Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 marca 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi:

1)  zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w

W. na rzecz (...)spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 13.304,39 zł wraz odsetkami ustawowymi od dnia 10 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz od tej kwoty odsetki ustawowe za opóźnienie za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty;

2) oddalił powództwo w pozostałym zakresie;

3) zasądził od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. kwotę 2.158,24 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

4) nakazał zwrócić pozwanemu z Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi –Śródmieścia w Łodzi kwotę 574,71 zł z tytułu nadpłaty zaliczki na biegłego wpłaconej dnia 13 maja 2015 r. a zaksięgowanej pod nr. (...)/ (...) poz. (...)

5) nakazał zwrócić powodowi z Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi –Śródmieścia w Łodzi kwotę 494,78 zł z tytułu nadpłaty zaliczki na biegłego wpłaconej dnia 19 maja 2015r. a zaksięgowanej pod nr. (...)/ (...) poz. (...).

(wyrok, k. 104)

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód, zaskarżając orzeczenie w części punktu 2, tj. oddalającego powództwo co do kwoty 1.122,06 zł (koszty pogotowia technicznego i torowego) oraz częściowo oddalającym wniosek o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zaskarżonemu orzeczeniu apelujący zarzucił naruszenie:

- art. 232 zdanie pierwsze k.p.c. poprzez błędne uznanie przez Sąd, że powód nie udowodnił poniesienia kosztów pogotowia technicznego i torowego, a tym samym na błędnym przyjęciu, że strona powodowa nie wywiązała się z nałożonego na nią ciężaru dowodu, w sytuacji gdy w zgromadzonym materiale dowodowym znajdują się dokumenty wskazujące na udowodnienie tego faktu („koszty użycia pogotowia technicznego – praca dźwigu” z dnia 23.04.2012 oraz „Kalkulacja ceny umownej – skrócona – praca brygad pogotowia torowego” z dnia 11.04.2012);

- art. 233 § 1 k.p.c. polegające na:

a) błędnym uznaniu przez Sąd, że pozwany nie zgłaszał żądania o naprawienie szkody związanej z pracą pogotowia torowego i technicznego, a tym samym uznał za zbędne rozważania w tym zakresie, w sytuacji gdy powodowa spółka sformułowała w pozwie przedmiotowe żądanie i jednocześnie wykazała uzasadnioną potrzebę ze skorzystania z przedmiotowego pogotowia w niniejszej sprawie;

b) niezgodnym ze zgromadzonym materiałem dowodowym uznaniu, że powód nie udowodnił wysokości kosztów związanych z pracą pogotowia torowego i technicznego, w sytuacji gdy w materiale dowodowym sprawy znajdują się dwa dokumenty zawierające w swej treści szczegółowy kosztorys pracy przedmiotowego pogotowia;

- art. 328 § 2 k.p.c. polegające na niewskazaniu w treści uzasadnienia przyczyn, dla których Sąd odmówił wiarygodności innym dowodom („koszty użycia pogotowia technicznego – praca dźwigu” z dnia 23.04.2012 oraz „Kalkulacja ceny umownej – skrócona – praca brygad pogotowia torowego” z dnia 11.04.2012) – w szczególności w zakresie uzasadnionych kosztów wygenerowanych w wyniku użycia pogotowia technicznego oraz pracy brygad pogotowia torowego, co doprowadziło do błędnego uznania przez Sąd, iż rozważania w tym zakresie były zbędne;

- art. 361 k.c. poprzez błędne i niezgodne z zasadami logicznego myślenia uznanie przez Sąd, że fakt skorzystania z pracy pogotowia technicznego i torowego nie jest okolicznością uzasadniającą pełną kompensację szkody, w sytuacji gdy konieczność i koszt korzystania z tego pogotowia (przy powstaniu szkody spowodowanej przed podmiot zewnętrzny) nie może obciążać powoda, który jest poszkodowanym w niniejszej sprawie.

