Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2016r.

Sąd Rejonowy w Łęczycy I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Manista

Protokolant: sekr. Aneta Kuleczka

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2016r., w Ł.

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w K.

przeciwko I. J.

o zapłatę

1.  zasądza od I. J. na rzecz (...) z siedzibą w K. kwotę 2.136,79 zł / dwa tysiące sto trzydzieści sześć złotych siedemdziesiąt dziewięć
groszy / z ustawowymi odsetkami od dnia 8 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia 28 grudnia 2016 roku oraz kwotę 717 zł / siedemset siedemnaście złotych / tytułem zwrotu kosztów postępowania;

2.  zasadzoną w pkt. 1 kwotę rozkłada na 24 miesięczne raty, pierwsza rata w wysokości 126,82 / sto dwadzieścia sześć złotych osiemdziesiąt dwa grosze / zł i 23 raty po 125,50 / sto dwadzieścia pięć złotych osiemdziesiąt groszy / zł każda z rat, płatne do 10 dnia każdego miesiąca, poczynając od następnego miesiąca od uprawomocnienia się wyroku, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat.

Sygn. akt I C 84/16

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Łęczycy powód (...) z siedzibą w K. wniósł o zasądzenie od pozwanej I. J. kwoty 2.136,79zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 grudnia 2015r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 600zł, opłaty sądowej od pozwu w wysokości 100zł, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17zł / k. 2-3 – pozew /.

Postanowieniem z dnia 22 czerwca 2016r. Sąd uściślił nieprecyzyjne oznaczenie strony pozwanej wskazanej w pozwie przez powoda jako I. J., w ten sposób, iż pozwaną jest I. J. / e-protokół rozprawy z dnia 22 czerwca 2016r. – 00:00:52 – postanowienie /.

Pozwana I. J. nie kwestionowała wysokości zadłużenia i wniosła o rozłożenie zadłużenia na raty / e-protokół rozprawy z dnia 28 września 2016r. – 00:00:53 /.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

I. M. /po zawarciu związku małżeńskiego J. / zawarła w dniu 8 lutego 2008r. z (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą we W. umowę kredytu na zakup towarów/usług na kwotę 3.465zł. Umowa została zawarta na okres od 8 lutego 2008r. do dnia 8 sierpnia 2009r. / d. k. 21-24 – kserokopia umowy kredytu na zakup towarów/usług nr (...) .

Kredyt nie został spłacony w całości przez pozwaną.

(...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. / następca prawny (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. /umową sprzedaży wierzytelności zawartą w dniu 19 grudnia 201r., sprzedał (...) z siedzibą w K. przysługującą mu wierzytelność wobec pozwanej I. J. / okoliczności bezsporne /.

Zadłużenie pozwanej I. J. wobec powoda (...) z siedzibą w K. wynosi 2.136,79zł / okoliczność bezsporna /.

I. J. nie pracuje, jest na utrzymaniu męża, który uzyskuje dochód w wysokości 1.700zł miesięcznie. Pozwana otrzymuje z MOPS zasiłek rodzinny na dwie córki oraz otrzymuje świadczenie w ramach programu „Rodzina 500 plus”, nie posiada żadnego majątku / e-protokół rozprawy z dnia 28 września 2016r. – 00:02:45 – 00:05:58 – zeznania pozwanej I. J. /.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych powyżej w pełni wiarygodnych materiału dowodowego w postaci dowodów z dokumentów i zeznań pozwanej I. J..

Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanej I. J., która przyznała wszystkie okoliczności podniesione przez powoda. Przyznanie to, w ocenie Sądu, nie budzi wątpliwości .

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów zgromadzone w aktach sprawy, albowiem w toku postępowania, nie ujawniła się żadna okoliczność, która podważyłaby wiarygodność tych dowodów.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Pierwotnego wierzyciela, następcę prawnego (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W., (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. i I. J. łączyła umowa pożyczki.

Zgodnie z art. 720§1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy. Ze sformułowania „zwrócić” wynika, że obowiązek oddania pożyczki przez biorącego powstaje tylko wtedy, gdy jej przedmiot został wydany przez dającego oraz, że między wydaniem a zwrotem musi upłynąć pewien okres przeznaczony na uczynienie użytku z pożyczonych pieniędzy albo rzeczy.

