Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział VII Karny

w składzie:

Przewodniczący – SSR Monika Cieszkowska

Protokolant - st. sekretarz sądowy Magdalena Berdych

przy udziale oskarżyciela A. W.

po rozpoznaniu dnia 7 grudnia 2016 r. i 11 stycznia 2017r.

sprawy z oskarżenia KP S.-Ś. w S.

przeciwko G. C. (1)

s. R., M. z domu C.

urodzonemu w dniu (...) w S.

obwinionemu o to, że:

1.  W dniu 05 czerwca 2016r. około godziny 18.13 w S. n aul. C. prowadził po drodze publicznej samochód osobowy marki A. (...) o nr rej. (...) nie mając uprawnień do kierowania pojazdami

to jest o czyn z art. 94 § 1 kw

2.  W tym samym miejscu i czasie poruszał się po drodze publicznej pojazdem marki A. (...) o nr rej. (...) z prędkością 70 km/h przy dopuszczalnej prędkości na obszarze zabudowanym do 50 km/h przekraczając dozwoloną prędkość o 20 km/h

to jest o czyn z art. 92a kw

I.  uznaje obwinionego G. C. (1) za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów i za wykroczenia te na podstawie art. 94 § 1 kw w związku z art. 9§2 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 1000 (jednego tysiąca) złotych;

II.  na podstawie art. 94§3 kw orzeka wobec obwinionego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 12 (dwunastu) miesięcy;

III.  na podstawie art. 29§3 kw nakłada na obwinionego obowiązek zwrotu prawa jazdy do wystawcy;

IV.  na podstawie art. 119 kpsw zwalnia obwinionego od uiszczania na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt VII W 1458/16

UZASADNIENIE

G. C. (1) kierował w dniu 5 czerwca 2016r. w S. na ul. (...) samochodem osobowym marki A. (...) o nr rej. (...), należącym do jego ojca R. C. . Około godz. 18.13 G. C. (1) jechał z prędkością 70 km/h w obszarze zabudowanym, gdzie obowiązuje na obszarze zabudowanym określona ustawą prędkość do 50 km/h.

Ruch i prędkość pojazdu A. (...) o nr rej. (...) zostały zarejestrowane przez urządzenie V. 2A o nr fabrycznym 019 , które było sprawdzone w dniu 11 września 2015r. , a legalizacja ponowna była ważna do dnia 30 września 2016r. Urządzenie to było zamontowane w nieoznakowanym radiowozie, którym kierował funkcjonariusz Policji P. O. (1).

Dowód : - częściowo wyjaśnienia G.C. k. 5-6, k. 22-23

- świadectwo legalizacji ponownej – k. 4 w związku z k.34

- notatka urzędowa k. 3 w związku z k.34

- zeznania P. O. (1) k. 17-18 , k. 23-24

- pokwitowanie k. 9 w związku z k.34

- płyta CD z nagraniem k. 14 w związku z k. 24

P. O. (1) zatrzymał kierującego do kontroli, w toku której ujawnił, iż G. C. (1) nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami.

W dniu 2 marca 2016r. G. C. (1) zostało zatrzymane w toku kontroli drogowej prowadzonej przez P. O. (1) za pokwitowaniem prawo jazdy w związku z przekroczeniem dozwolonej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym.

G. C. (1) uzyskał uprawnienia kategorii B w dniu 6.11.2009r., w dniu 21.10.2014r. do Starostwa Powiatowego w S. wpłynął wniosek o sprawdzenie kwalifikacji . Po dostarczeniu orzeczenia psychologicznego i otrzymaniu profilu kandydata na kierowcę w celu przystąpienia do egzaminu kontrolnego G.C. po ponownym przystąpieniu do egzaminu kontrolnego i jego zdaniu w dniu 29.12.2014r. odebrał prawo jazdy.

W dniu 14.10.2015r. do Starostwa Powiatowego w S. wpłynął wniosek o sprawdzenie kwalifikacji z KWP w S.. W dniu 16.10.2015r. G.C. dostarczył orzeczenie psychologiczne i otrzymał profil kandydata na kierowcę kategorii B w celu przystąpienia do egzaminu kontrolnego. W dniu 18.11.2015r. zdał egzamin i prawo jazdy odebrał w dniu 19.11.2015r.

