Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Tarnowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2016 r. w Tarnowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko H. S.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego w Bochni

z dnia 30 listopada 2015 r., sygn. akt I C 407/15

oddala apelację.

Sygn. akt I Ca 372/16

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 6 grudnia 2016 r.

Strona powodowa (...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. domagała się zasądzenia od pozwanej H. S. kwoty 25 580 zł z tytułu zaległości kredytowych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Wskazała, że na kwotę dochodzoną w pozwie składa się niespłacony kapitał w wysokości 15 089,01 zł, koszty w wysokości 234 zł oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 10 184,99 zł.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana H. S. podniosła, że roszczenie, którego domaga się strona powodowa jest przedawnione, gdyż od powstania długu upłynęło już 3 lata, a w takiej sytuacji strona powodowa nie może skutecznie dochodzić roszczeń wobec niej.

W dniu 30 listopada 2015 r. Sąd Rejonowy w Bochni wydał wyrok, którym oddalił w całości powództwo (...) (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W..

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 24 lipca 2008 roku H. S. zawarła z (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. umowę kredytu. Zgodnie z umową bank przyznał jej kwotę 19 000 zł, którą miała spłacać w miesięcznych ratach w wysokości po 421,01 zł od dnia 24 sierpnia 2008 roku do dnia 24 lipca 2015 roku. Z uwagi na to, że H. S. nie spłacała terminowo rat kredytu (...) S.A. wypowiedział jej umowę i z dniem 8 października 2010 roku doszło do rozwiązania umowy.

W dniu 24 stycznia 2011 roku (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny i w dniu 4 lutego 2011 roku wystąpił do Sądu Rejonowego w Bochni o nadanie sądowej klauzuli wykonalności temu tytułowi egzekucyjnemu.

(...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. z dniem 23 września 2011 roku został przekształcony w (...) S.A. w W.. (...) S.A. w W. z dniem 31 grudnia 2012 roku połączył się z (...) Bank (...) S.A. w W. wskutek czego nastąpiło przeniesienie całego majątku banku przejmowanego ( (...) S.A. w W.) na rzecz banku przejmującego ( (...) Bank (...) S.A. w W.). W dniu 8 października 2014 roku (...) Bank (...) S.A. w W. jako komandytariusz (...) sp. z o.o. spółka komandytowa w W. wniósł do spółki wkład niepieniężny w postaci wymagalnych wierzytelności pieniężnych wynikających z umów kredytowych, których stroną jest (...) Bank (...) S.A. w W.. Każda z przekazywanych wierzytelności miała posiadać swój indywidualny numer i miała być przekazana później na elektronicznym nośniku informacji wraz z kodem umożliwiającym przyporządkowanie wierzytelności określonej indywidualnie nadanym numerem.

W dniu 24 października 2014 roku między (...) sp. z o.o. sp. k. w W. a (...) (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. doszło do zawarcia umowy świadczenia w miejsce wykonania, na podstawie której (...) sp. z o.o. sp. k. w W. w celu zwolnienia się z obowiązku zapłaty kwoty pieniężnej spełniła inne świadczenie, a mianowicie dokonała przelewu wierzytelności z tytułu umów bankowych przysługujących poprzednio (...) Bank (...) S.A. w W., które miały zostać wskazane w załączniku nr 4a do umowy.

W dniu 4 listopada 2014 roku (...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. sporządził pismo informujące H. S. o cesji wierzytelności.

W dniu 1 lipca 2015 roku (...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych Nr (...), z którego wynika, iż przysługuje mu wierzytelność względem dłużniczki H. S. w wysokości 25 508 zł, na którą składa się kwota 15 089,01 zł z tytułu kapitału, kwota 10 184,99 zł z tytułu odsetek i kwota 234 zł z tytułu kosztów.

W oparciu o bankowy tytuł egzekucyjny wystawiony przez (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. zaopatrzony w klauzulę wykonalności na podstawie postawienia Sądu Rejonowego w Bochni z dnia 15 lutego 2011 roku, sygn. akt I Co 160/11 prowadzone jest przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Bochni A. P. pod sygn. akt Km 1081/11 postępowanie egzekucyjne wobec dłużniczki H. S..