W oparciu o powyższe, apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez

zasądzenie ponad dotychczas zasądzoną kwotę 13.304,39 zł – należność w wysokości 1.122,06 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10.01.2013 r. do dnia 31.12.2015 r. oraz od ww. kwoty odsetkami za opóźnienie za okres od 1.01.2016 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie apelujący wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje – zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. (apelacja, k. 117-124)

W odpowiedzi na apelację powoda, pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych (odpowiedź na apelację k.138-139).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się w całości zasadna, wskutek czego Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok zgodnie z jej wnioskami.

W pierwszej kolejności należy wskazać na zasadność zarzutu apelującego naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie błędnej oceny materiału dowodowego, która doprowadziła do pominięcia istotnych w sprawie okoliczności powstania szkody powoda związanej z pracą pogotowia torowego i technicznego. Wbrew bowiem stanowisku Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy wskazuje, że roszczenie o odszkodowanie dotyczące użycia pogotowia technicznego i torowego było przedmiotem postępowania w tej sprawie, co wynika z uważnej analizy żądania i uzasadnienia pozwu (k. 2-7), a także złożonych do sprawy rachunków dokumentujących koszt użycia tych dwóch służb przez powodowe przedsiębiorstwo („koszty użycia pogotowia technicznego – praca dźwigu” z dnia 23.04.2012, k. 22 oraz „Kalkulacja ceny umownej – skrócona – praca brygad pogotowia torowego” z dnia 11.04.2012, k. 23). W petitum pozwu, powód określił żądanie na kwotę 17.276,48 zł, zaś w uzasadnieniu pozwu wskazał, że na wartość dochodzonego roszczenia składa się m.in. należność z tytułu wykorzystania pogotowia technicznego (524,06 zł) i pogotowia torowego (598 zł). Odnośnie zaś wspomnianych rachunków, to należy wskazać, że stanowią one dowód dokonania konkretnych czynności naprawczych za określoną kwotę, podobnie jak dokumenty prywatne powoda wykazujące konkretne czynności naprawcze przedmiotowego pojazdu szynowego, którym Sąd Rejonowy dał wiarę i przyjął za podstawę ustaleń faktycznych. Skoro zatem moc dowodowa wszystkich rzeczonych dokumentów jest taka sama, należy dać wiarę także dokumentom, z których wynikają szczegółowe koszty pracy związane z pracą pogotowia torowego i technicznego.

Nie można przy tym uznać, jak chce tego strona pozwana, że powódka nie poniosła szkody w związku z wykorzystaniem pogotowia technicznego i torowego, gdyż służby te są na wyposażeniu powodowego przedsiębiorstwa. Taka argumentacja nie może być zaakceptowana, ponieważ na wyposażeniu powodowego przedsiębiorstwa są również służby, które naprawiały uszkodzony wagon, a mimo tego nie było wątpliwości, że koszty naprawy powodowemu przedsiębiorstwu się należały – również w zakresie kosztów robocizny wykonanej przez powoda we własnym zakresie. Strona pozwana mogła wszakże twierdzić, że skoro warsztat naprawczy był własnością powoda, to żadne koszty robocizny nie powstały, bo osoby pracujące w warsztacie otrzymują wynagrodzenia. Skoro jednak Sąd I instancji zasądził odszkodowanie za naprawę uszkodzonego wagonu, a pozwany tego odszkodowania nie kwestionuje, to nie miał również podstaw do odmowy wypłaty odszkodowania za wykorzystanie służb pogotowia torowego i technicznego.

Podkreślić należy, że okoliczność posiadania przez powoda odpowiednich służb w żadnym wypadku nie może prowadzić do odmowy obciążenia pozwanego kosztami pracy przedmiotowego pogotowia. Inną bowiem sprawą jest utrzymywanie ich w gotowości, a inną wykorzystanie do usunięcia skutków wypadku spowodowanego przez kierowcę ubezpieczonego u strony pozwanej.

Odnosząc się do wysokości szkody polegającej na użyciu służb pogotowia torowego i pogotowia dźwigowego Sąd Okręgowy odwołał się do dokumentów prywatnych znajdujących się na k. 22, 23 i 32 akt sprawy.

