Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 stycznia 2016 roku, sprecyzowanym pismem z datą w nagłówku „dnia 23 lutego 2016 roku” (data prezentaty: 2016-02-23, k. 32 akt), powód C. K. domagał się zasądzenia od pozwanego M. S. kwoty 9 225 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot: 369 złotych za okres od dnia 16 października 2012 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 17 listopada 2012 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 18 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 16 października 2013 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 20 listopada 2013 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 17 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 16 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 17 maja 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 17 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 16 lipca 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 16 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 16 września 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 16 października 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 18 listopada 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 18 lutego 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 19 marca 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 24 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 21 maja 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 20 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 18 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 26 września 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 17 października 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 18 listopada 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 22 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż zawarł z pozwanym M. S. umowę najmu modułu reklamowego ustalając wynagrodzenie w kwocie 369 złotych miesięcznie, płatne na podstawie wystawianych przez powoda faktur, które jednakże nie zostały przez pozwanego uregulowane w całości.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 01 marca 2016 roku referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawie sygn. akt VI GNc 431/16 uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany M. S. wniósł o oddalenie powództwa wskazując, iż należności wynikające z faktur VAT z dnia 18 lutego 2015 roku, z dnia 19 marca 2015 roku i z dnia 24 kwietnia 2015 roku zostały zapłacone, a także podniósł zarzut przedawnienia, w szczególności w odniesieniu do faktur z 2012 roku i z 2013 roku.

W odpowiedzi na powyższe, powód C. K. cofnął pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie żądania zapłaty kwoty 1 107 złotych wynikającej z faktur VAT o numerach: (...), FV (...) i FV (...) wnosząc jednocześnie o zasądzenie odsetek za opóźnienie liczonych od kwot: 369 złotych za okres od dnia 18 lutego 2015 roku do dnia 05 lutego 2016 roku, 369 złotych za okres od dnia 19 marca 2015 roku do dnia 05 lutego 2016 roku i 369 złotych za okres od dnia 24 kwietnia 2015 roku do dnia 05 lutego 2016 roku i w pozostałym zakresie podtrzymując powództwo.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 marca 2010 roku C. K. i M. S. zawarli umowę najmu modułu reklamowego o powierzchni około 12,5 m ² posadowionego na nieruchomości należącej do C. K. położonej w miejscowości G..

Strony ustaliły czynsz najmu na kwotę 369 złotych brutto miesięcznie. Czynsz miał być płatny przelewem na rachunek bankowy C. K., na podstawie faktury VAT.

Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

niesporne, a nadto: umowa najmu – k. 11 akt

W dniu 01 października 2012 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 15 października 2012 roku.

W dniu 02 listopada 2012 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 16 listopada 2012 roku.

W dniu 03 grudnia 2012 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 17 grudnia 2012 roku.

W dniu 01 października 2013 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 15 października 2013 roku.

W dniu 05 listopada 2013 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 19 listopada 2013 roku.

W dniu 02 grudnia 2013 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 16 grudnia 2013 roku.

W dniu 01 kwietnia 2014 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 15 kwietnia 2014 roku.

W dniu 02 maja 2014 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 16 maja 2014 roku.

W dniu 02 czerwca 2014 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 16 czerwca 2014 roku.

W dniu 01 lipca 2014 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 15 lipca 2014 roku.

W dniu 01 sierpnia 2014 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 15 sierpnia 2014 roku.

W dniu 01 września 2014 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 15 września 2014 roku.

W dniu 01 października 2014 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 15 października 2014 roku.

W dniu 03 listopada 2014 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 17 listopada 2014 roku.

W dniu 01 grudnia 2014 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 15 grudnia 2014 roku.

W dniu 03 lutego 2015 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 17 lutego 2015 roku.

W dniu 04 marca 2015 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 18 marca 2015 roku.

W dniu 09 kwietnia 2015 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 23 kwietnia 2015 roku.

W dniu 06 maja 2015 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 20 maja 2015 roku.

W dniu 05 czerwca 2015 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 19 czerwca 2015 roku.

W dniu 03 sierpnia 2015 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 17 sierpnia 2015 roku.

W dniu 11 września 2015 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 25 września 2015 roku.

W dniu 02 października 2015 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 16 października 2015 roku.

W dniu 03 listopada 2015 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 17 listopada 2015 roku.

W dniu 07 grudnia 2015 roku C. K. z tytułu najmu nośnika reklamowego wystawił M. S. fakturę VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 21 grudnia 2015 roku.

faktury VAT – k. 12-24 akt

M. S. początkowo terminowo regulował zobowiązania wynikające z umowy najmu modułu reklamowego o powierzchni około 12,5 m ² posadowionego na nieruchomości należącej do C. K. położonej w miejscowości G.. Pod koniec 2012 roku zaprzestał płacenia z powodu trudności finansowych, po czym sytuacja powtórzyła się także pod koniec 2013 roku.

