Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia VI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Anna Kegel

Protokolant: Katarzyna Kraska

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2016 roku

sprawy M. B. syna J. i J. z domu H.

urodzonego (...) w miejscowości G.

obwinionego o to, że

w dniu 31.12.2015r. o godz. 14:13 we W. na ul. (...) kierujący pojazdem m-ki M. (...) o nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania skrętu w lewo nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu innym pojazdem zmuszając go do hamowania w celu uniknięcia kolizji, jednocześnie pomimo zakazu korzystał podczas jazdy z telefonu komórkowego, wymagającego trzymania słuchawki w ręku stwarzając zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w związku z art. 9 § 1 kw

******************

I.  uznaje obwinionego M. B. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i art. 97 kw w zw. z art. 9 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 616 § 2 kpk w zw. z art. 119 kpw obciąża obwinionego kosztami postępowania w wysokości 595,44 zł oraz wymierza mu opłatę w kwocie 30 zł.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 grudnia 2015 r. o godz. 14.13 J. T. jechał swoim samochodem prawym pasem jezdni ul. (...) we W., w kierunku pl. (...). Na skrzyżowaniu z ul. (...) zauważył, poruszający się z przeciwnego kierunku, samochód marki M., którego kierujący zamierzał skręcić w lewo. Wykonując ten manewr, kierujący M. M. B., zajechał drogę – mającemu pierwszeństwo - J. T., zmuszając go do hamowania w celu uniknięcia kolizji.

Obwiniony M. B. w czasie, gdy doszło do kolizji rozmawiał przez telefon komórkowy, trzymając go w ręce.

Dowód: zeznania świadka J. T. z dnia 31.08.2016 r.

informacja e-mail k. 6

nagranie z videorejestratora k. 18, 40

M. B. nie był karany za przestępstwa, był natomiast karany za wykroczenia w ruchu drogowym.

Dowód: informacja o karalności za wykroczenia k. 22

karta karna k. 23

Nagranie z videorejestratora nie nosiło śladów ingerencji; nie istniały żadne okoliczności wskazujące na nierzetelność tego nagrania.

Dowód: opinia biegłego z zakresu informatyki k. 46 – 48

M. B. nie miał tempore criminis zniesionej, ani ograniczonej w znacznym stopniu zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.

Dowód: opinia sądowo - psychiatryczna

Przesłuchany w charakterze obwinionego M. B. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że wykonał manewr skrętu w lewo, ponieważ obaj kierujący, którzy jechali z przeciwnego kierunku przepuścili go, a ponadto auto znajdujące się na lewym pasie również skręcało w lewo, a zatem manewr ten kierowca tamtego pojazdu i obwiniony mogli wykonać równocześnie. Zaprzeczył, aby w czasie jazdy rozmawiał przez telefon komórkowy, wskazując, że posiada zestaw głośnomówiący. Dodał też, że z racji wykonywanego zawodu może być narażony na pomówienia osób, wobec których podejmuje czynności windykacyjne, kwestionując jednocześnie rzetelność nagrania, na którym utrwalono przebieg zdarzenia.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego, bowiem pozostawały one w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, który walor wiarygodności – w ocenie Sądu – posiadał.

Świadek J. T. podał, że kiedy poruszał się ul. (...), mimo iż miał pierwszeństwo przejazdu, został zmuszony do hamowania przez kierowcę M., który – skręcając w lewo – wymusił na nim pierwszeństwo przejazdu. Świadek dodał, że kierowca M. rozmawiał w tym czasie przez telefon komórkowy.

Zeznania świadka w całej rozciągłości potwierdzało nagranie z samochodowego videorejestratora.

Nagranie to, którego rzetelność potwierdził biegły informatyk, w sposób obiektywny przedstawiało przebieg zdarzenia, nie pozostawiając wątpliwości co do tego, że zachowanie kierującego M. M. B. stanowiło realizację znamion wykroczenia z art. 86 § 1 kw i art. 97 kw.

Manewr skrętu w lewo, podjęty z naruszeniem przepisów ruchu drogowego przez M. B., doprowadził do powstania realnego zagrożenia w ruchu drogowym. Skutku tego zagrożenia w postaci kolizji udało się uniknąć dzięki prawidłowej reakcji świadka J. T. i podjęciu przezeń manewru obronnego – hamowania.

Zgodnie z przepisem art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, kierującemu pojazdem zabrania się korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku. Nagranie z videorejestratora, podobnie jak relacja J. T., nie pozostawiały wątpliwości, że obwiniony w czasie jazdy rozmawiał przez aparat komórkowy, trzymany w ręce.

Naruszenie przez obwinionego zakazu, wynikającego z treści art. 45 ust. 1 pkt 1 Prawa o ruchu drogowym, stanowiło realizację znamion wykroczenia stypizowanego w art. 97 kw.

Rozważając kwestię wymiaru kary, Sąd miał na uwadze umyślność działania obwinionego oraz fakt, że uchybił on podstawowym obowiązkom kierującego pojazdem, m. in. nie stosując się do zakazu expressis verbis wyrażonego przez ustawodawcę w cytowanym powyżej przepisie.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, a ponadto bezkrytyczny stosunek obwinionego do popełnionego wykroczenia, jak też jego wcześniejszą karalność za wykroczenia drogowe, Sąd nie dostrzegł możliwości orzeczenia wobec M. B. kary łagodniejszej niż grzywna w wysokości 300 zł, uznając że jedynie taka kara skłoni obwinionego do refleksji nad swoim postępowaniem oraz zapobiegnie powielaniu podobnych czynów w przyszłości.

Orzeczenie o kosztach zapadło w zgodzie z przepisem art. 118 § 1 kpw.