Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2015 roku

Sąd Okręgowy w Częstochowie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Nowak

Protokolant: Magdalena Adamus

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2015 roku w Częstochowie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. M.

przeciwko (...) w P.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) w P. na rzecz powódki J. M. tytułem zadośćuczynienia kwotę 90.000 (dziewięćdziesiąt tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od 13 lutego 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki tytułem odszkodowania kwotę 4.949,99 zł (cztery tysiące dziewięćset czterdzieści dziewięć złotych i dziewięćdziesiąt dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami od 3 lutego 2015 roku do dnia zapłaty;

3.  umarza postępowanie w części dotyczącej żądania ustalenia, że pozwana ponosi odpowiedzialność względem powódki za skutki wypadku z dnia 6 września 2013 roku, które mogą się ujawnić w przyszłości;

4.  oddala powództwo w pozostałej części;

5.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 4.715,91 zł (cztery tysiące siedemset piętnaście złotych i dziewięćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

6.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Częstochowie kwotę 2.440 (dwa tysiące czterysta czterdzieści) złotych tytułem opłaty, której powódka nie miała obowiązku uiścić;

7.  nakazuje pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Częstochowie z zasądzonego na jej rzecz roszczenia kwotę 729 (siedemset dwadzieścia dziewięć) złotych tytułem nieuiszczonej części opłaty stosunkowej.

Sygn. akt IC 345/14

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym ze skutkiem na 8 września 2014r. powódka J. M. domagała się zasądzenia na jej rzecz od pozwanej (...) w P.:

1)  kwoty 112.000 zł tytułem zadośćuczynienia,

2)  kwoty 4.949,99 zł tytułem odszkodowania,

3)  kwoty 6.400 zł tytułem zaliczki na poczet kosztów leczenia i rehabilitacji,

4)  ustalenia, że pozwana ponosi odpowiedzialność względem powódki za mogące nastąpić w przyszłości skutki wypadku.

Powództwo w zakresie żądania opisanego w punkcie 4 zostało cofnięte przez powódkę w piśmie procesowym z dnia 29 września 2014r.

Uzasadniając żądania pozwu J. M. wskazała, że w dniu 6 września 2013r. doszło do wypadku komunikacyjnego z jej udziałem, w trakcie którego kierujący pojazdem marki F. o nr rej. (...) doprowadził do kolizji z pojazdem marki A. (...), którego pasażerem była powódka. J. M. twierdziła, że w następstwie przedmiotowego zdarzenia drogowego doznała ciężkich obrażeń ciała zagrażających jej życiu. Bezpośrednio po wypadku była hospitalizowana, w szpitalu przebywała do 30 września 2013r., natomiast do dnia 6 stycznia 2014r. przebywała na zwolnieniu lekarskim.

Dochodzona kwota 112.000 zł obejmuje żądania zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez powódkę na skutek doznanych obrażeń. J. M. wskazywała, że na skutek rozległych obrażeń jakich doznała podczas wypadku przeżyła intensywne cierpienia fizyczne i psychiczne. Musiała poddać się zabiegowi operacyjnemu usunięcia śledziony, po którym pozostały jej blizny pooperacyjne powodujące dyskomfort psychiczny w kontaktach z partnerem, musi również zasłaniać blizny na plaży, czy innych miejscach publicznych. J. M. twierdziła, że przez okres kilku miesięcy po wyjściu ze szpitala wymagała pomocy drugiej osoby (najpierw rodziców, a następnie narzeczonego), leczyła się i korzystała z poradni neurologicznej, okulistycznej, psychologicznej. Korzystała z zabiegów rehabilitacyjnych oraz zabiegów korekcji blizn. Jak podała, w dalszym ciągu odczuwa skutki wypadku, zmuszona była ograniczyć aktywność fizyczną, zrezygnować z ćwiczeń jogi, ograniczyć kontakty towarzyskie, ma problemy z wytrzymaniem 8 godzin pracy „za biurkiem”.

Dochodzona kwota 4.949,99 zł obejmuje poniesione przez powódkę koszty leczenia i rehabilitacji w okresie od 12 czerwca 2014r. do 20 sierpnia 2014r., w tym zakup leku O. A. plus za cenę 249,99 zł.

Żądanie kwoty 6.400 zł obejmuje natomiast środki niezbędne na dalsze leczenie powódki w postaci zabiegów laserowych oraz mezoterapii igłowej. Powódka wskazywała, że podjęła leczenie mające na celu redukcję blizn pooperacyjnych. Dotychczas poddana została 5 zabiegom laserowym (w cenie po 400 zł każdy), natomiast niezbędne jest kolejne 10 zabiegów w odstępach miesięcznych. Jednocześnie korzystała z 3 zabiegów mezoterapii igłowej (w cenie po 800 zł każdy), zaś celem uzyskania pożądanych efektów potrzeba jest 6 takich zabiegów. W związku z powyższym zasadne jest żądanie kwoty niezbędnej na pokrycie wyżej wskazanych kosztów.

Powódka twierdziła, że pozwany dotychczas wypłacił jej kwotę 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz częściowo pokrył koszty leczenia. Wypłacone odszkodowanie nie kompensuje jednak w całości doznanej przez powódkę szkody.

W odpowiedzi na pozew z dnia 22 grudnia 2014r. pozwana (...) w P. domagała się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na jej rzecz od powódki kosztów procesu.

Uznała swoją odpowiedzialność gwarancyjną za zdarzenie objęte wypadkiem komunikacyjnym z 6 września 2013 r. z udziałem powódki, podni0sła jednak, iż roszczenie powódki wyczerpało się w wypłaconym jej dotychczas odszkodowaniu.

Pozwana twierdziła, że przyznana jej kwota 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest adekwatna do rozmiaru krzywdy doznanej przez powódkę. Zakwestionowała przy tym, aby występujące u powódki bóle kręgosłupa miały związek z wypadkiem, gdyż z dokumentacji medycznej nie wynika, aby w wypadku z dnia 6 września 2013r. powódka doznała urazu kręgosłupa. W dalszej kolejności pozwana zarzuciła, iż proces leczenia urazów u powódki zakończył się w styczniu 2014r. stąd też, koszty poniesione na leczenie po tym terminie są nieuzasadnione. Dodatkowo pozwana twierdziła, ze J. M. nie wykazała, iż nie miała realnej możliwości skorzystania ze świadczeń publicznej służby zdrowia. Pozwana podważała również celowość stosowania prze powódkę środka O. A. plus.

Odnosząc się do żądania odsetkowego od zadośćuczynienia pozwana twierdziła, że dla ustalenia terminu początkowego naliczania odsetek miarodajny jest czas zamknięcia rozprawy, ponieważ dopiero od tej chwili ustalona jest wysokość należnego zadośćuczynienia. Z ostrożności procesowej pozwana zarzuciła, że wskazany w pozwie sposób naliczania odsetek jest sprzeczny z przepisami ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, która to ustawa przewiduje 30-dniowy termin na spełnienie świadczenia przez Ubezpieczyciela. Natomiast w odniesieniu do żądania odsetek od kwoty stanowiącej koszty leczenia pozwana wskazywała, że koszty te nie zostały zgłoszone w piśmie z dnia 7 stycznia 2014r. gdyż poniesione zostały później, stąd też bezpodstawne jest domaganie się odsetek od dnia 7 stycznia 2014r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 września 2013r. w C. doszło do wypadku komunikacyjnego, w trakcie którego kierujący pojazdem marki F. o nr rejestracyjnym (...) nie udzielił pierwszeństwa kierującemu pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) i doprowadził do zderzenia się wymienionych samochodów. Pasażerem pojazdu A. (...) była powódka J. M.. Sprawca wypadku ubezpieczony była w zakresie odpowiedzialności OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanej (...) w P..

