Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 października 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 17 października 2013 r. w Katowicach

na rozprawie

sprawy z powództwa J. L.

przeciwko Skarbowi Państwa-Prokuratorowi Rejonowemu (...) w (...)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt II C 87/12

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od powoda na rzecz Skarbu Państwa-Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa 500 (pięćset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

3)  przyznaje od Skarbu Państwa–Sądu Okręgowego w Katowicach na rzecz adwokat A. G. wynagrodzenie w kwocie 6 642 (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dwa) złote, w tym podatek od towarów i usług w kwocie 1242 złote, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

I ACa 637/13

UZASADNIENIE

Powód J. L. w pozwie, sprecyzowanym przez ustanowionego dla niego pełnomocnika z urzędu, domagał się zasądzenia na jego rzecz od Skarbu Państwa - Prokuratora Rejonowego (...) w (...) kwoty 163 221 zł.

W uzasadnieniu powód podał, że kwoty 160 000 zł dochodzi tytułem zadośćuczynienia za osiem lat udręki fizycznej i psychicznej, poczucie wstydu i utratę honoru. Powyższe uszczerbki w zdrowiu psychicznym i fizycznym nastąpiły na skutek, jego zdaniem, nienależytych i nieskutecznych działań podejmowanych przez organy ścigania w toku postępowań w sprawach o sygn. akt (...) oraz sygn. akt (...), które zakończone zostały odpowiednio wydaniem w dniu 3 stycznia 2004 r. postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa orz wydaniem postanowienia z dnia 29 czerwca 2009 r. o umorzeniu postępowania przygotowawczego. Z kolei kwota 3 220,91 zł dochodzona była tytułem odszkodowania za szkodę powstałą wskutek spłaty należności wynikających z nieważnej umowy kredytowej.

W piśmie procesowym z dnia 8 lutego 2013 r. powód ostatecznie zmodyfikował swoje żądanie w ten sposób, że domagał się zasądzenia łącznie kwoty 299 001,93, na którą to kwotę składała się kwota 160 000 zł tytułem zadośćuczynienia, 3 220,91 zł tytułem odszkodowania za poniesiony koszt kredytu, 29,72 zł za poniesione koszty postępowania , 1 222,97 zł za powstałe zadłużenie w (...), 440,06 zł za zadłużenie w Banku (...), 2509,67 zł za zaległości czynszowe oraz 131 578,60 zł w związku z niewykupieniem mieszkania.

W odpowiedzi na pozew Skarb Państwa, reprezentowany przez Prokuratora Rejonowego (...) w (...) zastępowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa, wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany podniósł, że kwestionuje powództwo co do zasady, jak i co do wysokości. Zarzucił, iż powód nie wykazał niezgodnego z prawem i wywołującego określoną szkodę działania lub zaniechania przy wykonywaniu władzy publicznej. Działania podjęte przez pozwanego w toku postępowań przygotowawczych sygn. akt (...) i (...) dokonane zostały w granicach określonych porządkiem prawnym, zaś zgromadzony w obydwu sprawach materiał dowodowy uzasadniał wydanie kontestowanych przez powoda decyzji procesowych. Oceniając zasadność roszczeń powoda przez pryzmat regulacji art. 417 ^{( 1)} § 2 k.c., pozwany wskazał, że powód nie przedstawił prejudykatu, w którym stwierdzona zostałaby bezprawność zakwestionowanych przez powoda postanowień organów wydanych w ramach prowadzonego postępowania przygotowawczego. Zdaniem pozwanego również żądanie zasądzenia zadośćuczynienia, z uwagi na rzekome naruszenie dóbr osobistych powoda, nie było uzasadnione. Powód nie wykazał bowiem, aby w wyniku działań pozwanego jakiekolwiek jego dobro osobiste doznało rzeczywistego uszczerbku. Zdaniem Skarbu Państwa powód nie udowodnił, ani tego, że cierpi na dolegliwości wskazane w pozwie, ani że pozostają one w adekwatnym związku przyczynowym z zachowaniem pozwanego. Strona pozwana zgłosiła również zarzut przedawnienia roszczeń na podstawie art. 442 § 1 k.c. i 442 ^{( 1)} § 1 k.c.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy oddalił powództwo w całości i nie obciążył powoda kosztami procesu.

Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 3 grudnia 2003 r. powód J. L. złożył w Komisariacie (...)Policji w K. zawiadomienie o podejrzeniu popełnieniu przestępstwa oszustwa na jego szkodę przez W. A., co polegać miało na przyjęciu zamówienia na wykonanie montażu okien i pobraniu opłaty administracyjnej w wysokości 414 zł, w sytuacji gdy faktycznie firma PPUH (...) nie była przedstawicielem firmy (...). W toku przeprowadzonych czynności po odebraniu oświadczenia J. L., w sprawie, której nadano sygn. akt (...), funkcjonariusze Policji Komisariatu (...) Policji w K. przeprowadzili szereg czynności zmierzających do ustalenia czy istotnie doszło do popełnienia przestępstwa oszustwa na szkodę powoda. Przesłuchano w charakterze świadka J. L., przeprowadzono rozmowę z W. A. oraz zapoznano się z dokumentami przedłożonymi przez powoda. W wyniku tych czynności funkcjonariusz Policji z Komisariatu (...) Policji w K. J. M. wydał w dniu 3 stycznia 2004 r. postanowienie o odmowie wszczęcia dochodzenia, które zostało zatwierdzone w dniu 3 stycznia 2004 r. przez prokuratora Prokuratury Rejonowej (...) w K. J. W.. Sąd Rejonowy w Katowicach postanowieniem z dnia 24 sierpnia 2004 r., na skutek zażalenia wniesionego przez powoda, utrzymał to orzeczenie w mocy. J. L. w dniu 11 kwietnia 2005 r. złożył do Ministra Sprawiedliwości pismo, na skutek którego Prokuratura Rejonowa (...)w K. podjęła dodatkowe czynności zmierzające do ustalenia czy istotnie doszło do popełnienia wskazywanego przez J. L. przestępstwa, w tym przede wszystkim przesłuchano w charakterze świadka przedstawiciela hurtowni (...), a także się zwrócono się do (...) Inspektoratu Inspekcji Handlowej w K. oraz Miejskiego Rzecznika Praw Konsumenta w K.. Po przeprowadzeniu powyższych czynności, Prokurator Prokuratury Rejonowej (...) w K., pismem z dnia 30 sierpnia 2005 r. poinformował powoda, że brak było podstaw do podjęcia postępowania przygotowawczego (dochodzenia), ponieważ nie zaistniały przesłanki do uznania, że w rozpoznawanym przypadku wyczerpane zostały znamiona ustawowe występku z art. 286 § 1 k.k.

Następnie J. L. w dniu 2 grudnia 2008 r. złożył do Prokuratury Apelacyjnej w K.zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa fałszowania dokumentów, wskazując w nim, że z posiadanej przez niego wiedzy wynika, iż podpis W. A., widniejący na zawartej przez powoda poprzez (...) W. A. z (...) Bankiem S.A. umowy kredytowej z 14 października 2003r., został sfałszowany, co skutkuje nieważnością całej umowy. Postępowanie w sprawie zainicjowanej tym zawiadomieniem zostało przekazane do prowadzenia Prokuraturze Rejonowej (...) w K.. W toku podjętych czynności w dniu 2 marca 2009 r. przesłuchano powoda jako świadka w sprawie. W tym samym dniu funkcjonariusz Policji M. Ś. wydał postanowienie o wszczęciu dochodzenia w tej sprawie. W ramach prowadzonego postępowania przygotowawczego, funkcjonariusze Policji dokonali licznych czynności procesowych. W postępowaniu tym biegły wydał opinię, w której stwierdził, że kwestionowane przez J. L. podpisy były autentyczne i zostały nakreślone przez W. A.. Wobec treści uzyskanej opinii prokurator Prokuratury Rejonowej (...) w K. wydał w dniu 29 czerwca 2009 r. postanowienie o umorzeniu dochodzenia. Pismem z dnia 29 lipca 2009 r. J. L. zwrócił się do organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze o wydanie odpisu rozstrzygnięcia o zakończeniu postępowania. W odpowiedzi na powyższe pismo wskazano, że postępowanie zostało umorzone wobec stwierdzenia, że czynu nie popełniono. Prokurator Prokuratury Rejonowej (...) w K. na mocy zarządzenia uznał powoda za pokrzywdzonego w tej sprawie. J. L. wniósł zażalenie na postanowienie o umorzeniu dochodzenia, po rozpoznaniu którego, Sąd Rejonowy (...) w Katowicach w dniu 20 października 2009 r. postanowił utrzymać w mocy zaskarżone orzeczenie.

Na podstawie postanowienia Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bytomiu z dnia 24 listopada 2011 r. zostały powodowi zajęte świadczenia emerytalne w łącznej wysokości 3220,91 zł, która to kwota była potrącana z jego świadczenia emerytalnego w okresie od grudnia 2011 r. do lutego 2012 r. w wysokości po 818,54 zł. Koszty postępowania egzekucyjnego w tej sprawie wyniosły 349,80 zł, a powód został zobowiązany do ich uiszczenia. Powód z tytułu zaciągniętych zobowiązań pieniężnych (kredytów) posiada zadłużenie w (...) S.A. oraz w (...), a także wobec Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z tytułu zaległości czynszowych, które na dzień 23 maja 2012 r. wyniosły 2574,35 zł. Wysokość zaległości powoda w regulowaniu należności z tytułu zaciągniętych kredytów wynosiły odpowiednio 3 357,02 zł wobec (...) (stan na dzień 29 stycznia 2013 r.) oraz 3645,36 zł wobec (...) (stan na dzień 25 marca 2012 r.)

W oparciu o te ustalenia Sąd Okręgowy wskazał, że podstawę odpowiedzialności strony pozwanej powód wywodził z przepisów dotyczących czynów niedozwolonych, a więc art. 417 i 417 ¹ § 2 k.c. W niniejszej sprawie, skoro niewątpliwie pierwsze ze zgłoszonych przez powoda żądań nie uległo przedawnieniu do 10 sierpnia 2007 r., stosownie do art. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r., o zmianie ustawy - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2007r., Nr 80, poz. 538), oceny zgłoszonego zarzutu przedawnienia należało dokonać przez pryzmat art. 442 ¹ k.c. W świetle powyższego, skoro postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania przygotowawczego zostało wydane w dniu 3 marca 2004 r., a następnie utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Rejonowego w Katowicach z 24 sierpnia 2004 r., a także ostateczne stanowisko prokuratury o słuszności (prawidłowości decyzji procesowej 3 marca 2004 r.) zostało wyrażone w piśmie z 30 sierpnia 2005 r., to tym samym niewątpliwie w tym też dniu powód ostatecznie powziął wiedzę zarówno o szkodzie jak i co do osoby obowiązanej do jej naprawienia. W konsekwencji ostateczny termin, w jakim powód mógł skutecznie zgłosić żądanie zadośćuczynienia upłynął w dniu 30 sierpnia 2008 r. Z tej też przyczyny żądania zadośćuczynienia i odszkodowania za krzywdę oraz szkody majątkowe, które wynikać miały z faktu niewłaściwego przeprowadzenia postępowania w sprawie (...)uległy przedawnieniu.

Rozważając natomiast zasadność zgłoszonego w pozwie żądania zasądzenia zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych i odszkodowania za szkodę majątkową, które wynikać miały z faktu przeprowadzenia, w ocenie powoda w sposób nieprawidłowy, postępowania w sprawie (...), które to roszczenia nie uległy jeszcze przedawnieniu, Sąd Okręgowy wskazał, że kwestię dochodzenia roszczeń wynikających z naruszenia dóbr osobistych, regulują przepisy art. 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c. (co do żądania zadośćuczynienia) oraz art. 415 in. k.c. (w odniesieniu do roszczeń odszkodowawczych). W niniejszej sprawie powód całkowicie zaniechał wykazania faktu naruszenia dóbr osobistych, ograniczając się wyłącznie do gołosłownego wskazania w pozwie oraz kolejnych pismach procesowych, listy rzekomo naruszonych dóbr oraz szkód i krzywd jakie miało owo naruszenie wywołać. W konsekwencji, żądanie pozwu jako nieudowodnione co do zasady, musiało zostać oddalone. Sąd ten wskazał także, w odniesieniu do żądania odszkodowania, że zgłoszone w tym zakresie żądania pozostawały w całkowitym oderwaniu od faktycznej podstawy powództwa, a pomiędzy podejmowanymi przez Prokuraturę czynnościami i faktem powstania po stronie powoda zadłużenia w bankach oraz Wojskowej Agencji Mieszkaniowej brak jest jakiegokolwiek związku przyczynowego. Brak takiego związku również w odniesieniu do żądania odszkodowania z tytułu niewykupienia lokalu mieszkalnego przez J. L..