Zgodnie z art. 509§1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią / przelew / chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki / art. 509§2 k.c. /.

Przelew jest umową, z mocy, której wierzyciel-cedent przenosi na nabywcę-cesjonariusza wierzytelność przysługującą mu wobec dłużnika. Zgoda dłużnika na jej zawarcie jest potrzebna tylko wtedy, gdy w umowie łączącej wierzyciela z dłużnikiem wyłączono możliwość przeniesienia wierzytelności na osobę trzecią. Skutek przelewu polega na tym, że zmieniają się jedynie osoby stosunku zobowiązaniowego, a poza tym pozostaje on taki, jaki istniał przed dokonaniem przelewu.

Pozwana I. J., w toku postępowania, nie kwestionowała zawarcia umowy pożyczki oraz umowy zbycia wierzytelności. Pozwana nie kwestionowali także wysokości kwoty dochodzonej pozwem, zarówno co do kwoty głównej, jak i wysokości odsetek.

W ocenie Sądu, powód przedstawiając dowody z dokumentów prawidłowo wykazał wysokość zadłużenia pozwanej i wysokość dochodzonej pozwem kwoty.

W ocenie Sądu, w realiach rozpoznawanej sprawy, trudna sytuacja materialna pozwanej nie stanowi i nie może stanowić podstawy do zwolnienia jej z zaciągniętego zobowiązania. Strona stosunku zobowiązaniowego musi liczyć się z koniecznością spełnienia zaciągniętego zobowiązania, nawet w przypadku pogorszenia jej sytuacji materialnej i rodzinnej.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności, na podstawie art. 509§1 k.c. w zw. z art. 720§1 k.c., Sąd zasądził od I. J. na rzecz (...) z siedzibą w K. kwotę 2.136,79zł z ustawowymi odsetkami od dnia 8 grudnia 2015r. do dnia 31 grudnia 2015r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia 28 grudnia 2016r.

O należnych odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 359§1 k.c. art. 481§1 i §2 k.c.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i §3 k.p.c. obciążając pozwaną, jako stronę przegrywającą sprawę, kosztami postępowania poniesionymi przez powoda. Na zasądzoną od pozwanej I. J. na rzecz powoda (...) z siedzibą w K. kwotę 717zł złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 100zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości – 17zł oraz 600zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustalonego na podstawie §6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu / tj. Dz.U. z 2013 r. poz. 461 ze zm. /.

Zgodnie z art. 320 zdanie pierwsze k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Założeniem powyższego przepisu jest uczynienie postępowania wykonawczego realnym ze względu na określoną sytuację ekonomiczną i finansową dłużnika.

Szczególnie uzasadnione wypadki w rozumieniu przepisu art. 320 k.p.c. nie muszą, mieć wyjątkowego charakteru. O tym, czy chodzi o szczególnie uzasadnione wypadki, decydują okoliczności konkretnego wypadku. Z reguły chodzić będzie o okoliczności leżące po stronie pozwanego dłużnika, jego sytuację majątkową, finansową, rodzinną, które czynią nierealnym spełnienie przez niego od razu i w pełnej wysokości zasądzonego świadczenia.

Rozłożenie na raty należności na podstawie uprawnienia przewidzianego w art. 320 k.p.c. nie eliminuje konieczności uwzględnienia żądania powoda zasądzenia na jego rzecz odsetek za okres od dnia wydania wyroku zasądzającego świadczenie, powoduje natomiast, że nie przysługują mu odsetki od świadczeń ratalnych za okres pomiędzy wydaniem wyroku a datą płatności poszczególnych rat / tak uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970r., III CZP 11/70, OSNCP 1971/ 4 / 61 /.

Mając na uwadze trudną sytuację materialną i rodzinną pozwanej, która nie pracuje i jest na utrzymaniu męża, który uzyskując dochód 1.700zł miesięcznie, jest jedynym żywicielem czteroosobowej rodziny i zasądzoną w punkcie 1 wyroku kwotę, Sąd na podstawie art. 320 k.p.c., rozłożył na 24 miesięczne raty, pierwsza rata w wysokości 126,82zł i 23 raty po 125,50zł każda z rat, płatne do 10-go dnia każdego miesiąca, poczynając od następnego miesiąca od uprawomocnienia się wyroku, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat.