Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: Monika Bąk-Rokicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 października 2016 r. w Warszawie

sprawy M. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

o wcześniejszą emeryturę

na skutek odwołania M. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W.

z dnia 20 października 2014 r. znak: (...)

- zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje M. B. prawo do emerytury od dnia 14 października 2014 roku.

UZASADNIENIE

M. B. w dniu 19 listopada 2014 r. złożył za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych odwołanie od decyzji z dnia 20 października 2014r., znak: (...), mocą której organ rentowy odmówił odwołującemu prawa do wcześniejszej emerytury. Odwołujący zaskarżył powyższą decyzję w całości i wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do wcześniejszej emerytury, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy organowi rentowemu do ponownego rozpoznania.

W uzasadnieniu odwołania M. B. zaznaczył, że wykonywał pracę w warunkach szczególnych od 5 września 1973 r. do 31 maja 1976 r. w Przedsiębiorstwie (...) Zakład (...) w W. oraz od 2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r. w Przedsiębiorstwie (...), a także od 6 września 1979 do 31 maja 1993 r. w Zakładach (...) w W.. Organ rentowy nie uwzględnił wykonywania pracy w warunkach szczególnych, mimo, że była ona wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych, a z uwagi na zmiany w strukturze właścicielskiej albo likwidację zakładów pracy całość dokumentacji pracowniczej dotyczącej odwołującego się nie zachowała. (odwołanie k. 2- 10 a.s.)

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy powołał się na przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wskazując, że ubezpieczony nie udokumentował wymaganego 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych. Równocześnie organ rentowy zwrócił uwagę, iż zatrudnienie odwołującego w Przedsiębiorstwie (...) Zakładzie (...) w W. od 5 września 1973 r. do 31 maja 1976 r. w Zakładzie (...) przy Przedsiębiorstwie (...) w W. od 2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r. oraz w Zakładach (...) w W. w okresie od 6 września 1979 r. do 31 maja 1993 r. było bezsporne, jednakże na podstawie przedłożonych przez ubezpieczonego dokumentów nie można było stwierdzić w sposób jednoznaczny, że praca wykonywana przez skarżącego w tym okresie miała wyłącznie charakter wynikający z zapisów zawartych w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia w sprawie pracy w warunkach szczególnych (odpowiedź na odwołanie k. 10-11 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony M. B. urodzony (...), w dniu 30 września 2014 r. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. wniosek o emeryturę. Do wniosku ubezpieczony dołączył informację dotyczącą okresów składkowych i nieskładkowych, świadectwa pracy z dnia 31 maja 1976 r. z których wynika, że ubezpieczony zatrudniony był na stanowisku montera samochodowego w (...) Zakładzie (...) w W. w okresie 5 września 1973 r. do 31 maja 1976 r., świadectwo z dnia 3 września 1979 r. potwierdzające zatrudnienie odwołującego z (...) przy Przedsiębiorstwie (...) w okresie od 2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r. na stanowisku montera samochodowego, świadectwo pracy z dnia 14 maja 1993 r., z którego wynika że odwołujący w okresie od 6 września 1979 r. do 31 maja 1993 r. w Zakładach (...) na pełny etat wykonywał obowiązki mechanika pojazdów i urządzeń transportowych. Dodatkowo wnioskodawca przedłożył rozliczenie końcowe pracy na budowie (...) Elektrowni (...)w N. – ZSRR, kartotekę zarobkową pracownika fizycznego na stanowisku montera, mechanika silników spalinowych. (wniosek o emeryturę wraz z załącznikami t. I i II a.r.).

Organ rentowy po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego uznał, że ubezpieczony nie udowodnił faktycznego zatrudnienia w warunkach szczególnych przez okres 15 lat. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił jako pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od dnia 5 września 1973 r. do dnia 31 maja 1976 r., od 2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r., od 6 września 1979 r. do 31 maja 1993 r. oraz od 1 czerwca 1993 r. do 31 grudnia 1998 r. z uwagi na brak świadectw pracy potwierdzających wykonywanie pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze wystawianego przez pracodawcę, bowiem dokumenty przedstawione przez ubezpieczonego nie zawierały stosownej adnotacji o rodzaju wykonywanych prac. Nadto przedstawione przez odwołującego dokumenty jednoznacznie nie wskazywały, że wykonywana przez odwołującego praca była świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy wskazał także, że łączny staż pracy odwołującego – okresów składkowych i nieskładkowych wynosi 27 lat, 9 miesięcy i 25 dni, lecz z uwagi na niespełnienie warunku 15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach odmówił ubezpieczonemu prawa do wcześniejszej emerytury. (decyzja z dnia 20 października 2014r., znak: (...) k. 21, tom I a.r.).

