Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Ka 1003/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Zenon Stankiewicz (spr.)

Sędziowie: SO Beata Tymoszów

SO Sebastian Mazurkiewicz

protokolant: p.o. protokolant sądowy Aneta Kniaziuk

po rozpoznaniu dnia 29 listopada 2016 r.

sprawy J. W. syna S. i E. ur. (...) w N.

oskarżonego o przestępstwa z art. 217 § 1 kk; art. 216 § 1 kk.

i J. B. syna M. i J., ur. (...) w N.

oskarżonego o przestępstwa z art. 217 § 1 kk; art. 216 § 1 kk.

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżycieli prywatnych

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim

z dnia 11 kwietnia 2016 r. sygn. akt II K 25/14

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżyciela prywatnego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200 zł tytułem opłaty oraz obciąża go pozostałymi wydatkami tego postępowania; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w instancji odwoławczej oraz podatek od towarów i usług.

SSO Zenon Stankiewicz SSO Beata Tymoszów SSO Sebastian Mazurkiewicz

Sygn. akt VI Ka 1003/16

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego Warszawa –Praga w Warszawie
z dnia 29 listopada 2016r.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 11 kwietnia 2016r. złożył oskarżyciel prywatny. Jest ona niezasadna. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się dowolności w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta, dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nie wykracza poza ramy sędziowskiego uznania, nakreślone w art. 7 kpk.

Apelacja ma charakter wyłącznie polemiczny, nie wskazując na argumenty, które nie byłyby przedmiotem rozważań Sądu orzekającego. Zawarte w niej zarzuty zaniechania ujawnienia całości zgromadzonego materiału dowodowego są w sposób oczywisty nieuprawnione. Akta Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim o sygn. II K 778/13 zostały bowiem ujawnione w całości w trakcie rozprawy w dniu 5 kwietnia 2016r., na której oskarżyciel prywatny był obecny – co wynika z treści protokołu na k. 143 akt niniejszej sprawy. Dodatkowo też na rozprawie tej zaliczono do materiału dowodowego odpis wyroku w powyższej sprawie, znajdujący się na k. 42 – 44. Nietrafny jest też zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, którego miał dopuścić się Sąd orzekający. Zarówno uszkodzenie pojazdu oskarżyciela prywatnego, jak i stan nietrzeźwości pasażerów samochodu T., czy stan pokrewieństwa P. O. z oskarżonym J. W. są w sprawie niesporne i znajdują odzwierciedlenie w sporządzonym uzasadnieniu. Nieuprawnione jest natomiast twierdzenie autora środka odwoławczego, iż wszyscy świadkowie zeznający na korzyść oskarżonych „byli pijani w dniu zdarzenia”. Nie dotyczy to bowiem kierowcy T., jak i funkcjonariusza Policji R. W., który utrzymuje przecież (wbrew przyznaniu samego sprawcy), że oskarżony W. nie splunął na oskarżyciela prywatnego, ale na ziemię przed nim (k. 35).

Teza apelacji, iż zeznania świadka O. nie są logiczne, konsekwentne
i spójne nie jest poparta jakąkolwiek argumentacją i – co zauważa Sąd Okręgowy – nie znajduje oparcia w sporządzonych w sprawie protokołach. Świadek ten nie ukrywa, że oskarżony W. jest jego wujkiem; nie sposób też twierdzić, że zeznaje na jego korzyść, skoro na rozprawie w dniu 18 marca 2016r. zeznał min.: „W. coś wspominał że opluł tego pana, nie widziałem tego, tylko słyszałem” (k. 112). O tym zaś, że wyzwiska pomiędzy zwaśnionymi stronami były wzajemne mówi nie tylko on, ale i interweniujący funkcjonariusze Policji (k. 35 i 36). Z kolei zaś nader obszerne wywody apelacji odnośnie urwania lusterka samochodu podczas wyprzedzania są bezprzedmiotowe, ponieważ kwestia ta pozostaje poza zakresem orzekania
w niniejszym postępowaniu.

Utrzymywanie przez autora środka odwoławczego, że - wbrew stanowisku Sądu Rejonowego - „zeznania E. C. pokrywają się ze stanem faktycznym” niczego do sprawy nie wnosi. Zaobserwowane przez nią naganne zachowanie J. W. wobec oskarżyciela nie jest przecież przez tego oskarżonego kwestionowane. Świadek C. nie potrafiła natomiast zindywidualizować zachowania drugiego z oskarżonych – J. B.. Sąd Rejonowy nie dopatrzył się dowodów potwierdzających tezę o naruszaniu nietykalności cielesnej oraz znieważaniu oskarżyciela przez tego ostatniego. Dowodów takich nie wskazuje również i autor apelacji. W tym stanie rzeczy nie znajduje Sąd Okręgowy podstaw do zdezawuowania trafności rozstrzygnięcia Sądu I instancji tak co do winy obu oskarżonych, jak i w przedmiocie kary
w odniesieniu do oskarżonego W.. Sąd Rejonowy bardzo obszernie uzasadnił decyzję o odstąpieniu od jej wymierzenia. Trafnie wskazał na naganną rolę oskarżyciela na początkowym etapie zdarzenia, w wyniku czego omal nie doszło do poważnej kolizji drogowej. Potwierdza to treść prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie II W 1075/13 prowadzonej przed Sądem Rejonowym w Nowym Dworze Mazowieckim (k.114 – 121). Działanie oskarżonego W. w stanie uzasadnionego życiowo wzburzenia niewątpliwie należy uznać za przesłankę uzasadniającą odstąpienie od ukarania za popełnione czyny, co uzasadnia utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy również i w tym zakresie.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu w postępowaniu
II-instancyjnym implikowane jest nieuwzględnieniem środka odwoławczego wniesionego przez oskarżyciela prywatnego, który w żadnej mierze nie wykazał, że ich uiszczenie byłoby dla niego zbyt uciążliwe z uwagi na sytuację majątkową w jakiej się znajduje.

VI Ka 1003/16

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE