Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy w Słupsku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Katarzyna Niemczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy M. K.

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2016 roku w Słupsku

na rozprawie

sprawy z powództwa D. R.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w S. na rzecz powoda D. R. kwotę 23.328,35 zł (dwadzieścia trzy tysiące trzysta dwadzieścia osiem złotych i 35/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28.11.2016 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu w 93,07%, których szczegółowe wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu;

IV.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu w 6,93%, których szczegółowe wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu.

sygn. akt I C 972/14

UZASADNIENIE

Powód D. R., reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł pozew przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S. o zapłatę kwoty 25.064,35 zł wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty:

- 21.128,35 zł od dnia 27.03.2014 r. do dnia zapłaty,

- 3.936,00 zł od dnia 8.05.2014 r. do dnia zapłaty.

Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że dochodzi od pozwanego odszkodowania w wysokości 21.128,35 zł z tytułu uszkodzenia samochodu, będącego jego własnością marki A. (...), nr rej. (...) na skutek kolizji drogowej z dnia 21.02.2014 r. spowodowanej przez sprawcę ubezpieczonego u pozwanego, wraz z odsetkami naliczanymi po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia szkody. Argumentował, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwany sporządził kalkulację, z której wynikało, że wartość szkody wynosi 21.128,35 zł. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania, podnosząc, iż uszkodzenia pojazdu powoda nie korelują z uszkodzeniami pojazdu sprawcy kolizji.

Ponadto roszczenie powoda obejmuje kwotę 3.936,00 zł z tytułu kosztów wynajmu pojazdu zastępczego na okres 16 dni od dnia 22.02.2014 r. do dnia 10.03.2014 r. Powód wskazał, iż mógł rozpocząć naprawę pojazdu dopiero po jego oględzinach tj. dnia 25.02.2014 r., uwzględniając dni wolne oraz czas organizacyjny na sprowadzenie części zamiennych, faktyczne rozpoczęcie naprawy mogło nastąpić najwcześniej w dniu 4 - 05.03.2014 r.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S., reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych /k. 31 – 35/.

W uzasadnieniu odpowiedzi przyznał, że powód zgłosił szkodę w pojeździe marki A. (...) nr rej. (...), a osoba wskazana przez powoda jako sprawca wypadku (T. K.) miał z pozwanym zawartą umowę ubezpieczenia OC.

Podniósł, iż analiza przedstawionych w toku postępowania likwidacyjnego dokumentów, uszkodzeń a także inne informacje nasuwają wątpliwości co do możliwości powstania opisanych uszkodzeń w podanych przez powoda okolicznościach. Pojazd powoda w okresie roku przed dniem 21.02.2014 r. uczestniczył w trzech wypadkach, w których zostały uszkodzone te same części, które miały zostać uszkodzone w dniu 21.02.2014 r. Analiza zdjęć pojazdu powoda obrazujących wcześniejsze uszkodzenia, wskazuje, że nie zostały one naprawione. Pozwany podniósł, nadto, iż powód nie wykazał winy w zdarzeniu popełnionej przez T. K.. Argumentował, iż koszty nie mogą być ustalone w oparciu o nowe części zamienne.

Pozwany zakwestionował ponadto żądanie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego. Zaprzeczył prawdziwości kopii faktury nr (...), wskazując, iż została wystawiona po ok. miesiącu od zakończenia najmu, a zgodnie z informacją ze strony internetowej K. K. nie wynajmuje pojazdów a zajmuje się ich naprawą, lakierowaniem, etc. Pozwany zakwestionował okres najmu i dobową stawkę kosztów najmu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21.02.2014 roku w S. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której został uszkodzony pojazd stanowiący własność D. R., marki A. (...) o nr rej. (...).

Do zdarzenia doszło w ten sposób, że T. K. kierujący pojazdem marki V. (...) nr rej. (...) wyjeżdżał z drogi podporządkowanej i doprowadził do zderzenia z samochodem A. (...) nr rej. (...), którym kierował D. R..

