Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu VIII Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Kurdziel

Protokolant:Karolina Szewczyk

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2016 r. we Wrocławiu na rozprawie sprawy

z powództwa S. P. i S. S. (1)

przeciwko Spółce Akcyjnej (...) Towarzystwo (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powodów solidarnie na rzecz strony pozwanej kwotę 2.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym 1.200 zł kosztów zastępstwa procesowego;

III.  nakazuje powodom uiścić solidarnie na rzecz Skarbu Państwa (Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu) kwotę 601,84 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powodowie S. S. (2) i S. S. (1), reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, wnieśli pozew przeciwko (...) S.A. w W., w którym domagali się zasądzenia na ich rzecz kwoty 9 262,20 zł. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 20 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty. Jednocześnie wnieśli o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podali, że w dniu 12 grudnia 2012 r. we W. na Placu (...) – skrzyżowaniu z ul. (...), kierującą pojazdem marki V. o nr rej. (...)AV J. S. na skutek nie udzielenia pierwszeństwa przejazdu, doprowadziła do zdarzenia z powodem, kierującym pojazdem marki R. o nr rej. (...). Na skutek kolizji, samochód powodów doznał uszkodzeń lewej bocznej części nadwozia na wysokości przedniego lewego i lewych przednich drzwi. Powodowie wskazali, że zgłosili szkodę stronie pozwanej, która decyzją z dnia 24 stycznia 2013 r. odmówiła wypłaty odszkodowania z tytułu naprawy uszkodzonego samochodu. Podnieśli, że nie zgadzają się z twierdzeniami strony powodowej. Podali, że strona powodowa początkowo rozpoczęła proces likwidacji szkody, poprzez sporządzenie kalkulacji naprawy uszkodzonego samochodu, po czym w ostateczności odstąpiła od likwidacji szkody.

W sprawie został wydany nakaz zapłaty od którego strona pozwana skutecznie wniosła sprzeciw. W uzasadnieniu podała, że po przyjęciu zgłoszenia szkody przez pozwanych oraz po pozyskaniu dokumentacji fotograficznej powzięła wątpliwość, czy do zdarzenia mogło dojść w deklarowanych przez uczestników okolicznościach. Zakwestionowała swoją odpowiedzialność co do zasady oraz co do wysokości. Wskazała, że dokonała analizy zdarzenia, która wykazała, że do uszkodzeń pojazdu nie mogło dojść w okolicznościach podanych przez rzekomych sprawców zdarzenia. Ponadto, oświadczenia pozwanych dotyczących zdarzenia pozostają w sprzeczności z notatką urzędową policji.

Powodowie zaprzeczyli wszelkim twierdzeniom wyrażonym przez stronę pozwaną.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 grudnia 2012 r. na skrzyżowaniu z ulicą (...) we W., doszło do kolizji w wyniku której zderzył się pojazd marki R. o nr. rej. (...) którym poruszał się podwód, z pojazdem marki V. o nr. rej. (...). W trakcie zmiany pasa z lewego na prawy, kierująca pojazdem V. nie zauważyła samochodu poruszającego się prawym pasem.

Dowód – zaświadczenie K. we W. k. 15, - oświadczenia związane ze szkodą k. 16 – 19 – oświadczenie o okolicznościach kolizji – w aktach szkody, - zakres uszkodzeń pojazdów w aktach szkody, w załączeniu.

Powód zgłosił szkodę stronie pozwanej w dniu 13 grudnia 2012 r. podając, że w wyniku zdarzenia uległy uszkodzeniu następujące elementy jego pojazdu marki R.: zderzak przedni, reflektor lewy, lampka kierunkowskazu bocznego lewego, błotnik przedni lewy, nadkole przednie lewe, drzwi przednie lewe, listwa ozdobna drzwi przednich lewych, kołpak koła przedniego lewego, osłona lusterka zewnętrznego lewego. Decyzją z dnia 24 stycznia 2013 r. strona pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania w związku ze szkodą powstała w dniu 12 grudnia 2012 r., ponieważ stwierdzono, że uszkodzenia pojazdu powoda nie powstały w warunkach deklarowanych w zgłoszeniu szkody.

Dowód: - decyzja o odmowie wypłaty świadczenia, zgłoszenie szkody – w aktach szkody w załączeniu.

Wzajemne położenie pojazdów bezpośrednio po kolizji wskazuje, że w pojeździe marki R. nie mogło dojść do uszkodzenia drzwi przednich lewych oraz lampy bocznej kierunkowskazu znajdującej się na listwie tych drzwi. Mechanizm zdarzenia wyklucza możliwość zarysowania osłony lusterka zewnętrznego lewego samochodu R.. Ślady ujawnione na błotniku przednim, na zderzaku oraz na reflektorze samochodu R. ze śladami ujawnionymi na zderzaku i błotniku samochodu V. wskazuje, że nie przystają wzajemnie do siebie. Głębokie żłobienia tworzywa sztucznego jakie ujawniono na zderzaku samochodu R. oraz samochodu V. nie mógł spowodować żaden element nadwozi ww. samochodów ze względu na to, że nie ma w nich ostrych i twardych krawędzi.

Uszkodzenia samochodu R. (...) nr rej. (...) powstały w innych nieujawnionych okolicznościach niż te które zostały przedstawione przez powoda. Uszkodzenia pojazdów nie przystają do siebie pod względem zakresu, wysokości położenia od podłoża oraz pod względem charakteru uszkodzeń, które nie odzwierciedlają w żadnej mierze ich wzajemnego kontaktu podczas przedstawionych okoliczności kolizji.

Dowód: - opinia biegłego sądowego w dziedzinie technicznej i kryminalistycznej rekonstrukcji wypadków drogowych oraz techniki motoryzacyjnej mgr inż. J. C. k. 97-110, - ustana opinia uzupełniająca, protokół elektroniczny k. 139.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Bezspornym w sprawie było, iż w dniu 12 grudnia 2012 r. we W. powód S. S. (1) uczestniczył w kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki R. stanowiący własność powodów. Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie OC zawarte z pozwanym towarzystwem ubezpieczeniowym. Spór koncentrował się natomiast na ustaleniu odpowiedzialności strony pozwanej, która zakwestionowała swoją odpowiedzialność zarówno co do co do zasady jak i wysokości.

Podstawą odmowy wypłacenia odszkodowania było ustalenie przez ubezpieczyciela, że szkoda w pojeździe powoda nie powstała w okolicznościach podanych w zgłoszeniu szkody. Niespornym zatem między stronami był fakt, że samochód powoda uległ uszkodzeniu. Sporne pomiędzy stronami były okoliczności, w których doszło do powstania szkody.

Niezbędnym warunkiem odpowiedzialności za szkodę jest istnienie związku przyczynowego między określonym zdarzeniem a powstałą szkodą.

Zgodnie z treścią art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Stosownie do treści § 2 pkt 1 cytowanego przepisu świadczenie ubezpieczyciela przy ubezpieczeniu majątkowym polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku.

Dla oceny praw i obowiązków stron w ramach stosunku ubezpieczenia podstawowe znaczenie ma łącząca strony umowa oraz ogólne warunki ubezpieczenia. Pojęcie wypadku ubezpieczeniowego zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 18 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o działalności ubezpieczeniowej stanowiącym, że zdarzeniem losowym jest niezależne od woli ubezpieczającego zdarzenie przyszłe i niepewne, którego nastąpienie powoduje powstanie po stronie zakładu ubezpieczeń obowiązku świadczenia w postaci odszkodowania, a wykazanie zaistnienia tego wypadku spoczywa na ubezpieczającym.

Z kolei w myśl art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361 § 2 k.c.). i powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej (art. 363 § 1 k.c.). Odpowiedzialność ubezpieczyciela ogranicza się przy tym do zapłaty odszkodowania (art. 805 § 2 pkt 1 k.c.).

