Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 października 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 5 października 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa P. F.

przeciwko S.T.I. (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o ustalenie, odszkodowanie

I.  Oddala powództwo;

II.  Zasądza od powoda P. F. na rzecz pozwanego S.T. I (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 4 lutego 2016 r. powód P. F. wystąpił z roszczeniem przeciwko S.T.I (...) (...) w W. o ustalenie stosunku pracy, stwierdzenie ciągłości zatrudnienia, wynagrodzenie oraz o zasądzenie kosztów procesu (pozew k.1-2v).

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 12 stycznia 2014 r. był uczestnikiem kolizji drogowej i od 14 stycznia 2016 r. przebywał na zwolnieniu lekarskim. Pozwany nie przedstawił mu zgodnie z postanowieniami umowy o pracę oświadczenia o braku woli kontynuowania umowy o pracę, a mimo to uznał że umowa wygasła i wystawił świadectwo pracy. Powód podniósł, ze jest jedynym żywicielem pięcioosobowej rodziny, a jeden z jego synów jest niepełnosprawny i wymaga stałej opieki rehabilitacyjnej (pozew k.1-2v).

W odpowiedzi na pozew pozwany S.T.I (...) (...) w W. wniósł o oddalenie powództw w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu, tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, wraz z kosztem uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (odpowiedź na pozew k. 23).

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że roszczenie o ustalenie istnienia stosunku pracy pomiędzy powodem a pozwaną jest bezzasadne. Powód nie przeszedł pozytywnie okresu próby dlatego też pozwana podjęła decyzję o nieprzedłużaniu z nim umowy o pracę. Decydującym czynnikiem był brak zaufania do powoda, jak również niewłaściwy stosunek do kobiet. Podniósł, że zamierzano wręczyć powodowi oświadczenie o nieprzedłużaniu umowy o pracę w dniu 13 stycznia 2016 r., jednakże z uwagi na fakt, że powód uległ kolizji drogowej sprawa ta odsunęła się na dalszy plan. Wobec zaabsorbowania pozwanego wypadkiem, oświadczenie o zamiarze nieprzedłużania umowy o pracę zostało złożone przez członka zarządu pozwanej spółki (...) ustnie podczas spotkania w dniu 13 stycznia 2016 r. Pisemne oświadczenie zamierzał przedstawić powodowi w dniu następnym, ale powód nie stawił się do pracy. Wobec powyższego złożono powodowi potwierdzenie oświadczenia w formie wiadomości email przy czym zobowiązany został do zwrotu wszystkich przedmiotów będących własnością pracodawcy. Powód zwrócił rzeczy w dniu 19 stycznia 2016 r. Pozwana wypłacił a powodowi należne wynagrodzenie za czas trwania umowy tj. do dnia 19 stycznia 2016 r. oraz ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy (odpowiedź na pozew k. 23-29).

W piśmie z dnia 10 czerwca 2016 r. (data nadania) powód wskazał, że wnosi o ustalenie, że stosunek pracy pomiędzy powodem, a pozwanym nie został rozwiązany skutecznie ewentualnie o ustalenie, że stosunek pracy pomiędzy powodem, a pozwanym został rozwiązany z naruszeniem przepisów i o odszkodowanie oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych (pismo k. 116 – 122). Pozwany niezmiennie wniósł o oddalenie powództwa (pismo k. 147 -158).

Na rozprawie w dniu 2 sierpnia 2016 r. powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko wnosząc o zasądzenie odszkodowania w wysokości 3 – miesięcznego wynagrodzenia. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa (protokół k. 166).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód P. F. był zatrudniony u pozwanego w S.T.I (...) (...)w W. na podstawie umowy o pracę na okres próbny od dnia 20.10.2015 r. do 19.01.2016r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku menadżera ds. rozwoju, za wynagrodzeniem 10.000 zł brutto. Osobą uprawnioną do dokonywania wszelkich czynności w sprawach z zakresu prawa pracy była jednoosobowo dyrektor zarządzająca J. B. (oświadczenie k. 163).

W umowie strony zastrzegły, że umowa ulegnie automatycznemu przedłużeniu na czas nieokreślony o ile żadna ze stron niniejszej umowy nie zgłosi na piśmie zamiaru jej nieprzedłużenia, które winno być wręczone osobiście w siedzibie pracodawcy najpóźniej 18 stycznia 2016 r. lub listem poleconym z potwierdzeniem odbioru w przypadku niemożliwości dokonania wręczenia oświadczenia w powyższej formie (umowa o pracę k. 3-4; świadectwo pracy k.5).

