Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 25 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy

X Wydział Cywilny Rodzinny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Iwona Pydych

SSO Małgorzata Koźmińska

SSO Mirela Tocha-Plata

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2013 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. C.

przeciwko B. C.

o alimenty

na skutek zażalenia powódki na postanowienie Sądu Rejonowego w Szubinie III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 26 września 2013 r. wydane w sprawie sygn. akt III RC 194/13

postanawia

uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać Sądowi I instancji sprawę do ponownego rozpoznania

Sygn. akt X Cz 262/13

UZASADNIENIE

Powódka E. C. wniosła domagając się zasądzenia alimentów na swoją rzecz w kwocie 3000 zł miesięcznie od pozwanego B. C.. Domagała się także zabezpieczenia powództwa na czas trwania postępowania przez zobowiązanie pozwanego do łożenia na rzecz powódki kwoty 100 zł miesięcznie. W uzasadnieniu pozwu podała, że strony są po rozwodzie od 14 grudnia 2011 r. Rozwód został orzeczony z winy pozwanego. Rozwód pociągnął za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej powódki. Obecnie źródłem jej utrzymania jest świadczenie emerytalne w wysokości 1694 zł. Powódka prowadzi działalność gospodarczą świadczącą usługi m.in. sprzątania pomieszczeń, jednakże działalność nie przynosi zysków. Miesięczne wydatki związane z utrzymaniem powódki to koszt wyżywienia 775 zł, środki czystości około 55 zł, zakup kosmetyków hipoalergicznych około 120 zł, zakup obuwia około 250 zł, usługi fryzjerskie około 130 zł itp. Budżet powódki obciążony jest comiesięcznymi wydatkami - zakup paliwa około 300 zł, naprawa samochodu około 190 zł, raty leasingowe za samochód około 500 zł. Z uwagi na stan zdrowia jej koszty utrzymania powiększone są o wydatki związane z wizytami lekarskimi rzędu 500 zł miesięcznie, koszt zakupu leków około 220 zł miesięcznie, koszty rehabilitacji około 250 zł miesięcznie, koszty pobytów sanatoryjnych około 80 zł w skali miesiąca, zakup okularów około 100 zł w skali miesiąca, koszt wypoczynku około 250 zł w skali miesiąca. Pozwany nie partycypuje w kosztach utrzymania powódki. Jest on zobowiązany do alimentacji powódki i powinien przyczyniać się do zaspakajania jej usprawiedliwionych potrzeb.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości, jak i oddalenie wniosku o zabezpieczenie. Podał, że wniosek o zabezpieczenie jest bezzasadny albowiem powódka pobiera emeryturę, prowadzi własną działalność gospodarczą i ma w bliskiej perspektywie uzyskać znaczne profity majątkowe w postaci wyłącznej własności mieszkania spółdzielczego i dwóch działek budowlanych w Ł.. Orzeczenie rozwodu nie pogorszyło jej sytuacji materialnej albowiem pozwany od 1996 roku zamieszkuje w P., a powódka w Ł. i od 2004 roku aż do chwili rozwodu nie łożył na jej utrzymanie. Każda ze stron od 2004 roku zaspakajała swoje potrzeby wyłącznie z własnych dochodów nie roszcząc sobie pretensji do osiąganych dochodów przez współmałżonka. Rozwód niczego w sytuacji materialnej powódki nie zmienił. Sytuacja obu stron jest porównywalna, pozwany nie ma wyraźnie lepszych warunków od powódki.