W niniejszej sprawie, Sąd w oparciu o opinię biegłego sądowego J. C. ustalił, że do powstania szkód w samochodzie powoda nie mogło dojść w przedstawionych przez niego okolicznościach. Biegły sądowy w sporządzonej opinii stwierdził, iż uszkodzenia pojazdu R. nr. rej. (...) powstały w innych nieujawnionych okolicznościach niż te, które zostały przedstawione przez powoda. Uszkodzenia oby pojazdów nie przystają do siebie zarówno pod względem zakresu, wysokości położenia od podłoża a także pod względem charakteru uszkodzeń, które nie odzwierciedlają w żadnej mierze ich wzajemnego kontaktu podczas przedstawionych okoliczności kolizji pojazdów. Ponadto biegły precyzyjnie i szczegółowo odniósł się w ustanej opinii uzupełniającej do zarzutów strony pozwanej. Biegły w pełni wykorzystał dostępny materiał dowodowy w sprawie oraz dokonał oględzin miejsca zdarzenia. Przymiar był ustawiony w sposób prawidłowy, zatem zarzuty strony pozwanej w tym zakresie nie znajdują uzasadnienia. Biegły wskazał, że przymiar nie był ustanowiony pod kątem, lecz pionowo. W przeciwnym wypadku nie mógłby ustać. Biegły szczegółowo również wyjaśnił, na jakiej podstawie określił miejsce zdarzenia. Mimo rozbieżności oświadczeń stron co do miejsca kolizji, na podstawie oględzin miejsca zdarzenia oraz oświadczeń uczestników, jednoznacznie to miejsce wskazał. Wykluczając zarazem, iż mogło dojść do kolizji w innym miejscu, niż to wskazane w opinii. Również zarzut użycia przez biegłego przymiaru liniowego „do góry nogami” nie znalazł poparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. Takie stwierdzenie nie wynika ze zdjęć załączonych w aktach sprawy ani w sporządzonej opinii. Ponadto, biegły wyjaśnił, że przy sporządzaniu opinii opierał się na charakterze uszkodzeń, kierunku zarysować oraz pomiarach wysokości, które jednoznacznie wskazują, że do podanych uszkodzeń podczas zdarzenia z dnia 12 grudnia 2012 r. dojść nie mogło. Biegły w pełni wykorzystał zgromadzony materiał dowodowy, dokonał oględzin miejsca zdarzenia oraz skonfrontował je z oświadczeniami stron. Sąd w pełni dał wiarę argumentacji przedstawionej przez biegłego sądowego zarówno w opinii pisemnej jak i ustnej.

Sąd uznał, iż sporządzona przez biegłego opinia jest pełna, wewnętrznie spójna i logiczna, a przez to rzetelna i przekonywująca. Nie budzi ona również zastrzeżeń z punktu widzenia wszechstronności dokonanej analizy, zaś zawarte w opinii wnioski końcowe są jednoznaczne. W ocenie Sądu, opinia została opracowana profesjonalnie zgodnie z najlepszą wiedzą biegłego i w aspekcie zgodności z zasadami logicznego myślenia i wiedzy powszechnej nie budzi ona wątpliwości Sądu. W konsekwencji, przedstawiona opinia stanowi więc pełnowartościowy materiał dowodowy. Jednocześnie powód nie podważył w żadnym zakresie mocy dowodowej tej opinii.

Odpowiadając na pytanie, czy do zdarzenia doszło w okolicznościach podanych przez powoda w zgłoszeniu szkody uwzględniając charakter uszkodzeń pojazdu powodów, to w przekonaniu Sądu, materiał dowodowy sprawy w postaci opinii biegłego sądowego, która potwierdza nadto ustalenia własne pozwanego zakładu ubezpieczeń, daje jednoznaczną i kategoryczną odpowiedź, że uszkodzenia pojazdu powodów nie mogły być następstwem zdarzenia opisanego przez nich opisanego. Tym samym całkowicie niewiarygodna jest wersja podawana prze powoda. W związku z tym, stwierdzić należy, że brak jest związku przyczynowego między zdarzeniem opisanym przez powoda w zgłoszeniu szkody a powstałą szkodą. W konsekwencji brak jest także przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej po stronie pozwanej i tym samym nieuzasadnione jest przyjęcie odpowiedzialności strony pozwanej za powstanie tej szkody.

W tych okolicznościach powództwo jako nieudowodnione należało oddalić, o czym orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

Orzeczenie o kosztach procesu, Sąd wydał w oparciu o treść art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Z uwagi na fakt, iż powodowie w całości przegrali proces, zobowiązani są do zwrotu na rzecz strony pozwanej poniesionych przez nią kosztów procesu w wysokości 2217 zł na które składa się kwota 17,00 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 1200 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego strony pozwanej (§ 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z dnia 28 września 2002 r. - Dz. U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) oraz 1000 zł z tytułu uiszczonej przez powodów zaliczki na poczet sporządzenia opinii biegłego.

Na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał powodom, jako przegrywającym proces, uiścić na rzecz Skarbu Państwa (kasa tutejszego Sądu) kwotę 601,84 zł tytułem brakujących kosztów sądowych w postaci wydatku poniesionego tymczasowo przez Skarb Państwa na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego, którego nie pokryła zaliczka w wysokości 1000zł uiszczona na ten cel przez powodów

Mając na względzie powyższe orzeczono jak w punkcie II i III sentencji wyroku.