Pod koniec 2014 roku podczas osobistego spotkania C. K. z M. S. uzgodniono, że M. S. zaległe należności uiszczać będzie w ratach w kwocie po 1 000 złotych płacąc je obok bieżącego czynszu najmu.

twierdzenia powoda C. K. – protokół skrócony rozprawy z dnia 16 listopada 2016 roku – k. 58-59 akt (zapis cyfrowy 00:03:47-00:10:20)

W dniu 05 lutego 2016 roku M. S. uiścił na rachunek bankowy C. K. kwotę 1 107 złotych tytułem należności wynikających z faktur VAT o numerach: (...), FV (...) i FV (...).

potwierdzenie przelewu – k. 38 akt

Pismem z dnia 23 stycznia 2015 roku i z dnia 29 grudnia 2015 roku C. K. wezwał M. S. do zapłaty zaległych należności.

wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania – k. 25 akt, ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty wraz z dowodem odbioru – k. 27-28 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których prawdziwość nie była przez nie kwestionowana i które nie budziły wątpliwości Sądu co do swej wiarygodności, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy żadnych nowych, istotnych okoliczności. Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd uwzględnił także twierdzenia powoda C. K. uznając je za wiarygodne, spójne i logiczne i opierając się na nich w zakresie, w jakim powód wskazywał na okoliczności spotkania z pozwanym pod koniec 2014 roku i ustalenia przez nich zasad spłaty długu pozwanego (w ratach po 1 000 złotych miesięcznie, oprócz regulowania bieżącego czynszu najmu). Jednocześnie Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanego M. S., albowiem pozwany bez usprawiedliwienia nie stawił się na rozprawę, mimo prawidłowego wezwania.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Pismem z datą w nagłówku „dnia 10 maja 2016 roku” (data prezentaty: 2016-05-10, k. 46 akt), w związku z uiszczeniem przez pozwanego M. S. w dniu 05 lutego 2016 roku kwoty 1 107 złotych, powód C. K. cofnął pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie żądania zapłaty powyższej kwoty wynikającej z faktur VAT o numerach: (...), FV (...) i FV (...), wnosząc jednocześnie o zasądzenie odsetek za opóźnienie liczonych od kwot: 369 złotych za okres od dnia 18 lutego 2015 roku do dnia 05 lutego 2016 roku, 369 złotych za okres od dnia 19 marca 2015 roku do dnia 05 lutego 2016 roku i 369 złotych za okres od dnia 24 kwietnia 2015 roku do dnia 05 lutego 2016 roku i w pozostałym zakresie podtrzymując powództwo.

Zgodnie z treścią art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Zgodnie zaś z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku.

W niniejszej sprawie powód C. K. cofnął pozew we wskazanym powyżej zakresie wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, a zatem zgoda pozwanego M. S. na dokonanie tej czynności nie była wymagana.

Sąd oceniając powyższą czynność procesową powoda z punktu widzenia przesłanek określonych w art. 203 k.p.c. nie dopatrzył się, ażeby czynność ta była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego lub by zmierzała do obejścia prawa.

Uznając zatem, iż czynność powoda jest zgodna z prawem, Sąd na podstawie art. 355 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1 i 4 k.p.c. umorzył postępowanie w zakresie wynikającym z oświadczenia o cofnięciu pozwu (punkt I wyroku).

W niniejszej sprawie powód C. K., uwzględniając cofnięcie pozwu w zakresie żądania kwoty 1 107 złotych, domagał się ostatecznie zasądzenia od pozwanego M. S. kwoty 8 118 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od poszczególnych wskazanych kwot, swoje roszczenie wywodząc z umowy najmu modułu reklamowego oraz faktu nie uiszczania przez pozwanego z tego tytułu czynszu. Podstawę normatywną roszczenie powoda znajdowało zatem w treści art. 659 k.c., zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania na czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz oraz w treści art. 666 k.c., który stanowi, że najemca zobowiązany jest uiszczać czynsz w terminie umówionym.

Okolicznością niekwestionowaną w niniejszej sprawie był fakt, że strony łączyła umowa najmu modułu reklamowego posadowionego na nieruchomości należącej do powoda C. K. oraz, że z tego tytułu pozwany zobowiązany był do uiszczania powodowi czynszu najmu w kwocie 369 złotych brutto miesięcznie.

W związku z tym, że spośród podniesionych przez pozwanego M. S. zarzutów, zarzut przedawnienia był zarzutem najdalej idącym, powodującym w razie jego uwzględnienia – oddalenie powództwa w całości, Sąd rozpoznał go w pierwszej kolejności, uznając jednakże, iż nie jest on zasadny.

Zgodnie z treścią art. 117 § 2 k.c. po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia. Przedawnione roszczenie zmienia się w tzw. zobowiązanie niezupełne (naturalne), którego cechą jest niemożliwość jego przymusowej realizacji.

Instytucja przedawnienia znajduje swoje zastosowanie w sytuacji, kiedy podmiot uprawniony przez dłuższy czas nie realizuje przysługującego mu roszczenia. Wówczas może zaistnieć stan niepewności prawnej co do rzeczywistej intencji wykonywania określonego prawa przez podmiot uprawniony, co w efekcie stwarza zagrożenie dla bezpieczeństwa obrotu prawnego. W związku z tym, wraz z upływem określonego przepisami prawa terminu, następuje zmniejszenie ochrony prawnej dla nierealizowanego roszczenia, przejawiające się brakiem możliwości przymusowego egzekwowania takiego uprawnienia w razie podniesienia przez obowiązanego zarzutu przedawnienia i tym samym uchylenia się przez niego od zaspokojenia roszczenia. Decydujące znaczenie dla niniejszej sprawy miało zatem ustalenie, czy termin przedawnienia roszczenia już upłynął.

Zgodnie z treścią art. 677 k.c. roszczenia wynajmującego przeciwko najemcy o naprawienie szkody z powodu uszkodzenia lub pogorszenia rzeczy, jak również roszczenia najemcy przeciwko wynajmującemu o zwrot nakładów na rzecz albo o zwrot nadpłaconego czynszu przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. W niniejszej sprawie powód C. K. jako wynajmujący domaga się od pozwanego M. S. jako najemcy zapłaty umówionego czynszu najmu, a zatem art. 677 k.c. i przewidziany tam termin przedawnienia nie znajdzie zastosowania w niniejszej sprawie.

Zgodnie więc z treścią art. 118 k.c. – jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Stosownie zaś do treści art. 120 k.c. bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, przy czym jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Wymagalność roszczenia utożsamiana jest więc z chwilą, z upływem której wierzyciel może domagać się od dłużnika spełnienia świadczenia. Nie było wątpliwości, iż w niniejszej sprawie termin przedawnienia dochodzonych roszczeń wynosi 3 lata (czynsz najmu jest bowiem świadczeniem okresowym), zaś wymagalność poszczególnych roszczeń następowała z upływem terminów do uiszczenia czynszu najmu za poszczególne miesiące. A zatem w przedmiotowej sprawie (uwzględniając, iż pozew został wniesiony w dniu 29 stycznia 2016 roku) instytucja przedawnienia mogłaby dotyczyć jedynie należności, których termin wymagalności przypadał przed dniem 29 stycznia 2013 roku, a zatem w rozpatrywanym przypadku dotyczyć żądania czynszu najmu wynikającego z faktury VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 15 października 2012 roku, z faktury VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 16 listopada 2012 roku oraz z faktury VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 17 grudnia 2012 roku.

Zważyć jednak należy, iż zgodnie z treścią art. 123 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez: każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje oraz przez wszczęcie mediacji.

Przewidziane w powyższym przepisie uznanie roszczenia nie musi przybierać w każdym przypadku uznania właściwego (stanowiącego umowę między wierzycielem a dłużnikiem stwierdzającą istnienie długu i wolę uregulowania należności przez dłużnika); może mieć także postać uznania niewłaściwego polegającego na tym, że na podstawie zachowania dłużnika kontrahent może zasadnie przyjmować, że dłużnik ma świadomość ciążącego na nim zobowiązania i ma zamiar dobrowolnego spełnienia świadczenia, a więc wierzyciel może przypuszczać, że zobowiązanie to zostanie przez dłużnika wykonane, wobec czego nie obawia się upływu terminu przedawnienia roszczenia.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie miało miejsce uznanie przez pozwanego przedmiotowego roszczenia, jak bowiem wynika z twierdzeń powoda, które Sąd uznał za w pełni wiarygodne, pod koniec 2014 roku podczas osobistego spotkania C. K. z M. S. uzgodniono, że M. S. zaległe należności uiszczać będzie w ratach w kwocie po 1 000 złotych płacąc je obok bieżącego czynszu najmu. Zdaniem Sądu powyższe jednoznacznie wskazuje, że pozwany miał świadomość ciążącego na nim zadłużenia, zaś ustalenie spłaty tego zadłużenia w ratach niewątpliwie wskazywało na zamiar dobrowolnego spełnienia przez niego świadczenia prowadząc do przerwania biegu terminu przedawnienia, w konsekwencji czego przyjąć należało, iż roszczenie powoda wynikające z faktury VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 15 października 2012 roku, z faktury VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 16 listopada 2012 roku oraz z faktury VAT o numerze (...) na kwotę 369 złotych brutto, z terminem płatności do dnia 17 grudnia 2012 roku w dniu wytoczenia powództwa (dnia 29 stycznia 2016 roku) nie było przedawnione.