W dniu 10.03.2016r. zostało wszczęte postępowanie administracyjne na wniosek K. w S. za przekroczenie dopuszczalnej prędkości powyżej 50 km/h. Prawo jazdy zostało zatrzymane na okres 3 miesięcy od dnia 1.03.2016r. do 1.06.2016r. Z kolei w dniu 22.03.2016r. do Starostwa Powiatowego w S. wpłynął wniosek o sprawdzenie kwalifikacji z KWP w S. z dnia 14.03.2016r. z uwagi na otrzymanie przez G. C. łącznie 25 punktów karnych za naruszenie przepisów ruchu drogowego w okresie od 27.01.2016r. do 1.03.2016r.

W dniu 29 marca 2016r. G. C. (1) dostarczył orzeczenie psychologiczne i w dniu 2.06.2016r. otrzymał profil kandydata na kierowcę kategorii B w celu przystąpienia do egzaminu kontrolnego. W dniu 17.06.2016r. zdał egzamin i prawo jazdy odebrał w dniu 20.06.2016r.

Dowód : - notatka urzędowa k. 3 w związku z k.34

- zeznania P. O. (1) k. 17-18 , k. 23-24

- dokumentacja Starostwa Powiatowego w S. k. 27-32 w związku z k. 34

- pokwitowanie k. 7 w związku z k.34

Obwiniony G. C. (1) ma 25 lat. Jest bezdzietnym kawalerem, absolwentem stosunków międzynarodowych i studentem (...) . Jako źródło utrzymania wskazał alimenty.

Obwiniony nie był uprzednio karany za przestępstwa, wielokrotnie był karany za wykroczenia przeciwko przepisom ruchu drogowego, głównie za przekroczenie dozwolonej prędkości.

Dowód: - wyjaśnienia obwinionego – k.22

- informacja z ewidencji kierowców – k. 19.

Obwiniony w toku postępowania wyjaśniającego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyjaśniał, że z tego, co się dowiedział to uprawnienia są cofane dopiero po niezdanym egzaminie. Twierdził, że widział jadący za nim nieoznakowany radiowóz i pilnował, aby nie przekroczyć prędkości, więc wydaje mu się, że urządzenie pomiarowe jest wadliwe „ lub jest coś z nim nie tak”. W toku postępowania sądowego G.C. również nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, podtrzymał wcześniejsze wyjaśnienia. Twierdził, że posiadał uprawnienia, a w starostwie uzyskał informację, że po przekroczeniu liczby 24 punktów karnych może jeździć, ale jeśli się nie stawi na egzamin, to uprawnienia zostaną cofnięte, a nieoznakowany radiowóz kojarzy, bo jest charakterystyczny.

Wyjaśnieniom obwinionego Sąd dał wiarę wyłącznie co do okoliczności znajdujących potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Za wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego w tej części, w jakiej potwierdził on, że kierował pojazdem w miejscu i czasie wskazanym w zarzucie. Jako odpowiadające prawdzie Sąd ocenił również twierdzenia obwinionego co do jego sytuacji osobistej i majątkowej, gdyż w toku postępowania nie ujawniły się okoliczności, które uzasadniałyby odmienną ocenę tych wyjaśnień.

W pozostałym zakresie Sąd odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego, albowiem jego wersja jest w ocenie Sądu sprzeczna z dowodami uznanymi przez Sąd za wiarygodne w pełni i zmierza wyłącznie do uniknięcia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie, stanowiąc nie poparte żadnymi rzeczowymi argumentami bądź dowodami dowolne stanowisko obwinionego . W szczególności należy wskazać, iż za niewiarygodne Sąd uznaje, by obwiniony nie przekroczył dozwolonej prędkości, a to w świetle nie budzącego wątpliwości zapisu videorejestratora. Fakt, że urządzenie mierzyło prędkość radiowozu nie stoi na przeszkodzie ustaleniu prędkości pojazdu obwinionego, albowiem w świetle treści nagrania i zeznań P. O. należy stwierdzić, że sposób poruszania się przez obwinionego został zarejestrowany prawidłowo, na znacznym odcinku, przy zachowaniu przez kierującego radiowozem zasad co do sposobu poruszania się za rejestrowanym pojazdem. Wręcz dziecinne są oświadczenia obwinionego, że wydaje mu się, że urządzenie jest wadliwe i coś jest z nim nie tak, skoro jest to sprzęt podlegający legalizacji i kontrolnym sprawdzeniom prawidłowości jego funkcjonowania, a w dacie zarejestrowanego wykroczenia posiadał aktualne świadectwo legalizacji. Żadną miarą nie można też podzielić poglądu obwinionego, jakoby w dacie czynu posiadał uprawnienia do kierowania pojazdami, co zostanie szczegółowo uzasadnione poniżej.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania świadka P. O. (1), albowiem są one szczegółowe, konsekwentne, znajdują potwierdzenie w rzeczowym materiale dowodowym w postaci nagrania z videorejestratora. Fakt prowadzenia wcześniejszej interwencji wobec obwinionego nie daje żadnych podstaw do przyjęcia, by funkcjonariusz miałby być w jakikolwiek sposób uprzedzony do obwinionego, a za jego obiektywizmem przemawia rzeczowość jego wypowiedzi oraz fakt ograniczenia się wyłącznie do rutynowych czynności wynikających z wykonywanej służby.

Powołane na wstępie dowody z dokumentów Sąd uznał za pełnowartościowy dowód w sprawie, albowiem ich autentyczność i prawdziwość zawartych w nich treści nie budzi wątpliwości , a dokumenty te sporządzone zostały przez uprawnione podmioty, nadto są one jasne i pełne. Świadectwo legalizacji ponownej potwierdza, iż urządzenie dokumentujące przejazd dopuszczone zostało do użytku do dnia 30 września 2016r., a w wyniku sprawdzenia stwierdzono, iż przyrząd pomiarowy spełnia wymagania określone przepisami. Nie budzi też wątpliwości nagranie z videorejestratora, jako że jest ono kompletne, nie nosi śladów ingerencji, zostało zarejestrowane przez urządzenie prawidłowo legalizowane.

Dokumentacja przesłana ze Starostwa Powiatowego w S. nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, iż obwiniony w dacie zarzucanego mu czynu z art. 94§1 kw nie posiadał uprawnień do kierowania pojazdami, a co więcej był tego w pełni świadomy z racji wcześniejszych sprawdzeń jego kwalifikacji i przywracania mu uprawnień. Trzykrotne uzyskiwanie przez obwinionego profilu kandydata na kierowcę kategorii B w celu przystąpienia do egzaminu kontrolnego oznacza, że obwiniony nie był wówczas osobą posiadającą uprawnienia, a dopiero kandydatem na kierowcę , którym mógł się stać po zdaniu egzaminu kontrolnego. W dacie czynu obwiniony nie posiadał też prawa jazdy, które było zatrzymane w dniu 1 marca 2016r., ale nie podlegało zwrotowi z uwagi na konieczność ponownego zdania egzaminu kontrolnego . Brak decyzji o cofnięciu uprawnień oznaczał wyłącznie istnienie odrębnej podstawy braku uprawnień do kierowania pojazdami przez obwinionego, które nie zostały cofnięte, ale były czasowo zawieszone.

Zgodnie z art. 3 ust.1 pkt ustawy z dnia 5.01.2011r. o kierujących pojazdami kierującym może być osoba , która osiągnęła wymagany wiek i jest sprawna pod względem fizycznym i psychicznym oraz spełnia jeden z wymienionych warunków, tj. w przypadku obwinionego posiada umiejętność kierowania pojazdem w sposób niezagrażający bezpieczeństwu, nieutrudniający ruchu drogowego i nienarażający kogokolwiek na szkodę oraz odpowiedni dokument stwierdzający posiadanie uprawnienia do kierowania pojazdem, przy czym oba te warunki musza być spełnione łącznie. Obwiniony nie posiadał prawa jazdy, ponieważ zostało ono zatrzymane przez uprawniony organ i w dacie 5 czerwca 2016r. nie podlegało zwrotowi, w związku z czym nie spełniał podstawowego wymogu bycia kierującym pojazdem mechanicznym .

Kierując się zaprezentowaną oceną dowodów Sąd uznał sprawstwo i winę obwinionego w zakresie zarzuconych mu czynów za udowodnione. Opisanym na wstępie zachowaniem obwiniony w sposób umyślny wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia stypizowanego w art. 92a kw, zgodnie z którym kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, podlega karze grzywny.

Ponadto prowadząc pojazd na drodze publicznej , nie mając do tego uprawnienia G. C. (1) wyczerpał swoim zachowaniem znamiona ustawowe z art. 94§1 kw, zgodnie z którym sprawca takiego wykroczenia podlega karze grzywny.

Czyny obwinionego miały miejsce na drodze publicznej, gdyż ulica (...) ma charakter drogi powiatowej, zgodnie z uchwałą nr XXX/741/2000 Rady Miasta S. z 30.10.2000 r. w sprawie ustalenia przebiegu dróg powiatowych w Mieście S.. Drogi powiatowe są jedną z kategorii dróg publicznych (art. 1 i 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 21.03.1985 r. o drogach publicznych).

Zachowanie obwinionego było bezprawne i zawinione, albowiem w realiach niniejszej sprawy nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność karną czynów lub winę sprawcy.

Przy wymiarze kary, którą zgodnie z zasada określoną w art. 9§2 kw należało wymierzyć na podstawie art. 94§1 kw, Sąd uwzględnił stopień winy i społecznej szkodliwości czynów obwinionego, który jest wysoki, a także cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Sąd wziął pod uwagę rangę naruszonych przepisów prawa, czas i miejsce zdarzenia, a także rozmiar przekroczenia dozwolonej prędkości. Sąd miał nadto na uwadze sytuację osobistą obwinionego, który nie ma nikogo na utrzymaniu i mimo kontynuowania nauki w ocenie Sądu posiada możliwości zarobkowe. Za okoliczność znacznie obciążającą Sąd przyjął uprzednią karalność G. C. (1) za podobne wykroczenia drogowe. Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił również nagminność wykroczeń w ruchu drogowym na terenie miasta S.. Mając na uwadze przedstawione przesłanki za adekwatną Sąd uznał karę grzywny w wysokości 1000 złotych.

Konsekwencją przypisania obwinionemu czynu z art. 94 § 1 kw było orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na podstawie art. 94§3 kw . Ustalając okres trwania tego zakazu, Sąd uwzględnił wskazywany powyżej stopień społecznej szkodliwości, popełnienie przez obwinionego wielu innych wykroczeń w ruchu drogowym, a nade wszystko nieskuteczność dotychczas stosowanych środków w zakresie zapobieżenia popełnieniu kolejnych czynów zabronionych. Niezależnie od toku postępowania administracyjnego w zakresie przywracania uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi, na konieczność orzeczenia zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych wobec obwinionego miało wpływ popełnianie kolejnych wykroczeń w krótkich odstępach czasu i tracenie uprawnień już kilkukrotnie, co świadczy o uporczywości działania obwinionego, który nadal lekceważy obowiązek przestrzegania przepisów ruchu drogowego, a powtarzanie egzaminu uznał za sposób na odzyskiwanie uprawnień . Osoba tak dalece ignorująca przepisy oraz zasady ruchu drogowego musi być wyeliminowana z grona uczestników ruchu drogowego na okres wystarczająco długi dla zagwarantowania osiągnięcia efektu wychowawczego i zapobiegawczego. Okoliczności te przemawiały w ocenie Sądu za orzeczeniem wobec G.C. zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w wymiarze 12 miesięcy. Wyeliminowanie obwinionego na ten okres z ruchu drogowego jest niezbędne dla zapewnienia bezpieczeństwa innym uczestnikom drogi, a przede wszystkim dla wykształcenia w obwinionym właściwych postaw oraz odpowiedzialności za własne czyny, jako że jego postawa dowodzi, iż nie ma on świadomości, czemu służą przepisy z zakresu ochrony bezpieczeństwa i porządku w ruchu drogowym , a także nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia, jakie stwarza każde naruszenie tych przepisów. Rozstrzygnięcie takie nie może być uznane za zbyt surowe, skoro art.94§3 kw stanowi, iż w razie popełnienia wykroczenia określonego w art.94§1 kw można orzec zakaz prowadzenia pojazdów, który zgodnie z treścią art.29§1 kw wymierzany jest na okres od 6 miesięcy do 3 lat. Popełnienie przez obwinionego uprzednio licznych czynów ze znacznym przekroczeniem dozwolonej prędkości i w niniejszej sprawie poza prowadzeniem pojazdu w czasie, kiedy obwiniony w ogóle nie miał prawa znajdować się na drodze jako kierujący dopuszczenie się kolejnego wykroczenia z art. 92a kw powoduje brak przesłanek pozwalających na orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na krótszy okres, niż wskazany w punkcie II części dyspozytywnej wyroku.

Zgodnie z art. 29§3 kw należało na obwinionego nałożyć obowiązek zwrotu dokumentu prawa jazdy do wystawcy.

Zdaniem Sądu tak ukształtowana kara w pełni osiągnie swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego, uwzględnia też potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zważywszy na zagrożenie ustawowe, przewidujące możliwość wymierzenia kary grzywny do 5000 zł, kara ta nie może być uznana za surową.

Uwzględniając wysokość orzeczonej kary grzywny i kontynuowanie nauki przez obwinionego, co w ocenie Sądu nie pozbawia obwinionego możliwości zarobkowych, ale może je ograniczać , Sąd stanął na stanowisku, iż poniesienie przez G. C. kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe, wobec czego na podstawie art. 119 kpsw w związku z art. 624§1 kpk zwolnił obwinionego od ich uiszczania w całości.