(dowód: oświadczenie k. 9, zdjęcia k. 15 – 24, szkic sporządzony przez świadka T. K. k. 86, zeznania świadka T. K. na rozprawie w dniu 11.03.2015 r. k. 88 - 89, protokół k. 95 – 96, czas nagrania 00:05:02, 00:10:40, zeznania powoda na rozprawie w dniu 15.04.2015 r., protokół k. 104, czas nagrania 00:05:57, opinia biegłego sądowego M. S. k. 144- 180, k. 198 – 203; ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego M. S. złożona na rozprawie w dniu 14.11.2016 roku k. 256 – 257, czas nagrania 00:01:45, 00:11:03; 00:17:25, 00:20:11)

T. K. był ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w S..

(bezsporne)

W dniu 22.02.2014 r. szkoda została zgłoszona pozwanemu.

(bezsporne: oświadczenie powoda w pozwie k. 5)

W toku postępowania likwidacyjnego po dokonaniu oględzin pojazdu w dniu 25.02.2014 r. pozwany przedstawił kalkulację naprawy pojazdu marki A. (...) nr rej. (...) ustalając koszt naprawy na kwotę 21.128,35 zł brutto.

(dowód: protokół k. 10 – 11, kalkulacja k. 12 – 13)

Pismem z dnia 2.04.2014 r. pozwany odmówił D. R. wypłaty odszkodowania, stwierdzając, że opisane w zgłoszeniu szkody i protokole oględzin uszkodzenia nie powstały w przedstawionych okolicznościach.

(dowód: pismo z dnia 3.04.2014 r. k. 14)

W dniu 1.03.2014 r. T. K. zawarł z J. M. (kupującym) umowę sprzedaży pojazdu marki V. (...) rok produkcji 1987, o nr rej. (...).

(dowód: umowa sprzedaży k. 93)

Koszt naprawy pojazdu powoda po szkodzie z dnia 21.02.2014 r. wynosi 21.159,62 zł brutto.

(dowód: opinia biegłego sądowego M. S. k. 144 – 180; ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego M. S. złożona na rozprawie w dniu 14.11.2016 roku k. 256 – 257, czas nagrania 00:01:45, 00:20:11)

W dniu 7.04.2014 r. K. K. prowadzący działalność gospodarcza pod nazwą (...) wystawił wobec D. R. fakturę VAT nr (...) r. opiewającą na kwotę 3.936,00 zł tytułem wynajmu pojazdu zastępczego w okresie od 22.02.2014 r. do 10.03.2014 r.

(dowód: kopia faktury vat k. 25)

D. R. korzystał z pojazdu zastępczego. Powód korzystał z pojazdu zastępczego poruszając się z dzieckiem.

(dowód: zeznania powoda na rozprawie w dniu 15.04.2015 r., protokół k. 104, czas nagrania 00:20:57)

Pojazd powoda mógł zostać naprawiony po zdarzeniu z dnia 21.02.2014 r. w czasie 5 dni roboczych. Stawka dobowa najmu na rynku lokalnym zbliżona była do kwoty 200,00 zł.

(dowód: opinia biegłego sądowego M. S. k. 144 - 180, uzupełniająca opinia biegłego sądowego M. S. k. 198 – 203; ustna opinia uzupełniająca biegłego sądowego M. S. złożona na rozprawie w dniu 14.11.2016 roku k. 256 – 257, czas nagrania 00:01:45, 00:08:38, 00:11:03, 00:20:11)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w części zasługuje na uwzględnienie.

Bezsporne w sprawie było to, że uczestniczący w zdarzeniu drogowym T. K. był ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego.

Sporne w sprawie było to, czy do zdarzenia doszło w okolicznościach podawanych przez powoda, jak również to, że kolizję spowodował T. K.. Sporna była również kwota dochodzona pozwem z tytułu uszkodzenia pojazdu jak i koszty związane w najęciem pojazdu zastępczego.

Ciężar udowodnienia okoliczności, które wskazywałyby, że doszło do kolizji drogowej i odpowiedzialność za jej zaistnienie ponosi T. K. spoczywał na powodzie. Temu obowiązkowi powód sprostał.

Na powodzie ciążył również obowiązek wykazania szkody poniesionej w związku uszkodzeniem pojazdu, w tym konieczność najęcia pojazdu zastępczego i kosztów z tym związanych. Powód temu obowiązkowi również sprostał.

Na mocy przepisu art. 363 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu.

Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Na mocy przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków.

W myśl przepisu art. 14 ust. 1 i 2 przywołanej wyżej ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie kolizji drogowej, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Na mocy przepisu art. 20.06.1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.98 poz. 602) kierujący pojazdem, włączając się do ruchu, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu.

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie w postaci dowodu z zeznań świadka T. K., przesłuchania powoda D. R., dowodu z opinii biegłego i dowodów z dokumentów (w szczególności protokołu rozpytania T. K. i D. R. na okoliczność zdarzenia ubezpieczeniowego, k. 265 – 271) doprowadził do ustalenia, że do zdarzenia drogowego doszło w okolicznościach podawanych przez powoda.

W postępowaniu cywilnym obowiązuje zasada bezpośredniości dowodów. Ocena zeznań świadka T. K., które złożył przed sądem prowadzą do wniosku, że świadek ten częściowo podawał okoliczności odmiennie w postępowaniu likwidacyjnym w odniesieniu do zeznań złożonych na rozprawie. W toku postępowania likwidacyjnego T. K. podał, że D. R. jechał z kobietą, a silnik samochodu V. zgasł na drodze, na której poruszał się pojazd powoda.

Natomiast zeznając przez sądem T. K. oświadczył, że powód jechał autem sam i nie powtórzył twierdzeń o tym, ze zgasł silnik w pojeździe którym kierował świadek.

Możliwość odtworzenia zeznań złożonych przed sądem (którego sędzia referent zmienił się w toku sprawy) pozwala na ocenę, że rozbieżność w wersjach podawanych przez T. K. wynika z jego problemów z pamięcią, na co powołał się również sam świadek.

Ponieważ zeznając przed sądem świadek T. K. nie przyznał, że zgasł silnik w aucie, którym poruszał się na ulicy (...), jak również taka okoliczność nie wynika z przesłuchania powoda, ani z informacyjnego wysłuchania D. R. w postępowaniu likwidacyjnym, uznać należy, że pojazd T. K. w czasie gdy doszło do zderzenia z pojazdem powoda był w ruchu.

Również sporządzona w sprawie opinia biegłego sądowego nie pozwoliła na ustalenie, aby pojazd T. K. w trakcie zderzenia pojazdów stał.

Świadek T. K. nie pamiętał, czy powód jechał w towarzystwie kobiety (co wskazane zostało w protokole rozpytania), ani nie pamiętał za jaką kwotę zostało sprzedane jego auto (w toku zeznań świadek wskazał na kwotę 400,00 zł, podczas gdy w umie sprzedaży wskazano cenę 300,00 zł).

Ciężar wykazania okoliczności wskazującej na to, że samochód T. K. w trakcie zderzenia pojazdów ciążył na pozwanym. Pozwany temu obowiązkowi nie sprostał.

Ustalenia, zgodnie z którymi oba pojazdy znajdowały się w ruchu, prowadzą do wniosku, że za zdarzenie drogowe odpowiedzialny jest T. K. albowiem włączał się do ruchu i powinien był ustąpić pierwszeństwa pojazdowi powoda.

Na okoliczność wysokości szkody poniesionej przez powoda w związku z uszkodzeniem pojazdu został przeprowadzony dowód z opinii biegłego sądowego. Powód zeznał, że po zdarzeniu drogowym poprzedzającym uszkodzenie pojazdu w dniu 21.02.2014 roku pojazd D. R. został naprawiony, przy czym naprawa pojazdu odbywała się przy użyciu części pochodzących z rynku wtórnego. Wielokrotność uszkodzenia pojazdu powoda uzasadniania przy ustalaniu odszkodowania przyjęcie potrąceń w wysokości 50% cen części oryginalnych.

Sąd oparł ustalenia dotyczące wysokości szkody poniesionej w związku z uszkodzeniem pojazdu na pisemnej i ustnej opinii biegłego sądowego, która ostatecznie nie była przez strony kwestionowana. Opinia sporządzona przez biegłego sądowego jest kompletna i logiczna.

Ponieważ powód tytułem odszkodowania za uszkodzenie pojazdu domagał się kwoty nieznacznie mniejszej od wysokości odszkodowania ustalonego na podstawie opinii biegłego sądowego, żądanie pozwu w zakresie kwoty należności głównej 21.128,35 zł zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Żądanie pozwu domagania się kwoty 3.936,00 zł z tytułu wynajęcia pojazdu zastępczego zostało wykazane przez powoda w części.

