Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 25 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Łodzi, V Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.O. Zbigniew Mierzejewski

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Matecka

przy udziale Prokuratora Krystyny Miszczak – Borkowskiej

po rozpoznaniu w sprawie M. J., syna M. i K., urodzonego (...) w Ł.

podejrzanego o czyny z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku

o przeciwdziałaniu narkomanii (tj. z 2016 roku. Dz.U., poz 224 z późn zm.) i in.

zażalenia wniesionego przez obrońcę podejrzanego w dniu 2 listopada 2016 roku na postanowienie Sądu Rejonowego w Pabianicach

z dnia 21 października 2016 roku, w sprawie sygn. akt II Kp 357/16,

w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia:

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 21 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Pabianicach na podstawie art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 1 i 2 i § 2 k.p.k. zastosował w stosunku do podejrzanego M. J. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania od dnia zatrzymania tj. od 19 października 2016 roku, godz. 6:50 do dnia 19 grudnia 2016 roku, godz. 6:50.

Postanowienie Sądu Rejonowego zaskarżył w całości zażaleniem obrońca podejrzanego zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu:

1. obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść postanowienia, to jest art. 249 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. oraz § 2 k.p.k. polegającą na zastosowaniu wobec podejrzanego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania pomimo braku podstaw określonych tymi przepisami oraz niewskazanie jakim konkretnie zachowaniem podejrzany może w sposób bezprawny utrudniać postępowanie oraz na czym polega realność matactwa, na jakiej podstawie ustalono istnienie przesłanki w postaci uzasadnionej obawy podejmowania przez podejrzanego prób ucieczki lub ukrycia się;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na wynik sprawy, polegający na przyjęciu, że obawa matactwa ze strony podejrzanego lub obawa ukrycia się lub ucieczki podejrzanego są realne i uzasadnione w sytuacji, gdy podejrzany przyznał się w całości do zarzucanych mu czynów zabronionych, ma stałe miejsce zamieszkania w kraju oraz dobrowolnie stawił się we wskazane przez funkcjonariuszy policji miejsce w celu jego zatrzymania.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca podejrzanego wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i uchylenie stosowanego wobec podejrzanego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, względnie o zmianę tymczasowego aresztowania na nieizolacyjne środki zapobiegawcze w postaci dozoru policji w wymiarze 5 dni w tygodniu oraz poręczenie majątkowe w kwocie 10.000 złotych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie obrońcy podejrzanego nie jest zasadne.

M. J. pozostaje pod zarzutem popełnienia trzech przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii tj. czynu z art. 59 ust. 1 w zw. z art. 12 k.k. i dwukrotnie czynu z art. 62 ust. 1.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zgromadzone w sprawie dowody, wymienione we wniosku prokuratora o zastosowanie wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania, potwierdzają stanowisko Sądu Rejonowego, iż popełnienie przez podejrzanego zarzuconych mu czynów jest wysoce prawdopodobne. Przesłanka ogólna warunkująca możliwość zastosowania najsurowszego środka zapobiegawczego w postaci dużego prawdopodobieństwa popełnienia zarzucanych podejrzanemu czynów w art. 249 § 1 k.p.k. została zatem potwierdzona zebranym w sprawie materiałem dowodowym w szczególności tym, iż podejrzany przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, a nadto wyjaśnieniami innych podejrzanych.

Powyższa ocena dokonywana jest na potrzeby zastosowania tymczasowego aresztowania, a więc ustalenia czy w sprawie zachodzi duże prawdopodobieństwo, że podejrzany popełnił zarzucane mu czyny. Ostateczna ocena dowodów zostanie dokonana w trakcie postępowania sądowego.

