Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Bożena Żywioł

Sędziowie SSO Małgorzata Peteja-Żak (spr.)

SSO Grażyna Tokarczyk

Protokolant Marzena Mocek

przy udziale Małgorzaty Kocaj

Prokuratora Prokuratury Rejonowej G.

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2016 r.

sprawy 1. P. L. ur. (...) w G.,

syna J. i W.

oskarżonego z art. 280§1 kk w zw. z art. 158§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk

2. J. I. ur. (...) w G.,

syna Z. i R.

oskarżonego z art. 279§1 kk w zw. z art. 64§1 kk

3. M. I. ur. (...) w G.,

syna Z. i R.

oskarżonego z art. 280§1 kk w zw. z art. 158§1 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 64§1 kk, art. 279§1 kk w zw. z art. 64§1 kk, art. 288§1 kk w zw. z art. 64§1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 8 lutego 2016 r. sygnatura akt III K 975/14

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk i art. 624 § 1 kpk

1.  zmienia punkt 2 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na poczet wskazanej kary zalicza oskarżonemu P. L. okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie: od 12 czerwca 2014r. do 7 lipca 2014r., od 6 sierpnia 2014r. do 30 października 2014r. i od 24 listopada 2014r. do 12 maja 2015r.;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. G., adw. G. P. i adw. W. W. kwoty po 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmujące kwoty po 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonych z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

4.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 649/16

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 23 września 2016r.

(w trybie art. 423 § 1a kpk – w odniesieniu do oskarżonych P. L. i J. I.)

Sąd Rejonowy w Gliwicach wyrokiem z dnia 8 lutego 2016r., w sprawie o sygn. III K 975/14, uznał oskarżonego P. L. za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że w dniu 2 kwietnia 2014r. w G., działając wspólnie i w porozumieniu z inna ustalona osobą, po uprzednim zastosowaniu wobec K. N. przemocy w postaci uderzania ręką w twarz oraz kopania po całym ciele, zabrał w celu przywłaszczenia portfel wraz z pieniędzmi w kwocie 1.200 złotych oraz telefon komórkowy N. (...), przy czym w wyniku zdarzenia K. N. doznał obrażeń ciała w postaci licznych stłuczeń głowy z krótkotrwałą utratą przytomności, krwiakiem oczodołu, drobną raną tłuczoną wargi dolnej po stronie prawej i krwawieniem z nosa, które naruszyły prawidłowe czynności narządów ciała pokrzywdzonego na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 kk, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 2 czerwca 2011r., sygn. IV K 11/11, zmienionym następnie wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 października 2011r., sygn. II AKa 353/11 za umyślne przestępstwo podobne z art. 157 § 1 kk na karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 4 lipca 2009r. do 21 grudnia 2009r., od 15 stycznia 2010r. do 3 sierpnia 2011r. oraz od 21 sierpnia 2011r. do 17 lutego 2012r., tj. czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk i za ten czyn na mocy art. 280 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył oskarżonemu karę 3 lat pozbawienia wolności, zaliczając po myśli art. 63 § 1 kk na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 12 czerwca 2014r. do dnia 6 lipca 2014r., od 7 sierpnia 2014r. do 29 października 2014r. oraz od 25 listopada 2014r. do 12 maja 2015r.

Nadto Sąd Rejonowy uznał oskarżonego J. I. za winnego tego, że w dniu 9 maja 2014r. w G. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z M. I., włamali się do punktu (...)poprzez wybicie szyby w drzwiach wejściowych, a następnie po przedostaniu się środka dokonali zaboru w celu przywłaszczenia telewizora marki S. i telewizora marki S. o łącznej wartości 2.000 złotych na szkodę J. W., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 19 października 2009r., sygn. III K 419/07, za umyślne przestępstwa podobne z art. 279 § 1 kk na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 17 lipca 2011r. do 2 sierpnia 2012r., tj. czynu wyczerpującego znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za ten czyn na mocy art. 279 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 1 roku pozbawienia wolności, zaliczając po myśli art. 63 § 1 kk na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w dniu 9 maja 2014r.