Mając na względzie charakter dochodzonego przez powoda roszczenia, a w tym przede wszystkim okoliczności faktyczne, które stanęły u podstaw wytoczenia powództwa w niniejszej sprawie, jego aktualną sytuację majątkową, Sąd pierwszej instancji uznał, że są to okoliczności tego rodzaju, które pozwalają na zastosowanie w niniejszym procesie art. 102 k.p.c.

W apelacji od tego wyroku strona powodowa zarzuciła naruszenie:

- art. 227 § 1 k.p.c. w związku z art. 217 k.p.c. i art. 278 k.p.c. poprzez oddalenie wniosków dowodowych złożonych przez powoda, zawartych w piśmie procesowym z dnia 1 marca 2012 r. i nie przeprowadzenie dowodów z opinii biegłych psychologa i psychiatry na okoliczność zaistnienia krzywdy moralnej i cierpień psychicznych, z opinii biegłego lekarza kardiologa na okoliczności problemów z sercem;

- art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nie zawarcie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przyczyn, dla których Sąd pierwszej instancji odmówił wiarygodności zawnioskowanym przez powoda dowodom w postaci zaświadczenia lekarskiego z dnia 20 kwietnia 2012 r. oraz karty informacyjnej leczenia szpitalnego z dnia 23 kwietnia 2012 r.;

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego, a w konsekwencji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych poprzez przyjęcie, że na skutek prowadzenia w sposób nieprawidłowy przez pozwanego postępowań przygotowawczych nie doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, zaś powód nie zaoferował jakiegokolwiek materiału dowodowego pozwalającego na poczynienie ustaleń odnośnie do naruszenia tych dóbr, a także błędne uznanie, iż nie zachodzi związek przyczynowy pomiędzy bezprawnymi działaniami i zaniechaniami prokuratury a szkodą;

- art. 23 k.c. i art. 24 k.c. poprzez przyjęcie, że stan zdrowia fizycznego i psychicznego powoda nie jest faktem mającym dla sprawy istotne znaczenie;

- art. 442 ¹ k.c. § 1 poprzez uznane, że roszczenie dochodzone w związku z postępowaniem prowadzonym pod sygn. akt (...)jest przedawnione, podczas gdy w przedmiotowej sprawie zastosowanie winien znaleźć §2 powołanego przepisu;

- art. 5 k.c. i art. 117 § 2 k.c. poprzez uznanie, iż skorzystanie pozwanego z zarzutu przedawnienia nie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Powołując te zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości, a także o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszym rzędzie wskazać należy, że Sąd Apelacyjny w pełni podziela dokonane przez Sąd pierwszej instancji ustalenia faktyczne i przyjmuje je za własne. W oparciu o te okoliczności faktyczne, słusznie uznał ten Sąd, że dochodzone pozwem żądania nie zasługiwały na uwzględnienie.