Sąd Rejonowy w Szubinie III Wydział Rodzinny i Nieletnich postanowieniem z dnia 26 września 2013 r., sygn. akt III RC 194/13, zabezpieczył na czas trwania postępowania alimenty w ten sposób, że zobowiązał pozwanego B. C. do łożenia na rzecz powódki E. C. kwotę 1200 zł miesięcznie, płatną do 5-go dnia każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami w przypadku opóźnienia w płatności każdej z rat do rąk powódki, od dnia 26 września 2013 r. i w pozostałej części wniosek oddalił. Sąd I instancji ustalił, że powódka E. C. i pozwany B. C. od 14 grudnia 2011 roku są po rozwodzie. Rozwód został orzeczony z wyłącznej winy pozwanego. Z małżeństwa strony mają jedno dziecko już pełnoletnie. Powódka po rozwodzie nowego związku małżeńskiego nie zawarła, nie żyje w związku konkubenckim. Przebywa na emeryturze którą pobiera w wysokości (...) netto. Od 1999 r. prowadzi działalność gospodarczą - firmę sprzątającą, którą wcześniej prowadzili małżonkowie wspólnie. Obecnie firma nie przynosi dochodów. Powódka ma pasiekę - 6 rodzin pszczelich, ale jak podaje ma z tego dochody, by raz w roku pojechać na narty do Z.. Powódka zamieszkuje w mieszkaniu (...) pokojowym, którego współwłaścicielem jest były mąż. Koszt utrzymania mieszkania to 638 zł miesięcznie, opłaty za energię elektryczną to 90 zł miesięcznie. Powódka choruje na reumatoidalne zapalenie stawów i w tym roku jej choroba się zaostrzyła. Na leki wydaje 200 zł miesięcznie, na rehabilitację około 200 zł miesięcznie. Swój miesięczny koszt utrzymania określiła na kwotę około 5.000 zł miesięcznie. Obecnie między byłymi małżonkami toczy się sprawa o podział majątku wspólnego i powódka domaga się spłaty w kwocie około 300 tys. zł. Pozwany po rozwodzie nowego związku nie zawarł. W związku konkubenckim nie żyje. Mieszka w P. w domu jednorodzinnym zakupionym w czasie trwania małżeństwa. Przebywa na emeryturze, która wynosi 3298,79 zł, Pozwany prowadzi działalność gospodarczą - firmę sprzątającą w której zatrudnia 17 osób. Z prowadzonej działalności za okres od maja do sierpnia 2013 roku dochód wyniósł brutto kwotę 27.630,93 zł, dochód netto to kwota 23.057,93 zł co daje średni dochód miesięczny 7.685,97 zł. Pozwany choruje, na leczenie miesięcznie wydaje około 800 zł miesięcznie. Pozwany pomaga w utrzymaniu swoich dorosłych dzieci. W P. dla dorosłego syna zakupił mieszkanie za kwotę 350 tys. zł. Na zakup mieszkania wziął kredyt w kwocie 130 tys. zł, 220 tys. złotych zapłacił w gotówce.

Sąd I instancji uznał, że są podstawy do zabezpieczenia alimentów na rzecz powódki. Powódka w pozwie wykazała, że roszczenie - alimenty przysługują jej od pozwanego. Rozwód został orzeczony z winy pozwanego. Jej sytuacja materialna od chwili orzeczenia rozwodu ulegała zmianie. Powódka przebywa na emeryturze, której wysokość wynosi 1.693 zł miesięcznie. Z prowadzonej działalności gospodarczej w ostatnich miesiącach lipiec i sierpień 2013 roku nie uzyskała żadnych dochodów. Pogarsza się jej stan zdrowia. Pozwany też przebywa na emeryturze, ale jej wysokość wynosi kwotę ponad 3.000 zł miesięcznie. Osiąga znaczne dochody z prowadzonej działalności gospodarczej - wynoszą one ponad 7.000 zł miesięcznie. Sąd Rejonowy zabezpieczył powództwo powódki przez zasądzenie jej kwoty 1200 zł miesięcznie alimentów od pozwanego na czas trwania postępowania. Sąd I instancji uznał, że kwota ta winna częściowo zabezpieczyć roszczenie powódki. Natomiast zabezpieczenie nie może prowadzić do zaspokojenia roszczenia uprawnionej. Dlatego Sąd Rejonowy w pozostałej części wniosek oddalił.

Powyższe postanowienie zaskarżyły obie strony, pozwany co do pkt. 1, powódka co do pkt. 2. Pozwany zarzucił zaskarżonemu postanowieniu I) naruszenie prawa materialnego, a konkretnie naruszenie przepisu art. 60 § 2 k.r. i o. w zw. z art. 730 ¹ § 1 k.p.c. przez błędną jego wykładnię i przyjęcie, że roszczenie powódki jest
uprawdopodobnione przez sam fakt orzeczenia rozwodu z winy
pozwanego — podczas gdy orzeczenie w 2012 r. rozwodu w niczym sytuacji materialnej powódki nie zmieniło, a zwłaszcza nie pogorszyło, albowiem od 1995 r. pozwany zamieszkuje w P., a powódka w Ł. i od 1995 r. (wg powódki) lub od 2004 r. (wg pozwanego) aż do chwili rozwodu pozwany nie łożył na utrzymanie powódki, zaspokajała ona swoje potrzeby materialne w taki sam sposób jak obecnie, tj. z dochodów swojej firmy i z emerytury (od 9 lat), a obecnie jej sytuacja nawet się polepszyła, bo po rozwodzie zaczęła jeszcze uzyskiwać dodatkowe dochody z pasieki, II) nieważność postępowania polegającą na pozbawieniu pozwanego możności obrony swych praw (art. 379 pkt. 5 k.p.c.) wskutek niedoręczenia pozwanemu, z rażącym naruszeniem art. 128 § 1 k.p.c., odpisów dokumentów złożonych przez powódkę (karty 60-65 i 70 ) i uniemożliwienie przez to pozwanemu zapoznania się z tymi dokumentami i ustosunkowania się do ich treści, III) naruszenie art. 753 § 1 k.p.c. przez jego błędne zastosowanie i błędne przyjęcie, że tak jak w przypadku roszczenia stricte alimentacyjnego również w przypadku żądania udzielenia zabezpieczenia roszczenia opartego na przepisie art. 60 § 2 k.r. i o. strona powodowa nie ma obowiązku wykazania istnienia interesu prawnego w uzyskaniu zabezpieczenia, podczas gdy w świetle prawidłowej wykładni tego przepisu przyjąć należy (analogicznie jak w przypadku roszczenia o podwyższenie alimentów), że rozwiedziony małżonek, który nie znajduje się w niedostatku i ma zapewnione
źródła utrzymania, a roszczenie swoje opiera na przepisie art. 60 § 2 k.r. i o. (a więc dochodzi roszczenia niebędącego roszczeniem stricte alimentacyjnym) — winien żądając udzielenia zabezpieczenia, wykazać istnienie interesu prawnego w uzyskaniu zabezpieczenia, IV) sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego: 1) przez ustalenie (s. 2 uzasadnienia zaskarżonego
postanowienia, wiersze 19 i 20 od góry oraz 3 i 4 od dołu), że
obecnie firma powódki nie przynosi żadnych dochodów — podczas gdy z zeznań samej powódki (s. 2 protokołu rozprawy z dnia 26 września 2013 r., wiersze 3 i 4 od góry) jednoznacznie wynika, że „Dochód jest z działalności (...); Dochód netto wynosi 12 tys. zł za 6 miesięcy „czyli 2. 000 zł netto miesięcznie, 2) przez ustalenie (s. 2 uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, wiersz 2 od dołu), że stan zdrowia powódki się pogarsza — podczas gdy ustaleniu temu, opartemu wyłącznie na gołosłownych zeznaniach powódki, jednoznacznie przeczy przyznany przez nią fakt, że „schorowana z powodu reumatyzmu powódka corocznie szusuje na nartach w wysokich górach w Z.), 3) przez całkowicie gołosłowne ustalenie, że sytuacja materialna powódki „od chwili orzeczenia rozwodu uległa zmianie” (s. 2 uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, wiersze 5 i 6 od dołu) — podczas gdy od chwili orzeczenia rozwodu, tj. od dnia 9 maja 2013 r. do dnia dzisiejszego nic się w sytuacji powódki nie zmieniło, V) niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia wniosku o udzielenie zabezpieczenia, a konkretnie: 1) brak, poza gołosłownymi zeznaniami powódki, jakichkolwiek dowodów co do: a) wysokości dochodów uzyskiwanych przez powódkę z prowadzonej przez nią pasieki, b) wielkości tej pasieki, c) kosztów eksploatacji zajmowanego przez powódkę mieszkania, d) stanu zdrowia powódki, e) ponoszonych przez nią wydatków na leki i rehabilitację, 2) niewyjaśnienie wysokości dodatkowych dochodów możliwych
do uzyskania przez powódkę z wynajmu części zajmowanego przez nią obszernego czteroizbowego mieszkania w Ł. oraz z dwóch działek budowlanych położonych także w Ł. VI) naruszenie art. 217 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. przez nieuzasadnione pominięcie i nieprzeprowadzenie mających istotne znaczenia dla rozstrzygnięcia wniosku powódki dowodów zawnioskowanych na s. 4-6, 8-10 i 16 odpowiedzi na pozew, VII) naruszenie art. 236 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. przez niewydanie postanowienia dowodowego, nieoznaczenie tym samym faktów podlegających stwierdzeniu i pozbawienie wskutek tego pozwanego możliwości zgłoszenia zastrzeżeń w trybie art. 162 k.p.c., nieprzeprowadzenie dowodów nawet — jak to wynika z protokołu rozprawy— z dokumentów złożonych przez powódkę na rozprawie, a także z dokumentów załączonych do odpowiedzi na pozew, VIII) naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. przez sporządzenie uzasadnienia
zaskarżonego postanowienia w sposób uniemożliwiający kontrolę instancyjną, a w szczególności przez brak jakiegokolwiek wyjaśnienia: 1) dlaczego i na jakiej podstawie faktycznej zasądzona została na rzecz powódki tytułem zabezpieczenia kwota aż 1.200 zł miesięcznie, a nie inna kwota , np. 100 zł miesięcznie, skoro: a) dochód netto powódki z prowadzonej przez nią firmy wynosi 2.000 zł miesięcznie, b) szereg wydatków wskazywanych przez powódkę jako koszty jej utrzymania są w istocie rzeczy kosztami uzyskania przychodu w jej firmie (paliwo, raty leasingowe za samochód, naprawy samochodu i jego ubezpieczenie, koszty utrzymania mieszkania, w którym znajduje się siedziba jej firmy itp.), a więc kosztami, które zmniejszają wykazywany przez nią dochód netto firmy, c) jej emerytura wynosi 1. 693 zł miesięcznie, d) dochody z pasieki oraz stan zdrowia pozwalają jej na coroczne wczasy w górach i jazdę na nartach, e) ma ona możliwość uzyskiwania dodatkowych dochodów z wynajmu części zajmowanego przez nią obszernego trzyizbowego mieszkania w Ł. oraz z dwóch działek budowlanych położonych także w Ł., 2) na czym, na jakich dowodach oparte jest ustalenie, że sytuacja materialna powódki „od chwili orzeczenia rozwodu uległa zmianie” (s. 2 uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, wiersze 5 i 6 od dołu). Wskazując na powyższe podstawy odwoławcze pozwany wniósł o 1) zmianę zaskarżonego postanowienia i oddalenie wniosku powódki o udzielenie jej zabezpieczenia roszczenia, 2) zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania zażaleniowego wg norm przepisanych; ewentualnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekaza­nie sprawy Sądowi Rejonowemu w Szubinie do ponowne­go rozpoznania z pozostawieniem temuż Sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania zażaleniowego.

W swym zażaleniu powódka wniosła o zmianę zaskarżonego postanowienia w pkt. 2 przez zobowiązanie pozwanego B. C. do łożenia na rzecz powódki E. C. dalszej kwoty 1.800 zł miesięcznie począwszy od dnia 26 września 2013r., przez czas trwania procesu oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania zażaleniowego w wysokości zgodnej z normami przepisanymi, ewentualnie o uchylenie postanowienia Sądu Rejonowego w Szubinie z dnia 26 września 2013r. w pkt. 2 i przekazanie sprawy w tej części Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego. Zaskarżonemu orzeczeniu powódka zarzuciła: 1) obrazę przepisów postępowania przez naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. i brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego oraz poczynienie
ustaleń dowolnych polegających na bezpodstawnym przyjęciu przez Sąd I instancji, że możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanego, którego dochód kształtuje się na poziomie ponad 10.000 zł pozwalają na udzielenie zabezpieczenia roszczenia powódki w kwocie 1.200 zł, wobec uznania przez Sąd I instancji, że „...kwota ta winna częściowo zabezpieczyć roszczenie powódki” przy jednoczesnym braku ustalenia, że powódka nie uprawdopodobniła wysokości roszczenia, na dochodzonym poziomie kwoty 3.000 zł w skali miesiąca, 2) obrazę § 1 przepisu art. 753 w zw. z art. 731 k.p.c., która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegającą na nieuzasadnionym uznaniu przez Sąd I instancji, że „zabezpieczenie nie może prowadzić do zaspokojenia roszczenia uprawnionej”, w sytuacji, gdy przepis art. 753 k.p.c. jest przepisem szczególnym odnoszącym się do zabezpieczenia roszczeń alimentacyjnych, stanowiącym odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 731 k.p.c., że zarządzenie tymczasowe nie może zmierzać do zaspokojenia roszczenia.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Wniesienie zażaleń prowadzić musiało do uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Na wstępie warto przypomnieć, że stosownie do treści art. 13 § 2 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c., uzasadnienie postanowienia powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej postanowienia z przytoczeniem przepisów prawa. Regulacja ta ma na celu nie tylko umożliwienie stronom zapoznanie się z motywami, jakie przyświecały sądowi przy podejmowaniu decyzji ale przede wszystkim ma umożliwić sądowi odwoławczemu przeprowadzenie nadzoru judykacyjnego. Sąd I instancji winien zatem przedstawić motywy swego rozstrzygnięcia w taki sposób, by Sąd II instancji mógł ocenić jego prawidłowość. Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia niestety tego wymogu nie spełnia. Rozpoznając wniosek o zabezpieczenie powództwa o alimenty, Sąd zobligowany jest rozważyć, czy strona uprawdopodobniła istnienie okoliczności o których mowa w art. 60 § 2 k. r. i o., tj. czy faktycznie rozwód pociągnął za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego a następnie ponownie ocenić, w oparciu o dotychczas zgromadzony materiał dowody oraz twierdzenia stron, jaki jest zakres usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oceniany przez pryzmat możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego. Zakres świadczenia zależy bowiem od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego. Ponieważ nie jest to równoznaczne z zapewnieniem uprawnionemu poziomu życia na stopie równej z tą, jaką miałby w przypadku istnienia małżeństwa, to kryterium równej stopy życiowej stanowi tylko jedno z kryteriów, jakie należy brać pod uwagę przy ustalaniu zakresu omawianego obowiązku. Ponadto należy uwzględniać możliwości zarobkowe i majątkowe uprawnionego. Różnica między ilością środków potrzebnych do zaspokojenia usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego a możliwościami zarobkowymi i majątkowymi zobowiązanego stanowi właśnie odpowiedni zakres, w jakim małżonek ponoszący wyłączną winę rozkładu pożycia powinien przyczyniać się do zaspokajania potrzeb małżonka niewinnego.

Tymczasem, jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, sytuacja od rozwodu powódki nie uległa zmianie. W 1995 r. strony zamieszkały osobno, powódka w Ł., pozwany w P.. Strony nadal razem prowadziły firmę sprzątającą – w 2004 r., a więc także jeszcze przed rozwodem, nastąpił jej podział. Tak powódka, jak i pozwany od tego czasu prowadzą własną działalność gospodarczą zupełnie niezależną od działalności drugiej strony, z której sami czerpią dochody. Co prawda pozwany w 2005 r. przez pięć miesięcy przekazywał żonie po 3.000 zł, a później do czerwca 2009 r. po 1000 zł, to jednak powódka nie złożyła powództwa o alimenty w pozwie rozwodowym. Jest to tym bardziej istotne, że wyrok rozwodowy zapadł dopiero dnia 14 grudnia 2011 r., a uprawomocnił się 6 września 2012 r. Powódka mimo to nie skorzystała z przysługującego jej uprawnienia, nawet w tym momencie, kiedy Sąd Rejonowy w (...)wyrokiem z dnia (...)r., sygn. akt III RC (...), ustanowił rozdzielność majątkową pomiędzy stronami od dnia 2 grudnia 2009 r. (k. 48). Pozew o alimenty wpłynął dopiero do Sądu w sierpniu 2013 r., później niż wniosek o podział majątku (w 2012 r. w Sądzie Rejonowym w (...), sygn. akt I Ns (...)). Powódka domaga się od swojego byłego męża kwoty 3000 zł miesięcznie, którą ten łożył na jej utrzymanie na początku prowadzenia przez nią samodzielnej działalności gospodarczej w 2005 r. W chwili orzeczenia rozwodu sytuacja stron była identyczna z obecną. Małżonkowie byli już na emeryturze, każde z nich prowadziło firmę. Po rozwodzie powódka założyła pasiekę, która składa się z sześciu uli. Trudno przyjąć na podstawie wyżej wskazanych okoliczności, aby rozwód pociągnął istotne pogorszenie sytuacji powódki, przy czym szczególny nacisk ustawodawca kładzie tutaj na tą istotność.