W pkt 10 Sąd na mocy art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonych J. I. i M. I. solidarny obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego J. W. kwoty 2.000 złotych.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońców z urzędu określone kwoty tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonym, a samych oskarżonych zwolnił z obowiązku ponoszenia kosztów procesu.

Powyższy wyrok zaskarżony został na korzyść oskarżonych P. L. i J. I. w części dotyczącej wymierzonej im kary przez ich obrońców.

Obrońca oskarżonego P. L. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w wymierzeniu bezwzględnej kary 3 lat pozbawienia wolności oskarżonemu, zamiast wymierzenia mu kary 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres próby 4 lat.

Wskazując na powyższe, obrońca wniósł o zmianę pkt 1 zaskarżonego wyroku i orzeczenie w części dotyczącej orzeczenia o karze odmiennie co do istoty sprawy, poprzez obniżenie wymierzonej kary 3 lat pozbawienia wolności do 2 lat, nadto warunkowe zawieszenie jej wykonania na okres próby 4 lat.

Obrońca oskarżonego J. I. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu przez nieuwzględnienie niewielkiego stopnia zawinienia oskarżonego oraz przyznania się do winy i okazanej skruchy, a także naruszenie przepisów prawa materialnego, poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 46 § 1 kk.

Wskazując na powyższe, obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Obie apelacje obrońców oskarżonych nie zasługują na uwzględnienie, a kontrola odwoławcza przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania dowodowego, zaskarżonego orzeczenia, jego uzasadnienia oraz analiza treści środków odwoławczych skutkowała koniecznością uznania tych apelacji za bezzasadne.

Sąd Rejonowy dokładnie przeprowadził postępowanie dowodowe, w trakcie którego przedsięwziął niezbędne i odpowiednie czynności celem wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności w sprawie. Zgromadzone dowody poddał wnikliwej analizie, a w motywach zaskarżonego orzeczenia ustosunkował się do każdego z przeprowadzonych dowodów. W szczególności wyjaśnił, którym dowodom dał wiarę i dlaczego, a także które okoliczności sprawy można na ich podstawie uznać za udowodnione. Przedstawiona przez Sąd I instancji analiza dowodów w pełni zasługiwała na uwzględnienie. Była ona spójna i uwzględniała zasady doświadczenia życiowego, w tym zawodowego. Zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego odpowiadała prawidłowości logicznego rozumowania, nadto analiza ta nie wykraczała poza ramy swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji w sposób poprawny zastosował również przepisy prawa materialnego, dokonując prawidłowej kwalifikacji prawnej czynów; w konsekwencji prawidłowo przypisał oskarżonemu P. L. popełnienie przestępstwa wyczerpującego znamiona typu czynu zabronionego z art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk, zaś oskarżonemu J. I. popełnienie czynu z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Przechodząc do ustosunkowania się do podniesionych przez obrońców obu oskarżonych zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonych względem nich kar pozbawienia wolności, Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do zakwestionowania orzeczonych wobec oskarżonych kar.

Zarzut rażącej surowości kary może być zasadny tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 kk (zob. wyrok SN z dnia 14 XI 1973r., III KR 254/73, OSNPG 1974/3-4/51).

Trzeba zatem stwierdzić w odniesieniu do wywodów i zarzutów przedstawianych w apelacji przez obrońcę oskarżonego P. L., że Sąd Rejonowy właściwie ustalił stopień zawinienia tego oskarżonego i wymierzył mu karę adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, według swojego uznania i w granicach przewidzianych przez ustawę. W pisemnych motywach uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sposób obszerny i szczegółowy uwzględnił całokształt okoliczności mający wpływ na wymiar kary, biorąc pod uwagę wszystkie dyrektywy jej orzekania. Kara wymierzona oskarżonemu zatem w sposób należyty spełnia swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, wypełniając wymogi prewencji ogólnej i w zakresie społecznego oddziaływania.

Wszystkie okoliczności podnoszone przez skarżącego w apelacji, a dotyczące prezentowanej przez oskarżonego postawy, współpracy z organami ścigania, zwłaszcza zaś jego przyznania się do winy, złożenia wyczerpujących wyjaśnień i wyrażenia skruchy, zostały szczegółowo przeanalizowane przez Sąd orzekający, który trafnie uznał, iż orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości, a nadto spełni swe cele w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej. Sąd meriti prawidłowo ustalił, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu jest wysoki, czemu dał czytelny wyraz w rozważaniach zawartych w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Oskarżony, działając wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą, będąc pod wpływem alkoholu, swoim zachowaniem godził w cenne dobra chronione prawem, nadto działał z zamiarem bezpośrednim kierunkowym, gdyż jego motywacją było osiągnięcie łatwej i szybkiej korzyści majątkowej. Nie sposób zwłaszcza nie zauważyć, jak wysoki był stopień społecznej szkodliwości czynu realizującego znamiona występku z art. 280 § 1 kk i art. 158 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 64 § 1 kk, zważywszy na okoliczności tego czynu i sposób jego popełnienia - używanie przez dwie osoby przemocy poprzez przewrócenie pokrzywdzonego na ziemię, uderzanie go i kopanie po ciele. Trudno zgodzić się zwłaszcza ze skarżącym kiedy podkreśla niedocenienie przez Sąd meriti okoliczności łagodzących dla oskarżonego, wskazując głównie na treść jego procesowych wypowiedzi, te bowiem nie były wcale od początku niezmienne. Nie trudno bowiem zauważyć, co słusznie miał Sąd I instancji także i w polu widzenia, że oskarżony prezentował w toku procesu niestabilną postawę, składając z początku wyjaśnienia, w których negował wręcz swoje sprawstwo (z jego początkowej wypowiedzi w toku postępowania przygotowawczego wynikało wszak, że jedynie z P. K. chciał powstrzymać M. I. przed zadawaniem pokrzywdzonemu uderzeń i kopnięć, później w ogóle negując fakt wybiegnięcia za I. i ofiarą na ulicę), by następnie na rozprawach dążyć do ograniczenia swojej roli w inkryminowanym zdarzeniu, poprzez próbę zanegowania popchnięcia N. (miał się on bowiem przewrócić, oskarżony zaś w wyniku potknięcia na niego miał jedynie wpaść swoim ciałem). Nie ulega jednak wątpliwości, że obaj sprawcy, po wybiegnięciu z mieszkania L. i po udaniu się w pościg za pokrzywdzonym, następnie działając wspólnie i w porozumieniu zastosowali wobec niego przemoc w postaci przewrócenia na ziemię i uderzania ręką w twarz i kopania po ciele, by w ten sposób móc dokonać zaboru jego portfela z pieniędzmi i telefonu; mieli zatem już w momencie opuszczenia mieszkania świadomość wspólnego wykonania czynu zabronionego, łączyło ich swoiste porozumienie obejmujące wspólne wykonanie tego czynu w oparciu o przyjęty podział ról, a każdy z napastników obejmował świadomością realizację całości znamion przestępczego działania. Nie sposób także przyjąć, by to dominującą rolę w wykonaniu pełnił P. K., to oskarżony bowiem jako pierwszy dogonił uciekającego K. N., przewracając go na ziemię i zadając uderzenia rękoma. Zdawał on sobie zatem doskonale sprawę, iż podejmowane przez niego powyższe czynności składają się na realizację wspólnie wykonywanego przedsięwzięcia, a podjęte przez niego czynności wykonawcze wnoszą istotny wkład w realizację przestępnego czynu.