W dniu 19 listopada 2014 roku ubezpieczony M. B. odwołał się od decyzji organu rentowego z dnia 20 października 2014 roku znak: (...) do Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych inicjując tym samym niniejsze postępowanie sądowe (odwołanie z dnia 19 listopada 2014 r., k. 2-10. a.s).

Ubezpieczony M. B. w okresie od 5 września 1973r. do 31 maja 1976r. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Zakład (...) w W. na stanowisku mechanika pojazdów ciężarowych. Praca odwołującego polegała na naprawianiu wszelkich usterek, które powstały w wyniku eksploatacji maszyn budowlanych na terenie budowy. Zakres napraw był szeroki, począwszy od naprawy silników, aż po naprawy podwozi. Ubezpieczony wykonywał prace związane z wymianą oleju, smarowaniem samochodu, czyli miejsc eksploatacyjnych, wymieniał sprzęgła i resory, szczęki hamulcowe, końcówki drążków sterowniczych, naprawiał układy wtryskowe, wydechowe, kierownicze. Poza tym naprawiał takie elementy jak: podwozia samochodowe, wykonywał regulacje zapłonów lub zaworów (zeznania świadka E. O. k. 87-88v, przesłuchanie M. B. w charakterze strony k. 97-98 a.s).

Od 2 lipca 1979r. do 1 września 1979r. w Zakładzie (...) przy Przedsiębiorstwie (...) w W. na stanowisku mechanik pojazdów samochodowych i naprawiał silniki, podzespoły i wszystko, co zepsuło się w samochodzie, przy czym pracę wykonywał w kanałach remontowych. Z kanału remontowego wychodził wówczas, gdy wymagała tego dana czynność, np. żeby coś dokręcić (przesłuchanie M. B. w charakterze strony k. 97-98 a.s).

Od dnia 6 września 1979r. do dnia 31 maja 1993r. w Zakładach (...) w W. na stanowisku mechanika samochodowego, montera silników spalinowych. Naprawiał samochody osobowe, ciężarowe, ciągnik U. i autobus. W ramach napraw regulował gaźniki, robił smarowanie podzespołów, naprawiał skrzynie biegów i remontował silniki. Pracował w kanałach remontowych i poza nimi, dostawał dodatek za pracę w warunkach szkodliwych oraz posiłki regeneracyjne i mleko. Na stałe pracował przy naprawie samochodów, także w zimie. W tym czasie nie był delegowany do innych prac i nie pracował jako kierowca (zeznania świadków: R. M. k. 57-58, H. C. k. 95-96 a.s., W. K. k. 96).

Na podstawie opinii J. P. - biegłego z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy z dnia 28 lipca 2016 r. Sąd ustalił, że prace wykonywane przez odwołującego w okresie:

- od 5 września 1973 r. do 31 maja 1979 r. w Przedsiębiorstwie (...) Zakład (...) w W.;

- od 2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r. w Zakładzie (...) przy Przedsiębiorstwie (...) w W.;

- od 6 września 1979 r. do 10 września 1984 r. i od 1 kwietnia 1986 r. do 31 maja
1993 r. w Zakładach (...) w W.

spełniają przesłanki uznania pracy odwołującego jako wykonywanej w warunkach szczególnych, jedynie okres pracy na stanowisku mechanika maszyn w (...) na budowie (...) Elektrowni (...) w ZSRR w okresie od 11 września 1984 r. do 31 marca 1986 r. związane z naprawą silników, siłowników, podzespołów napędowych ciężkich maszyn budowlanych nie spełnia przesłanek uznania tej pracy jako wykonywanej w warunkach szczególnych. (k. 213 – 219 a.s.)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych, a także na podstawie przesłuchania odwołującego w charakterze strony i zeznań świadków: R. M. k. 57-58 , H. C. k. 95-96 a.s., W. K. k. 96, E. O. k. 87-88v. Wymienione dowody są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Jednocześnie Sąd Okręgowy uznał dowód w postaci uzupełniającej opinii biegłego sądowego ds. BHP J. P. za stanowiący podstawę do wydania orzeczenia w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że przedstawione w opinii argumenty i wnioski są spójne, jednoznaczne oraz odnoszą się w sposób wnikliwy do spornych kwestii niniejszego postępowania. Dlatego też, przedstawioną przez biegłego argumentację, w zakresie dotyczącym ustalenia czy wnioskodawca faktycznie wykonywał pracę w warunkach szczególnych, Sąd uznał za własną. Sąd uznał zebrany w sprawie materiał dowodowy za kompletny, wiarygodny, nie budzący żadnych wątpliwości i pozwalający na wydanie orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.