W rozważaniach prawnych Sąd Rejonowy w pierwszej kolejności powołując się na treść odpowiednich przepisów omówił zasadnicze regulacje dotyczące przelewu wierzytelności. Dalej Sąd Rejonowy podniósł, iż w rozpoznawanej sprawie strona powodowa nie wykazała, aby na jej rzecz dokonana została cesja wierzytelności, jaka przysługiwała pierwotnemu wierzycielowi ( (...) S.A. ) względem pozwanej H. S.. Sąd wskazał, iż z przeprowadzonych dowodów wynika jedynie, że (...) S.A. z dniem 23 września 2011 roku został przekształcony w (...) S.A., a następnie z dniem 31 grudnia 2012 roku (...) S.A. połączył się z (...) Bank (...) S.A. w W., wskutek czego nastąpiło przeniesienie całego majątku banku przejmowanego na rzecz banku przejmującego. Zdaniem Sądu Rejonowego, za pomocą przedłożonych dokumentów strona powodowa wykazała jedynie, że należność wobec H. S. w wyniku przekształceń (...) S.A. z dniem 1 grudnia 2013 roku stała się wierzytelnością (...) Bank (...) S.A. w W..

W dalszej kolejności Sąd Rejonowy zauważył, iż z umowy z dnia 8 października 2014 roku wynika wprawdzie, że (...) Bank (...) S.A. w W. jako komandytariusz (...) sp. z o.o. spółka komandytowa w W. wniósł do spółki wkład niepieniężny w postaci wymagalnych wierzytelności pieniężnych wynikających z umów kredytowych, których stroną jest (...) Bank (...) S.A. w W., jednak w ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała, jakie konkretnie wierzytelności zostały przeniesione przez (...) Bank (...) S.A. w W. na spółkę (...) sp. z o.o. sp. k. w W., a w szczególności, czy umowa ta obejmowała wierzytelność wobec pozwanej H. S.. Podobnie, zdaniem Sądu, nie można stwierdzić, jakie wierzytelności w dniu 24 października 2014 roku spółka (...) sp. z o.o. sp. k. w W. przeniosła na rzecz powoda (...)Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.. Z treści łączącej te podmioty umowy wynika jedynie, że (...) sp. z o.o. sp. k. w W. w celu zwolnienia się z obowiązku zapłaty kwoty pieniężnej spełniła inne świadczenie na rzecz strony powodowej, a mianowicie dokonała przelewu wierzytelności z tytułu umów bankowych przysługujących poprzednio (...) Bank (...) S.A. w W., które miały zostać wskazane w załączniku nr 4a do umowy. Załącznik taki nie został jednak przestawiony. Sąd I instancji podniósł również, że wydruki komputerowe przedłożone przez stronę powodową nie mogą być zakwalifikowane jako dokument potwierdzający przelew wierzytelności wobec pozwanej. Na podstawie tych wydruków nie można bowiem stwierdzić, że doszło do przejęcia przez stronę powodową wierzytelności wobec pozwanej. Nadto Sąd Rejonowy zauważył, iż z analizy akt egzekucyjnych w sprawie Km1081/11 wynika, że komornik prowadzi egzekucję przeciw pozwanej na rzecz (...) Bank (...) S.A. w W.. Zdaniem Sądu, skoro cedent nie powiadomił o cesji na rzecz powoda komornika, to kwoty egzekwowane od pozwanej mają skutek względem nabywcy, a więc strony powodowej.

Odnosząc się z kolei do podnoszonego przez pozwaną zarzutu przedawnienia, Sąd Rejonowy uznał, iż nie był on skuteczny. Wskazał, że wprawdzie od daty zawarcia umowy do czasu wystąpienia przez stronę powodową upłynął już okres dłuższy niż 3 lata, ale podkreślił, iż bieg terminu przedawnienia zaczyna się dopiero z dniem wymagalności roszczenia, a wymagalność roszczenia nastąpiła z dniem rozwiązania umowy kredytu, tj. 8 października 2010 roku. Nadto Sąd zauważył, że pierwotny wierzyciel (...) S.A. w dniu 4 lutego 2011 roku wystąpił do sądu z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, co zdaniem Sądu I instancji doprowadziło do przerywania biegu przedawnienia. Sąd podniósł również, że na podstawie tytułu wykonawczego cały czas prowadzona jest egzekucja, zatem nie można mówić, iż po stronie wierzyciela istnieje bezczynność, która prowadzi do przedawnienia roszczenia.

