Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w III Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: SSR Maciej Jabłoński

Protokolant: Krzysztof Arasim

Przy udziale Prokuratora Marty Choromańskiej

po rozpoznaniu w dniach: 13 października 2015 r., 19 listopada 2015 r., 8 stycznia 2016 r., 16 lutego 2016 r., 3 czerwca 2016 r., 5 lipca 2016 r., 24 sierpnia 2016 r., 21 października 2016 r. i 7 grudnia 2016 r.,

sprawy:

K. G. (1), c. S. i K. z d. Ż., ur. (...) w B.,

oskarżonej o to, że:

w dniu (...). w W. w mieszkaniu nr (...) przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z A. W. i D. A., brała udział w pobiciu I. S. poprzez zadawanie jej ciosów otwartymi dłońmi i pięściami po całym ciele i kopaniu nogami po całym ciele, czym spowodowali u niej obrażenia ciała w postaci urazu głowy bez utraty przytomności, krwiaka okularowego oczodołu prawego, ranę okolicy łuku brwiowego prawego, obrzęk i zasinienie okolicy wargi górnej, policzka lewego i okolicy brody, zasinienia na kończynach górnych w skutek czego narazili w/w na wystąpienie skutku określonego w art. 157 § 1 kk,

tj. o czyn z art. 158 § 1 kk

orzeka:

I.  uznaje oskarżoną K. G. (1) za winną dokonania zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza jej karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności, określając wymiar pracy na cele społeczne na 30 (trzydzieści) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza oskarżonej okres zatrzymania od dnia (...) do dnia (...) r. uznając ją za wykonaną do wysokości 4 dni ograniczenia wolności;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. R. wynagrodzenie za obronę z urzędu w kwocie 2260 złotych powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług tytułem pomocy prawnej udzielonej oskarżonej K. G. (1) z urzędu;

IV.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżoną od opłaty a koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa;

Sygn. akt III K 101/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu (...) roku w mieszkaniu przy ul. (...) spotkali się: A. W., jej brat D. A. oraz K. G. (1). Osoby te wspólnie spożywały alkohol i rozmawiały. W pewnym momencie głównym tematem rozmowy stała się I. S., sąsiadkę A. W., znana również K. G. (1). Dyskusję rozpoczęła K. G. (1). Domniemane niewierność I. S. względem jej konkubenta, który przebywał w tym czasie w zakładzie karnym, została uznana przez kobiety za oburzającą. Cała trójka uznał, że powinni porozmawiać z I. S. i wyjaśnić jej niestosowność takiego zachowania. ( dowód: wyjaśnienia K. G. (1) k. 89 i k. 101 w aktach o sygn. akt 539/14, zeznania D. A. k. 97 z akt o sygn. akt 539/14)

Około godziny (...), będąc pod znacznym wpływem alkoholu, udali się do mieszkania I. S.. Wcześniej od godziny krążyli pod jej oknem i wykrzykiwali inwektyw pod jej adresem. Gdy udało im się wejść na klatkę, A. W. przekonała I. S., że jest sama i pragnie jedynie porozmawiać. Kiedy jednal I. S. otworzyła drzwi mieszkania wszyscy do niego wtargneli. Najpierw słownie zaatakowali pokrzywdzoną, wyzywając ją od: ”K…w” (k.89), (...), a następnie zaczęli ją szarpać i bić. K. G. (1) wraz A. W. i D. A. uderzali otwartą dłonią I. S. po całym ciele, kopali ją po brzuchu, nogach, twarzy, ciągnęli za włosy, podduszali, ciągnęli za włosy. Znajdującym się w momencie zdarzenia w mieszkaniu G. E. próbowała uspokoić napastników. Gdy to się nie udało wyszedł z mieszkania i wezwał karetkę pogotowia oraz Policję. K. G. (1), D. A. oraz A. W. uciekli przed przybyciem patrolu. ( dowód: zeznania pokrzywdzonej k. 14-15 w aktach o sygn. akt 539/14 i zeznania G. E. k. 6v-7, k. 83v z akt o sygn. akt 539/14)

W wyniku zdanych ciosów I. S. odniosła następujące obrażenia: uraz głowy (bez utraty przytomności), krwiak okulary oczodołu prawego , ranę na łuku brwiowym prawym, obrzęk i zasinienie wargi górnej, policzka i okolicy brody , zasinienia na kończynach górnych. ( dowód : dokumentacja medyczna k. 3-5, materiał poglądowy k. 8 i 9, protokoły oględzin k. 10-11) Obrażenia te doprowadziły do rozstroju zdrowia na okres poniżej siedmiu dni . Jednakże siła oraz sposób zdawanych ciosów mógł prowadzić do powstania takich obrażeń, których leczenie trwałoby dłużej niż 7 dni. ( dowód : opini sadowo-lekarska k. 77)

K. G. (1) urodziła się (...) w B.. Posiada wykształcenie średnie. Nie ma stałego zatrudnienia, utrzymuje się z prac dorywczych . (dane osobopoznawcze – k.5) Jest osobą uzależnioną od alkoholu. W dniu (...) roku był zdolna rozpoznać znaczenie swojego zachowania i nim pokierować. ( dowód: opinia sądowo-psychiatryczna k. 125-127)

K. G. (1) był uprzednio dwukrotnie karana sądownie: przez Sąd Rejonowy dla Pragi-Północ w Warszawie na karę 50 stawek dziennych grzywny po 20 złotych każda za przestępstwo z art. 284 §2 k.k. oraz przez Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie za przestępstwo z art. 222 § 1 k.k. oraz art. 226 § 1 k.k. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu okres 3 lat próby. ( dowód : karta karna k. 131-132 w aktach 539/14)

W toku postępowania przygotowawczego oskarżona K. G. (1) przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. (k. 89 i k. 101 w aktach o sygn. 539/14). Oskarżona złożyła wyjaśnienia, w których opisała przebieg zdarzenia oraz rolę jaką w nich odegrała. Wyjaśnienia te była spójne, logiczne, a także w przeważający zakresie, poza drobnymi rozbieżnościami, zbieżne z zeznaniami samej pokrzywdzonej, naocznego świadka G. E. oraz korespondowały z zeznaniami świadka współwinnego przypisanego K. G. (1) czynu, to jest D. A.. Występujące nieścisłości w wyjaśnieniach oskarżonej nie musiały być spowodowane celowym działaniem oskarżonej, lecz mogły wynikać ze zniekształconego zapamiętania przez oskarżoną zdarzenia z (...) roku z uwagi na wcześniejsze spożycie alkoholu. m Z tych też względów Sąd obdarzył je w całości wiarą. Wobec niestawiennictwa na rozprawie, oskarżona nie był słuchana w toku rozprawy głównej.

W niniejszej sprawie stan faktyczny Sąd ustalił przede wszystkim w oparciu o wyjaśnienia oskarżonej K. G. (1) oraz zeznania świadków D. A., G. E. oraz I. S., opierając się głównie na zeznaniach oraz wyjaśnieniach tych świadków złożonych w trakcie postępowania przygotowawczego. Ze względu na upływ czasu od dnia zdarzenia do momentu przesłuchania świadków na rozprawie przez sądem, obraz wydarzeń z (...) roku zatarł się w ich pamięci. Świadkowie byli jedynie ogólnikowo w stanie przypomnieć sobie przebieg tego zdarzenia.

Sąd nie znalazł powodów by kwestionować wiarygodność depozycji złożonych przez G. E. (k. 105, k.6-7 oraz k.83 w aktach o sygn. 539/14). Nie jest on stroną konfliktu między pokrzywdzoną a oskarżoną. Jego zeznania, składane w toku postępowania przygotowawczego cechowały się szczegółowością, klarownością oraz wyważeniem. Świadek nie próbował udramatyzować przebiegu zdarzeń bądź go złagodzić. Dodać również należy, iż jako jedyna osoba w trakcie zdarzenia nie był pod wyraźnym wpływem alkoholu. Na wiarę zasługiwały zeznania pokrzywdzonej I. S. (k. 204, k. 14-15 w aktach o sygn. 539/16), pomimo iż w trakcie zdarzenia znajdowała się pod wypływem upojenia alkoholowego, bowiem znalazły potwierdzenie w zeznaniach G. E. oraz samej oskarżonej.

Na wiarę zasługiwały również zeznania świadków D. A. (k. 97-77, k. 98 i k. 116 w aktach o sygn. 539/14), uczestnika zdarzenia i współwinnego pobicia I. S., którego zeznania pokrywają się z wyjaśnieniami samej oskarżonej oraz zeznaniami pokrzywdzonej, a także K. G. (2) (k. 76, k. 73 sygn. akt 539/14), funkcjonariusz policji, osoby obcej dla stron postępowania i niezaangażowanej w konflikt.

Sąd odmówił częściowo wiarygodności zeznaniom A. W., w tym zakresie w którym świadek zeznawała, iż celem przybycia do mieszkania I. S. była wspólna konsumpcja alkoholu, a do pobicia doszło w trakcie awantury przy stole. ( k. 181 , k. 94 oraz k. 116 w aktach o sygn. 539/16) W tym zakresie zeznania A. W. odbiegają od wersji jednolicie przedstawianej przez dwóch pozostałych współwinnych pobicia I. S., to jest świadka D. A. oraz samej oskarżonej K. G. (1). Sąd nie odniósł się również, ani nie czynił ustaleń faktycznych na podstawie zeznań świadków I. S. oraz G. E., w których ci wskazywali, iż K. G. (1) zabrała z mieszkania I. S. drobną biżuterię, a także zdjęła z jej palca srebrną obrączkę. Ustalenia w tym zakresie wykraczałby bowiem poza granice aktu oskarżenia.

Na potrzeby niniejszego postępowania dopuszczono dowód z opinii dwóch biegłych psychiatrów (pinia sądowo-psychiatryczna k. 125-127), którzy ustalili, iż stan psychiczny oskarżonej w dniu (...) roku nie znosił ani nie ograniczał jej zdolności rozpoznania znaczenia czynu ani zdolności pokierowania swoim postępowaniem. W toku niniejszego postępowania dopuszczono również dowód z opinii sądowo-lekarskiej na okoliczność ustalenia charakteru obrażeń pokrzywdzonej I. S. (opinia sądowo-lekarska k. 77). Sąd nie znalazła żadnych podstaw do kwestionowania opinii biegłych i w pełni podzielił stanowiska w nich wyrażone. Opinie, w ocenie Sądu, zostały sporządzone w sposób wyczerpujący, fachowy i rzetelny. Stanowisko biegłych o odnośnie badanych zagadnień było zdecydowane, jednoznaczne i nie budziło najmniejszych wątpliwości. Dlatego też wiarygodność sporządzonych przez nich opinii, zdaniem Sądu, nie może budzić wątpliwości, brak jest również okoliczności mogących wpływać na podważenie ich fachowości.

Sąd dał także wiarę zaliczonym w poczet materiału dowodowego dowodom nieosobowym w postaci: karty karnej (k. 131-132), protokołu badania uczestników zdarzenia alkomatem (k. 2 I. S., 25 A. W., k. 31 K. G. (1)), dokumentacji medycznej (k. 3-5), materiału poglądowego --- dokumentacji fotograficznej obrażeń I. S. (k. 8 i 9), protokołów oględzin osób (k. 10-11 i k. 40-45), protokołów zatrzymania (k. 24 i k. 29), protokołów okazania podejrzanych (k. 37-38, k. 79-80, k. 81-82), albowiem prawdziwość, rzetelność i autentyczność sporządzenia zgromadzonych dokumentów nie budziła wątpliwości Sądu i nie były w toku postępowania kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

Analizując całokształt ujawnionego materiału dowodowego Sąd uznał, że wina K. G. (1) została w sposób niewątpliwy udowodniona. W chwili popełnienia czynu oskarżona był osobą pełnoletnią, w pełni poczytalną, nie zachodziła żadna okoliczność, która uwalniałaby go od odpowiedzialności za popełnione przestępstwo, tj. wyłączająca bezprawność czynu, bądź winę oskarżonej.

Zgodnie z art. 158 § 1 k.k. to bierze udział w bójce lub pobiciu, w którym naraża się człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienie skutku określonego w art. 156 § 1 lub w art. 157 § 1 podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Pojęcia „bójka” i „pobicie” określone zostały w doktrynie i w orzecznictwie. Pobicie polega na zbiorowym uderzaniu, a więc co najmniej naruszaniu nietykalności cielesnej przez co najmniej dwóch sprawców, jednej lub kilku osób. Cechą charakterystyczną pobicia jest, iż występuje w nim wyraźny podział ról – na atakujących sprawców przestępstwa i pokrzywdzonego (bądź pokrzywdzonych), który jest przedmiotem ataku. W charakterze pobicia tkwić musi przy tym realne, nie zaś abstrakcyjne niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub w art. 157 § 1 k.k. Niebezpieczeństwo takie musi być ponadto bezpośrednie – a więc nie tylko obecne w danym pobiciu, lecz ponadto nastąpienie wspomnianych skutków musi być tak wysoce prawdopodobne, że przedstawia się jako nieuchronne i tylko wskutek zbiegu okoliczności skutki te nie występują. Stan bezpośredniego zagrożenia należy, zatem traktować jako skutek wskazanego przestępstwa. Reasumując, pobicie jest przestępstwem umyślnym, które wymaga zamiaru bezpośredniego co do samego uczestnictwa w zajściu, natomiast znamię jego niebezpiecznego charakteru (tj. narażenia życia lub zdrowia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo) może być objęte zamiarem ewentualnym (por. wyrok SN z dnia 7 kwietnia 1975 r., II KRN 10/75, OSNPG 1976, nr 3, poz. 20).

K. G. (3) swoim zachowaniem wyczerpała ustawowe znamiona pobicia zarówno od strony przedmiotowej jak i podmiotowej. Wraz z dwoma innymi osobami A. W. oraz D. A. napadła i dotkliwie pobiła I. S.. Oskarżona występowała w przedmiotowym zdarzeniu w charakterze atakującej, natomiast pokrzywdzona I. S. przybrała postawę bierną, próbując się bronić osłaniając ciało rękoma. W zakresie strony podmiotowej wskazać należy, że oskarżona działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Oskarżona nie tylko uderzała pokrzywdzoną otwartą dłonią, ale również kopała po twarzy, brzuch, nogach. Sposób, rodzaj i miejsce zadawanych przez oskarżoną ciosów (kopanie w okolice brzucha, twarzy) nie pozostawia wątpliwości, iż oskarżona naraziła pokrzywdzoną na niebezpieczeństwo rozstroju zdrowia powyżej 7 dni. Przy tym K. G. (1) jest osobą dorosłą i poczytalną, tym samym czyn, którego się dopuścił, jest czynem wobec niego w pełni zarzucalnym. Oskarżona działał w normalnej sytuacji motywacyjnej z rozeznaniem co do charakteru i skutków swojego postępowania. Stan upojenia alkoholowego w którym się znajdowała nie wyłączał jej winy ani bezprawności czynu.

Przystępując do wymiaru kary Sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary opisane w art. 3 k.k. i art. 53 § 1 i 2 k.k. to jest wymierzył oskarżanej karę według własnego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanej, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, Sąd uwzględnił motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej jest znaczny, wynikający m.in. z rangi dobra które zostało zaatakowane przez K. G. (1), to jest życia i zdrowia oraz sposobu i motywów popełnionego przestępstwa. Podkreślić należy, iż do ataku na I. S. doszło w jej miejscu zamieszkania. Oskarżona wraz z dwójka towarzyszy z premedytacją, szukając sporu udało się do sąsiadki. Nie było to zatem przypadkowe spotkanie. Motywy zaatakowania I. S. podawane przez oskarżoną są błahe i w żaden sposób nieusprawiedliwianą jej zachowania. Nie jest bowiem dopuszczalne przez normy społeczne by subiektywne negatywne oceny dotyczące zachowania innej osoby były okazywane poprzez agresję i przemoc fizyczną skierowaną wobec tej osoby.

Okolicznością obciążającą jest uprzednia karalność oskarżonej za przestępstwo z art. 222 § 1 k.k., którego ubocznym przedmiotem ochrony jest nietykalność cielesna innej osoby, które to dobro oskarżona ponownie naruszyła w dniu (...) roku, a także popełnienie czynu w stanie upojenia alkoholowego. Za okoliczność łagodzącą Sąd uznał przyznanie się oskarżonej do popełnienia zarzucanego jej czynu oraz częściowe wyrażenie skruchy.

Sąd ocenił stopień zawinienia K. G. (1) jako znaczny. Wiek oskarżonej oraz dotychczasowe funkcjonowanie w społeczeństwie świadczą o dostatecznym poziomie inteligencji, umożliwiającym zrozumienie i przyswojenie podstawowych norm prawnych. Nadto oskarżona nie znajdował się w nietypowej sytuacji motywacyjnej, która uniemożliwiłaby jej zachowanie zgodne z porządkiem prawnym.

W oparciu o powyższe okoliczności, przy zastosowaniu art. 37 a k.k. w myśl którego, jeżeli ustawa przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 8 lat, można zamiast tej kary orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności, Sąd uznał, iż w niniejszej sprawie adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego czynu będzie kara 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym. Określona w wyroku kara oprócz słusznej odpłaty za popełnione przestępstwo, ma na celu pozytywnie wpłynąć na osobę oskarżonej. Oskarżona nie wykonuje bowiem stałej pracy, jest uzależniona od alkoholu i na czynności spożywania alkoholu skupia się jej aktywność życiowa. Konstruktywna praca wykonywa na rzecz społeczności lokalnej może w ocenie Sądu pomóc oskarżonej w powrocie na właściwą ścieżkę życiową i do zachowań społecznie akceptowalnych.

