Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 24 maja 2016 r. w sprawie z powództwa Z. L. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W. o zapłatę, Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi:

1.  zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 24000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- od kwoty 10000 zł od dnia 17 marca 2014 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 14000 zł od dnia 29 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

2.  zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 26995,50 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

- od kwoty 252 zł od dnia 17 marca 2014 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1078 zł od dnia 31 października 2014 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 25665,50 zł od dnia 29 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

3.  zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę po 945 zł miesięcznie płatną do dziesiątego dnia każdego miesiąca, począwszy od dnia 15 stycznia 2016 r.,

4.  ustalił odpowiedzialność strony pozwanej za dalsze mogące się ujawnić w przyszłości w majątku lub osobie powódki skutki zdarzenia z dnia 17 października 2013 r.,

5.  oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

6.  zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 3984 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

7.  nakazał pobrać od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 84,46 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy podzielił i przyjął za własne. W zasądzonej kwocie mieści się kwota 26995,50 zł z tytułu zwrotu kosztów opieki osób trzecich za okres od 17 października 2013 r. do dnia 15 stycznia 2016 r. oraz kwota po 945 zł tytułem renty z tytułu zwiększonych potrzeb związanych z kosztami opieki, poczynając od dnia 15 stycznia 2016 r.

[wyrok k.215-215 odwr., uzasadnienie k.217-226]

Strona pozwana zaskarżyła powyższy wyrok w części, tj. w zakresie orzeczenia zawartego w pkt 2 i 3, zarzucając:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, że pozwany nie sprzeciwiał się twierdzeniom powódki dotyczących zasądzenia na jej rzecz odszkodowania tytułem kosztów opieki, jak również renty za zwiększone potrzeby, z tytułu opieki,

2.  naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej, oceny dowodów w postaci opinii biegłego sądowego w zakresie ortopedii oraz opinii biegłego sądowego w zakresie rehabilitacji, poprzez uznanie drugiej opinii za przeważającą merytorycznie, w przypadku, gdy z treści opinii, a zwłaszcza na postawie specjalizacji biegłego, nie sposób wywieść jej przewagi,

3.  błąd w ustaleniach faktycznych poprzez jednoczesne przyznanie powódce renty z tytułu zwiększonych potrzeb w zakresie opieki i odszkodowania, z tego samego tytułu, za ten sam okres, co skutkowało podwójnym zasądzeniem na rzecz powódki odszkodowania na podstawie tych samych przesłanek.

W konkluzji strona apelująca wniosła o zmianę wyroku w pkt 2 poprzez oddalenie powództwa ponad kwotę 5040 zł oraz w pkt 3 poprzez oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego.

[apelacja k.230-238]

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powódki wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego.

[odpowiedź na apelację k.245-247]

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Zarzuty apelacyjne zmierzały do zakwestionowania, że powódka wykazała, iż należne jej jest odszkodowanie za pomoc osób trzecich w wymiarze wykraczającym poza wskazany przez biegłego sądowego - ortopedę.

W rozpoznawanej sprawie opinie wydawali biegli dwóch specjalizacji: ortopeda i rehabilitant. Biegła z zakresu rehabilitacji medycznej wskazała, że po wypadku powódka była niesamodzielna w samoobsłudze i prowadzeniu gospodarstwa domowego. Na skutek stanu zdrowia powstałego jako następstwo wypadku, przez 8 tygodni powódka wymagała pomocy osób trzecich w następujących czynnościach: kąpieli, ubieraniu, czynnościach prowadzenia gospodarstwa domowego, dowożenia na wizyty lekarskie, w łącznym rozmiarze 6 godzin dziennie. Po tym okresie zakres pomocy osób trzecich zmniejszył się do 3 godzin dziennie i na tym poziomie utrzymuje się nadal (k.146). Z opinii biegłego ortopedy wynika, że skutki wypadku spowodowały konieczność pomocy osób trzecich w wymiarze 3-4 godzin dziennie przez okres 2 miesięcy od wypadku oraz przez okres następnych 4 miesięcy w wymiarze 2 godzin dziennie. Biegły ten stwierdził, że obecnie powódka może wymagać pomocy przy wykonywaniu cięższych prac fizycznych. Jest zdolna do samoobsługi (k.174).

Sąd Rejonowy w ustaleniach stanu faktycznego zamieścił wnioski wypływające zarówno z opinii biegłego ortopedy, jak i z opinii biegłej z zakresu rehabilitacji medycznej. W tym miejscu należy podkreślić, że każdy z biegłych wypowiadał się w swojej dziedzinie, oceniając skutki wypadku na zdrowiu powódki z punktu widzenia swojej specjalizacji, tak jak biegli uczynili to, określając m. in. procent uszczerbku na zdrowiu doznanego przez powódkę. Odnośnie zakresu pomocy osób trzecich, opinia biegłej z zakresu rehabilitacji medycznej jest dalej idąca i konsumuje wnioski w tym zakresie, wynikające z opinii biegłego ortopedy. Dlatego Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że zakres pomocy osób trzecich był i nadal jest taki, jak to wynika z opinii biegłej z zakresu rehabilitacji.

Odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów pomocy osób trzecich zostało zasądzone na podstawie art. 444 § 1 k.c. za okres od 17 października 2013 r. do 15 stycznia 2016 r. Natomiast renta z art. 444 § 2 k.c. w wysokości po 945 zł miesięcznie została zasądzona za dalszy okres. Sąd Rejonowy orzekł, że jest ona płatna do 10 dnia każdego miesiąca, poczynając od 15 stycznia 2016 r.

Niezasadny zatem jest również zarzut, że Sąd I instancji - zasądzając odszkodowanie z tytułu zwrotu kosztów pomocy osób trzecich i rentę za zwiększone potrzeby - zasądził należne świadczenia za ten sam okres, na podstawie tych samych przesłanek.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach procesu Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 1 ust. 1 i 2, § 2 pkt 5 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1667) i zasądził od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 2400 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.