Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

16 grudnia 2016

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII. Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Agata Cieśla

Protokolant: Aleksandra Klepacz

po rozpoznaniu na rozprawie 16 grudnia 2016 we Wrocławiu

sprawy z powództwa G. (...)

przeciwko E. K.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej G. (...) na rzecz pozwanej E. K. kwotę 1.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VIII C 1069/16

UZASADNIENIE

Pozwem z 16 lipca 2015 G. (...)wniosła o nakazanie pozwanym M. R. i E. K., aby zapłacili solidarnie na jej rzecz kwotę 9.401,96 zł wraz z odsetkami oraz kosztami postępowania według norm przepisanych, w tym kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu strona powodowa podała, że pozwani zajmują bezumownie lokal mieszkalny położony przy ul. (...), wchodzący w skład zasobu mieszkaniowego G. (...). Strona powodowa podała, że żądanie pozwu znajduje podstawę w treści art. 18 ustawy z 21 czerwca 2001 o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U.2014.150 j.t.), zgodnie z którym, pozwani obowiązani są do uiszczania na jej rzecz miesięcznego odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu mieszkalnego. Pozwani nie wywiązywali się z tego obowiązku, stąd ich zadłużenie na 31 maja 2015 wynosiło 8.784,76 zł. Strona powodowa wskazała, że dokonała kapitalizacji odsetek ustawowych za opóźnienie na 31 maja 2015, które wynoszą 617,2 zł oraz, że wezwała pozwanych do zapłaty należnej jej kwoty, jednakże pozostało ono bezskuteczne (k. 2-9).

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w VII. Wydziale Cywilnym 20 lipca 2015 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (sygn. akt VII Nc 4893/15), uwzględniający powództwo w całości ( k. 12).

Pozwana E. K. wywiodła sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w części jej dotyczącej, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana wskazała na bezzasadność powództwa albowiem od stycznia 2013 nie mieszka w lokalu mieszkalnym stanowiącym własność strony powodowej, o czym dwukrotnie informowała G. (...). Pozwana podniosła, że nie była informowana o istnieniu jakiejkolwiek wierzytelności, zaprzeczyła przy tym jej istnieniu, a z ostrożności procesowej zakwestionowała jej wysokość (k. 37-42).

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia:

Lokal mieszkalny numer (...) położony przy ul. (...) we W. stanowi własnośćG. (...). Strona powodowa naliczyła odszkodowanie za bezumowne korzystanie z tego lokalu za okres od 31 stycznia 2014 do 01 czerwca 2015, które wynosiło 8.784,76 zł tytułem należności głównej oraz 617,20 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych.

[ dowód zestawienie należności strony powodowej za okres od 31.01.2014 do 01.06.2015 k. 7 ]

Pismem z 22 czerwca 2015, skierowany na adres przedmiotowego lokalu mieszkalnego, strona powodowa wezwała pozwaną E. K. do zapłaty na jej rzecz kwoty 42.252,72 zł w terminie 7 dni pod rygorem skierowania sprawy na drogę postepowania sądowego.

[ dowód wezwanie do zapłaty z 22 czerwca 2015 k. 9]

Pozwana E. K. w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...) we W. zamieszkiwała do stycznia 2013. Od tamtej pory jej faktycznym miejscem zamieszkania jest N., gdzie wraz z dwójką małoletnich dzieci najpierw zamieszkiwała w lokalu mieszkalnym swoich rodziców, położonym przy ul. (...), a od stycznia 2014 do chwili obecnej zamieszkuje w wynajmowanym lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...) w N..

Pozwana wyprowadziła się z W. do N. ponieważ po zakończeniu urlopu wychowawczego powróciła do pracy zawodowej w poprzednim miejscu pracy, które znajduje się w N..

Od 08 października 2014 pozwana zameldowana jest na pobyt stały pod adresem ul. (...) w N..

[ dowody:

- potwierdzenie zameldowania na pobyt stały z 08 października 2014 k. 41,

- zaświadczenie Dyrektora Przedszkola w N. z 23 czerwca 2016 k. 62,

- zaświadczenie Punktu Przedszkolnego (...) w N. z 24 czerwca 2016 k. 62,

- zeznania świadka M. R. na rozprawie 16.12.2016, protokół elektroniczny k. 88,

- zeznania świadka L. K. na rozprawie 16.12.2016, protokół elektroniczny k. 88,

- zeznania świadka W. K. na rozprawie 16.12.2016, protokół elektroniczny k. 88,

- przesłuchanie pozwanej E. K. na rozprawie 16.12.2016, protokół elektroniczny k. 88]

Pozwana przed wszczęciem przez stronę powodową niniejszego postępowania kilkukrotnie na piśmie informowała G. (...), że wyprowadziła się z lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...), podając jednocześnie swój aktualny adres zamieszkania.

[ dowód przesłuchanie pozwanej E. K. na rozprawie 16.12.2016, protokół elektroniczny k. 88].

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawą poczynionych w niniejszym postępowaniu ustaleń faktycznych były dowody z dokumentów zaoferowane przez pozwaną oraz z zeznań świadków L. K., W. K. i M. R., a także z przesłuchania samej pozwanej. W sposób pełny i spójny dowody te przedstawiły obraz stanu faktycznego sprawy, a przy tym w pełni korespondowały z podnoszonymi przez pozwaną twierdzeniami.

Strona powodowa G. (...)dochodziła zapłaty należności związanych z bezumownym korzystaniem przez pozwaną z lokalu mieszkalnego położonego przy ul. (...), wskazując, że dochodzone należności przypadają na okres od 31 stycznia 2014 do 01 czerwca 2015.