Zgodnie z art. 4 k.k. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Zasadą jest stosowanie ustawy obowiązującej w czasie orzekania. Ustawa obowiązująca w czasie popełnienia czynu jest stosowana tylko wtedy, kiedy jest względniejsza dla sprawcy. Dla stwierdzenia, czy tak jest, konieczna jest analiza in concreto, chodzi zatem o to, czy nowa ustawa jest względniejsza dla konkretnego sprawcy, w konkretnej sytuacji. Sąd, dokonując takiej analizy, bierze pod uwagę wszystkie kryteria ustawowe mogące mieć wpływ na odpowiedzialność karną, takie jak: surowość kar przewidzianych w obu ustawach, przepisy o nadzwyczajnym złagodzeniu lub obostrzeniu kary, przepisy o przedawnieniu, przepisy o środkach probacyjnych. Niekoniecznie więc ustawą najwzględniejszą jest ta, która przewiduje najniższą karę sensu stricto za dany czyn.

Przypisane oskarżonej przestępstwo zostało popełnione w (...) roku, a zatem przed gruntowną nowelizacja kodeksu karnego z 1 lipca 2015 roku. W czasie popełnienia przestępstwa brzmienie art. 69 § 1 k.k. dopuszczało możliwość warunkowego zawieszenia kary nie przekraczającej 2 lat, kary ograniczenia wolności lub grzywny orzeczonej jako kara samoistna, jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec sprawcy celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Obecnie dobrodziejstwo zawieszenia wymierzonej kary nie ma zastosowania względem oskarżonej, bowiem brzmienie obecnego przepis art. 69 § 1 k.k., wyklucza możliwość zawieszenia kary oskarżonemu, który w trakcie popełnienia przestępstwa był skazany na karę pozbawienia wolności, a taka sytuacja zachodzi w sytuacji oskarżonej.

Jednakże w ocenie Sądu tylko kara bezwzględna jest wstanie odnieść w stosunku do oskarżonego cele określone w art. 53 § 1 kk. Dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności stosuje się w stosunku do osób, co do których istnieje tzw. pozytywna prognoza kryminologiczno społeczna, wyrażające się w przekonaniu, że mimo niewykonania kary zostaną osiągnięte jej cele, a w szczególności, iż sprawca nie powróci ponownie na drogę przestępstwa.” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi, z dnia 24 stycznia 2002r., sygn. II AKa 267/01, Prok. i Pr. 2004/4/18). W sytuacji oskarżonej zachodzi negatywna prognoza kryminologiczna. Uprzednia karalność oskarżonej na karę grzywny i karę pozbawienia wolności z zawieszeniem ich wykonania, jak i sposób życia oskarżonej, która pozostaje bez stałej pracy, bez stałego miejsca zamieszkania, nadużywa alkoholu, wskazuje, że jedynie bezwzględna kara jest w stanie wpłynąć na jej postawę i uświadomić jej, że wchodzenie konflikt z prawem, zachowania niezgodne z zasadami współżycia i normami społecznymi nie popłacają i spotykają się z należytą odpłatą i reakcją. Tym samym, w sytuacji oskarżonej zastosowanie nowej bądź starej ustawy nie wpływa na jej pozycje procesową. Z tego też, względów, w niniejszej sprawie należało zastosować zasadę ogólną, a wiec orzec na podstawie przepisów obowiązujących w chwili wyrokowania.

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. poczet orzeczonej kary Sąd zaliczył oskarżonej okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, wynikający z protokołów zatrzymania, zaokrąglając w górę do pełnego dnia, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności uznał za równoważnym dwóm dniom kary ograniczenia wolności.

O kosztach obrony z urzędu orzeczono na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. w zw. z § 17 ust. 1 pkt. 2 i ust. 2 w zw. z § 22 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2015 r., poz. 1810), uwzględniając należny podatek od towarów i usług oraz ilość terminów rozpraw w których obrońca uczestniczył.

Natomiast kierując się aktualną sytuacją finansową oskarżonej oraz przewidywaną nieefektywnością egzekucji Sąd na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( tekst jednolity Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.) Sąd zwolnił oskarżoną od uiszczania kosztów sądowych w całości.

Z tych względów i z mocy powołanych przepisów Sąd orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.