Sąd miał na uwadze, że w sporządzonych wcześniej opiniach sądowych, pochodzących od biegłego J. P. oraz od biegłej M. M. oceniono, że praca odwołującego nie była wykonywana w warunkach szczególnych lub w szczególnych charakterze. Jednocześnie, należy wskazać, że biegły J. P. w opinii z dnia 10 listopada 2015 r. stwierdził, że ze względu na duży poziom ogólności zeznań odwołującego i powołanych świadków napotyka trudności w odpowiedzi na postawione przez Sąd pytanie. Podobnych trudności nie sygnalizowała biegła M. M., jednak Sąd przeprowadził dowód z uzupełniającego przesłuchania ubezpieczonego, po czym zlecił biegłemu J. P. sporządzenie opinii uzupełniającej. W tej opinii biegły już bez żadnych trudności dokonał oceny pracy ubezpieczonego i jednoznacznie stwierdził, że prace wykonywane przez odwołującego w spornych okresach, poza okresem urlopu bezpłatnego i pracy na stanowisku mechanika maszyn w (...) na budowie (...) Elektrowni (...) w ZSRR w okresie od 11 września 1984 r. do 31 marca 1986 r. spełniają przesłanki uznania pracy odwołującego jako wykonywanej w warunkach szczególnych. Zdaniem biegłego, ubezpieczony jako podstawowe wykonywał prace związane z usprawnianiem, wymianą bądź remontem podwozi samochodowych, to jest zespołów elementów pojazdów: zawieszenia (resory, amortyzatory, sprężyny zawieszenia), układów hamulcowych, kierowniczych, przeniesienia napędu. Ze względu na technologię, wymieniony zakres prac wymagał, by prace były wykonywane z poziomu kanałów remontowych. Ubezpieczony nie wykonywał prac blacharskich, elektrycznych, lakierniczych, gdyż takie prace wykonywali specjaliści elektrycy, blacharze, lakiernicy. Nie zajmował się również ubezpieczony regeneracją skrzyń biegów, elementów zwieszenia, ponieważ te prace zlecano wyspecjalizowanym zakładom. Zasadniczym celem pracy mechanika pojazdów samochodowych jest troska o prawidłowość i odpowiedni stan techniczny eksploatowanych pojazdów samochodowych. W warsztatach obsługowo-naprawczych mechanik samochodowy kontroluje stan techniczny pojazdów, zespołów, podzespołów, układów, w których konstrukcyjnie wymagane są takie zabiegi, a miarę potrzeby wykonuje operacje demontażowo-montażowe pojazdu i jego zespołów lub podzespołów, wykonuje prace regulacyjne i naprawcze, a także dokonuje wymiany lub uzupełnienia płynów eksploatacyjnych. Wykonując takie obowiązki, mechanik jest narażony na oddziaływanie: pyłów, gazów spalinowych, substancji (drażniących i toksycznych), hałasu, drgań wibracji. Osoby wykonujące pracę w kanałach remontowych są ponadto narażone na uciążliwości związane z ograniczeniem swobody ruchów. Uznanie prac za wykonywane w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze albo za zaliczone do pierwszej kategorii zatrudnienia jest możliwe, gdy stanowisko lub rodzaj pracy wykonywanej przez pracownik aściśle odpowiada stosownemu zapisowi zawartemu w wykazie A lub B stanowiącym załącznik do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Przeprowadzona przez biegłego analiza Wykazu A- Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego, stanowiącego załącznik do wymienionego rozporządzenia wykazała, że prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów są wymienione w Dziale XIV- Prace różne, w pozycji 16- Prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych.

Przedstawione rozważania prowadzą do ustalenia, że spełniają przesłanki uznania za wykonywane w szczególnych warunkach prace ubezpieczonego M. B. w okresach od 5 września 1973r. do 31 maja 1979r., od 2 lipca 1979r. do dnia 1 września 1979r., od 6 września 1979r. do 10 września 1984r., od 1 kwietnia 1986r. do dnia 31 maja 1993r.

Sąd Okręgowy uznał dowód w postaci uzupełniającej opinii biegłego sądowego ds. BHP J. P. za stanowiący podstawę do wydania orzeczenia w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że przedstawione w opinii argumenty i wnioski są spójne, jednoznaczne oraz odnoszą się w sposób wnikliwy do spornych kwestii niniejszego postępowania. Dlatego też, przedstawioną przez biegłego argumentację, w zakresie dotyczącym ustalenia czy wnioskodawca faktycznie wykonywał pracę w warunkach szczególnych, Sąd uznał za własną. Zsumowanie przedstawionych okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach prowadzi do ustalenia, że ubezpieczony wykonywał taką pracę w okresie 17 lat, 11 miesięcy i 18 dni (wykaz k. 233 a.s).

Przy ustalaniu w postepowaniu sądowym okresów wykonywania pracy w warunkach szczególnych, Sąd uwzględnił opinię uzupełniającą biegłego J. P.. Sąd miał na uwadze, że we wcześniej sporządzonych opiniach biegły J. P. oraz biegła M. M. stwierdzili, że praca odwołującego nie była wykonywana w warunkach szczególnych lub w szczególnych charakterze. Jednak te opinie były sporządzone przed uzupełnieniem postępowania o dodatkowe przesłuchanie ubezpieczonego.

Zatem przy sporządzaniu wcześniejszych opinii biegli sądowi dysponowali niepełnym materiałem dowodowym, a w każdym razie biegły J. P. posługiwał się obszerniejszym materiałem i nie sygnalizował żadnych trudności w udzieleniu odpowiedzi na postawione przez Sąd pytanie.

Sąd uznał zebrany w sprawie materiał dowodowy za kompletny, wiarygodny, nie budzący żadnych wątpliwości i pozwalający na wydanie orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie M. B. od decyzji organu rentowego z dnia 20 października 2014r., znak: (...) jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie rozważań prawych Sąd podkreśla, że kwestią sporną niniejszego postępowania było ustalenie, czy praca wykonywana przez wnioskodawcę na rzecz:

- Przedsiębiorstwa (...) Zakład (...) w W. od 5 września 1973 r. do 31 maja 1976 r.

- Zakładu (...) w W. od 5 września 1973 r. do 31 maja 1979 r.,

- Zakładu (...) przy Przedsiębiorstwie (...) w W. od 2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r.;

- Zakładów (...) w W. od 6 września 1979 r. do 31 maja 1993 r. wykonywana była w warunkach szczególnych.

W tym względzie Sąd Okręgowy podkreśla, iż wcześniejsza emerytura jest dla powszechnego systemu świadczeń emerytalnych „instytucją” wyjątkową, określającą szczególne uprawnienia pracownicze. Zawarcie przez ustawodawcę w zamkniętym katalogu wykazu pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wyłącza możliwość jego rozszerzenia w procesie stosowania prawa. Możliwość odstępstwa od zasady powszechnej, zwłaszcza ze względu na przesłankę szczególnego charakteru zatrudnienia, pozostaje atrybutem władzy ustawodawczej. Dlatego też nie ma żadnej swobody przy określaniu prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Są one ściśle i jasno określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8 poz. 43) (dalej rozporządzenie z 1983 r.). Rozporządzenie wskazane powyżej stanowi podstawę prawną rozpoznania niniejszej sprawy.

Na wykazach prac zawartych we wskazanym rozporządzeniu, nie kończą się ograniczenia dotyczące uprawnień z tytułu wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Po to, by daną pracę uznać za wykonywaną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, pracownik musi ją wykonywać stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy.

O tym, czy praca wnioskodawcy może być zakwalifikowana jako zatrudnienie w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 r. muszą decydować przesłanki prawne, a dokładniej ich spełnienie, nie zaś samo przekonanie ubezpieczonego, że takową pracę wykonywał.

Należy dokonać szczegółowej wykładni przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zauważyć należy, iż zgodnie z art. 184 ust.1 ustawy - ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1. okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2. okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze („rozporządzenie w sprawie wieku emerytalnego”), aby mężczyzna mógł nabyć prawo do emerytury powinien:

1. posiadać 25-letni okres zatrudnienia, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia (§ 3 )

2. wykonywać pracę wymienioną w wykazie A (Prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego), będącym załącznikiem do rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego z 1983 r.