Powód na powierzonym stanowisku zajmować się miał szeroko rozumianym rozwojem spółki i pozyskiwaniem klientów . Ponadto zobowiązany był do udzielania J. B. bieżących informacji na temat współpracy z klientami. Pozwana udostępniła powodowi do wyłącznego korzystania narzędzia pracy w postaci samochodu służbowego wraz z wyposażeniem, kart kredytowych na paliwa, opon do samochodu, książki serwisowej, telefonu komórkowego, ładowarki, laptopa, ładowarki do laptopa, (...) token, karty (...), karty dostępu, karty taxi (...) oraz kart kredytowych (zeznania J. B. k. 200- 201 e – protokół (...):08:50 -00:44:29; umowa o pracę k. 3-4; zeznania powoda k. 201-202 e – protokół (...):44:44 – 01:23:51).

W okresie trwania umowy na okres próbny powód odbywał liczne szkolenia. Pozwany nie był jednak zadowolony z pracy powoda. Miał zastrzeżenia co do jego zachowania w stosunku do współpracownic oraz do sposobu prowadzenie rozmów z klientami. J. B. zamierzała porozmawiać z powodem o konieczności zakończenia ich współpracy (zeznania J. B. k. 200- 201 e – protokół (...):08:50 -00:44:29).

W dniu 12 stycznia 2016 r. wracając z delegacji służbowym samochodem powód był uczestnikiem kolizji drogowej, której sprawdzą był kierujący innym pojazdem. Niewłaściwie załatwił formalności powypadkowe związane z samochodem, zagrażające utratą możliwości serwisowania samochodu w salonie. Powód dostarczył samochód do naprawy nie do autoryzowanego serwisu. Pozwany zmuszony był samochód przetransportować do właściwego zakładu tak by mogli go naprawić na gwarancji i tak by auto nadal mogło być tam serwisowane (zeznania J. B. k. 200- 201 e – protokół (...):08:50 -00:44:29).

W tym dniu 13 stycznia 2016 r. kiedy powód stawił się do pracy, J. B. poinformowała powoda, że w związku z wieloma sytuacjami, które zdarzyły się z jego udziałem do tej pory w firmie jak również w związku z jego nieprofesjonalnym podejściem i do koleżanek i do klientów jego umowa nie zostanie przedłużona. Poprosiła powoda, żeby pozałatwiał wszystkie sprawy związane z dostarczeniem samochodu do niewłaściwego serwisu. Następnie J. B. udała się do pracownika działu finansowego M. B., by ta odebrała od powoda wszystkie firmowe rzeczy. W tym samym dniu powód zaczął podpisywać obiegówkę, rozliczył się rzeczy firmowych, które miał przy sobie. Powód zwrócił telefon komórkowy, kartę wejściowa do biura (zeznania J. B. k. 200- 201 e – protokół (...):08:50 -00:44:29; zeznania M. B. k. 166 – 167 e – protokół (...):06:49 – 00:31:46; zeznania świadka M. R. k. 98-99 e-protokół (...):18:56 – 0000:28:34).

J. B. poinformowała obydwa działy, że umowa z powodem nie będzie przedłużona. Powód chwilę później pojawił się w pokoju, spakował swoje rzeczy i pożegnał się z innymi, podziękował za współpracę. Swoje obowiązki przekazał A. T.. Nikt nie miał wątpliwości że współpraca z powodem została zakończona (zeznania świadka M. R. k. 98-99 e-protokół (...):18:56 – 00:28:34 A. T. k. 167 e – protokół (...):32:04 – 00:55:01).

Tego samego dnia, także informatyk T. P. (1) dostał od J. B. polecenie zablokowania konta powoda oraz karty dostępu wpuszczającej na teren biura. Powyższe wykonano rano dnia 14 stycznia 2016 r. (zeznania świadka T. P. (2) k. 97 – 98 e-protokół (...):10:20 – 00:18:33).

Następnego dnia tj. 14 stycznia 2016 powód nie stawił się do pracy, nie przedstawił dokumentacji związanej z wypadkiem samochodowym oraz informacji o działaniach sprzedażowych i kontaktach biznesowych z klientami. J. B. wysłała do powoda wiadomość email zwracając się o udzielenie informacji kiedy powód zamierza stawić się do pracy celem sfinalizowania rozpoczętych spraw. Podała, że po wczorajszym zakończeniu umowy zwrócił on jedynie część firmowych rzeczy (email z tłumaczeniem k. 40-41).

W odpowiedzi na powyższe powód wyraził nadzieje, że gdy emocje opadną będzie możliwość konstruktywnej dyskusji niezależnie od decyzji odnośnie dalszej współpracy. Od dnia 14 stycznia 2016 r. powód przebywał na zwolnieniu lekarskim, o czym poinformował pracodawcę mailowo w dniu 15 stycznia 2016 r. (wiadomość email k. 74).

Tego samego dnia dyrektor zarządzająca poprosiła o przesłanie zwolnienia w trybie ustawowym oraz poinformowała, że zwolnienie zostanie rozliczone zgodnie z czasem trwania, a urlop będzie wypłacony jako ekwiwalent z ostatnim wynagrodzeniem za styczeń proporcjonalnie do czasu trwania umowy czyli do 19 stycznia 2016 r. Ponadto odwołała umówione na dzień 20 stycznia 2016 r. spotkanie i telekonferencję (email k. 75).

Powód rozliczył się na podstawie obiegówki, przy czym rozliczanie obiegówki u pozwanej wiązało się zawsze z zakończeniem stosunku pracy (zeznania świadka T. P. (2) k. 97 – 98 e-protokół (...):10:20 – 00:18:33 zeznania J. B. k. 200- 201 e – protokół (...):08:50 -00:44:29; zeznania M. B. k. 166 – 167 e – protokół (...):06:49 – 00:31:46 i A. T. k. 167 e – protokół (...):32:04 – 00:55:01). Świadectwo pracy powód odebrał osobiście i nie wnosił do niego uwag (zeznania J. B. k. 200- 201 e – protokół (...):08:50 -00:44:29).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach niniejszej sprawy, aktach osobowych powoda, na podstawie zeznań świadków T. P. (2) k. 97 – 98 e-protokół (...):10:20 – 00:18:33, M. R. k. 98-99 e-protokół (...):18:56 – 0000:28:34, M. B. k. 166 – 167 e – protokół (...):06:49 – 00:31:46, A. T. k. 167 e – protokół (...):32:04 – 00:55:01, J. B. k. 200- 201 e – protokół (...):08:50 - 00:44:29 raz na podstawie zeznań powoda k. 201-202 e – protokół (...):44:44 – 01:23:5.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków, jako że ich zeznania korespondowały z dokumentami zgromadzonymi w aktach niniejszej sprawy były też logiczne, spójne i wzajemnie zbieżne. Sąd dał wiarę zeznaniom powoda tylko w części zeznaniom powoda tylko w zakresie w jakim pozostawały zbieżne z poczynionymi w sprawie ustaleniami faktycznymi.

Sąd zważył co następuje

Powództwo jako nieuzasadnione nie zasługuje na uwzględnienie.

Strony łączyła umowa o pracę z dnia 20 października 2015 r. zawarta na okres próbny do dnia 19 stycznia 2016 r. Zawarcie tego typu umowy nie stanowi generalnie zobowiązania do zawarcia kolejnej umowy o pracę. W niniejszej sprawie strony w umowie o pracę zawarły zapis, że umowa ulegnie automatycznemu przedłużeniu na czas nieokreślony, o ile żadna ze stron niniejszej umowy nie zgłosi na piśmie zamiaru jej nieprzedłużenia. Oświadczenie winno być wręczone osobiście w siedzibie pracodawcy najpóźniej 18 stycznia 2016 r. lub listem poleconym z potwierdzeniem odbioru w przypadku niemożliwości dokonania wręczenia oświadczenia w powyższej formie.

W niniejszym postępowaniu powód podnosił, że stosunek pracy pomiędzy powodem, a pozwanym nie został rozwiązany skutecznie ewentualnie o ustalenie, że stosunek pracy pomiędzy powodem, a pozwanym został rozwiązany z naruszeniem przepisów. Powoływał się przy tym na kilka okoliczności. Po pierwsze podnosił, że pozwana nie złożyła oświadczenia o nieprzedłużaniu z powodem umowy o prace w żadnej z zastrzeżonych form, następnie że oświadczenie złożone przez J. B. – członka zarządu jest nieważne, bo reprezentacja spółki jest dwuosobowa i łączna, ponadto że nie miał on świadomości że umowa o pracę uległa rozwiązaniu.

Pozwany w toku postepowania wykazał, że J. B. jednoosobowo wykonuje w pozwanej spółce sprawy z zakresu prawa pracy co wynika w szczególności z zakresu jej obowiązków oraz umocowania jej do wykonywania obowiązków w sprawach pracowniczych. Pozwany zaprzeczył, żeby dla ważności oświadczenia o braku woli przedłużenia umowy o pracę wymagana była forma pisemna, bowiem strony nie zastrzegły formy pisemnej pod rygorem nieważności, a jedynie zwykłą formę pisemną bez konsekwencji jej niezachowania, co oznacza że jest to forma dla celów dowodowych. Pozwany podnosił z całą stanowczością, że powód miał świadomość, że umowa o pracę uległa rozwiązaniu bowiem poza rozmową z J. B. był mailowo informowany o konieczności zakończenia rozpoczętych spraw przed dniem wygaśnięcia umowy tj. 19 stycznia 2016 r., podpisał obiegówkę wskazującą datę zakończenia umowy o pracę na 19 stycznia 2016 r., otrzymał świadectwo pracy z ta datą zakończenia stosunku pracy, został wezwany do zwrotu narzędzi pracy udostępnionych mu przez pozwanego.

Dokonując analizy materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd nie podzielił stanowiska strony powodowej o braku świadomości rozwiązania stosunku pracy po okresie zakreślonym umową na okres próbny tj. po dniu 19 stycznia 2016r. Logicznym dla Sądu jest, że wydanie przez powoda wszystkich narzędzi niezbędnych do pracy oraz do wejścia do siedziby pozwanej – w tym samochodu służbowego wraz z wyposażeniem, karty kredytowej na paliwo i opony do samochodu, książki serwisowej, telefonu komórkowego, ładowarki, laptopa, ładowarki do laptopa, (...) token, karty (...), karty dostępu, karty taxi (...) oraz karty kredytowej - po uprzednim kilkukrotnym poinformowaniu powoda o nieprzedłużaniu umowy o pracę oraz pożegnanie się powoda z kolegami, podziękowanie im za współpracę oraz odebranie bez zastrzeżeń świadectwa pracy potwierdza w ocenie Sądu świadomość powoda o zakończeniu współpracy w pozwaną spółką.

W ocenie Sądu cały materiał dowodowy i postępowanie w sprawie świadczy o tym, że powód miał świadomość, iż wszystkie te okoliczności oznaczają, że umowa o pracę rozwiązuje się z okresem czasu na jaki została zwarta i że stosunek pracy nie będzie kontynuowany. Słusznie podnosił pozwany, że nie jest to tylko kwestia świadomości powoda, że się pożegnał z kolegami, ale samego też faktu, iż na obiegówce pozwany wpisał datę 19 stycznia 2016 r. Sąd nie miał wątpliwości, że powód jako osoba wykształcona miał wiedzę, że obiegówka podpisywana jest wyłącznie w sytuacji zakończenia współpracy miedzy stronami, tym bardziej że z powyższym łączył się zwrot wszystkich narzędzi niezbędnych do świadczenia pracy oraz do swobodnego wejścia do siedziby pozwanej. Ponadto świadkowie zeznający w sprawie w tym M. B. i A. T. potwierdzili, że obiegówka jest podpisywana gdy pracownicy odchodzą z firmy. Powód nie stawił się już do pracy, a umówione spotkanie i wideokonferencja jeszcze przed 19 stycznia 2016 r. zostały odwołane.