Pozwana E. K. kwestionowała powództwo co do zasady, wskazując, że w przedmiotowym lokalu mieszkalnym nie mieszka już od 2013, przedstawiając na tę okoliczności stosowne dokumenty oraz wnioskując o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków.

Roszczenie strony powodowej zasadzało się na art. 18 ust. 1 ustawy z 21 czerwca 2001 o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U.2014.150 j.t.), zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie.

Odszkodowanie jakie powinna płacić osoba zajmująca lokal bez tytułu prawnego ustawa określa w odniesieniu do wysokości czynszu najmu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu tego lokalu, gdyby mógł nim dysponować (gdyby został opróżniony). Chodzi tu o sytuację hipotetyczną, w której lokal zostaje opróżniony, a właściciel (gmina, inna jednostka samorządowa, Skarb Państwa lub państwowa osoba prawna, towarzystwo budownictwa społecznego, spółdzielnia mieszkaniowa, inny właściciel - osoba fizyczna lub prawna) w uwarunkowaniach prawnych, w jakich funkcjonuje, oraz realiach rynkowych (danej miejscowości, dzielnicy) miałby możność wynająć dane mieszkanie. Podobnie jak w przypadku czynszu, obowiązek uiszczania odszkodowania obciąża wspólnie wszystkie osoby, które wcześniej można było zakwalifikować jako lokatorów w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego . Decydujące znaczenie w ocenie, czy właścicielowi przysługuje odszkodowanie, ma fakt zajmowania lokalu bez tytułu prawnego. Roszczenie to może jednak kierować wobec osób, które faktycznie lokal ten zamieszkiwały w okresie powstania zaległości.

Pozwana na okoliczność niezamieszkiwania w lokalu mieszkalnym stanowiącym własność strony powodowej przedłożyła dokumenty w postaci zaświadczenia o zameldowaniu oraz zaświadczeń Dyrektora Przedszkola (...) w N. oraz Punktu Przedszkolnego (...) w N.. Dokumenty te wskazywały, że w okresie od 2013 do 2016, a więc także w okresie, za który strona powodowa domagała się od pozwanej zapłaty odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z lokalu mieszkalnego, pozwana wraz z dziećmi zamieszkiwała u swoich rodziców w N.. Z kolei z treści zeznań świadków L. K., W. K. oraz M. R. wynika, że pozwana w styczniu 2013 wyprowadziła się z lokalu mieszkalnego, stanowiącego własność strony powodowej i powróciła do swojego domu rodzinnego w N. wraz z dwójką małoletnich dzieci. W spornym lokalu mieszkalnym w dalszym ciągu zamieszkiwał natomiast partner pozwanej M. R.. Decyzja pozwanej o przeprowadzce do N. podyktowana była powrotem do pracy po zakończonym urlopie wychowawczym (pozwana zatrudniona była u pracodawcy, mającego siedzibę w N.) oraz brakiem miejsc we (...) przedszkolach dla małoletniego syna pozwanej. Z rodzicami pozwana zamieszkiwała do stycznia 2014, a następnie samodzielnie wynajęła mieszkanie w N., które zajmuje do dnia dzisiejszego.

Okoliczności podnoszone przez pozwaną w pełni korespondowały z faktem braku skutecznego doręczenia pozwanej nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, który skierowany został na adres ul. (...). Pozwana o toczącym się przeciwko niej postępowaniu i wydanym nakazie zapłaty dowiedziała się dopiero w toku postępowania egzekucyjnego, prowadzonego na podstawie wydanego tytułu wykonawczego prowadzonego. W ocenie Sądu stanowiło to kolejny argument przemawiający za prawdziwością twierdzeń pozwanej o tym, że nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu mieszkalnym.

Strona powodowa natomiast, po złożeniu przez pozwaną sprzeciwu od nakazu zapłaty nie wykazała, że pozwana, pomimo podnoszonych przez nią twierdzeń rzeczywiście mieszkała w spornym okresie w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...) we W..

W tym miejscu dodać można, iż w myśl art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktów prawotwórczych, spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne. Ciężar dowodu zatem z reguły spoczywa na powodzie. Przedmiotowa zasada znajduje swoje odzwierciedlenie również w przepisach proceduralnych. Przepis art. 3 k.p.c. zobowiązuje strony do dawania wyjaśnień, co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiania dowodów. Z kolei norma wyrażona w artykuł 232 k.p.c. nakłada na strony obowiązek wskazywania dowodów dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Strona postępowania w przypadku zaniechania inicjatywy dowodowej i niepopierania swoich twierdzeń stosownymi dowodami ponosi ryzyko przegrania procesu. Dodatkowo należy podnieść, że postępowanie cywilne – zwłaszcza w trybie procesowym – opiera się na zasadzie kontradyktoryjności. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r. sygn. I CKU 45/96).

Nadto, zgodnie z brzmieniem przepisu art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Przenosząc treść cytowanego przepisu na płaszczyznę niniejszej sprawy, po wywiedzeniu przez pozwaną twierdzeń o jej zamieszkaniu w innym lokalu mieszkalnym i niemożności obciążania jej obowiązkiem uiszczania odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu położonego przy ul. (...) we W., to na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia, że pozwana w rzeczywistości w spornym okresie ten lokal zajmowała. Skoro jednak G. (...)nie odniosła się w żaden sposób do twierdzeń pozwanej, Sąd przyjął je za przyznane przez stronę powodową.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności oraz powołane przepisy Sąd uznał, iż powództwo skierowanie przeciwko pozwanej nie zasługiwało na uwzględnienie, co skutkowało oddaleniem powództwa w punkcie I. sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie II. sentencji wyroku w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 98 k.p.c. Na koszty niniejszego postępowania składała się kwota 1.200 zł, stanowiąca wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej, ustalone na podstawie § 6 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t. ze zm.).