Skoro ostatnią czynnością podjętą przez Prokuraturę Rejonową (...) w K. w związku prowadzonym przez tę jednostkę postępowaniem przygotowawczym o sygn. akt (...), było pismo z dnia 30 sierpnia 2005 r., o którego treści, jak wynika ze sporządzonego przez powoda osobiście pisma procesowego z dnia 28 września 2012 r., najpóźniej dowiedział się on w dniu 4 września 2005 r. (karta 236 akt), zaś w sprawie tej, jak słusznie podniósł Sąd pierwszej instancji, w zakresie objętych pozwem roszczeń odnoszących się do tych działań strony pozwanej, zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny, zastosowanie znajdywał art. 442 ^{( 1)} § 1 k.c., żądanie zasądzenia odszkodowania i zadośćuczynienia dotyczące opisanego wyżej postępowania uległo przedawnieniu najdalej w dniu 4 września 2008 r. Brak jest przy tym podstaw do przyjęcia, że w sprawie należało zastosować art. 442 ^{( 1)} § 2 k.c. przewidujący dwudziestoletni okres przedawnienia, skarżący nie wykazał bowiem, że zaistniała w jego ocenie szkoda wynikła z występku lub zbrodni. Za chybioną uznać trzeba tezę skarżącego, że we wskazanym postępowaniu przygotowawczym dopuszczono się popełnienia przestępstwa z art. 231 § 1 k.k. Skarżący nie oznaczył nawet osoby, której można by ów czyn przypisać, co ma doniosłe znaczenie w kontekście tego, że w toku wspomnianego postępowania przygotowawczego decyzje oraz czynności procesowe podejmował prokurator oraz funkcjonariusz Policji, nie mówiąc już o nie wykazaniu przez powoda innych elementów warunkujących możliwość przypisania określonej osobie popełnienia przestępstwa poprzez na przykład udowodnienie winy umyślnej. Nie jest przy tym trafne stanowisko skarżącego, że powoływanie się przez stronę pozwaną na zarzut przedawnienia jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Wskazać trzeba, że zarzut tego rodzaju może odnieść skutek tylko w przypadkach usprawiedliwionych wyjątkowymi okolicznościami. W niniejszej sprawie nie zachodzi taka nadzwyczajna sytuacja, brak jest nawet podstaw do przyjęcia, że kwestionowane działania prokuratury w związku z prowadzonym postępowaniem o sygn. akt (...) były nieprawidłowe. Postępowanie to zostało zakończone decyzją procesową w przedmiocie odmowy wszczęcia dochodzenia i zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Rejonowego w Katowicach z dnia 24 sierpnia 2004 r.

Również dochodzone przez powoda roszczenia, w związku z działalnością Prokuratury Rejonowej (...) w K. w toku przeprowadzonego postępowania przygotowawczego o sygn. akt (...), zakończonego postanowieniem o umorzeniu dochodzenia, były bezzasadne.

Podstawą objętego pozwem żądania zasądzenia zadośćuczynienia były art. 23 k.c. i art. 24 k.c. w związku z art. 448 k.c. Wbrew twierdzeniu Sądu pierwszej instancji, powód podjął pewne działania zmierzające do wykazania zaistniałej u niego krzywdy, w piśmie z dnia 13 kwietnia 2013 r. domagał się bowiem dopuszczenia dowodu z dokumentacji medycznej, a także z opinii biegłych psychologa i lekarza psychiatry oraz biegłego lekarza kardiologa w celu udowodnienia jego problemów zdrowotnych natury psychicznej i fizycznej będących skutkiem działania pozwanego. Nie oznacza to jednak, że zasługiwały na uwzględnienie stawiane w apelacji zarzuty naruszenia art. 227 k.p.c., art. 328 § 2 k.p.c. oraz art. 23 k.c. i art. 24 k.c. kwestionujące zasadność oddalenia wniosków o przeprowadzenie dowodów z tych opinii, czy też dotyczące nieodniesienia się przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu do treści tej dokumentacji. Wszak dopuszczenie tych dowodów nie miało dla rozstrzygnięcia tej sprawy istotnego znaczenia. Jedną z przesłanek roszczenia opartego na opisanej wyżej podstawie prawnej, której brak uniemożliwia jego uwzględnienie, jest bezprawność zachowania strony pozwanej. W niniejszej sprawie w sytuacji gdy pozwany obalił domniemanie z art. 24 k.c., to na powodzie spoczywał ciężar wykazania tej przesłanki, strona powodowa zaś wymogowi temu nie sprostała. Nie można było bowiem uznać, że prokurator w toku postępowania o sygn. akt (...) dokonał jakichkolwiek czynności w sposób niezgodny z prawem. Przede wszystkim okolicznością taką nie mógł być fakt, iż początkowo nie dopuszczono powoda do działania w tym postępowaniu przygotowawczym w charakterze osoby pokrzywdzonej. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury przedmiotem ochrony w przypadku czynu zabronionego z art. 270 § 1 k.k. jest dobro prawne ogólnej natury, jakim jest wiarygodność dokumentu, co powoduje, że w postępowaniu o taki czyn brak jest pokrzywdzonego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2011 r., II KK 13/11, lex 847132). Z kolei liczne zarzuty powoda dotyczące przebiegu tego postępowania były już przedmiotem kontroli Sądu Rejonowego (...), który na skutek zażalenia powoda, utrzymał w mocy postanowienie prokuratora o umorzeniu dochodzenia z dnia 29 czerwca 2009 r. Jak wynika z treści uzasadnienia tego postanowienia, postępowanie przygotowawcze w tej sprawie przeprowadzono w sposób pełny i wyczerpujący, natomiast ustalony stan faktyczny nie budzi wątpliwości. Skoro nieuzasadnione jest twierdzenie, że działania prokuratora we wskazanej sprawie były bezprawne, objęte pozwem żądanie zasądzenia zadośćuczynienia nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na podstawie przytoczonych przez powoda okoliczności, żądanie zasądzenia odszkodowania mogło podlegać ocenie w oparciu o art. 417§1 k.c., art. 417 ¹ § 2 k.c. i art. 417 ² k.c. Uwzględnienie powództwa na podstawie pierwszego z powołanych przepisów było nieuzasadnione już z tej przyczyny, że jak wyżej wskazano, nie zostało przez powoda w rozpoznawanej sprawie wykazane, iż działanie lub zaniechanie pozwanego przy wykonywaniu władzy publicznej było niezgodne z prawem.