Powód twierdził w toku postępowania, że umowa zawarta na okres próbny przekształciła się w umowę o praceę na czas nieokreślony, a następnie została niezgodnie z prawem rozwiązana. Powód w żaden sposób nie wykazał, kiedy taka umowa - jeśli uległaby przedłużeniu - rozwiązała się. Powód powoływał się na niedoręczenie mu na piśmie oświadczenia o braku zamiaru jej przedłużenia, przy czym podkreślić należy, że forma pisemna nie została zastrzeżona pod rygorem nieważności. W przypadku gdy zastrzeżona została forma pisemna ale bez rygoru nieważności zapis taki ma skutek, że w razie niezachowania zastrzeżonej formy nie jest w sporze dopuszczalny dowód z zeznań świadków lub z przesłuchania stron na fakt dokonania czynności ( vide art. 73§ 1 i 74 § 1 kodeksu cywilnego). Jest to zatem forma dla celów dowodowych. Jeżeli mamy pismo to ono stanowi dowód, zaś jeżeli pisma nie ma to pojawia się kwestia dowodzenia w innych sposób. Podkreślić jednak należy, że zgodnie z art. 473 kodeksu pracy w sprawach z zakresu prawa pracy nie mają zastosowania przepisy ograniczające dopuszczalność dowodu z zeznań świadków i z przesłuchania stron. Wobec powyższego powyższe dowody są dopuszczalny co do wszystkich faktów spornych lub niemożliwych do udowodnienia za pomocą dowodu z dokumentu, a nawet ponad osnową dokumentu i przeciwko niej. Z uwagi na uregulowanie zawarte w w/w przepisie fakt złożenia powodowi przez pozwaną oświadczenia o nieprzedłużaniu umowy o pracę może być dowodzony, bez ograniczeń o których mowa w art. 74 § 1 k.c. Świadkowie, którzy składali zeznania w niniejszej sprawie potwierdzili, że powód został poinformowany przez przełożoną J. B. w dniu 13 stycznia 2016 r. o braku woli kontynuowania z powodem współpracy. Ponadto powyższą informację J. B. przekazała również pracownikom oraz poleciła pracownikowi finansowemu odebranie firmowych rzeczy od powoda, a informatykowi zablokowanie kart dostępu. Jak już wskazano wcześniej, powód pożegnał się z kolegami oraz rozliczył obiegówkę. Ponadto również korespondencja mailowa prowadzona miedzy stronami w okresie 12 – 15 stycznia 2016 r. potwierdza powyższe. Wobec powyższego nie zaistniały w ocenie Sądu żadne okoliczności, które w oparciu o treść art. 189 k.p.c. mogłyby skutkować uwzględnieniem roszczenie powoda o ustalenie, że nie doszło do zakończenia pomiędzy stronami stosunku pracy. Analizując bowiem całokształt materiału dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że przy dużej ilości zdarzeń i okoliczności, które potwierdzają fakt nie przedłużenia umowy z powodem brak pisemnego potwierdzenia tych okoliczności pozostaje bez znaczenia dla ważności czynności prawnej tj. ustnego przekazania informacji powodowi o braku woli strony pozwanej kontynuowania dalszej współpracy. Sąd zważył, że stosunek pracy uległ rozwiązaniu z uwagi na upływ terminu, a tym samym umowa o pracę na okres próbny nie stała się umową na czas nieokreślony co skutkowałoby uznaniem, że pozwany naruszył formę rozwiązania umowy o pracę przewidzianą dla tego rodzaju umowy i zasądzeniem odszkodowania w oparciu o treść art. 45 §1 k.p. Wobec powyższego Sąd oddalił powództwo o odszkodowanie jako niezasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., w myśl którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), z uwzględnieniem że pozwany wygrał sprawę w całości. Koszty zastępstwa procesowego Sąd orzekł na podstawie § 9 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804 j.t.) i zasądził od strony powodowej jako strony przegrywającej kwotę 360 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. W uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 24 lutego 2011r., I PZP 6/10 (OSNP 2011 nr 21-22, poz. 268) przyjęto, że podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokata (tudzież radcy prawnego) z tytułu zastępstwa prawnego w sprawie ze stosunku pracy o odszkodowanie, o którym mowa w art. 56 § 1 w zw. z art. 58 k.p., stanowi stawka minimalna określona w § 12 ust. 1 pkt 1 (tudzież analogicznie § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia). Natomiast zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012 r., II PZ 3/12, LEX nr 1168871 argumentacja prawna przedstawiona w przytoczonej uchwale ma zastosowanie w jednakowym stopniu do wynagrodzenia adwokatów i radców prawnych oraz do spraw o odszkodowanie dochodzone na podstawie art. 56 § 1 w związku z art. 58 k.p. albo na podstawie art. 45 § 1 w związku z art. 47 ¹ k.p. Dlatego Sąd w niniejszej sprawie, zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego wyrównał stawkę zastępstwa procesowego w sprawie o odszkodowanie ze stawką w sprawach o przywrócenie do pracy.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.