Powód przed zdarzeniem z dnia 21.02.2014 roku posiadał pojazd, którym poruszał się i który został uszkodzony w wyniku tego zdarzenia drogowego. Powód zeznał, że potrzebował pojazdu zastępczego z uwagi na rodzinę (żonę i dziecko). Fakt posiadania przez stronę pojazdu, z którego korzysta uzasadnia przyjęcie, że powód był uprawniony do tego, aby korzystać z pojazdu zastępczego w miejsce uszkodzonego. Nie ma powodu, dla którego osoba posiadającą pojazd miałaby przesiąść się do środków komunikacji miejskiej bądź rezygnować z możliwości poruszania się pojazdem w sytuacji, gdy wcześniej z takiego pojazdu korzystała.

Pojazd powoda został oddany do naprawy po oględzinach pojazdu w dniu 25.02.2014 roku i jak wynika z opinii biegłego sądowego technologiczny czas naprawy pojazdu powinien wynosić 5 dni roboczych. Uznać zatem należy, że powodowi przysługuje odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego za okres od dnia wynajęcia pojazdu tj. 22.02.2014 roku do dnia 4.03.2014 roku włącznie (tj. uwzględniający 5 dni roboczych po oględzinach pojazdu). Łączna wysokość odszkodowania z tytułu najęcia pojazdu zastępczego wynosi 2.200,00 zł (11 dni x 200,00 zł). Dowód z opinii biegłego sądowego pozwolił na ustalenie, że stawka dobowa wynosząca 200,00 zł jest odpowiednia za najem pojazdu zastępczego. Pozwany niższej stawki najmu nie udowodnił.

Fakt złożenia do akt sprawy kopii faktury VAT wystawionej po okresie najmu wobec faktu złożenia zeznań przez powoda, w których podał, że pojazd zastępczy najmował, nie dyskredytuje ustalenia, że do najęcia pojazdu zastępczego doszło. Z kopii faktury VAT wynika, że koszt najmu pojazdu nie został zapłacony, a w toku zeznań powód tej okoliczności nie podał. Nie zmienia to ustaleń w przedmiocie przyjęcia odpowiedzialności pozwanego za najęcie pojazdu zastępczego, albowiem zobowiązanie się powoda do zapłacenia kwoty wynikającej z najmu pojazdu powoduje, że ciąży na nim obowiązek zapłaty, co stanowi uszczerbek w jego majątku. Uznać zatem należy, że powodowi przysługuje z tytułu najęcia pojazdu zastępczego kwota 2.200,00 zł.

W sprawie wobec podniesionych przez pozwanego zarzutów dotyczących tego, że do zdarzenia nie doszło w okolicznościach podawanych przez powoda, odsetki od zasądzonej kwoty należało zasądzić od dnia wydania wyroku.

W sytuacji gdyby w sprawie ustalone zostało, że pojazd T. K. stał na drodze, po której poruszał się powód, jak wynika z opinii biegłego sądowego, powód mógłby uniknąć zderzenia z pojazdem marki V..

Okoliczność ta była istotna, a wobec rozbieżności zaprotokołowanej wypowiedzi T. K. w postępowaniu likwidacyjnym i zeznań złożonych przez niego w charakterze świadka, uznać należy, że zasadnym jest zasądzenie odsetek dopiero od dnia wydania wyroku. Przy czym rozbieżności w materiale dowodowym nie mogą obciążać pozwanego w tym znaczeniu, że zobowiązany jest do zapłaty odsetek zgodnie z żądaniem pozwu. Jak wynikało z zeznań świadka T. K., świadek ten miał kłopoty z pamięcią, a zatem wobec informacyjnego wysłuchania tej osoby w postępowaniu likwidacyjnym mogły powstać wątpliwości dotyczące zaistnienia zdarzenia w okoliczność podanych przez powoda.

Mając na uwadze powyższe sąd na podstawie przepisu art. 363 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 822 § 4 k.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 23.328,35 zł (21.128,35 zł + 2.200,00 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 28.11.2016 roku do dnia zapłaty, o czym orzekł w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

W pozostałym, zakresie powództwo oddalił, o czym orzekł w punkcie drugim sentencji wyroku.

Powód wygrał sprawę w 93,07%, a pozwany w 6,93%.

Wobec powyższego sąd na podstawie przepisu art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. zasądził od pozwanego na rzecz powoda zwrot kosztów procesu w 93,07%, których szczegółowe wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu, o czym orzekł w punkcie trzecim sentencji wyroku.

Na mocy przepisu art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu w 6,93%, których szczegółowe wyliczenie pozostawił referendarzowi sądowemu, o czym orzekł w punkcie czwartym sentencji wyroku.