konstrukcji apelacji biorąc pod uwagę treść zarzutów i uzasadnienie środka odwoławczego podnieść należy, że skarżący w istocie kwestionuje sądową ocenę dowodów i poczynione w oparciu o nią ustalenia faktyczne, jednakże jego argumentacja sprowadza się do polemiki z dokonaną oceną dowodów i prezentowania w tym zakresie własnych poglądów, przy czym nie wskazuje on jakich to konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania, przy ocenie materiału dowodowego dopuścił się Sąd I instancji. Podnoszone przez apelacje wątpliwości zrodziły się wyłącznie u jej autora, natomiast nie wystąpiły po stronie Sądu Rejonowego, który w sposób prawidłowy ustosunkował się do przeprowadzonych dowodów. W tej sytuacji podnoszone przez apelację zarzuty obrazy przepisów postępowania dotyczących oceny dowodów, jak też będący ich pochodną zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, nie mogły być skuteczne.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że obdarzenie wiarą w całości lub
w części jednych dowodów oraz odmówienie tej wiary innym, jest prawem sądu, który zetknął się z tymi dowodami bezpośrednio i pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeżeli tylko zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane
w uzasadnieniu wyroku (por. wyrok SA w Lublinie z dn. 05.06.2014 r., sygn. akt II AKA 113/14, LEX nr 1488651). Dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 k.p.k. (por. postanowienie SN z dnia 19 lutego 2014 r., II KK 17/14 , LEX nr 1425048).

Przypomnienia ponadto wymaga, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (zob. wyrok SN z 20.02.1975 r., II KR 355/74, OSNPG 1975, z. 9, poz. 84, por. także wyrok SN z 22.01.1975 r., I KR 197/74, OSNKW 1975, z. 5, poz. 58).

Jak już na wstępie wskazano, wbrew zarzutom i twierdzeniom apelacji Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i wyczerpujący przeprowadził przewód sądowy i dokonał trafnej, swobodnej oceny dowodów nie naruszając przepisów postępowania, których obrazę obrońca zarzuca i w jej efekcie poczynił niewadliwe ustalenia faktyczne co do winy oskarżonego.

Całkowicie niezasadny jest zarzut wskazany w pkt 1 apelacji obrońcy oskarżonego. Nietrafne jest twierdzenie skarżącego, iż podstawę ustaleń faktycznych stanowiły zeznania świadka J. P. (2). Sąd I instancji dostrzegł różnice w zeznaniach tego świadka z postępowania przygotowawczego i z rozprawy i zasadnie wskazał dlaczego bardziej miarodajne są jego zeznania składane w postępowaniu przygotowawczym niż te które złożył na rozprawie. Dokonując takiej oceny tego dowodu Sąd meriti jednocześnie jednoznacznie wskazał w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że niezależnie od różnic w relacjach świadka J. P. (2), jego zeznania nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych co do przebiegu wypadku. Z zeznań tych wynika bowiem, że wprawdzie świadek był on na miejscu zdarzenia, jednakże nie dość uważnie obserwował przebieg wypadku i stąd też na żadnym etapie postępowania, prócz stwierdzenia faktu zaistnienia przedmiotowego wypadku, nie był w stanie opisać jego okoliczności. Skarżący zdaje się nie dostrzegać, że ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie Sąd meriti poczynił przede wszystkim na podstawie opinii biegłego z zakresu badania wypadków komunikacyjnych, co wprost wynika z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku (k. 216-218), a wnioski tej opinii, iż oskarżony nienależycie obserwował drogę przed prowadzonym przez siebie samochodem i nie zachował należytej ostrożności podczas pokonywania skrzyżowania i zbliżania się do przejścia dla pieszych korespondowały przy tym z wyjaśnieniami oskarżonego, który wprawdzie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jednakże z treści jego relacji wynika, że obecność pokrzywdzonej na pasach była da niego zaskoczeniem. Słusznie przy tym Sąd I instancji uznał, opierając się na opinii biegłego z zakresu badania wypadków komunikacyjnych, iż mimo niewątpliwego przyczynienia się pokrzywdzonej do wypadku na skutek nieuprawnionego przejazdu rowerem przez przejście dla pieszych, to mając na uwadze warunki panujące w czasie przedmiotowego zdarzenia, w tym czas jego zaistnienia jeszcze w stanie dziennej widoczności, kierunek poruszania się pokrzywdzonej i odległość jaką pokrzywdzona przebyła od chwili przekroczenia krawędzi jezdni do momentu wypadku oraz odległość, w jakiej znajdował się w tym czasie oskarżony, to nie powinien mieć on trudności z dostrzeżeniem pokrzywdzonej i zatrzymaniem kierowanego przez siebie pojazdu przed torem ruchu pokrzywdzonej, a tym samym uniknięciem zderzenia z pokrzywdzoną. Świadczy to zatem, że niezachowanie należytej ostrożności i niedostateczna obserwacja drogi przed kierowanym przez oskarżonego pojazdem była, prócz wskazanego zachowania pokrzywdzonej, konieczną przyczyną wypadku,

Nietrafny jest zarzut apelacji dotyczący nieustalenia wpływu braku oświetlenia roweru pokrzywdzonej na przebieg wypadku drogowego. Należy bowiem w tej kwestii podzielić opinię biegłego, który na rozprawie odpowiadając wyczerpująco na pytania obrońcy oskarżonego (k. 207) okoliczność tą wyjaśnił. Rowerzyści, w przeciwieństwie do kierujących pojazdami mechanicznymi nie mają obowiązku używania oświetlenia w porze dziennej, a jedynie po zmroku. Niezależnie jednak od tego, z prawidłowych ustaleń faktycznych Sądu meriti jednoznacznie wynika, że pojazdy poruszały się prostopadle do siebie, zatem brak oświetlenia przedniego czy tylnego roweru, którym jechała pokrzywdzona nie miał żadnego wpływu na możliwość jej zauważenia przez oskarżonego, zwłaszcza, że jak wskazano, do wypadku doszło jeszcze w czasie dziennej widoczności (7 września 2013 r. zmrok zapadł około 20 minut po zdarzeniu).

Trudno również uznać za słuszny zarzut apelacji odnoszący się do braku ustaleń co do wpływu alkoholu, pod jakim znajdowała się pokrzywdzona na powstanie i przebieg wypadku. Niewątpliwie pokrzywdzona znajdowała się pod nieznacznym wpływem alkoholu (0, 43%o w krwi). Bezspornym jest również, jak wskazano, i co wprost wynika z opinii biegłego z zakresu badania wypadków komunikacyjnych, że pokrzywdzona sama przyczyniła się do zaistniałego wypadku wjeżdżając w sposób nieprawidłowy rowerem na przejście dla pieszych, jednakże oskarżony stosując się do zasady szczególnej ostrożności, przy uwzględnieniu czasu zaistnienia wypadku oraz parametrów ruchu obojga jego uczestników powinien był dostrzec poszkodowaną zbliżającą się niebezpiecznie do przejścia i podjąć odpowiednio wcześniej manewr hamowania, który umożliwiłby uniknięcie zderzenia z pokrzywdzoną. Skoro zatem oskarżony nie zachował wymaganej szczególnej ostrożności podczas pokonywania skrzyżowania i doprowadził do zderzenia z nieprawidłowo poruszającą się rowerem po przejściu dla pieszych pokrzywdzoną, to fakt jej znajdowania się pod wpływem alkoholu nie miał żadnego wpływu na jego możliwości postrzegania i w efekcie podjęcie manewrów obronnych mających na celu uniknięcie wypadku. Trudno również podzielić zarzut apelacji nieustalenia stanu hamulców w rowerze pokrzywdzonej, bowiem okoliczność ta, przy wynikających z materiału dowodowego okolicznościach wypadku, nie miała żadnego znaczenia dla ustalenia mechanizmu wypadku. Bezspornym jest bowiem, że pokrzywdzona, podobnie jak oskarżony, bezpośrednio przed wypadkiem nie podjęła manewru hamowania, a zatem stan hamulców roweru, nie miał wpływu na zaistnienie wypadku, co nie zmienia podkreślanego już wielokrotnie przyczynienia się pokrzywdzonej do zaistnienia wypadku, wywołanego jej nieprawidłowym poruszaniem się rowerem po przejściu dla pieszych.