Powyższe uzasadnione jest tym bardziej, że okoliczności związane z uznaniem długu przez pozwanego M. S. podnoszone były przez powoda już w piśmie procesowym z datą w nagłówku „dnia 10 maja 2016 roku” (data prezentaty: 2016-05-10, k. 48) doręczonym pozwanemu w dniu 16 czerwca 2016 roku i niezaprzeczonym przez niego. Zgodnie zaś z treścią art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, Sąd mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

Mając na uwadze, że pozwany M. S. podniósł także zarzut częściowego spełnienia świadczenia (w związku z czym powód cofnął w tym zakresie pozew, a Sąd postępowanie umorzył, o czym była mowa w powyższej części uzasadnienia) i jednocześnie nie przedstawił żadnych dowodów na spełnienie świadczenia w pozostałym zakresie, uznając żądanie pozwu za uzasadnione na podstawie art. 659 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. Sąd w punkcie II wyroku zasądził od pozwanego M. S. na rzecz powoda C. K. kwotę 8 118 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot: 369 złotych za okres od dnia 16 października 2012 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 17 listopada 2012 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 18 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 16 października 2013 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 20 listopada 2013 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 17 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 16 kwietnia 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 17 maja 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 17 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 16 lipca 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 17 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 16 września 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 16 października 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 18 listopada 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 16 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 18 lutego 2015 roku do dnia 05 lutego 2016 roku, 369 złotych za okres od dnia 19 marca 2015 roku do dnia 05 lutego 2016 roku, 369 złotych za okres od dnia 24 kwietnia 2015 roku do dnia 05 lutego 2016 roku, 369 złotych za okres od dnia 21 maja 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 20 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 18 sierpnia 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 26 września 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 17 października 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 18 listopada 2015 roku do dnia zapłaty, 369 złotych za okres od dnia 22 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty.

Jednocześnie w punkcie III wyroku Sąd oddalił powództwo w zakresie żądania zasądzenia odsetek ustawowych liczonych od kwoty 369 złotych za dzień 16 sierpnia 2014 roku, mając na uwadze fakt, iż jak wynikało z faktury VAT o numerze (...) termin płatności czynszu najmu za miesiąc sierpień 2014 roku wyznaczony został do dnia 15 sierpnia 2014 roku, który to dzień jest dniem uznanym ustawowo za wolny od pracy, a zatem stosownie do treści art.115 k.c., termin płatności ulegał przesunięciu na dzień następny, przez co dłużnik M. S. popadł w opóźnienie w uregulowaniu należności za ten miesiąc z dniem 17 sierpnia 2014 roku i od tej też daty zasądzono odsetki.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c. obciążając nimi pozwanego M. S. jako stronę, którą uznać należy za stronę przegrywającą niniejszą sprawę. Jak bowiem wskazał Sąd Najwyższy m.in. w postanowieniu z dnia 21 lipca 1951 roku (sygn. akt C 591/51, OSN z 1952 roku, nr 2, poz. 49) oraz w postanowieniu z dnia 12 sierpnia 1965 roku (sygn. akt I CZ 80/65, OSNC z 1966 roku, nr 3, poz. 47) zaspokojenie przez pozwanego roszczenia powoda po wytoczeniu powództwa jest równoznaczne z przegraniem sprawy przez pozwanego – a zatem uzasadnione staje się zastosowanie w takich okolicznościach reguły odpowiedzialności za wynik procesu określonej w art. 98 § 1 k.p.c. W niniejszej zaś sprawie pozwany M. S. bezsprzecznie zaspokoił roszczenie powoda w części (w kwocie 1 107 złotych) w dniu 05 lutego 2016 roku, a zatem już po wytoczeniu powództwa (pozew w niniejszej sprawie wniesiony został bowiem w dniu 29 stycznia 2016 roku).

Na przyznane powodowi koszty procesu w łącznej wysokości 2 717 złotych składały się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 2 400 złotych, koszty opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych i zwrot opłaty sądowej od pozwu w wysokości 300 złotych.

Zarządzenie do uzasadnienia w sprawie o sygn. akt VI GC 684/16

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 02 stycznia 2017 roku