Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Konin, dnia 15-11-2016 r.

Sąd Rejonowy w Koninie V Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Iwona Szczepańska

Protokolant: p.o. sekretarz sądowy Malwina Lisowska

po rozpoznaniu w dniu 15-11-2016 r. w Koninie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w K.

przeciwko M. M. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 13.171,34 zł (trzynaście tysięcy sto siedemdziesiąt jeden złotych 34/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 12.230,68 zł od dnia 29.12.2015r. do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.093,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Iwona Szczepańska

Sygn. akt V GC 222/16

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 30.12.2015r. do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie, powódka (...) S.A. z siedzibą w K. zażądała zasądzenia od pozwanej M. M. (1) kwoty 13.171,34 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 12.230,68 zł. od dnia 29.12.2015r.do dnia zapłaty oraz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazała, że dochodzona pozwem kwota wynika z zawartej z pozwaną umowy o linię kredytową z dnia 24.04.2014r. bowiem pozwana nie dotrzymała jej warunków, zaś potwierdzeniem wysokości dochodzonego roszczenia jest wyciąg z ksiąg bankowych z dnia 29.12.2015r.

Postanowieniem z dnia 18.01.2015r. w sprawie o sygn. akt VI NC-e 2446734/15 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Koninie.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa, zwolnienie od kosztów sądowych i wyznaczenie jej pełnomocnika z urzędu w osobie adwokata M. M. (2). W uzasadnieniu zakwestionowała wysokość zadłużenia, twierdząc, iż to jej mąż J. M., z którym się obecnie rozwodzi, informował ją, że spłaca kredyt. Nadto umówili się, że to on będzie go spłacał. Pozwana ponadto dodała, że jej mąż był też faktycznie kredytobiorcą, co wynika z jego podpisu i z tego tytułu winien także być pozwanym w niniejszej sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana M. M. (1) w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej A. – T. w K. zawarła w dniu 24.04.2014r. za zgodą męża umowę o linię kredytową nr (...) w wysokości 14.000 zł. Kredyt został udzielony na okres od dnia 24.04.2014r. do 23.04.2015r. w rachunku rozliczeniowym (...).

dowód : okoliczność bezsporna, (...) pozwanej k.5, w/w umowa kredytu k. 16 – 17, ogólne warunki kredytowania k. 19 – 20

W pewnym momencie pozwana M. M. (1) zaprzestała spłacania zaciągniętej wierzytelności, wcześniej dokonując nieregularnych spłat. Pozwana ostatecznie nie spłaciła w/w kredytu w pełnej wysokości, bowiem do dnia 23.04.2015r. z kapitału pozostała jej do spłaty kwota 12.230,68 zł.

dowód : okoliczność bezsporna, wyciąg z ksiąg bankowych k. 18, historia rachunku bankowego pozwanej k. 21 – 28.

Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne wszystkie dokumenty, które posłużyły do dokonania w sprawie ustaleń faktycznych, gdyż nie były kwestionowane przez strony a Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu.

Sąd oddalił wniosek dowodowy strony pozwanej o przesłuchanie świadków K. M. i A. P. na okoliczności korzystania z linii kredytowej przez J. M. i tym samym powinności jego spłaty przez J. M.. Sąd uznał, że w/w wniosek dowodowy w realiach niniejszej sprawy jest bezprzedmiotowy.

Sąd dopuścił dowód zawnioskowany przez stronę pozwaną z przesłuchania w charakterze świadka J. M. na okoliczność w jakim zakresie spłacał kredyt udzielony pozwanej. Świadek jednak jako mąż pozwanej skorzystał z prawa odmowy zeznań.

Postanowieniem z dnia 11.08.2016r. Sąd zwolnił pozwaną od kosztów sądowych w całości i oddalił wniosek w przedmiocie ustanowienia pełnomocnika z urzędu

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu roszczenie powódki w całości zasługuje na uwzględnienie.

Zaznaczyć należy, że pozwana nie kwestionowała faktu zawarcia przedmiotowej umowy o linię kredytową z powódką w określonej kwocie i na warunkach z niej wynikających a doprecyzowanych w ogólnych warunkach. Nie kwestionowała też braku rzetelnej spłaty. Pozwana bowiem twierdziła, że umówiła się z rozwodzącym się mężem, iż to on będzie spłacał zadłużenie. Pozwana zakwestionowała wprawdzie wysokość dochodzonego roszczenia, lecz nie z uwagi na błędne jego wyliczenie w oparciu o łączące strony warunki umowy ale z powodu informacji przekazanych przez jej męża, iż to on spłaca kredyt. Tym samym powyższą okoliczność braku rzetelnej spłaty kwoty udzielonego kredytu, mając na uwadze treść art. 230 k.p.c. oraz wynik całej sprawy, o czym poniżej, Sąd uznał za przyznaną a także i udowodnioną przez powódkę stosownymi dokumentami (k. 16 – 28).