Apelację od orzeczenia Sądu I instancji wniosła strona powodowa zaskarżając wyrok Sądu Rejonowego w części, tj. w zakresie, w jakim Sąd oddalił powództwo co do kwoty 15 089,01 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz orzeczenia o kosztach procesu.

Strona skarżąca podniosła następujące zarzuty:

1.  naruszenie prawa materialnego, tj. art. 6 k.c. w zw. z art. 511 k.c. objawiające się przyjęciem przez Sąd Rejonowy, że powód nie udowodnił podnoszonej przez siebie okoliczności, a mianowicie nie wykazał legitymacji czynnej, podczas gdy strona powodowa w sposób rzetelny i prawidłowy podjęła inicjatywę dowodową wnioskując o przeprowadzenie stosownych dowodów na tę okoliczność- zwłaszcza z wydruku z elektronicznych załączników do tychże umów, w których pismem zostało jednoznacznie stwierdzone przeniesienie na stronę powodową wierzytelności wobec pozwanej wynikającej z umowy kredytu ratalnego zawartego z pozwaną w dniu 24.07.2008 r. z pierwotną kwotą zobowiązania 19 000 zł, a którym to dowodom Sąd odmówił wiarygodności, przy zupełnym pominięciu, że nabycie wierzytelności przez powoda zostało przez pozwaną wprost przyznane w sprzeciwie od nakazu zapłaty;

2.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 229 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie i pominiecie okoliczności, że pozwana w treści sprzeciwu od nakazu zapłaty wydanego w elektronicznym postępowaniu upominawczym wprost potwierdziła legitymację czynną powoda przyznając, że bank sprzedał jej dług funduszowi sekurytyzacyjnemu wobec czego fakt ten nie wymagał szczególnego dowodu;

3.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 309 k.p.c. poprzez odmówienie wiarygodności przedłożonym w sprawie wydrukom, podczas gdy zgodnie z dyspozycją art. 309 k.p.c. polska procedura cywilna przewiduje otwarty katalog środków dowodowych, przy pomocy których strona może dowodzić faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w związku z czym przedłożone wydruki, sporządzone z plików komputerowych, stanowią szczególne środki dowodowe, do których Sąd I instancji powinien stosować odpowiednio przepisy o dowodach z dokumentu;

4.  błąd w ustaleniach faktycznych wynikły z odmówienia przez Sąd mocy dowodowej i wiarygodności dowodom w postaci wydruków, a objawiający się nieustaleniem okoliczności, że wierzytelność dochodzona w niniejszym postępowaniu została nabyta przez powoda od spółki (...) sp. z o.o. sp. komandytowa, do której została ona uprzednio wniesiona aportem przez (...) Bank (...) S.A.;

5.  naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo w sposób dowolny wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, a nadto wyciągnięcie z zebranego materiału dowodowego wniosków nielogicznych, sprzecznych z tym materiałem, co przejawia się w tym, że:

a)  sąd nie uwzględnił, że pozwana w treści sprzeciwu od nakazu zapłaty potwierdziła nabycie wierzytelności przez powoda a zatem jego legitymacja czynna była okolicznością przyznaną, podczas gdy jedyny zarzut podniesiony przez pozwaną, dotyczący przedawnienia okazał się bezzasadny,

b)  sąd nie uwzględnił mocy dowodowej wydruków, podczas gdy zostały one sporządzone z wykazu wnoszonych aportem wierzytelności utrwalonego na nośniku elektronicznym załączonym do umowy spółki z dnia 8.10.2014 r., jak również z elektronicznego załącznika do umowy świadczenia w miejsce wykonania, a zatem pism mających postać cyfrową, stwierdzających przelew wierzytelności,

c)  sąd I instancji nie uwzględnił okoliczności, że dane i dokumentacja bankowa związana z pozwaną, a które objęte są tajemnicą bankową, zostały wydane przez bank spółce (...) sp. z o.o. sp. komandytowa, a następnie przez tę spółkę powodowi jako element wykonania obu umów przenoszących wierzytelności, a zatem zamiarem stron i celem zawieranych przez nie umów było przeniesienie między innymi wierzytelności związanej z tą właśnie dokumentacją,

d)  sąd I instancji nie uwzględnił mocy dowodowej wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nr (...) z dnia 1.07.2015 r. dla wykazania zasadności roszczenia powoda, w sytuacji gdy z jego treści wynika jednoznacznie wysokość wierzytelności i konkretyzuje on także podstawę zobowiązania.

