Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 20 kwietnia 2015r. skierowanym przeciwko Gminie K., powód R. Z. wniósł o zobowiązanie pozwanej gminy do usunięcia skutków naruszenia dóbr osobistych powoda poprzez umieszczenie oświadczenia wielkości co najmniej 1/3 strony, czcionką czarną nie mniejszą niż Arial 16 , wyraźnie obramowanego w (...), (...)w dodatkach (...) , (...) i (...), nadto przez okres co najmniej 12 miesięcy od daty uprawomocnienia orzeczenia na stronie internetowej Urzędu Gminy K. oraz przez ten sam okres na tablicy ogłoszeń w Urzędzie Gminy w K. oświadczenia o treści:

„ SPROSTOWANIE NIEPRAWDZIWYCH INFORMACJI

Gmina K., reprezentowana przez Wójta Gminy K. wyraża ubolewanie i przeprasza Pana R. Z. za sytuację zaistniałą w dniu 25 kwietnia 2012 r w trakcie (...) sesji rady gminy K. w związku ze złożonym wnioskiem o odwołanie Pana R. Z. ze stanowiska Skarbnika Gminy i wskazania jako podstawy odwołania utraty zaufania poprzez narażenie Wójta Gminy na odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych oraz podniesionym jako skutek zarzutem braku dbałości o interes gminy K.. Pan R. Z. przez wiele lat pełniący funkcję Skarbnika Gminy nie przyczynił się w żaden sposób do zarzucanego mu w trakcie (...) sesji rady gminy naruszenia dyscypliny finansów publicznych a tym samym zarzuty te w stosunku do Pana R. Z. były całkowicie pozbawione podstaw.” Nadto odczytania przez organ gminy w osobie Wójta Gminy K. w/w oświadczenia na najbliższej sesji rady gminy K. począwszy od daty uprawomocnienia się orzeczenia, w obecności powoda.

oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda;

–

kwoty 23 000 ( dwudziestu trzech tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jego dóbr osobistych,

–

kwoty 27 513 ( dwadzieścia siedem tysięcy pięćset trzynaście złotych) tytułem naprawienia szkody wynikłej wskutek naruszenia dóbr osobistych powoda

–

zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.(pozew k.3-14)

W odpowiedzi na pozew pozwana Gmina K. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu, wskazując iż nie nastąpiło naruszenie dóbr osobistych powoda, gdyż odwołanie z funkcji skarbnika było uprawnieniem wójta gminy.(odpowiedź na pozew k.110-112)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. Z. pełnił funkcję skarbnika gminy K. w okresie od lipca 2001r. do kwietnia 2012r. Nigdy nie było zastrzeżeń do jego pracy, nie był karany dyscyplinarnie. Ma wykształcenie wyższe, odbył studia podyplomowe w zakresie ekonomii oraz legislacji lokalnej, odbył wiele dodatkowych szkoleń.

Zakres obowiązków powoda jako skarbnika gminy, został uregulowany w załączniku do zarządzenia Wójta Gminy K. z dnia 1 marca 2004r. Referat (...), którym kierował powód, nie miał w zakresie czynności, prowadzenia spraw dotyczących naliczania opłat z tytułu wzrostu wartości nieruchomości na skutek uchwalenia planu zagospodarowana przestrzennego. Ten zakres obowiązków należał do Referatu (...).

Pracownicy wymienionego referatu, po wejściu przepisów regulujących kwestie ustalania opłat adiacenckich, także zajmowali się ich naliczaniem w oparciu o operaty szacunkowe, które były opracowywane przez podmioty zewnętrzne. Zarządzeniem Wójta Gminy K. z dnia 1 marca 2013r. nadano nowy regulamin organizacyjny, gdzie kwestie związane z naliczaniem opłat adiacenckich, zostały jak poprzednio przyporządkowane do zadań Referatu (...).

W okresie obowiązywania obu regulaminów, Referat (...)podlegał bezpośrednio wójtowi gminy. Powód jako skarbnik gminy i kierownik referatu finansowego nie miał żadnych uprawnień kontrolnych w stosunku do referatu gospodarki, który był nadzorowany przez samodzielnego kierownika.

(zeznania świadka E. W. k.165v-167; zeznania św. R. T. k.167-168v;zeznania świadka E. Ł. k.171-171v; zeznania powoda k.217v-219v; zarządzenie wójta z 3.04.2003r. i 3.06.2013r.wraz z regulaminem k.55-64,65,66-79; zakres obowiązków powoda k.50-53; schemat k.80)

W dniu 25 kwietnia 2012 r. w trakcie obrad rady gminy K., wójt gminy A. T. (1) złożył wniosek o odwołanie powoda ze stanowiska skarbnika gminy. Wniosek uzasadnił „ utratą zaufania do skarbnika gminy poprzez narażenie osoby wójta na odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, co miało skutkować brakiem dbałości o interes gminy K. ". Wójt w trakcie sesji przedstawił ustne uzasadnienie wniosku, wskazując, że może zostać pociągnięty do odpowiedzialności z powodu wadliwego naliczania opłat adiacenckich. Zdaniem wójta niewłaściwe postępowanie urzędu w sprawie opłat obciążało skarbnika gminy. Po odczytaniu wniosku nie przeprowadzono dyskusji. Nikt z obecnych na sesji nie żądał przedstawienia szczegółowego uzasadnienia wniosku. Powód po odczytaniu wniosku podziękował wszystkim za dotychczasową współpracę i wyszedł z sali obrad. Przed rozpoczęciem sesji wójt zaprosił powoda do swojego gabinetu, gdzie w obecności przewodniczącej rady, radcy prawnego i kilku radnych, poinformował go o tym, że będzie zgłoszony wniosek o jego odwołanie. Wójt przypisywał powodowi niedołożenie należytej staranności przy nadzorze czynności związanych z pobieraniem opłat adiacenckich.

Wójt zarzucił powodowi, że pełniąc funkcję skarbnika gminy dopuścił do uchybień w zakresie czynności związanych pobieraniem opłat adiacenckich.

(zeznania świadka M. W. k.170-170v; zeznania świadka Ł. W. k.217-217v; zeznania A. T. k.219v-221; zeznania powoda k.217v-219v; protokół nr (...) z obrad (...) Sesji Rady Gminy K. k.18-29)

W okresie od 9 września 2013r. do 18 października 2013r. prowadzona była kontrola Regionalnej Izby Obrachunkowej w Ł. za okres 2011-2013r. We wnioskach pokontrolnych wytknięto uchybienia dotyczące między innymi kwestii naliczania opłat adiacenckich.

W związku ze stwierdzonym uchybieniami, sprawa była badana przez Regionalną Komisję Orzekającą przy Regionalnej Izbie Obrachunkowej w Ł.. W dniu 22 września 2014r. zapadło orzeczenie o odpowiedzialności wójta - A. T. (1) za naruszenie dyscypliny finansów publicznych poprzez wydanie w okresie od 26 kwietnia 2011r. do dnia 21 czerwca 2011r. szeregu wadliwych decyzji, w sposób zaniżony ustalających wysokość opłat adiacenckich. Odstąpiono od wymierzenia kary.

W uzasadnieniu orzeczenia (...) Komisja Orzekająca stwierdziła, iż w 20 przypadkach opłata została zaniżona na skutek niewłaściwego sposobu jej obliczenia, co spowodowało utratę przez gminę 11.000 złotych.

W uzasadnieniu orzeczenia nie wskazano by stwierdzone naruszenie dyscypliny finansów publicznych obciążało skarbnika gminy. Potwierdzono, że komórką organizacyjną w gminie K. odpowiadającą za prowadzenie postępowań w zakresie wydawania decyzji określających tego typu opłaty jest referat gospodarki przestrzennej, rolnictwa i ochrony środowiska.

(orzeczenie (...) Komisji Orzekającej w/s o naruszenie dyscypliny finansów publicznych przy Regionalnej Izbie Obrachunkowej w Ł. z dnia 22.09.2014r. wraz z uzasadnieniem k.32-40; protokół kontroli kompleksowej przeprowadzonej w gminie K. przez Regionalną Izbę Obrachunkową w Ł. załączony do akt)

W trakcie okresowej oceny pracowników w styczniu 2012 r., powód uzyskał ocenę bardzo dobrą. Dokument został podpisany przez wójta gminy. Wcześniej powodowi przyznawano nagrody i premie w związku z wypełnianiem zadań.

(arkusz oceny pracownika z 17.01.2012r. k.81-83 świadectwo pracy k.84 dowód przyznania nagrody za 2011 r. k.85)

Po odwołaniu powód pozostawał na zasiłku dla bezrobotnych przez okres 11 miesięcy. Poszukiwał pracy zgodnej z jego kompetencjami. Zgłosił się do konkursów na kilka stanowisk, o które ubiegał się bez powodzenia. Wątek odwołania za stanowiska skarbnika gminy K., każdorazowo był podnoszony przez przyszłego pracodawcę. Powód wyjaśniał, że zwolnienie nastąpiło z przyczyn politycznych, a nie merytorycznych. Powód ubiegał się między innymi o stanowisko skarbnika gminy Z.. Podczas sesji rady miasta Z., gdzie przedstawiona została kandydatura powoda na skarbnika, został poruszony problem przyczyn odwołania z funkcji w gminie K.. Jeden z radnych zapoznał się z protokołem z sesji gminy, gdzie było opisane uzasadnienie wniosku o odwołanie. Powód musiał wyjaśniać, iż nie postawiono mu konkretnych zarzutów oraz że jego zdaniem odwołanie miało charakter polityczny. Ostatecznie powód został powołany na stanowisko skarbnika gminy Z.. Obecnie pełni funkcję skarbnika gminy w K.. Praca powoda w gminie Z. była bardzo dobrze oceniona.

(zeznania świadka A. M. k.169v; zeznania świadka I. W. k.169-169v; zeznania świadka M. K. k.215v-216;zeznania powoda k.217v-219v; protokół sesji rady miasta Z. z 26.07.2013r. k.92-95)

Przyczyny odwołania powoda z funkcji skarbnika były znane środowisku lokalnemu. W mediach lokalnych pojawiły się informacje o przyczynach odwołania powoda ze stanowiska skarbnika gminy. Osobę powoda przedstawiono w kontekście złego stanu finansów gminy miasta Z., w związku z powołaniem na stanowisko skarbnika w sierpniu 2013 r. Sugerowano, że władze miasta Z. zastąpiły osoby o wysokich kwalifikacjach i doświadczeniu, osobami co najmniej podejrzanymi w rodzaju byłego skarbnika gminy K..

(gazetka (...) k.86; wydruki z publikacji internetowych (...). .87-92)

Powód przed odwołaniem osiągał wynagrodzenie w wysokości 6. 536 zł brutto miesięcznie, co za okres sześciu miesięcy stanowi kwotę 31.764 zł. Za wymieniony okres otrzymał zasiłek dla bezrobotnych w wysokości 4.251 zł netto. Pozostawanie powoda bez zatrudnienia przez okres sześciu miesięcy, spowodowało utratę dochodu w kwocie 27.513zł.

(zaświadczenia o przyznaniu wynagrodzenia i jego składnikach k.99-101; zeznanie podatkowe k.97-98, zaświadczenie o statusie bezrobotnego k.96)

Sąd oddalił wnioski pozwanego złożone piśmie z dnia 10 października 2016r.jako spóźnione.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W niniejszej sprawie powód, powołując się na art. 24 § 1 k.c., art. 448 w związku z art. 24 § 2 k.c. oraz art. 415 w zw. z art. 416 i 24 § 2 k.c., dochodził przeproszenia, zadośćuczynienia i odszkodowania za naruszenie dóbr osobistych. Powód wskazał jako pozwanego gminę K. reprezentowaną przez wójta gminy jako organ jednostki samorządu terytorialnego, z działalnością którego wiąże się dochodzone roszczenie.

Odpowiedzialność na podstawie art. 24 k.c. za naruszenie dóbr osobistych dotyczy każdego podmiotu, w tym także organów państwa i osób prawnych. Na gruncie art. 416 k.c. do naprawienia szkody wyrządzonej z winy jej organu obowiązana jest osoba prawna, a zatem także posiadająca osobowość prawną jednostka samorządu terytorialnego. Powyższe oznacza, że pozwany posiada legitymację procesową bierną w spawie niniejszej.