Pozwana natomiast w myśl reguł dowodowych wynikających z treści art. 3 k.p.c., art. 232 k.p.c. oraz 6 k.c. nie wykazała aby doszło do spłaty całkowitej kwoty kredytu czy też spłaty w części większej niż kwota wyliczona przez powódkę. Pozwana kwestionując zasadność dochodzonego roszczenia co do wysokości z powołaniem się na częściową spłatę kwoty przez jej męża winna tę okoliczność wykazać czego, w ocenie Sądu, nie uczyniła. Obowiązek bowiem przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, jednak ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy obciąża stronę, która z faktów tych wywodzi skutki prawne. Mając na uwadze fakt, iż mąż odmówił złożenia zeznań na okoliczność spłaty kredytu, powyższy zarzut pozostał jedynie w ramach samego twierdzenia pozwanej.

Nie jest natomiast wystarczające samo twierdzenie strony, gdyż zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą ( vide: wyrok SN z 22.11.2001 r. I PKN 660/00 Wokanda 2002/7-8/44). W obowiązku tym strony nie może zastąpić Sąd. Działanie sądu z urzędu może, bowiem prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron ( vide: wyrok SN z 12.12.2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116 z glosą aprobującą Broniewicza OSP 2001/7-8/116, uchwała składu 7 sędziów SN z 19.05.2000 r. III CZP 4/00, OSNC 2000/11/195 ). Ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodu obciążają stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku ( vide: wyrok SN z 15.07.1999 r. I CKN 415/99 LEX 83805).

Pozwana podniosła również, że jej mąż był też faktycznie kredytobiorcą, co wynika z jego podpisu i z tego tytułu winien także być pozwanym w niniejszej sprawie.

Wskazać tu należy, że nie ma racji pozwana twierdząc, że również jej mąż winien być pozwanym w niniejszej sprawie, albowiem zdaniem Sądu, umowę o linię kredytową zawarła z powódką jedynie pozwana. Wprawdzie jej mąż wyraził na to zgodę składając swój podpis, jednakże zgoda taka nie czyni go współkredytobiorcą i nie odpowiada on za wynikające z umowy zobowiązania. Dopiero ewentualne uzyskanie tytułu wykonawczego przeciwko małżonkowi dłużniczki będzie stanowiło podstawę do dochodzenia należności również przeciwko niemu z majątku wspólnego małżonków. Pozwana zaś nie wykazała, aby np. mocą aneksu do umowy lub innych czynności prawnych jej mąż uzyskał status dłużnika w związku ze sporną umową o linię kredytową.

Tym samym powódka zasadnie mogła wystąpić do Sądu o zapłatę przez pozwaną żądanej kwoty głównej wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w płatności.

Podstawą prawną żądania i jednocześnie ochrony praw powódki jest art. 69 prawa bankowego w zw. z art. 471 k.c., albowiem Bank zobowiązał się udostępnić określoną kwotę na określony cel oraz czas, a kredytobiorca zobowiązała się wykorzystać kredyt zgodnie z jego przeznaczeniem oraz zwrócić pobraną kwotę wraz z należnym bankowi wynagrodzeniem w postaci prowizji i odsetek. Skutkiem bezspornie nienależytego wykonania zobowiązania jakim było niespłacenie zaciągniętego przez pozwaną w całości kredytu jest powstanie po jej stronie obowiązku naprawienia wynikłej z tego szkody (odpowiedzialność ex contractu). Pozwana bowiem złamała podstawową zasadę pacta sunt servanda.

Podstawę roszczenia odsetkowego powódki stanowi treść art. 481 § 1 k.c. zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Mając na uwadze powyższe, a tym samym udzielając ochrony prawnej powódce, Sąd zasądził w punkcie I wyroku od pozwanej na rzecz powódki kwotę 13.171,34 zł. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 12.230,68 zł od dnia 29.12.2015r. do dnia zapłaty. Na powyższą kwotę złożyła się bowiem kwota 12.230,68 zł tytułem niespłaconego kapitału, 91,38 zł z tytułu niespłaconych odsetek umownych naliczonych od dnia 24.04.2014r. do dnia 24.04.2015r. oraz kwota 849,28 zł z tytułu niespłaconych odsetek za zwłokę, naliczonych od dnia niespłacenia należności w terminie ustalonym w umowie do dnia 28.12.2015r. Łącznie 13.171,34 zł.

O kosztach procesu orzeczono w pkt II wyroku na podstawie art. 108 § 1 w zw. z art. 98 § 1 k.p.c., statuującym zasadę zwrotu stronie wygrywającej kosztów procesu przez przegrywającego, zasądzając od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.093 zł. Na powyższą kwotę składają się koszty opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 34 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 zł oraz koszty opłaty sądowej w wysokości 659 zł.

SSR Iwona Szczepańska