Podkreślenia ponadto wymaga, że aby jakikolwiek spośród z tych przepisów mógł znaleźć zastosowanie, niezależnie od innych przesłanek wynikających z ich treści należy wykazać, że pomiędzy aktem władzy publicznej a szkodą zachodzi adekwatny związek przyczynowy. Z kolei kryterium adekwatności, jakie zostały przyjęte przez ustawodawcę w art. 361 § 1 k.c. dotyczy normalnych następstw działania lub zaniechania wywołującego szkodę.

W niniejszej sprawie powód szkody majątkowej upatrywał w tym, że gdyby prowadząca dochodzenie prokuratura ujęta sprawcę przestępstwa objętego jego zawiadomieniem, to uwolniłby się on odpowiedzialności względem banku, nie zostałoby również wszczęte postępowanie egzekucyjne z wniosku tego wierzyciela, w następstwie czego powód został wpisany do rejestrów dłużników i popadł on w dalsze zadłużenie na rzecz Wojskowej Agencji Mieszkaniowej oraz banków, a także nie mógł wykupić mieszkania. Zdaniem Sądu Apelacyjnego okoliczności tych nie można uznać za normalny skutek działań i zaniechań pozwanej związanych z prowadzeniem tego kolejnego postępowania przygotowawczego, o sygn. akt (...) , w latach od 2008 r. do 2009 r. W sytuacji gdy jak twierdzi powód, W. A. nie spełnił ciążącego na nim zobowiązania w postaci montażu okien, zaś umowa o kredyt była nieważna wobec podrobienia na niej podpisu, miał on przecież możliwość dochodzenia swoich praw na gruncie postępowania cywilnego, zwłaszcza, że od chwili niespełnienia tego świadczenia niepieniężnego do egzekucji z majątku powoda upłynęło około siedem lat. Jak zresztą wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego powód próbę taką podjął i uzyskał korzystne dla siebie rozstrzygnięcie, jednak z leżących po jego stronie przyczyn związanych z błędnym oznaczeniem strony pozwanej, zasądzonej na jego rzecz kwoty nie wyegzekwował.

Z tych względów apelacja, na podstawie art. 385 k.p.c., podlegała oddaleniu. Zdaniem Sądu Apelacyjnego w niniejszej sprawie zachodziły podstawy do częściowego nieobciążenia powoda kosztami procesu na mocy art. 102 k.p.c. Powód w toku tego postępowania pozostawał bowiem w subiektywnym przekonaniu o zasadności dochodzonego roszczenia. Biorąc zatem także pod uwagę trudną sytuację materialną powoda, czego wyraz stanowi udzielone powodowi zwolnienia od kosztów sądowych w całości, Sąd Apelacyjny zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 500 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej przyznanych ustanowionemu dla powoda pełnomocnikowi z urzędu orzeczono w oparciu o § 13 ust. 1 pkt 2 w związku z § 6 pkt 7 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.