Z wymienionych dokumentów precyzyjnie wynika czas pracy każdej z tych służb i stawka roboczogodziny pracy jednej osoby. Jeśli chodzi o czas ich pracy, to odwołać się należy do karty wypadku w ruchu (k. 32), która wskazuje, że przerwa w ruchu rozpoczęła się o godz. 5.25 i zakończyła się o godz. 8.10, a więc trwała około 3 godzin. Jednocześnie, z karty wynika, że do usunięcia skutków zdarzenia wykorzystano dwa dźwigi („drugi dźwig od godziny 7.05”). W świetle powyższego należy przyjąć, że wskazany w kosztorysie (k.22) czas wykorzystania dźwigów w ilości 3,5 godziny wynika z użycia dwóch urządzeń. Mimo zatem tego, że w karcie wypadku w ruchu czas pracy wynosi mniej niż 3 godziny, to okoliczność użycia dwóch dźwigów mogła spowodować, że w kosztorysie ten czas został wydłużony do 3,5 godzin. Obsługa dźwigów przez dwie osoby wyniosła zaś łącznie 7 godzin. Czas pracy pogotowia torowego nie budził żadnych wątpliwości.

Z powyższego, Sąd Okręgowy wyciągnął wnioski, że przedstawiony przez powoda kosztorys nie został zawyżony co do liczby godzin pracy pogotowia torowego i technicznego. Odnośnie zaś przyjętej przez powoda stawki za jedną roboczogodzinę (k. 22 i 23), to stwierdzić należy, że pokrywały się one (a w niektórych zakresach były nawet niższe) ze stawkami jednej roboczogodziny służb, które naprawiały wagon zniszczony w wypadku komunikacyjnym. Z kosztorysu (k. 22) wynika, że stawka za godzinę pracy dźwigu wynosi 72,02 zł, zaś stawka za godzinę jego obsługi wynosi 44 zł. Z kalkulacji (k. 23) wynika, że stawka za godzinę pracy pogotowia torowego wynosi 80 zł. Skoro zatem praca pracowników warsztatu została wyceniona w tej sprawie na 80 zł za jedną roboczogodzinę, to nie było podstaw do przyjęcia, że służby dźwigowe i torowe miały być tańsze.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że żaden dodatkowy dowód w tej sprawie nie był potrzebny. Sądy obu instancji mogły w tej sprawie wyciągnąć wnioski w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy i dojść do przekonania, że szkoda w postaci użycia służb powstała w określonej przez powoda wysokości, tj. koszt pogotowia technicznego w wysokości 524,06 zł oraz koszt pogotowia torowego na kwotę 598 zł i powinna być pokryta przez pozwaną zgodnie z wynikającą z art. 361 k.c. zasadą pełnej kompensacji szkody.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i orzekł jak w sentencji.

W związku ze zmianą zaskarżonego wyroku, zmianie podlegało również orzeczenie o kosztach postępowania pierwszoinstancyjnego, o których Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu. Wartość przedmiotu stanowiła kwota 17.276,84 zł, a ostatecznie powództwo podlegało oddaleniu co do kwoty 2.850,39 zł. Zgodnie z wynikającą z powołanego przepisu zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów, strony powinny ponieść koszty w takim stopniu w jakim przegrały sprawę, a zatem w okolicznościach sprawy niniejszej powód w 16,50 %, zaś pozwany w 83,50 %. Koszty procesu wyniosły łącznie 6.211,51 zł, w tym po stronie powoda 3.586,22 zł, zaś po stronie pozwanego 2.625,99 zł. Powoda zgodnie z podaną zasadą powinny obciążać koszty w kwocie 1024,89 zł (16,50 % z 6.211,51 zł), a pozwanego w kwocie 5.186,61 zł (83,50 % z 6.211,51 zł). Pozwany zobowiązany jest zatem zwrócić powodowi kwotę 2.561,95 zł tytułem częściowego zwrotu kosztów postepowania.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i obciążono nimi w całości pozwanego, jako stronę przegrywającą sprawę w instancji odwoławczej. Na koszty postępowania apelacyjnego w łącznej kwocie 237 zł złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika powoda w wysokości 180 zł, ustalone w oparciu o § 2 ust. 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) oraz opłata od apelacji w kwocie 57 zł.

SSO Mariola Szczepańska SSO Ryszard Badio SSO Bartosz Kaźmierak