Zgodnie zaś z treścią art. 18 § 1 kk współsprawstwo nie musi polegać na wspólnym dokonaniu wszystkich czynności wykonawczych, ale wystarczy, że współsprawca wnosi istotny wkład w realizację przestępnego czynu (animus auctoris). Takie też stanowisko zajął Sąd Najwyższy, stwierdzając w jednym ze swoich orzeczeń (OSNPG 1980, z. 1, poz. 1), „iż współsprawcą jest zarówno ten, kto realizuje, współdziałając z drugą osobą, samodzielnie część znamion czasownikowych czynu zabronionego, jak i ten, kto wprawdzie w wyniku podziału ról nie realizuje żadnego znamienia czasownikowego popełnionego wspólnie czynu zabronionego, ale wykonywana przez niego czynność ma istotne znaczenie dla popełnienia tego czynu". Nie może być także w przedstawionych okolicznościach kwestionowane, że stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa był wysoki. Sąd Rejonowy wszystkie okoliczności wpływające na wymiar kary wziął pod wnikliwą uwagę, o czym świadczą wywody zawarte w motywach pisemnych zaskarżonego wyroku. Uwzględnił więc także, choć w niewielkiej mierze, postawę oskarżonego prezentowaną w toku postępowania przed Sądem, mając na uwadze jednak jego zmienne wyjaśnienia. W ocenie Sądu kara wymierzona oskarżonemu za przypisany mu czyn jest karą, której wymiar nieznacznie przekracza dolną granicę ustawowego zagrożenia, uwzględnia wysoki stopień zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości popełnionego przestępstwa. Słusznie Sąd Rejonowy zwrócił uwagę nie tylko na sposób działania oskarżonego, ale i na następstwa zadawanej przemocy przez obu napastników w postaci doznania przez pokrzywdzonego obrażeń naruszających prawidłowe czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni. Mimo podjętej przez apelującego próby zdezawuowania rozmiaru i charakteru ujemnych następstw przestępstwa poprzez powoływanie się na obecny stan zdrowia pokrzywdzonego, stwierdzić należy, iż bezspornie jego skutki były dla K. N. w danej chwili dolegliwe i poważne, bo prowadzące do utraty przytomności i zaburzeń wzroku, co wiązało się z doznanymi licznymi stłuczeniami głowy, podejrzeniem wstrząśnienia mózgu, krwiakiem oczodołu, drobną raną tłuczoną wargi i krwawieniem z nosa.

Zasadnie też przyjął Sąd, że nie można wobec oskarżonego przyjąć pozytywnej prognozy co do jego zgodnego z prawem zachowania w przyszłości. Oskarżony jest wprawdzie osobą dość młodą, był już jednak uprzednio karany za popełnienie czynów skierowanych przeciwko mieniu, a także przeciwko życiu i zdrowiu człowieka, w niedługim czasie po uprawomocnieniu się tych wyroków, nadto po opuszczeniu w lutym 2012r. Zakładu karnego, wszedł jednak ponownie w konflikt z prawem. Przestępstwa przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa. Postawa oskarżonego wskazuje więc, że nie zmienił on swego postępowania i nie skorzystał z danej mu szansy orzeczenia uprzednio kary ograniczenia wolności czy też innych kar wolnościowych. Prognoza kryminologiczno – społeczna w stosunku do oskarżonego jest więc negatywna. Inna kara niż pozbawienie wolności orzeczone w wymiarze 3 lat nie jest w stanie osiągnąć celów kary wobec sprawcy, a kara ta spełni wymogi dyrektywy z art. 58 § 1 kk.

Sąd Okręgowy, podzielając zatem w pełni wywody Sądu orzekającego odnoszące się do potrzeby wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym, uznał wymierzoną oskarżonemu karę w wysokości 3 lat pozbawienia wolności za sprawiedliwą.

Z urzędu jedynie dokonał zmiany punktu 2 zaskarżonego wyroku, na korzyść oskarżonego modyfikując okresy zaliczeń wobec oskarżonego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, co związane było z dwukrotnym wprowadzeniem do wykonania wobec niego w trakcie tymczasowego aresztowania kar zastępczych orzeczonych w innych sprawach w okresach od 7 lipca 2014r. do 6 sierpnia 2014r. (k. 189) i od 30 października 2014r. do 24 listopada 2014r. (k. 356). Powyższa zmiana związana jest z regulacją dotyczącą obliczania okresów wykonania powyższych kar, a zatem data rozpoczęcia wykonywania innej kary jest zarazem datą zakończenia okresu tymczasowego aresztowania podlegającego zaliczeniu na poczet orzeczonej w tej sprawie kary, zaś odpowiednio data zakończenia okresu wykonywania kary wobec tymczasowo aresztowanego jest zarazem datą rozpoczęcia kolejnego okresu tymczasowego aresztowania w tej sprawie, w której następnie ma miejsce zaliczenie po myśli art. 63 § 1 kk (por. zwłaszcza treść 51 § rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 czerwca 2015r. w sprawie czynności administracyjnych związanych z wykonywaniem tymczasowego aresztowania oraz kar i środków przymusu skutkujących pozbawienie wolności oraz dokumentowania tych czynności) - Dz. U. z dnia 30 czerwca 2015r.