Formułując tej treści zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 15 089,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie na rzecz powoda od pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym zwrot kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z uiszczoną opłatą skarbową od pełnomocnictwa. Nadto powód wniósł o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego w tym zwrot kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Na wypadek nieuwzględnienia powyższego wniosku skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji wraz z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia co do kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja strony powodowej jako bezzasadna podlegała oddaleniu. Tym samym rozstrzygnięcie sądu I instancji jest trafne, choć z innych przyczyn niż przyjął to Sąd Rejonowy.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne, jednakowoż wywodzi z nich inne wnioski prawne niż uczynił to sąd I instancji, co jednak nie prowadzi w efekcie końcowym do ingerencji w zaskarżone orzeczenie, które jest trafne.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że sąd I instancji bezzasadnie przyjął, iż strona powodowa nie wykazała w rozpoznawanej sprawie, że w wyniku zawarcia umowy cesji poprzedni wierzyciel ( (...) sp. z o.o. sp. k.) zbył na rzecz powoda wierzytelność przysługującą mu w stosunku do pozwanej H. S..

Jak bowiem słusznie zarzuciła strona powodowa, sama pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym przyznała, że bank sprzedał jej dług funduszowi sekurytyzacyjnemu. Zatem okoliczność przelewu wierzytelności na rzecz strony powodowej była między stronami bezsporna, a w konsekwencji stosownie do treści art. 229 k.p.c. nie wymagała dowodzenia. Należy bowiem podkreślić, iż w świetle art. 229 k.p.c. stwierdzenie przez sąd, że nastąpiło przyznanie faktu, nie tylko zwalnia sąd od potrzeby prowadzenia dowodów na przyznane okoliczności, ale wręcz nakazuje mu przyjąć te okoliczności za prawdziwe. Nadto w ocenie Sądu Okręgowego, skoro strona powodowa pismem z dnia 4 listopada 2014 r. zawiadomiła pozwaną o dokonaniu cesji, to również na podstawie domniemania faktycznego (art. 231 k.p.c.) przy uwzględnieniu całokształtu materiału zgromadzonego w sprawie należało przyjąć, że doszło do przelewu wierzytelności. Tym bardziej, że jak już wyżej wskazano, pozwana w żaden sposób nie kwestionowała tej okoliczności.

Tak więc w świetle powyższego, zdaniem Sądu Okręgowego w rozpoznawanej sprawie, wbrew stanowisku Sądu Rejonowego, strona powodowa w sposób dostateczny wykazała swoją legitymacje procesową. Jednak niezależnie od argumentacji wyżej przedstawionej, która musiałaby prowadzić do uznania zasadności apelacji i zmiany zaskarżonego wyroku, w ocenie Sądu Okręgowego powództwo w rozpoznawanej sprawie nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na skutecznie podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia.

Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenie okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jako że roszczenia banku udzielającego kredytu w stosunku do kredytobiorcy – osoby fizycznej nie prowadzącej działalności gospodarczej są zawsze roszczeniami związanymi z prowadzeniem działalności gospodarczej, ich termin przedawnienia wynosi trzy lata, co słusznie uwypukliła w sprzeciwie pozwana. Powyższe znajduje także potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego, który stwierdził, że termin przedawnienia roszczenia banku wobec osoby niebędącej przedsiębiorcą wynosi trzy lata (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 10 października 2003 r. sygn. akt II CK 113/2002, OSP 2004/11/141).

Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, wymagalność roszczenia w rozpoznawanej sprawie nastąpiła z dniem rozwiązania umowy kredytu, tj. z dniem 8 października 2010 r.; od tej daty należy więc liczyć bieg terminu przedawnienia roszczenia. Od razu należy przypomnieć, że powód wystąpił z powództwem w niniejszej sprawie w dniu 2 stycznia 2015 r. Wbrew stanowisku Sądu Rejonowego nie można było przyjąć, że bieg terminu przedawnienia został skutecznie przerwany na rzecz strony powodowej na skutek działań podjętych przez jej poprzednika prawnego, tj. Bank (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W.. Sąd Rejonowy przyjął bowiem, że na skutek wystąpienia w dniu 4 lutego 2011 r. przez (...) S.A. Oddział w Polsce z siedzibą w W. z wnioskiem o nadanie klauzuli wykonalności doszło do przerwy biegu przedawnienia roszczenia objętego sporem. Ze stanowiskiem tym nie sposób się jednak zgodzić.

Najpierw zauważyć należy, że zgodnie z treścią art. 123 § 1 pkt 1 k.c. bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że zarówno złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, jak i wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie takiego tytułu wykonawczego przerywa bieg przedawnienia jako czynność przedsięwzięta bezpośrednio w celu egzekwowania roszczeń (zob. m.in. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 r., III CZP 101/03, OSNC z 2005 r., nr 4, poz. 58). Wówczas rozpoczęcie na nowo biegu przedawnienia następuje bądź z chwilą prawomocnego zakończenia postępowania klauzulowego, bądź z chwilą zakończenia postępowania egzekucyjnego. Zaś stosownie do treści art. 509 § 2 k.c. w razie cesji wierzytelności na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi; co do zasady więc nabywca wstępuje w sytuację prawną cedenta, w tym również w zakresie przedawnienia. Zbycie wierzytelności jest bowiem irrelewantne dla jego biegu. Jednak zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, które zasługuje na akceptację, nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności ( zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r., III CZP 29/16, Lex nr 2067028). W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, że uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności; nadanie klauzuli na rzecz cesjonariusza nie będącego bankiem nie było dopuszczalne (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2004 r., III CZP 9/04, OSNC z 2005 r., nr 6, poz. 98; z dnia 22 lutego 2006 r., III CZP 129/05, OSNC z 2007 r., nr 1, poz. 4; z dnia 19 lutego 2015 r., III CZP 103/14). Cesjonariusz nie mógł kontynuować egzekucji wszczętej przez bank, bo w postępowaniu egzekucyjnym nie ma zastosowania art. 192 pkt 3 k.p.c. Tak więc fundusz sekurytyzacyjny, który nie mógł się powołać na bankowy tytuł egzekucyjny i przejście uprawnień, a w związku z tym nie mógł uzyskać klauzuli wykonalności na podstawie art. 788 § 1 k.p.c., musiał dochodzić spełnienia świadczenia z nabytej wierzytelności w drodze zainicjowanego przez siebie procesu sądowego, uzyskać nowy tytuł wykonawczy i dopiero na jego podstawie egzekwować roszczenie. Natomiast przerwanie biegu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 k.c. następuje, co do zasady, tylko pomiędzy stronami postępowania, jeżeli z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialnie zobowiązane lub uprawnione, a więc skutek przerwania zachodzi tylko w podmiotowych i przedmiotowych granicach czynności podjętej przez wierzyciela. Wniosek o wszczęcie egzekucji wywołuje zatem skutek przerwy wtedy, gdy pochodzi od wierzyciela wskazanego w tytule egzekucyjnym, na rzecz którego została wydana klauzula wykonalności; nie jest bowiem wystarczająca tożsamość wierzytelności lecz konieczna jest również identyczność osób, na rzecz których czynność ta została dokonana. Skutki prawne postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego związane są więc tylko z podmiotami w nim uczestniczącymi na podstawie tego tytułu w granicach podmiotowych i przedmiotowych ukształtowanych treścią klauzuli wykonalności. Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane, za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego, jako czynności wierzyciela - banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia, dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie działają na rzecz nabywcy wierzytelności nie będącego bankiem. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Tak więc czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym. Tym samym nabywca wierzytelności bankowej nie będący bankiem nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem.

Wobec powyższego należało uznać, że strona powodowa w rozpoznawanej sprawie nie mogła się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną przez złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. W konsekwencji tego, analizując przedmiotową sprawę także przez pryzmat zgłoszonego przez pozwaną zarzutu przedawnienia, należało uznać, że wierzytelność powoda w stosunku do pozwanej H. S. uległa przedawnieniu. To z kolei uzasadniało oddalenie apelacji na podstawie art. 385 k.p.c.