Na miejsce zdarzenia wezwana została Policja oraz pogotowie ratunkowe, które zabrało powódkę do szpitala.

W okresie od 7 do 30 września 2013r. powódka przebywała na oddziale chirurgicznym Wojewódzkiego Szpitala (...) im. (...) w C., gdzie w związku z wypadkiem rozpoznano u niej rozległe obrażenia zagrażające życiu w postaci: urazu wielonarządowego, urazu głowy, wstrząśnienia mózgu, rany tłuczonej głowy, urazu klatki piersiowej, wieloodłamowego złamania żeber 6, 7, 8, 9, odmokrawiaka lewostronnego, stłuczenia płuc, jamy brzusznej, pęknięcia śledziony, krwawienia do jamy otrzewnej, wstrząsu krwotocznego, stłuczenia krwiaka podskórnego ramienia prawego. J. M. poddana została zabiegowi operacyjnemu usunięcia śledziony.

Po opuszczeniu szpitala, przez okres kolejnych 2 miesięcy powódka zamieszkiwała u swoich rodziców, gdyż do wykonywania codziennych czynności życiowych potrzebna jej była pomoc drugiej osoby. Następnie zamieszkała ze swoim narzeczonym, którego pomoc również była powódce niezbędna w codziennym funkcjonowaniu.

Powódka była leczona oraz poddana została szeregu konsultacjom i badaniom lekarskim. Korzystała z pomocy poradni neurologicznej, okulistycznej, psychologicznej, poradni chorób płuc, poradni chirurgii urazowo-ortopedycznej oraz poradni gastrologicznej.

Ze względu na powstałe blizny pooperacyjne powódka korzystała z zabiegów mających na celu ich redukcję i korektę.

Przed wypadkiem z dnia 6 września 2013r. J. M. była osobą aktywną fizycznie. Uczęszczała na aerobik, na basen, ćwiczyła jogę, jeździła na rowerze. Obecnie musi prowadzić oszczędny tryb życia pod względem wysiłku fizycznego oraz rodzaju aktywności. Zmuszona była zrezygnować z ćwiczeń jogi, dolegliwości bólowe kręgosłupa uniemożliwiają jej dłuższe przebywanie w pozycji siedzącej, z tej przyczyny powódka ograniczyła również kontakty towarzyskie („wyjścia” do znajomych). Kąpiąc się w miejscach publicznych, ze względu na powypadkowe blizny zmuszona jest używać jednoczęściowego kostiumu kąpielowego, nie może swobodnie opalać się na plaży. Przed wypadkiem J. M. zarejestrowała się jako dawca szpiku kostnego. Doznane na skutek wypadku urazy, w szczególności usunięcie śledziony, wykluczyły ją z kręgu potencjalnych dawców.

W dniu 7 stycznia 2014r. J. M. zwróciła się do pozwanej o wypłatę kwoty 132.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 10.952 zł tytułem odszkodowania wskazując jako podstawę żądanych należności na skutki wypadku komunikacyjnego
z 6 września 2013r. Ostatecznie, po rozpoznaniu odwołań powódki, pozwana na podstawie decyzji z dnia 22 sierpnia 2014r. przyznała i wypłaciła jej świadczenie w wysokości: 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 13.556,49 zł tytułem odszkodowania.

W okresie od 12 czerwca 2014r. do 20 sierpnia 2014r. J. M. poniosła koszty w kwocie 4.700 zł na: zabiegi laserowej redukcji blizn (1.200 zł), mezoterapii igłowej blizn pooperacyjnych (2.400 zł), rehabilitację powypadkową (500 zł), masaże rehabilitacyjne (600zł). Ponadto zakupiła lek o nazwie O. (...) plus za cenę 249,99 zł.

W styczniu 2015r. u powódki ujawniły się trudności z zajściem w ciążę. Po wykonaniu badań stwierdzono niedrożność jajowodów. Aktualnie powódka kontynuuje leczenie niepłodności.

W sprawie dopuszczony został dowód z opinii biegłych psychiatry i psychologa.
W pisemnej opinii sądowo- psychologiczno- psychiatrycznej z dnia 20 marca 2014r.
(k. 330-334), uzupełnionej opinią z 24 czerwca 2015r. (k. 366-368) biegli rozpoznali u powódki zaburzenia adaptacyjne pod postacią przedłużonej reakcji depresyjnej. W ocenie biegłych wymienione zaburzenia będą występowały w okresie 2 lat od wypadku. Biegli stwierdzili również u powódki długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 7%.

Ponadto dopuszczony został dowód z opinii biegłego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii. Z opinii biegłego lek. med. D. K. z dnia 14 lipca 2015r., uzupełnionej opinią z 11 października 2015r. wynika, że na skutek wypadku powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 36%. Trwały uszczerbek na zdrowiu dotyczy ograniczenia sprawności ogólnej powódki oraz ograniczenia sprawności i dolegliwości bólowych ze strony kręgosłupa szyjnego o charakterze zespołu korzeniowego, barku prawego i deformacji żeber po złamaniu po stronie lewej. Biegły wskazał również, że u powódki po wypadku występowały dolegliwości bólowe: przez okres 3 tygodni o dużym natężeniu, następnie przez 2 miesiące o średnim natężeniu oraz przez kolejne 2-3 miesiące o lekkim natężeniu. W ocenie biegłego celowe – ze względów estetycznych - było stosowanie przez powódkę zabiegów laserowych oraz mezoterapii igłowej celem poprawy wyglądu blizny pooperacyjnej. W taki sam sposób biegły ocenił zabiegi rehabilitacyjne oraz terapię psychologiczną, którym poddała się powódka. Wskazał również, że lek O. (...) ma zastosowanie w dolegliwościach kostno - stawowych, w związku z czym zasadnym było stosowanie go przez powódkę.

Z opinii biegłego z zakresu neurologii wynika natomiast, że doznany przez powódkę na skutek wypadku uraz głowy był urazem powierzchownym, nie doszło do uszkodzenia kości czaszki ani uszkodzenia mózgu. Z przyczyn neurologicznych powódka nie wymagała i nie wymaga pomocy osób trzecich, jej leczenie po wypadku było krótkotrwałe i obejmowało 3 wizyty. Stan powódki jest dobry i rokowania na przyszłość są dobre

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie dokumentów w postaci: notatki o zdarzeniu drogowym – k. 16, zawiadomieniu o wszczęciu śledztwa – k. 18, dokumentacji medycznej – k. 19-84, dokumentacji fotograficznej – k. 85-100, kopii pisma Fundacji (...) – k.101, kopii wniosku o wypłatę świadczenia – k. 102-112, pisma pozwanej z 11.02.2014r. - k. 113, potwierdzenia przelewu – k. 114, wniosku z 28.05.2015r. - k. 116-122, odpowiedzi pozwanej z 8.07.2014r. - k. 123, rachunków i faktur – k. 128-138, historii choroby prowadzonej przez Rehabilitacja M. P. S., odpisu karty informacyjnej z 3.11.2015r. (...), odpisu histeroskopii z 3 listopada 2015r., odpisu badania (...) z 14.09.2015r., odpisu skierowania z rozpoznaniem niepłodności i niedrożności jajowodów, odpisu z z historii zdrowia i choroby z Centrum Medycznego (...) z 5.05.2015r., odpisu z historii choroby z G. C. w K. z 10.08.2015r., odpisu karty wywiadu z badania z 10 sierpnia 2015r. z ostatnią wizytą w dniu 16 listopada 2015r., odpisu zaświadczenia o stanie zdrowia powódki wystawionego przez P. S. z 29.10.2015r., a także zeznań świadków M. M. (1) – k. 185, M. M. (2) – k. 187, B. M. – k. 188, M. K. – k. 190 oraz zeznań powódki k. 437 i opinii sądowo-psychologiczno-psychiatrycznej – k. 330-334, 366-368, opinii sądowo – lekarskiej k. 378-384, 421-422, opinii neurologicznej – k. 399-400.

Zgromadzone w sprawie dowody z dokumentów nie budzą wątpliwości co do ich treści oraz wystawców. Jako wiarygodne Sąd uznał również dowody z zeznań świadków oraz zeznań powódki, gdyż są logiczne, rzeczowe, przedstawiają przebieg zdarzeń zgodnie z doświadczeniem życiowym oraz znajdują potwierdzenie w dowodach z dokumentów. Istotne dla sprawy były także dowody z. opinii biegłych. Przedmiotowe opinie wydane zostały przez podmioty dysponujące odpowiednimi kwalifikacjami oraz doświadczeniem, wydane zostały na podstawie miarodajnego materiału dowodowego a także zostały należycie uzasadnione, stanowią profesjonalne uzupełnienie materiału dowodowego uzyskanego z pozostałych źródeł.

Sąd zważył co następuje:

Roszczenia powódki zasługiwały na częściowe uwzględnienie.

Bierna legitymacja procesowa (...) w P. uzasadniona jest treścią art. 822 § 1 k.c. i art. 35 ust. 1 oraz art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 392, ze zm.) Pozwana nie kwestionowała swojej legitymacji procesowej, uznając - co do zasady - swoją odpowiedzialność za wypadek komunikacyjny z dnia 6 września 2013r., w którym została poszkodowana J. M..

Podstawę prawną roszczenia o zadośćuczynienie obejmującego żądanie kwoty 112.000 zł stanowi przepis z art. 445 § 1 k.c. Pojęcie „odpowiedniej sumy”, którym wskazany przepis operuje jest zwrotem niedookreślonym. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (tak np. Sąd Najwyższy w wyroku z 28.08.2001r., w sprawie III CKN 427/00, opublikowanym w Systemie (...) Prawnej LEX nr 52766). Kryteria, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, wypracowała judykatura, szczególnie orzecznictwo Sądu Najwyższego. Kierując się tymi wskazaniami, można ogólnie stwierdzić, że określając wysokość zadośćuczynienia, sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne itp.), trwałość skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wiek poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożność wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, artystycznej, zawarcia związku małżeńskiego, posiadania dzieci, utratę kontaktów towarzyskich, możliwości atrakcyjnych wyjazdów, wycieczek, chodzenia do teatru, kina, na plażę itp. Wysoki stopień winy sprawcy szkody powinien z reguły wpływać na podwyższenie zadośćuczynienia.

Analiza poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń prowadzi do wniosku, że z uwagi na rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy, wypłacona jej dotychczas przez pozwaną kwota 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia jest zbyt niska. Należną rekompensatę, w ocenie Sądu, stanowi kwota 130.000 zł, stąd też zasądzono na rzecz powódki pozostałą część świadczenia w kwocie 90.000 zł, a dalej idące roszczenie w tym zakresie oddalono (pkt 4 wyroku).