Z naprowadzonych wyżej względów Sąd Okręgowy nie uwzględnił środka odwoławczego obrońcy oskarżonego P. L. i utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, poza powyżej omówioną zmianą.

W pkt 3 wyroku zasądził nadto od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego z urzędu adw. P. G. koszty nieopłaconej przez oskarżonego pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym w kwocie 516,60 złotych brutto, obejmujące także kwotę podatku VAT, a samego oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze zwolnił, obciążając wydatkami Skarb Państwa. Nie uwzględnił zatem wniosku tego obrońcy o zasądzenie wynagrodzenia wg przedłożonego na rozprawie apelacyjnej spisu kosztów. Orzekając o wysokości wynagrodzenia przyznanego z funduszu Skarbu Państwa obrońcy z urzędu oskarżonego, Sąd odwoławczy określił jego wysokość na poziomie ½ opłaty maksymalnej określonej w przepisach rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 X 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U z 2015r., poz. 1801).

Sąd analizując bowiem stopień zawiłości i skomplikowania tej sprawy, a także nakład pracy obrońcy w tym postępowaniu, jak i inne elementy, o których mowa w § 4 ust. 2 rozporządzenia uznał, że wynagrodzenie na poziomie ustalonym w tej sprawie jest adekwatne.

Odnosząc się z kolei do apelacji obrońcy oskarżonego J. I. trzeba stwierdzić, iż wprawdzie winy oskarżonego w wywiedzionym środku odwoławczym skarżący nie kwestionował, to jednak kontrolując zaskarżone orzeczenie z urzędu stwierdził Sąd odwoławczy, że zgromadzone w postępowaniu niniejszym dowody nie pozostawiają wątpliwości, iż J. I. dopuścił się przypisanego mu wyrokiem w niniejszej sprawie przestępstwa w sposób opisany w pisemnych motywach orzeczenia. Dowody te, analizowane we wzajemnym powiązaniu, przekonują do wniosku o sprawstwie oskarżonego, a załączone do akt sprawy dokumenty, wyjaśnienia oskarżonego, drugiego ze sprawców oraz zeznania świadka potwierdzają jedynie niezbicie fakt dokonanego wspólnie i w porozumieniu przez braci I. włamania do punktu (...) i dokonania zaboru w celu przywłaszczenia dwóch telewizorów o łącznej wartości 2.000 złotych. Nadto oskarżony czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa. W tych okolicznościach wina oskarżonego, jak i przyjęta przez Sąd orzekający kwalifikacja prawna czynu nie mogą budzić żadnych wątpliwości.

Odnosząc się natomiast do zarzutu apelacji, kwestionującej wyłącznie decyzję Sądu o orzeczeniu wobec oskarżonego rażąco surowej kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, stwierdzić trzeba, że w realiach niniejszej sprawy zasadnym jest orzeczenie wobec oskarżonego kary bezwzględnej pozbawienia wolności w wymiarze określonym zaskarżonym wyrokiem. Również i w tym wypadku Sąd Rejonowy właściwie ustalił stopień zawinienia oskarżonego i wymierzył mu karę adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, według swojego uznania i w granicach przewidzianych przez ustawę. W pisemnych motywach uzasadnienia zaskarżonego wyroku rzetelnie uwzględnił i omówił całokształt okoliczności mający wpływ na wymiar kary, biorąc pod uwagę wszystkie dyrektywy jej orzekania. Kara wymierzona oskarżonemu zatem w sposób należyty spełnia swe cele zapobiegawcze i wychowawcze, wypełniając równocześnie wymogi prewencji ogólnej i w zakresie społecznego oddziaływania. Nie sposób nie zauważyć motywacji przyświecającej sprawcy czynu (brak pieniędzy na alkohol), a także faktu popełnienia przestępstwa w warunkach recydywy.