Analizując żądanie powoda, należy wskazać, iż zawarty w art. 23 k.c. katalog dóbr osobistych ma charakter przykładowy, nie jest wyczerpujący o czym świadczy użycie wyrażenia „w szczególności”. Tym samym otwarty katalog dóbr osobistych obejmuje zarówno w dobra osobiste w nim wymienione jak również inne związane ze sferą życia prywatnego, rodzinnego, czy strefą godności. Przy czym ocena, czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego, nie może być dokonana według miary indywidualnej wyłącznie subiektywnych odczuć osoby której czuje się dotknięta zachowaniem innej osoby, ale musi być dokonana przy stosowaniu kryteriów obiektywnych (tak też S.A. w Łodzi w wyroku z dnia 28 sierpnia 1996, I ACr 341/96, OSA nr 7-8 z 1997 r., poz. 43 ). Ocena czy dobro osobiste człowieka zostało zagrożone lub naruszone wymaga zastosowania kryteriów o charakterze obiektywnym. Nie ma tu bowiem znaczenia subiektywna reakcja i odczucia pokrzywdzonego, lecz istotny jest odbiór danego zachowania przez osoby trzecie i reakcja opinii publicznej (SN w wyroku z 26 października 2001 r., V CKN 195/01, LEX nr 53107).

Nie każde naruszenie dobra osobistego daje prawo do skorzystania z ochrony prawa cywilnego. W art. 24 § 1 k.c. ustawodawca wprowadził zasadę domniemania bezprawności i to pozwany w procesie o ochronę dóbr osobistych ma obowiązek wykazania istnienia okoliczności usprawiedliwiających jego działanie, a więc wyłączających bezprawność. Za bezprawne uważa się natomiast każde działanie naruszające dobro osobiste, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających je. Do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych na ogół zalicza się: 1) działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa, 2) wykonywanie prawa podmiotowego, 3) zgodę pokrzywdzonego oraz 4) działanie w obronie uzasadnionego interesu.

Zgodnie z art. 24 k.c., odpowiedzialność za naruszenie dóbr osobistych wyłącza wykazanie, że działanie nie było bezprawne. Obowiązek wykazania tego spoczywa na pozwanym. Z kolei działanie nie jest bezprawne przede wszystkim wówczas, gdy jest oparte na obowiązującym przepisie prawa albo stanowi wykonywanie prawa podmiotowego. Na działanie w zgodzie z zasadami współżycia społecznego lub przyjętymi zwyczajami tylko wówczas można się powoływać, gdy konkretny przepis prawa w dyspozycji swej zawiera odesłanie do takich zwyczajów.

Koniecznym elementem wyłączenia bezprawności działania naruszającego dobra osobiste jest prawdziwość twierdzeń co do faktów. Jego bezprawności nie uchyla dochowanie należytej staranności i rzetelności w sprawdzaniu i wykorzystaniu danych, na których zarzut się opiera. Dochowanie lub niedochowanie należytej staranności czy przeświadczenie sprawcy o prawdziwości zarzutu jest obojętne z punktu widzenia bezprawności jako czynnika o charakterze obiektywnym. Rzeczą sądu jest zatem określenie, czy sformułowania których użyto dotyczą faktów.

Jak już wcześniej wskazano, dla oceny, czy doszło do naruszenia dóbr osobistych człowieka, decydujące znaczenie ma nie subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej, ale kryteria obiektywne (por. w szczególności wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 1976 r., II CR 692/75, OSNCP 1976, nr 11, poz. 251 i z dnia 25 kwietnia 1989 r., I CR 143/89, OSP 1989, nr 9, poz. 330).

Jak wskazuje się w doktrynie, sąd ustalając, czy nastąpiło naruszenie dóbr osobistych, powinien ocenić, czy na skutek działania sprawcy powód miał wystarczającą podstawę do negatywnych odczuć, przy czym należy uwzględnić nie tylko jego osobiste przeżycia, ale także przeciętną reakcję człowieka. Miernika obiektywnego poszukuje się zazwyczaj w tzw. opinii publicznej, która jest wyrazem poglądów powszechnie przyjętych i akceptowanych przez społeczeństwo w danym miejscu i czasie. Ocena, że określona wypowiedź, według tak ujętych kryteriów, nie narusza dóbr osobistych jednostki, wymaga uzasadnienia obejmującego wszystkie istotne elementy stanu faktycznego, a także odwołania się do owych przyjętych i akceptowanych przez ogół społeczeństwa poglądów w danej kwestii. Na takiej dopiero podstawie sąd może zająć stanowisko, czy określone zachowanie w powszechnym odczuciu stanowi naruszenie godności człowieka, czy też opinia publiczna nie wiąże z nim takich konsekwencji.

Powód w niniejszym pozwie wskazał, że sformułowania użyte we wniosku o odwołanie naruszyły jego dobre imię, podważyły kwalifikacje niezbędne do wykonywania czynności zawodowych, stawiały w złym świetle narażając na negatywne oceny otoczenia. Zdaniem powoda naruszono jego część, postrzeganie go jako osoby o wysokich kwalifikacjach merytoryczno-zawodowych, nieposzlakowanej reputacji zawodowej, rzetelnej i sumiennej.

We wniosku o odwołanie była mowa o utracie zaufania wójta do skarbnika gminy poprzez narażenie osoby wójta na odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych, co miało skutkować brakiem dbałości o interes gminy K.. Zeznający w charakterze strony wójt gminy K. A. T. (1), wskazał iż przesłanką do postawienia powodowi zarzutów były nieprawidłowości przy ustalaniu i pobieraniu opłat adiacenckich. Zdaniem wójta to powód jako skarbnik gminy ponosił odpowiedzialność za wymienione nieprawidłowości. Innych zarzutów w kontekście uzasadnienia złożonego wniosku, powodowi nie stawiano.

Jak wcześniej wskazano podstawowym kryterium oceny, czy nastąpiło naruszenie dóbr osobistych, jest ustalenie czy stawiane zarzuty były prawdziwe.

Zarzuty które nie polegają na prawdzie zawsze stanowią naruszenie dóbr osobistych, niezależnie od intencji które przyświecały sprawcy i istnienia ewentualnych przesłanek wyłączających bezprawność.

W przypadku fałszywych zarzutów nie zachodzi w żadnym wypadku przesłanka wyłączenia bezprawności.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, w sposób nie budzący wątpliwości, pozwala stwierdzić, że nigdy sprawy związane z opłatami adiacenckimi nie były w zakresie czynności zawodowych powoda. Kierownik Referatu (...)miał obowiązek nadzorować pracowników referatu, którzy zajmowali się ustalaniem opłat. Ze schematu struktury organizacyjnej urzędu gminy, wynikało zaś, że kierownik wymienionego referatu podlegał bezpośrednio wójtowi gminy.

Zatem uzasadnienie przyczyn odwołania powoda nie polegało na prawdzie. Oczywistym jest, że wójt mógł podać jako przyczynę wniosku o odwołanie, to że utracił zaufanie do osoby powoda i powyższe nie mogło prowadzić do naruszenia dóbr osobistych R. Z.. Jednakże, kiedy uzasadnił utratę zaufania, podaniem nieprawdziwych, nieistniejących przyczyn, które to przyczyny deprecjonowały umiejętności zawodowe osoby powoda, godziły w jego wizerunek i dorobek zawodowy, spowodował naruszenie dóbr osobistych powoda.

Reasumując, stwierdzić należy, iż dokonane ustalenia dają podstawy do przypisania stronie pozwanej naruszenia dóbr osobistych przez powoda. Powód jest osobą której kompetencje zawodowe podlegają wnikliwej ocenie przy ewentualnym zatrudnieniu. Wykonywanie zawodu związanego z decydowaniem o finansach publicznych wymaga zarówno wysokich kwalifikacji, jak i zaufania przełożonych. Powód, który od wielu lat związał swoją drogę zawodową z pełnieniem funkcji skarbnika, czyli głównego księgowego organu gminy, na którym ciąży obowiązek prawidłowego zarządzania środkami publicznymi, musi posiadać pełne zaufanie przełożonych z którymi współpracuje. Przedstawienie powoda opinii publicznej jako kogoś,kto naraził organ gminy na odpowiedzialność za naruszenie dyscypliny finansów publicznych stanowi jeden z najcięższych zarzutów jakie można postawić takiej osobie. Skarbnik, który naraża gminę na odpowiedzialność z tytułu naruszenia dyscypliny finansów publicznych, musi być oceniony jako pozbawiony kwalifikacji zawodowych.

Tym samym należało uznać, iż powód doznał krzywdy związanej z przypisaniem mu cech zawodowych i osobistych, które nie polegały na prawdzie.

W pełni należy podzielić argumentację powoda, która znalazła się w uzasadnieniu pozwu, a która polegała na twierdzeniu, iż naruszenie dóbr osobistych winno być oceniane w świetle jego kontekstu, konsekwencji, właściwości osobistych stron- zarówno naruszającego jak i poszkodowanego. To, że w niniejszym przypadku uwzględnić należy obok wielu innych czynników także fakt, iż naruszenia dokonano używając argumentów, które mogły zniweczyć dotychczasowy dorobek zawodowy i utrudnić mu funkcjonowanie zawodowe w przyszłości.

