Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

K., dnia 31 października 2016 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu Wydział II Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Janusz Roszewski

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2016 r. w Kaliszu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) C.

przeciwko E. O. i Z. O.

o zapłatę

na skutek zażalenia pozwanych

od postanowienia Sądu Rejonowego w Ostrowie Wielkopolskim

z dnia 2 sierpnia 2016r., sygn. akt I C 2572/13

postanawia:

oddalić zażalenie.

SSO Janusz Roszewski

Sygnatura akt II Cz 727/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Ostrowie Wielkopolskim oddalił wniosek pozwanych E. O. i Z. O. o zwolnienie ich od kosztów sądowych w zakresie opłaty od apelacji.

Sąd ustalił, że pozwani prowadzą wspólne gospodarstwo domowe i na ich utrzymaniu pozostaje córka w wieku szkolnym. Pozwana nie pracuje a pozwany wykazał stratę z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. posiadają dom oraz dwa mieszkania i obiekt pałacowo-parkowy. Nie posiadają oszczędności. Ich wydatki na utrzymanie wynoszą łącznie 4000 zł miesięcznie. Ponadto posiadają kredyt mieszkaniowy, niezapłacone składki ZUS oraz zajecie komornicze. W ocenie Sadu Rejonowego pozwani nie wykazali, iż ich dochody nie umożliwiają ponoszenie kosztów sądowych co wynika z posiadanego znacznego majątku i znacznych przychodów.

Zażalenie od tego rozstrzygnięcia złożyli pozwani wnosząc o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez zwolnienie ich od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych i podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegających na ustaleniu, że pozwani uzyskują dochody w kwocie 4000 zł miesięcznie a ich znaczny majątek w postaci nieruchomosci oraz przychody pozwalają pokrycie kosztów postepowania apelacyjnego. Ponadto zarzucili naruszenia art. 102 ust.1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych poprzez jego nie zastosowanie oraz art. 328 §2 w zw z art. 361 k.p.c. poprzez niewyjaśnienie wszytkich aspektów mających wpływ na orzekanie w tym zakresie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Jak wynika z treści oświadczenia, złożonego przez pozwanych w trybie art. 102 ustawy z 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – Dz. U. 167, poz.1398 ) nie uzyskują oni żadnych dochodów, natomiast pozwany osiągnął w 2015r. stratę w wysokości 297.000 zł . Mimo braku deklarowanych dochodów i powstałych strat, pokrywają oni koszty swojego utrzymania w deklarowanej wysokości po 4.000 zł miesięcznie. Tymczasem z dołączonych do oświadczenia deklaracji podatkowych wynika, ze pozwany Z. O., mimo powstających corocznie strat, prowadził działalność gospodarcza zarówno w 2014 jak i w 2015r., osiągając z tego tytułu
w kolejnych latach przychody w wysokości 345.188 zł i 43.058 zł., a od stycznia do marca w łącznej wysokości 14.554 zł, przy czym nie był on obciążony obowiązkowymi daninami na rzecz Państwa.

Przy osiąganych przez tego pozwanego przychodach, które mogły niemal w całości zostać zużyte zarówno na prowadzenie dalszej działalności gospodarczej, jak i na wydatki związane z zaspakajaniem własnych potrzeb, ich wysokość uzasadnia stanowisko Sądu I instancji, że są one stosunkowo znaczne. Uwzględniając natomiast wysokość opłaty od wniesionej apelacji w wysokości 5% wartości przedmiotu zaskarżenia, pozwani są w stanie ponieść tą część kosztów bez uszczerbku koniecznego dla swojego utrzymania.

Za potrzebą zwolnienia pozwanych od kosztów sądowych nie przemawia oczekiwanie zweryfikowania w postępowaniu dowodowym ich własnego oświadczenia, skoro to na pozwanych spoczywa ciężar dowodzenia okoliczności uzasadniających twierdzenia obejmujące zasadność wniosku o zwolnienie od kosztów sadowych.

W związku z twierdzeniami skarżących należy jedynie dodać, że do niezbędnych kosztów utrzymania nie można wliczać konieczności spłaty kredytów zaciągniętych celem osiągnięcia wyższego poziomu konsumpcji - w tym przypadku kredytu mieszkaniowego. Dotyczy to również innych wydatków związanych z gromadzeniem dóbr materialnych. Każdy obywatel ma prawo dążyć do osiągnięcia tego wyższego poziomu konsumpcji, ale nie kosztem kredytowania jego wydatków w zakresie kosztów sądowych przez Państwo. Podobnie dotyczy to zaległości w obowiązkowych składkach na zabezpieczenie społeczne. Zwolnienie wnioskodawczyni od kosztów sądowych –
z uwagi na obciążenia kredytowe, czy przez wzgląd na zaległości wobec ZUS – byłoby nadużyciem przepisu art. 102 ustawy o kosztach sądowych. .

Mając powyższe na uwadze należało, zgodnie z art. 385 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., orzec jak w sentencji.

SSO Janusz Roszewski