Skarżący co prawda wskazuje na postawę oskarżonego, jego przyznanie się do winy i chęć współpracy z organami ścigania, to jednak zdaje się przeceniać wagę tych okoliczności zważywszy na fakt zatrzymania sprawcy tuż po popełnionym przestępstwie, kiedy to w towarzystwie swojego brata M. I. w pobliżu sklepu pchał wózek dziecięcy z dwoma odbiornikami. Kara orzeczona wobec oskarżonego została w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, w wariancie bezwzględnym. Słusznie jednak wywodzi Sąd meriti, że ponowne stawianie wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologiczno – społecznej, będącej podstawą warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, nie znajduje racjonalnych podstaw. Wszak trzeba zważyć na obciążający oskarżonego sposób życia przez popełnieniem tego przestępstwa. Oskarżony mimo jeszcze młodego wieku był już uprzednio wielokrotnie skazywany za przestępstwa skierowane w większości przeciwko mieniu, ale i także przeciwko zdrowiu i życiu człowieka. Wobec oskarżonego były już stosowane wielokrotnie bez powodzenia środki probacyjne w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, a także w postaci warunkowego zwolnienia z odbycia reszty kary, a obecnie przypisanego mu przestępstwa dopuścił się on w warunkach powrotu do przestępstwa, po opuszczeniu w związku z warunkowym zwolnieniem w dniu 2 sierpnia 2012r. Zakładu karnego. O tym, że osoba oskarżonego nie rokuje na poprawę bez odpowiednio surowego potraktowania przekonuje zatem wielokrotna uprzednia karalność oskarżonego za podobne przestępstwa, obrazując ogólne negatywne nastawienie oskarżonego do obowiązku przestrzegania reguł porządku prawnego. Dotychczasowa postawa oskarżonego pozwala zatem na wykluczenie hipotezy o incydentalnym charakterze czynu oskarżonego i przekonuje o konieczności zastąpienia wolnościowych form represji bezwzględną karą pozbawienia wolności. Kara ta, nie przekraczając stopnia winy oskarżonego i będąc adekwatną do ustalonego znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu, poprzez jej realną dolegliwość ma daleko większe szanse wywołać u oskarżonego, jeśli nie szacunek, to przynajmniej respekt dla porządku prawnego, a przez to skłonić go w przyszłości do zaniechania popełniania kolejnych przestępstw, przynajmniej z obawy przed poznaną dolegliwością grożącej kary. W tych realiach podnoszone przez obrońcę w apelacji okoliczności nie są w stanie zmienić negatywnego obrazu osoby oskarżonego i oceny, że orzeczona być winna wobec niego za przypisane mu zaskarżonym wyrokiem ponowne przestępstwo przeciwko mieniu kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Apelacja zatem, w której domagał się skarżący orzeczenia wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, na uwzględnienie nie zasługiwała. Także i orzeczony wobec oskarżonego solidarnie z M. I. środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego jest słuszny, spełniając swe cele wychowawcze i kompensacyjne. Co prawda pokrzywdzony J. W. nie złożył wniosku o naprawienie mu szkody, to jednak takie rozstrzygnięcie było prawidłowe i słuszne w związku ze zmianą treści przepisu art. 46 kk, dającą z dniem 8 czerwca 2010r. możliwość orzeczenia tego środka z urzędu przez Sąd orzekający, bez potrzeby składania w tym przedmiocie wniosku przez osobę pokrzywdzoną. J. W. wprawdzie pokwitował odbiór obu telewizorów, tym niemniej w następstwie popełnionego czynu zostały one uszkodzone w sposób trwały, co wynika z jego zeznań oraz sporządzonego przez funkcjonariuszy Policji protokołu oględzin rzeczy (78-79, 82-84).

Kierując się wskazanymi w niniejszym uzasadnieniu powodami Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok zatem utrzymał w mocy; nie znalazł podstaw do kwestionowania trafności zaskarżonego wyroku w zakresie ustalonego stanu faktycznego i przeprowadzonej przez Sąd I instancji oceny dowodów, kwalifikacji prawnej, ani - co za tym idzie - rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, jak również o karze.

W pkt 3 wyroku zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego z urzędu koszty nieopłaconej przez oskarżonego pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu odwoławczym, obejmujące także kwotę podatku VAT, a nadto zwolniono oskarżonego J. I. od zapłaty kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.