Zadośćuczynienie w wysokości 130.000 zł odpowiada rozmiarowi i intensywności negatywnych doznań powódki, uwzględnia czas leczenia, skutki urazów dla jej codziennego funkcjonowania i nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia. Powódka doznała rozległych obrażeń, które przysporzyły jej intensywnych cierpień fizycznych i psychicznych, wykluczyły przez okres kilku miesięcy z pracy zawodowej, kontaktów towarzyskich, aktywnych form wypoczynku. Powódka była konsultowana w poradniach specjalistycznych, korzystała również z pomocy psychologicznej, co również wskazuje na wysoki rozmiar jej cierpień psychicznych. Ustalenie to znajduje oparcie w treści opinii psychiatryczno – psychologicznej, z której wynika, że u powódki w następstwie zdarzenia z dnia 6 września 2013r. wystąpiły zaburzenia adaptacyjne pod postacią przedłużonej reakcji depresyjnej, której czas trwania oszacowano na 2 lata. Następstwem wypadku są blizny pooperacyjne, które – biorąc pod uwagę młody wiek powódki – również są przyczyną jej dyskomfortu psychicznego, ograniczając powódkę w niektórych życiowych sytuacjach. Nie ma również podstaw do podważenia prawdziwości twierdzeń powódki, iż fizyczne skutki wypadku odczuwa do dziś, gdyż jej sprawność fizyczna i aktywność życiowa uległy osłabieniu. Szacując kwotę należnego powódce zadośćuczynienia Sąd wziął również pod uwagę wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu (łącznie 43%), młody wiek powódki, a także jej stan zdrowia i aktywny sposób życia przed zdarzeniem wywołującym szkodę. Jako okoliczność nie mającą wpływu na wysokość zasądzonego zadośćuczynienia Sąd ocenił rozpoznane u powódki objawy niepłodności. Powódka oprócz dokumentacji potwierdzającej tą okoliczność nie zaoferowała miarodajnego materiału dowodowego (opinii biegłego odpowiedniej specjalności) na podstawie którego można byłoby przyjąć istnienie związku przyczynowego pomiędzy wypadkiem komunikacyjnym z dnia 6 września 2013r. a stanem zdrowia powódki. W konsekwencji twierdzenia J. M. dotyczące związku przyczynowego pomiędzy wypadkiem komunikacyjnym a niemożnością zajścia w ciążę uznać należało za nieudowodnione.

O żądaniu odsetkowym orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. i art. 455 k.c. w zw. z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych mając na uwadze fakt, iż powódka wezwała pozwanego do spełnienia świadczenie przed wniesieniem pozwu, pismem z dnia 7 stycznia 2014r. doręczonym w dniu 13 stycznia 2014r. (k. 168). Sąd Okręgowy przychyla się do poglądów orzecznictwa i doktryny akcentujących deklaratywny charakter wyroku zasądzającego zadośćuczynienie (por. wyrok SA w Warszawie z 4.02.2015r., VI ACa 515/14), czego następstwem jest stwierdzenie, iż wierzytelność obejmująca zadośćuczynienie istnieje najpóźniej w chwili, kiedy dłużnik dowiedział się (poznał) o okolicznościach zdarzenia kształtujących rozmiar doznanej krzywdy. Niewątpliwie wiedzę taką pozwana uzyskała najpóźniej z ww. pisma powódki, stąd też z upływem 30 dni od jego doręczenie powinna spełnić świadczenie.

Sąd uwzględnił również roszczenie w zakresie żądania kwoty 4.949,99 zł tytułem odszkodowania za szkodę poniesioną w związku z pokryciem kosztów leczenia i rehabilitacji w okresie od 12 czerwca 2014r. do 20 sierpnia 2014r. Roszczenie to znajduje podstawę prawną w art. 444 § 1 zd. 1 k.c. zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Niewątpliwie cytowany przepis obejmuje koszty leczenia mającego na celu usunięcie skutków uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Jak wskazuje się w orzecznictwie, należy uwzględniać wszelkie koszty, które biorąc pod uwagę aktualny stan wiedzy medycznej, dają realne szanse na poprawę stanu zdrowia poszkodowanego, a nie tylko uwzględniane np. w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego (por. wyrok SN z 12.12.2002r., II CKN 1018.00). Żądaną kwotę 4.949,99 zł powódka wydatkowała na: zabiegi laserowej redukcji blizn, mezoterapię igłową blizn pooperacyjnych, rehabilitację powypadkową oraz masaże rehabilitacyjne, a także na zakup leku o nazwie O. (...) plus. Celowość uzyskania przez powódkę ww. świadczeń została potwierdzona w opinii biegłego z zakresu chirurgii, stąd też należało przyjąć, że koszty uzyskania przez powódkę tychże świadczeń pozostają w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę (art. 361 § 1 k.c.). Spośród świadczeń zdrowotnych z których powódka mogła korzystać w ramach NFZ biegły nie wymienił ww. świadczeń (k. 383), stąd też zarzut pozwanej, iż powódka nie wykazała, aby nie uzyskać powyższych zabiegów w ramach powszechnej służby zdrowia uznać należało za nieuzasadniony.