Jak wskazaliśmy wyżej zakres świadczenia alimentacyjnego zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, jak i majątkowych i zarobkowych możliwości zobowiązanego. Ustalenie alimentów na podstawie art. 60 § 2 k.r. i o. nie sprowadza się więc tylko do prostego porównania wysokości zarobków obu stron i zobowiązania strony zarabiającej do wyrównania różnicy dochodów. W tej chwili pozwana ma ukończone 64 lata (ur. w (...) r.) i otrzymuje emeryturę w kwocie 1700 zł miesięcznie. Prowadzi także działalność gospodarczą. Jak wynika z zeznania podatkowego PIT za 2013 r. do sierpnia (k. 64), powódka w tym okresie uzyskała z niej dochód w kwocie 13.000 zł, co w skali miesiąca daje średnio 1625 zł. Łącznie powódka uzyskuje więc dochody w kwocie około 3.319 zł (1.694 + 1.625). Poza tym dochody przynosi też pasieka, a nie są one najmniejsze, skoro jak podaje powódka, z nich właśnie pokrywa swój wyjazd w góry do Z., a stać ją jeszcze na rozdawanie miodu rodzinie i znajomym. Pozwany w wieku 67 lat (ur. w (...) r.) pobiera emeryturę w kwocie 4.027,24 zł (zaświadczenie k. 58). Ponadto jak wynika z zaświadczenia k. 49 w okresie maj – lipiec 2013 r. osiągał średni miesięczny dochód w kwocie 7.685,97 zł. Łącznie daje to dochód w kwocie 11.700 zł. Strony posiadają majątek wspólny, na który składa się mieszkanie własnościowe w Ł., w którym zamieszkuje powódka, ponadto jeszcze dwie działki w Ł. i dom bliźniak w P.. Zgodnie z tym, co powiedziane było wyżej, Sąd Rejonowy powinien jednak wskazać, na jaką kwotę ustalił potrzeby powódki. Nie wiemy, czy osiągane przez powódkę dochody nie pokrywają wszystkich jej potrzeb. Nie bez znaczenia jest też fakt, że pozwany sfinansował zakup mieszkania syna stron w P. i nadal płaci raty kredytu zaciągniętego wówczas przez syna. Sąd I instancji przyjął znaczne wydatki na lekarstwa powódki, jej wizyty u lekarzy i rehabilitację. Należy jednak podkreślić, iż nie zostały one w żaden sposób udokumentowane. W uzasadnieniu Sądu Rejonowego brak jest jakichkolwiek rozważań co do wydatków związanych z utrzymaniem samochodu wziętym w leasing, za który powódka płaci raty. Powódka ponadto pokrywa koszty jego naprawy i zakupu paliwa. Powyższe wydatki wpisane w koszty prowadzenia działalności gospodarczej, świadczą, iż nawet w miesiącach, kiedy powódka wykazuje brak dochodów z firmy, są one na tyle duże, aby ponosić te wszystkie obciążenia i jeszcze opłacić czynsz za lokal, w którym mieści się jej siedziba. W konsekwencji z treści uzasadnienia nie sposób wywnioskować, dlaczego ta a nie inna kwota zabezpieczenia znajduje oparcie w obowiązującym stanie prawnym.

Powyższe braki spowodowały, że zaskarżone orzeczenie nie poddawało się kontroli odwoławczej. Z tego też względu, na podstawie art. 13 § 2 k.p.c. w zw. z art. 386 § 4 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy ustali, jakie były koszty utrzymania powódki w chwili orzeczenia rozwodu, w jaki sposób je zaspokajała i dlaczego, o ile nie wystarczało powódce środków na utrzymanie, nie pozywała pozwanego o alimenty. Ponadto Sąd ustali również, jaki jest obecny koszt utrzymania powódki, która powinna dokumentami wykazać wydatki na leki, rehabilitację i wyjazd do Z.. Konieczne jest też przedłożenie przez powódkę zaświadczenia o atopowym zapaleniu skóry czy chorobie leczonej onkologicznie, co podczas informacyjnego przesłuchania stron wskazywała powódka. Sąd Rejonowy wyjaśni również, czy powódka może jeździć autem czy na nartach, skoro cierpi z powodu reumatoidalnego zapalenia stawów. Istotne jest ustalenie, jakie koszty (np. leasing) powódka wlicza w koszty prowadzonej działalności gospodarczej. Sąd Rejonowy powinien też ustalić, jakie są dochody powódki ze sprzedaży miodu i skąd miała środki na zakup pszczół. Na końcu należy też podkreślić, iż informacyjne przesłuchanie stron nie jest dowodem w rozumieniu kodeksu postępowania cywilnego.