W świetle powyższych okoliczności brak było podstaw do podzielenia zarzutu apelacji o obrazie przepisów dotyczących oceny dowodów oraz przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego w celu poczynienia ustaleń dotyczących wskazanych wyżej okoliczności. Opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego została przez Sąd I instancji prawidłowo oceniona i zasadnie to na niej oparto ustalenia co do winy oskarżonego, a apelacja obrońcy oskarżonego, poza subiektywną polemiką z ustaleniami tego Sądu nie dostarczyła argumentów, które mogłyby je skutecznie podważyć.

Co się tyczy apelacji prokuratora, to jak wskazano jej zarzut obrazy przepisu prawa procesowego, dotyczący dokładnego określenia czynu przypisanego oskarżonemu poprzez pominięcie wskazania ustawowych znamion strony podmiotowej czynu z art. 177 § 2 k.k. nie był pozbawiony słuszności i skutkował zmianą zaskarżonego wyroku przez uzupełnienie opisu czynu przypisanego oskarżonemu. Znamieniem występku określonego w art. 177 § 2 k.k. (tak samo jak w art. 177 § 1 k.k.) jest naruszenie, chociażby nieumyślnie, zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym i spowodowanie nieumyślnie wypadku, w którym inna osoba doznaje określonych tam obrażeń ciała czy też ponosi śmierć. Zarówno czyn zarzucany w akcie oskarżenia, jak i przypisany oskarżonemu w części dyspozytywnej wyroku nie zawiera niezbędnego znamienia występku z art. 177 § 2 k.k., mimo, iż z poczynionych ustaleń wynika jednoznacznie, że wypadek został spowodowany przez oskarżonego nieumyślnie i stosownie do treści art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. znamię to winno znaleźć odzwierciedlenie w opisie przypisanego czynu. Kryteria właściwego opisu czynu wskazuje w jednym ze swoich orzeczeń Sąd Najwyższy, który stwierdza, iż opis czynu, o którym mowa w art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., może być dokonywany w języku ogólnym, a niekoniecznie w języku ściśle prawnym; istotne jest tylko, aby odpowiadał on pełnemu zespołowi znamion przewidzianych w przepisie określającym dany typ czynu zabronionego (zob. postanowienie SN z dnia 5 grudnia 2013r., sygn. akt II KK 212/13, OSNKW 2014/5/38). Powyższe obligowało Sąd odwoławczy do dokonania zmiany w opisie czynu przypisanego oskarżonemu w sposób wskazany w części dyspozytywnej wyroku.

Odnosząc się do wymierzonej oskarżonemu kary stwierdzić należy, że orzeczona w stosunku do niego kara pozbawienia wolności oscylująca w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za przypisane mu przestępstwo z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, nie może być uznana za rażąco niewspółmierną (surową) w stopniu, który uzasadniałby korektę w oparciu o przepis art. 438 pkt 4 k.p.k. Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, iż Sąd Rejonowy przy wymiarze kary prawidłowo uwzględnił całokształt okoliczności tak obciążających, jak i łagodzących, stosownie do dyrektyw określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd ten nie pominął przy tym jako okoliczności łagodzącej przyczynienia się pokrzywdzonej do wypadku. Jeśli jednak uwzględnić obok wskazanych przez Sąd meriti okoliczności łagodzących tragiczne skutki wypadku w postaci śmierci pokrzywdzonej, jak też wynikające z informacji o wykroczeniach drogowych (k-260) wielokrotne naruszanie przepisów ruchu drogowego przez oskarżonego to trudno uznać orzeczoną karę za rażąco niewspółmierną (surową) w świetle art. 438 pkt 4 k.p.k. Tak samo należy ocenić zasądzone wobec oskarżonego zadośćuczynienie, które jest adekwatne do jego możliwości finansowych. Brak było zatem podstaw do zmiany wyroku w zakresie orzeczenia o karze.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k.

Jednocześnie na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2015.1801) orzeczono o wynagrodzeniu obrońcy z urzędu wraz z podatkiem VAT.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku.

SSO Anna Kalbarczyk SSO Marek Wojnar SSO Anna Zawadka