3. osiągnąć wiek emerytalny wynoszący 60 lat (§ 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego z 1983 r); oraz

4. być zatrudnionym przez co najmniej 15 lat w szczególnych warunkach (§ 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia w sprawie wieku emerytalnego z 1983r.).

W myśl stanowiska wyrażonego w orzecznictwie, w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, warunki nabycia prawa do wcześniejszej emerytury muszą być spełnione łącznie w chwili wydania decyzji przez organ rentowy.

W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do tego świadczenia sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (wyrok SN z dnia 7 lutego 2006r., I UK 154/05). Natomiast wykonywanie pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze powinno być stwierdzone przez pracodawcę w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze lub w świadectwie pracy (wyrok SN z dnia 15 grudnia 1997 roku, II UKN 417/97 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, II UKN 598/00). Niezależnie od powyższego, w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego w sprawie przyznania uprawnień do emerytury w wieku obniżonym dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianym w kodeksie postępowania cywilnego.

Oceniając spełnienie przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych w okresie 15 lat, uprawniającej do wcześniejszej emerytury, w niniejszej sprawie, Sąd stwierdził, że ubezpieczony w okresach od 5 września 1973 r. do 31 maja 1979 r. w Przedsiębiorstwie (...) Zakład (...) w W.; od 2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r. w Zakładzie (...) przy Przedsiębiorstwie (...) w W.; od 6 września 1979 r. do 10 września 1984 r. i od 1 kwietnia 1986 r. do 31 maja 1993 r. w Zakładach (...) w W. był zatrudniony na stanowiskach monter samochodowy, mechanik napraw pojazdów samochodowych, monter samochodowy, monter mechanik silników spalinowych, mechanik pojazdów i urządzeń transportowych, wykonywał pracę w warunkach szczególnych.

Sąd zważył, iż stanowisko pracy odwołującego w spornych okresach zatrudnienia znajduje się w wykazie prac szkodliwych stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z wyłączeniem okresu pracy na budowie (...) Elektrowni (...) od 11 września 1984 r. do 31 marca 1986 r., kiedy to ubezpieczony korzystał z urlopu bezpłatnego, udzielonego przez polskiego pracodawcę.

Praca jaką wykonywał odwołujący w uwzględnionych przez Sąd okresach, została ujęta w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8 poz. 43) w dziale XIV – prace różne, w poz. 16 – praca wykonywana w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych.

W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy, a przede wszystkim opinię biegłego sądowego specjalisty z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy J. P. z dnia 28 lipca 2016 r., a także w oparciu o dowody osobowe w postaci przesłuchania odwołującego w charakterze strony oraz zeznań świadków R. M., W. K., K. C., E. O., Sąd uznał, iż odwołujący w okresie od 5 września 1973 r. do 31 maja 1979 r., od 2 lipca 1979 r. do 1 września 1979 r., od 6 września 1979 r. do 10 września 1984 r., od 1 kwietnia 1986 r. do 31 maja 1993 r. świadczył pracę w warunkach szczególnych wykonując ją stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd Okręgowy mając na uwadze całokształt materiału dowodowego, dokonał zliczenia uwzględnionych okresów pracy w warunkach szczególnych odwołującego i uznał za udowodniony ponad 15 – letni staż pracy M. B. w takich warunkach.

Odnośnie ustalenia terminu, od jakiego Sąd Okręgowy uznał za zasadne przyznanie odwołującemu prawa do emerytury to zastosowanie znajduje w tym zakresie art. 129 pkt 1. ustawy o emeryturach i rentach z FUS, w oparciu o który świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Ogólną zasadą prawa emerytalno-rentowego jest, że świadczenia wypłaca się na wniosek zainteresowanego, poczynając od dnia powstania prawa do emerytury (tj. spełnienia ustawowych warunków), lecz nie wcześniej niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie.

Ubezpieczony wystąpił o przyznanie prawa do świadczenia w dniu 30 września 2014 r., jednak dopiero z dniem (...) ukończył 60 lat życia, co zgodnie z powołanym art. 129 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. uprawnia do przyznania świadczenia od tego dnia.

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji orzeczenia.

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)