Ponieważ powódka nie wzywała pozwanej do zapłaty sumy obejmującej ww. koszty uznać należało, że odsetki ustawowe od kwoty 4.949,99 zł należą się – zgodnie z art. 482 § 1 i 2 k.c. i 455 k.c. w zw. z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych – z upływem 30 dni od doręczenia pozwu pozwanej, to jest od dnia 3 lutego 2015r.

W związku z powyższym, na podstawie przytoczonych przepisów, orzeczono jak w punkcie 2 wyroku.

Wobec cofnięcia pozwu (w piśmie z dnia 29 września 2014r.) w zakresie żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanej na przyszłość, Sąd w punkcie 3 wyroku umorzył postępowanie w tym zakresie na podstawie przepisów z art. 203 § 1 i 4 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 k.p.c.

Roszczenie w zakresie żądania kwoty 6.400 zł tytułem zaliczki na poczet kosztów leczenia i rehabilitacji zostało oddalone jako niezasadne. Przepis z art. 444 § 1 zd. 2 k.c. stanowi, że na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia. Niewątpliwie żądanie to obejmuje koszty, które jeszcze przez poszkodowanego nie zostały poniesione, miarodajny jest tutaj stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 § 1 k.p.c.) Uzasadnienie przedmiotowego żądania opierało się na twierdzeniu, iż konieczne jest aby powódka poddała się (w odstępach miesięcznych) kolejnym 10 zabiegom laserowym oraz 3 zabiegom mezoterapii igłowej. Biorąc pod uwagę datę wniesienia pozwu (8 września 2014r.) oraz datę wyrokowania stwierdzić należy, iż potrzeba wyłożenia ww. kwoty pieniężnej zdezaktualizowała się, gdyż planowane zabiegi powinny już zostać wykonanie i sfinansowane prze powódkę. A skoro tak, to przedmiotowe roszczenie „przekształciło się” w klasyczne roszczenie odszkodowawcze z art. 444 § 1 zd. 1 k.c., obejmujące jednak inną podstawę faktyczną od roszczenia z art. 444 § 1 zd. 2 k.c. W konsekwencji, wobec braku zmiany powództwa w tym zakresie, uwzględniając przepis z art. 321 § 1 k.p.c. roszczenie obejmujące żądanie wyłożenia sumy potrzebnej na koszty leczenia w wyżej wskazanym zakresie podlegało oddaleniu.

W punkcie 5 wyroku orzeczono o kosztach na podstawie art. 100 zd. 1 w zw. z art. 109 § 2 k.p.c. Powódka wygrała sprawę w 77%, w takim też stosunku Sąd rozdzielił koszty procesu pomiędzy stronami, zasądzając od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 4.715,91 zł.

W punkcie 6 i 7 wyroku rozliczono – zgodnie z zasadą stosunkowego rozdziału kosztów (art. 100 zd. 1 k.p.c.) - należność z tytułu części opłaty w kwocie 3168 zł, od której powódka została zwolniona. W odniesieniu do strony pozwanej, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2014r., poz. 1025 ze zm.), Sąd nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.440 zł (jako 77% z kwoty 3.168 zł) natomiast w odniesieniu do strony powodowej, na podstawie art. 113 ust. 2 wymienionej ustawy, Sąd nakazał pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa z zasądzonego na jej rzecz roszczenia kwotę 729 zł (jako 23% z kwoty 3.168zł).