A. T. (1) jako wójt wiedział, iż zarzuty wysuwane przeciwko powodowi są niezasadne, skoro w gminie obowiązywał regulamin, który wyraźnie opisywał kompetencje i zadania poszczególnych osób i referatów.

Uznać należy, że wójt zdawał sobie też sprawę ze specyfiki stanowiska pełnionego przez powoda i związanych z nim wymogów w sferze merytorycznej i etycznej, a mimo to zdecydował się świadomie na zakwestionowanie przydatności powoda do pełnionej funkcji poddając kwalifikacje zawodowe w wątpliwość.

Mając powyższe na uwadze, sad uznał iż właściwym sposobem zadośćuczynienia krzywdzie powoda będzie wygłoszenie żądanego przeproszenia przez Wójta Gminy K. na sesji rady gminy.

Dalej idące przeproszenie, zdaniem sądu nie jest uzasadnione, bowiem zasadą jest stosowanie środków naprawienia szkody w sposób korespondujący z dokonanym naruszeniem.

Dlatego sąd oddalił powództwo w zakresie przeproszenia w pozostałym zakresie.

Powód domagał się także zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 23.000zł. Zdaniem sądu kwota 10.000zł będzie w pełni odpowiadała doznanej przez powoda krzywdzie. Powód przez kilkanaście miesięcy poszukiwał pracy zgodnej z kwalifikacjami, co niewątpliwie wiązało się za znacznym stresem związanym z roztrząsaniem przyczyn odwołania, koniecznością tłumaczenia, że zarzuty były nieprawdziwe, poczuciem zagrożenia bytu rodziny, strachem przed utratą pozycji zawodowej, poczuciem dyskredytowania jego umiejętności zawodowych. Dalej idące zadośćuczynienie sąd uznał za niezasadne mając na uwadze, że powód stosunkowo szybko znalazł zatrudnienie odpowiadające kwalifikacjom na stanowisku tożsamym z dotychczas zajmowanym i doceniono jego kwalifikacje zawodowe. Powód mimo dokonanego naruszenia dóbr osobistych, odzyskał pozycję zawodową, jest postrzegany jako dobry fachowiec i ceniony w środowisku samorządowców.

Z tych względów w pozostałej części żądanie zadośćuczynienia zostało oddalone.

Powód dochodził także odszkodowania z tytułu utraconych zarobków za okres sześciu miesięcy. Poczynione ustalenia pozwalają na twierdzenie, że żądanie jest w pełni uzasadnione. Fakt przypisania powodowi braku kwalifikacji zawodowych, jak wynika z poczynionych ustaleń w oczywisty sposób wpłynął na wydłużenie okresu pozostawania bez zatrudnienia. Wszystkie oferty pracy na które powód odpowiedział, przez ewentualnych pracodawców były przez oceniane także pod kątem przyczyn zwolnienia z pełnionej dotychczas funkcji, bowiem każdorazowo powód był pytany o przyczyny odwołania. Choć formalnie nikt nie odrzucił oferty powoda z powołaniem się na przyczyny odwołania, to uznać należy iż było to istotny element przy podejmowaniu decyzji.

Mając na uwadze przytoczoną argumentację, powództwo w zakresie żądania odszkodowania należało uwzględnić w całości.

Pozostawanie powoda bez zatrudnienia przez okres 6 miesięcy, spowodowało utratę dochodu w kwocie 27.513zł. Powód przed odwołaniem osiągał wynagrodzenie w wysokości 6 536 zł brutto. Utracony dochód netto wyniósł zatem 31. 764 zł. Powód otrzymał w tym okresie zasiłek dla bezrobotnych w kwocie 4.251 zł.

Mając powyższe na uwadze na rzecz powoda zasądzono kwotę 27. 513 zł.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu zapadło w oparciu o art. 98 k.p.c., gdy chodzi o roszczenie niemajątkowe i art. 100k.p.c., gdy chodzi o roszczenia majątkowe. Powód w tym zakresie wygrał proces w 74%. Wynagrodzenie pełnomocników stron zostało określone w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. Nr 163, poz. 1349) w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu tj. z dnia 25 lutego 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 490)