Wbrew stanowisku skarżącego obrońcy w omawianej sprawie nie ma podstaw do stosowania wobec podejrzanego środków o charakterze wolnościowym. Fakt, iż podejrzany przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów przy jednoczesnej odmowie złożenia wyjaśnień nie daje podstaw do przyjęcia, iż nie wycofa się ze swojego stanowiska i nie zmieni swojej postawy procesowej. Postępowanie przygotowawcze znajduje się w fazie początkowej i nie można dopuścić do jego destabilizacji. Wskazać należy, że część osób, którym podejrzany miał udzielać narkotyki nie została do tej pory ustalona.

Trafnie wskazano na obawę, że M. J. może w bezprawny sposób wpływać na dalszy tok procesu nie będąc objęty zastosowanym środkiem zapobiegawczym. Obawę tę uzasadnia charakter zarzuconych mu czynów oraz prawdopodobne okoliczności ich popełnienia. Powyższe ustalenia wynikają także z relacji innego współpodejrzanego, który podał, iż M. J. wskazywał na obawę wyrządzenia krzywdy w razie ujawnienia informacji dotyczących popełnionych przestępstw (tom 4). Istnieje realne niebezpieczeństwo, że podejrzany pozostając na wolności może chcieć ustalić z innymi osobami korzystną dla siebie wersję wydarzeń. Może podjąć także działania zmierzające do wpływania na świadków zeznających w sprawie. Trzeba także podkreślić, iż funkcja tymczasowego aresztowania jako środka zapobiegawczego nie jest ograniczona do zabezpieczenia dowodów. Zakłócanie prawidłowego toku postępowania może również przybrać również formę bezprawnego wpływu na dowody już przeprowadzone. (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach - II Wydział Karny z dnia 13 listopada 2013 r., II A Kz 687/13).

Zasadne było także przywołanie u podstaw zastosowania tymczasowego aresztowania przesłanki szczególnej z art. 258 § 2 k.p.k. Potrzeba zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania przygotowawczego uzasadniona jest grożącą podejrzanemu surową karą, której górna granica za czyn z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wynosi 10 lat. Słusznie zatem wywiódł Sąd I instancji, iż biorąc pod uwagę okoliczności zdarzenia, ilość narkotyków i działanie w sposób zaplanowany należało przyjąć, iż podejrzanemu, jeżeli zostanie uznany za winnego, może zostać wymierzona surowa kara. Powyższe okoliczności rodzą z mocy prawa domniemanie, że groźba wymierzenia surowej kary może skłaniać go do podejmowania działań zakłócających prawidłowy tok postępowania, a zastosowanie łagodniejszego środka zapobiegawczego nie wyeliminuje tej obawy.

Chęć uniknięcia kary pozbawienia wolności rodzi domniemanie, że podejrzany może utrudniać dalszy bieg postępowania poprzez chociażby ukrywanie się czy ucieczkę.

W celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego zachodzi zatem konieczność zastosowania wobec podejrzanego najsurowszego środka zapobiegawczego o charakterze izolacyjnym, gdyż żaden inny środek nie byłby wystarczający.

Dobro prowadzonego postępowania przygotowawczego wymaga wyeliminowania wszelkich możliwych sytuacji, w których mogłoby dojść do zakłócenia jego prawidłowego toku i nie jest wskazane, aby na tym etapie postępowania podejrzany miał jakiekolwiek kontakty ze współpodejrzanymi czy też świadkami występującymi w tej sprawie. Należy także wskazać, iż postępowanie przygotowawcze jest w toku, materiał dowodowy jest uzupełniany, a jego utrwalenie nastąpi dopiero przed Sądem w toku rozprawy.

Czas na jaki zostało zastosowane tymczasowe aresztowanie nie jest nadmierny i powinien być wystarczający dla wykonania czynności zaplanowanych przez prokuratora.

Sąd Okręgowy nie stwierdził jednocześnie, aby w realiach przedmiotowej sprawy występowały szczególne podstawy do odstąpienia od tymczasowego aresztowania, określone w art. 259 § 1 k.p.k.

Mając na uwadze powyższe należało utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.