Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk

Protokolant: Justyna Paralusz

Prokurator ------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2017 roku sprawy karnej

1. M. D. (1) (D.) s. J. i M. z domu A., ur. (...) w N.

2 . G. K. (1) (K.) s. M. i E. z domu K., ur. (...) w N.

3. M. R. (1) (R.) s. J. i M. z domu B., ur. (...) w N.

oskarżonych o to, że:

w dniu 14 czerwca 2016r. w N., woj. (...) wspólnie i w porozumieniu po uprzednim wybiciu szyby usiłowali włamać się do sklepu (...) przy ul. (...) lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zatrzymanie przez funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w N.,

to jest o czyn z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.,

1.  uznaje oskarżonego M. D. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku przyjmując, że do dokonania nie doszło ze względu na użycie środka nienadającego się do popełnienia czynu zabronionego, to jest występku z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. przy zast. art. 60 § 6 pkt 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin miesięcznie,

2.  uznaje oskarżonego G. K. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku przyjmując, że do dokonania nie doszło ze względu na użycie środka nienadającego się do popełnienia czynu zabronionego, to jest występku z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. przy zast. art. 60 § 6 pkt 3 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin miesięcznie,

3.  uznaje oskarżonego M. R. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku przyjmując, że do dokonania nie doszło ze względu na użycie środka nienadającego się do popełnienia czynu zabronionego, to jest występku z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. przy zast. art. 60 § 6 pkt 3 k.k. wymierza mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 (czterdziestu) godzin miesięcznie,

4.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza oskarżonemu M. D. (1) okres zatrzymania w dniu 14 czerwca 2016r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności,

5.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza oskarżonemu G. K. (1) okres zatrzymania w dniu 14 czerwca 2016r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności,

6.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza oskarżonemu M. R. (1) okres zatrzymania w dniu 14 czerwca 2016r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności,

7.  na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. Nr 123, poz. 1058 z 2002r. z późn. zm.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. F. kwotę 619 (sześciuset dziewiętnastu) złotych i 92 groszy, w tym podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu M. R. (1),

8.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonych w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sąd Rejonowy w Nysie stwierdza, że Na oryginale właściwe podpisy

orzeczenie niniejsze uprawomocniło się Z upoważnienia Kierownika S..

dnia 17/01/2017 i jest wykonalne. Stażysta Justyna Paralusz

N., dnia 23/01/2017

Sędzia Sądu Rejonowego

SSR Mariusz Ulman

UZASADNIENIE

W oparciu o dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżeni M. R. (1), G. K. (1) i M. D. (1) w nocy z 13
na 14 czerwca 2016 r. przebywali na skwerze pomiędzy blokami mieszkalnymi na osiedlu przy ul. (...) w N.. Znajdowali się pod wpływem działania alkoholu.

/ dowód: zeznania M. B. – k.177; protokół użycia alkomatu – k.3,4,5/

W związku z anonimowym zgłoszeniem dotyczącym podejrzenia włamania do sklepu (...), po północy na osiedle przy ul. (...) nieoznakowanym samochodem służbowym udali się funkcjonariusze Policji – M. B. (2) i A. L. (1).
Po zaparkowaniu pojazdu rozdzielili się.

/ dowód: zeznania M. B. – k.177; zeznania A. L. – k.178/

Na obrzeżu osiedla zaparkował oznakowany radiowóz z patrolem policyjnym
- w składzie (...), w celu udzielenia ewentualnego wsparcia.

/ dowód: zeznania M. K. – k.178v; zeznania M. S. – k.179/

M. B. obserwował oskarżonych, gdy przebywali na skwerze, a następnie udali się w kierunku zaplecza sklepu (...). Policjant pozostając w ukryciu udał się za nimi.

/ dowód: zeznania M. B. – k.177/

W tym czasie A. L. obchodziła miejsce zdarzenia z drugiej strony.

/ dowód: zeznania A. L. – k.178/

Oskarżeni próbowali dostać się do wnętrza sklepu przy użyciu metalowej rurki.

/ dowód: wyjaśnienia M. D. – k.29/

Z okolic sklepu słychać było trzaski i odgłos tłuczonego szkła. Następnie oskarżeni M. R. i G. K. wyszli niosąc ramę okienną. Miejsce było oświetlone.

/ dowód: zeznania M. B. – k.177; zeznania A. L. – k.178/

Ramę została wrzucona do kontenera na śmieci.

/ dowód: zeznania A. L. – k.178/

Po chwili interwencję w celu zatrzymania oskarżonych podjął M. B.. Oskarżeni zaczęli uciekać. Widząc to o wsparcie poproszono M. K. i M. S.. A. L. pobiegła za jednym z uciekających mężczyzn, którym po ujęciu okazał się być M. R.. G. K. został zatrzymany przez M. S., a M. B. ujął oskarżonego D..

/ dowód: zeznania M. B. – k.177; zeznania A. L. – k.178; zeznania M. K. – k.178v; zeznania M. S. – k.179/

Na miejscu zdarzenia stwierdzono, że wyłamane przez oskarżonych okno było od środka budynku zaślepione płytą kartonowo gipsową oraz watą izolacyjną.

/ dowód: zeznania D. R. – k.179v; protokół oględzin – k.6/

Oskarżony M. R. ma 38 lat, posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest stolarzem, jest stanu wolnego, na utrzymaniu nie ma nikogo, utrzymuje się z prac dorywczych uzyskując dochód ok. 3000 zł miesięcznie. Oskarżony był wielokrotnie karany sądownie.

/ dowód: dane osobowe oskarżonego – k.82; dane o karalności – k.163-166/

Ustalając stan faktyczny Sąd w całości dał wiarę zeznaniom M. B.,
A. L., M. K. i M. S., które były spójne i logiczne. Również bezpośredni kontakt z tymi świadkami na rozprawie nie dał Sądowi żadnych podstawa do kwestionowania szczerości ich zeznań.

Wiarygodne były również odczytane na rozprawie w trybie art. 392 § 1 k.p.k. zeznania D. R..

Nadto Sąd oparł się na dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości.

Oskarżony M. R. ani w dochodzeniu ani na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Przed Sądem wyjaśnił on, że na miejscu zdarzenia wraz z G. K. znaleźli się przypadkowo i nie mieli nic wspólnego z usiłowaniem włamania, a zatrzymani zostali przez pomyłkę, gdy wracali ze sklepu, a włamania usiłował dokonać M. D. wraz z dwoma nieznanymi mężczyznami, którzy zbiegli. Z kolei M. D. wyjaśnił, iż na miejscu zdarzenia był tylko z M. R. i G. K.. Przy czym włamać postanowił się dopiero jak został sam, gdy koledzy udali się po piwo. Natomiast
G. K. twierdził, że przebywał tylko z M. R. i nie pamiętał, jak doszło do tego, że w okolicy przebywał również M. D.. Natomiast stwierdził, że z M. R. zostali zatrzymani, gdy mieli iść do sklepu po piwo.

W ocenie Sądu na wiarę nie zasługiwały wyjaśnienia żadnego z oskarżonych.
Po pierwsze były one sprzeczne ze spójną i wiarygodną wersją przebiegu wydarzeń podaną przez świadków, na których zeznaniach z przyczyn wskazanych powyżej Sąd oparł się ustalając stan faktyczny w sprawie. Po drugie zaś były również całkowicie rozbieżne między sobą, co do istotnych okoliczności przebiegu zdarzenia. Dlatego też Sąd stwierdził, iż każdy z oskarżonych próbował przedstawić korzystną dla siebie wersję przebiegu wydarzeń, jednakże żadna z nich nie znalazła potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Sąd oparł się jedynie na tym fragmencie wyjaśnień oskarżonego M. D., gdzie opisał on narzędzie jakim posłużono się przy usiłowaniu włamania, gdyż nie przedstawiono dowodu przeciwnego.

Sąd zważył, co następuje.

M. R. stanął pod zarzutem popełnienia czynu zabronionego
z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

Czyn zabroniony z art. 279 § 1 k.k. popełnia ten, kto kradnie z włamaniem. Przepis ten penalizuje kwalifikowany typ kradzieży.

Przedmiotem tego przestępstwa może być rzecz ruchoma.

Kradzież jako taka popełniona może być jedynie działaniem w formie zaboru. Zabór polega na wyjęciu rzeczy ruchomej z władztwa osoby uprawnionej bez wiedzy uprawnionego. Dla wyczerpania znamion formy kwalifikowanej kradzieży z art. 279 § 1 k.k., niezbędne jest by sprawca dokonał zaboru na skutek usunięcia przeszkody materialnej stanowiącej część konstrukcji lub zabezpieczenie jakiegoś pomieszczenia, w którym dana rzecz się znajduje.

