Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 sierpnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. VII Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Cisak-Nieckarz

Protokolant: sekr.sądowy Dawid Lesiakowski

przy udziale Prokuratora: Beaty Wojciechowskiej

po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2016 roku,

sprawy S. W. s. T. i B. z domu J., ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

w dniu 2 grudnia 2015 r. o godz. 12:00 w P. na ul. (...) poruszał się po drodze publicznej jako kierujący pojazdem mechanicznym – samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...), wbrew orzeczonemu w stosunku do niego wyrokiem Sadu Rejonowego w P. (...), w sprawie sygn. akt (...), zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 2 (dwóch) lat

tj. o czyn z art. 244 kk

1.  oskarżonego S. W. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego dyspozycję art. 244 kk i za to na podstawie art. 244 kk w zw. z art. 37a kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w liczbie 100 (sto) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych;

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 70 (siedemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt VII K 71/16

Uzasadnienie (ograniczenie uzasadnienia w trybie art. 424 § 3 kpk)

S. W. został oskarżony o to, że:

w dniu 2 grudnia 2015 r. o godz. 12:00 w P. na ul. (...) poruszał się po drodze publicznej jako kierujący pojazdem mechanicznym – samochodem osobowym marki O. (...) o nr rej. (...), wbrew orzeczonemu w stosunku do niego wyrokiem Sądu Rejonowego w P. (...) w sprawie sygn. akt (...), zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w strefie ruchu lądowego na okres 2 lat, tj. o czyn z art. 244 kk

Zgromadzony materiał dowodowy daje podstawy do przypisania oskarżonemu zarzucanego mu czynu, który wyczerpuje dyspozycję art. 244 kk.

Omawiany występek ma charakter umyślny, a zatem podmiotową przesłanką odpowiedzialności jest świadomość sprawcy, iż narusza ciążący na nim z mocy orzeczenia sądu zakaz. Naruszenie tego zakazu może mieć charakter jednorazowy.

Wyrok mocą którego Sąd nałożył na oskarżonego zakaz kierowania pojazdami mechanicznymi uprawomocnił się w dniu 10 października 2014 r. Data ta jest początkiem biegu 2-letniego okresu, na jaki orzeczono w stosunku do oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 marca 2004 r., III KK 341/03 (OSNwSK 2004/1/553 „...dyspozycję art. 244 k.k. wyczerpuje ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu, który obowiązuje od daty uprawomocnienia się wyroku, bez względu na to, czy i kiedy zrealizuje obowiązek zwrotu dokumentu i bez względu także na tok postępowania wykonawczego”. Istotne jest przy tym, aby sprawca nie stosując się do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia pojazdów, miał świadomość jego prawomocności, od której, w myśl art. 29 § 3 k.w., ów zakaz obowiązuje (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2003 r., sygn. WA 75/02, OSNKW 2003/5-6/44). Okoliczność powyższa jest w sprawie bezsporna.

W ocenie Sądu wina oskarżonego została udowodniona. Mając świadomość obowiązywania wobec niego zakazu prowadzenia samochodu, zakaz ten złamał. W realiach tej sprawy nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność czynu oskarżonego lub jego winę. Znajdował się on w normalnej sytuacji motywacyjnej, zatem można było od niego wymagać zachowań zgodnych z prawem, a nie zachowań realizujących znamiona przestępstw.

Kara grzywny 100 stawek dziennych (po którą Sąd sięgnął wobec treści art. 37akk) jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, a uwzględnia jako okoliczności łagodzące:

- przyznanie się do popełnienia zarzucanego mu czynu,

- złożenie wyjaśnień pomocnych w ustaleniach faktycznych,

- skrucha, żal z powodu takiego występku.

Jedyną okolicznością obciążającą w tej sprawie jest uprzednia karalność oskarżonego.

Przewaga okoliczności łagodzących, pozwala sięgnąć po karę o charakterze wolnościowym i najłagodniejszą w katalogu kar. Należy zaznaczyć, że zastosowana wobec oskarżonego sankcja, to kara podlegająca efektywnemu wykonaniu, stanowi zatem realną dolegliwość, jaka dotknie sprawcę pozostawiając go w przekonaniu negatywnej oceny czynu, którego się dopuścił. Przy kształtowaniu wysokości grzywny (jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł) Sąd miał na uwadze treść art. 53 § 2 kk i 33 § 3 kk, a w szczególności to, że oskarżony posiada stałe wpływy z tytułu prac dorywczych, ale jednocześnie fakt, iż oskarżony ma na utrzymaniu małoletnie dzieci.

Jak już zaznaczono, Sad sięgnął w realiach tej sprawy, zamiast do kary pozbawienia wolności (a taką sankcję przewiduje art.244 kk), po karę grzywny, bo taką możliwość daje aktualnie (po 1 lipca 2015r., utrzymana po 15.04.2016r.) dyrektywa określona w art. 37a kk. Płynie z niej wyraźny prymat kar wolnościowych, bo przecież daje możliwość (alternatywę) orzeczenia kary grzywny, czy ograniczenia wolności nawet wtedy, gdy możliwości takiej nie daje konkretny przepis prawa materialnego części szczególnej Kodeksu karnego i pozakodeksowych przepisów karnych (tak w uzasadnieniu projektu ustawy z dnia 20.02.2015r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw). Co do powodów, dla których ustawodawca daje prymat kar wolnościowych w tym miejscu wypada się tylko odwołać do obszernego uzasadnienia projektu wspomnianej ustawy nowelizującej.

W oparciu o treść art. 626 § 1 kpk w zw. z art. 618 § 1 kpk, art. 616 § 2 kpk, art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa

a/ kwotę 70 złotych tytułem zwrotu wydatków:

-

opłatę przewidzianą za udzielenie informacji z rejestru skazanych w wysokości 30 zł,

-

ryczał za doręczenia korespondencji w postępowaniu przygotowawczym oraz sądowym 40 zł (§ 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym /Dz. U. Nr 108, poz. 1026 z późn. zm./).

b/ opłatę w wysokości 200 złotych, której wysokość ustalono na podstawie art. 3 ust 1 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (teks jednolity Dz. U. z 1983 roku , Nr 49, poz. 223 z późn. zm.).