Występek ten ma charakter powszechny, jego sprawcą może więc być każdy.

Przestępstwo to zagrożone jest karą pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Zgodnie z przepisem art. 13 § 2 k.k., gdy sprawca nie uświadamia sobie, że dokonanie czynu jest niemożliwe ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia na nim czynu zabronionego lub ze względu na użycie środka nie nadającego się do popełnienia czynu zabronionego - ma miejsce usiłowanie nieudolne.

W wypadku określonym w art. 13 § 2 k.k. sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

Przepis art. 60 § 6 pkt 3 k.k. stanowi, że w sytuacji, gdy czyn stanowi występek, przy czym dolną granicą ustawowego zagrożenia jest kara pozbawienia wolności nie niższa od roku, sąd wymierza grzywnę, karę ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Mając na uwadze powyższe oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne, Sąd stwierdził, iż M. R. w dniu 14 czerwca 2016 r. działając wspólnie i w porozumieniu z M. D. i G. K., po uprzednim wybiciu szyby usiłował włamać się do sklepu (...) przy ul. (...) w N., jednakże do dokonania nie doszło ze względu na użycie środka nienadającego się do popełnienia czynu zabronionego, a tym samym, iż zachowaniem swoim wyczerpał on znamiona czynu zabronionego z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k.

W ocenie Sądu nie ulegało wątpliwości, iż użycie metalowej rurki nie było wystarczające do przełamania przeszkody jaką była płyta kartonowo gipsowa, którą od wnętrza sklepu zaślepione było okno przez które sprawcy chcieli dostać się do środka. Tym samym w realiach tej konkretnej sprawy była ona środkiem nienadającym się do popełnienia czynu zabronionego z art. 279 § 1 k.k. – w rozumieniu przepisu art. 13 § 2 k.k.

Przechodząc do dalszych rozważań dotyczących M. R., w ocenie Sądu jego wina nie budziła wątpliwości, gdyż zdecydował się on na zachowanie niezgodne z prawem, chociaż miał inną możliwość, gdyż bezprawność czynu była rozpoznawalna i mógł działać zgodnie z normą prawną, a jednocześnie nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające winę.

Jednocześnie analizując okoliczności sprawy Sąd uznał, iż zachodziły podstawy do zastosowania wobec oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, dlatego też za popełnione przestępstwo na podstawie art. 14 § 2 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. przy zast. art. 60 § 6 pkt 3 k.k. wymierzył mu karę 10 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując go na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin miesięcznie.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe
i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego oskarżonemu przestępstwa,
a także dotyczące osoby sprawcy, mające znaczenie dla wymiaru kary.

Przede wszystkim orzeczona kara nie przekraczała stopnia winy, który był wysoki,
gdyż nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające poczytalność sprawcy,
a tym samym oskarżony miał pełną świadomość, że naruszając cudze prawo własności dopuszcza się przestępstwa. Tym bardziej, że był już wcześniej karany za przestępstwa godzące w to dobro prawne. Nadto wielokrotna karalność była tą okolicznością, która spowodowała wymierzenie M. R. kary surowszej niż pozostałym oskarżonym.

Wysoki był także stopień społecznej szkodliwości czynu, który godził w cudze prawo własności. Pomimo, że prawdopodobieństwo wyrządzenia szkody było niskie, to jednak oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Sąd z wyjątkiem tego, iż usiłowanie miało charakter nieudolny, co rzutowało na wymierzenie kary ograniczenia wolności w ramach nadzwyczajnego złagodzenia kary, nie dopatrzył się innych okoliczności łagodzących.

Reasumując, Sąd uznał, iż kara w takim wymiarze spełni przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do samego oskarżonego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Na poczet orzeczonej kary zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania w dniu 14 czerwca 2016 r. przyjmują, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dniom kary ograniczenia wolności.

Nadto zasądzono opłatę na rzecz obrońcy z urzędu z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu.

Rozstrzygnięcie o kosztach uzasadniał przepis art. 624 § 1 k.p.k., gdyż Sąd uznał,
iż uiszczenie przez oskarżonego kosztów postępowania za względu na jego obecną sytuację życiową i materialną, byłoby nadmiernym obciążeniem i zwolnił go w całości od ich ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa.