Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2016 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie III Wydział Rodzinny i Nieletnich w składzie:

Przewodniczący SSR Wioleta Makowska

Protokolant Monika Błaszk

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 października 2016 r. T. sprawy

z powództwa małoletniego D. Z.

przeciwko M. Z.

o alimenty

I. zasądza od pozwanej M. Z. na rzecz małoletniego powoda D. Z. tytułem alimentów kwotę po 100 zł (sto złotych) miesięcznie, płatną do rąk rodzica zastępczego M. H. z góry do 10-go dnia każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat, poczynając od dnia 11 lipca 2016 roku;

II. w pozostały zakresie powództwo oddala;

III. nie obciąża pozwanej kosztami sądowymi;

IV. wyrokowi w punkcie I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt III RC 265/16

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2016 r. marca 2016 roku wpłynął pozew małoletniego powoda D. Z., reprezentowanego przez rodzica zastępczego M. H., w którym wnosił o zasądzenie alimentów od pozwanej M. Z. w kwocie po 200 złotych miesięcznie płatnych do rąk M. H. począwszy od dnia 01.07.2016 r. do 10-go każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek zwłoki w płatności którejkolwiek z rat. W uzasadnieniu wskazano, że zgodnie z postanowieniem z dnia 18.08.2008 r. M. H. pełni funkcję rodziny zastępczej dla małoletniego D. Z., zaś średni miesięczny koszt utrzymania dziecka wynosi 1174 zł. Strona powodowa wskazała, iż matka małoletniego od momentu umieszczenia w rodzinie zastępczej nie bierze udziału w jego wychowaniu oraz nie łoży na jego utrzymanie.

Na rozprawie dnia 20 października 2016 r. przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda M. H. podtrzymała swoje stanowisko wyrażone w pozwie, zaś pozwana M. Z. wniosła o oddalenie powództwa. (k. 17).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Małoletni D. Z. urodził się (...) w G., ma więc niecałe 14 lat, jest synem M. Z.. Jego ojciec nie został ustalony. Na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 18 sierpnia 2008 r. sygn. akt R Nsm 368/08 małoletni powód D. Z. został umieszczony w rodzinie zastępczej u M. i A. H..

(dowód: odpis zupełny aktu urodzenia – k. 5, postanowienie k. 4 )

Aktualnie małoletni nadal mieszka w rodzinie zastępczej z M. H. i jej córką. Uczęszcza do I klasy gimnazjum, powtarzał pierwszą klasę. Jego udział w kosztach utrzymania mieszkania wynosi 149 zł, na tę kwotę składa się 1/3 miesięcznej opłaty za: wodę (16 zł), prąd (56 zł), śmieci (24 zł), ogrzewanie (40 zł) i gaz (13 zł). Na wyżywienie dla małoletniego D. Z. potrzebna jest kwota 490 zł miesięcznie, na ubranie 175 zł miesięcznie, zaś na chemię 30 zł miesięcznie. Miesięczne wydatki szkolne na małoletniego wynoszą 40 zł. Na organizację czasu wolnego małoletniego potrzebna jest kwota 80 zł, w tym dostaje on 30 zł kieszonkowego. Na lekarstwa dla D. potrzebna jest kwota 60 zł miesięcznie, a na przejazdy do lekarza i szpitala 30 zł miesięcznie. D. ma zastawkę serca i zastawkę do płuc. Na stałe przyjmuje lek acard, ma stałe wizyty u lekarza. Czasami jeździ też do szpitala do G.. Ponadto czasami musi również zażywać inne leki, na przykład ostatnio bolała go noga i konieczny był zakup żelu. Ponadto małoletni korzysta z telefonu komórkowego M. H., m.in. jak dzwoni do niego mama lub jak on do niej dzwoni lub do swoich znajomych. Opłata za telefon wynosi 30 zł, a udział małoletniego w kosztach tego telefonu to 15 zł.

Łączny koszt utrzymania małoletniego powoda łącznie z udziałem w kosztach utrzymania mieszkania wynosi miesięcznie ok. 1069 zł. (149+490+175+30+40+80+60+30+15)

Matka małoletniego utrzymuje z nim kontakt telefoniczny, odwiedzają się wzajemnie. Matka czasami kupuje małoletniemu prezenty, dołożyła też 100 zł do opłaty za kolonie letnie w te wakacje oraz dała 50 zł kieszonkowego.

M. H. uzyskuje 1079,56 zł renty. Na mocy decyzji (...) Centrum Pomocy (...) w T. z dnia 12 marca 2012 r. uzyskuje 1000 zł miesięcznie tytułem świadczenia na pokrycie kosztów utrzymania D. Z. przebywającego w pieczy zastępczej.

(dowód: zeznania przedstawicielki ustawowej powoda – rodzica zastępczego M. H. k. 17,18, nagranie 00:01:24-00:15:51,00:23:52-00:24:34, zestawienie kosztów utrzymania k. 6, oświadczenie k. 7, decyzja k. 8)

Pozwana M. Z. ma 43 lata. Nie ma wyuczonego zawodu. Ma czworo dzieci: pełnoletniego syna, pozostającego na własnym utrzymaniu, ponadto poza powodem, pełnoletnią córkę, która nadal uczy się i wraz ze swoim dzieckiem przebywa w placówce opiekuńczo – wychowawczej w T. oraz małoletniego syna, który mieszka razem z nią. Pozwana choruje na zapalenie dróg limfatycznych, ma problemy z chodzeniem. Nigdy nie pracowała, miała orzeczenie o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności i utrzymywała się z renty socjalnej. Po urodzeniu najmłodszego syna, który aktualnie ma siedem lat i jest dzieckiem niepełnosprawnym m.in. ma zespół wad wrodzono – genetycznych, (...), zrezygnowała z wówczas uzyskiwanych świadczeń w związku ze swoja niepełnosprawnością, aby uzyskać świadczenie pielęgnacyjne z tytułu opieki nad dzieckiem niepełnosprawnym, które aktualnie otrzymuje w wysokości 1300 zł. Otrzymuje też 153 zł zasiłku pielęgnacyjnego na syna i 100 zł dodatku do zasiłku. Pozwana mieszka razem z partnerem i ich niepełnosprawnym synem. Jej partner powinien płacić 250 zł tytułem alimentów na syna, które jednak płaci nieregularnie. Wspólnie korzystają bezpłatnie z mieszkania znajomych. Opłaty związane z mieszkaniem to: czynsz 500 zł miesięcznie, do tego media 82 zł i prąd 130-160 zł - miesięcznie.

(dowód: zeznania pozwanej M. Z. k.17,18, nagranie 00:15:51 – 00:23:51, 00:24:34- 00:24:53)

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, a także na podstawie zeznań przedstawicielki ustawowej małoletniego powoda M. H. i pozwanej M. Z., którym w zasadzie dał wiarę, albowiem są logiczne, spójne oraz korespondują ze sobą, z wyjątkami w zakresie zeznań M. H. opisanymi poniżej.

Odnośnie kosztów utrzymania małoletniego powoda wskazanych przez M. H. wskazać należy, iż w zasadzie kwoty przez nią wskazywane na utrzymanie D. Z. zdaniem Sądu, poza wydatkami na szkołę i telefon, nie były zawyżone i zgodnie z zasadami doświadczenia życiowe należało przyjąć je za prawidłowe, nie były one też kwestionowane przez stronę pozwaną. Kwota 140 zł miesięcznie na wydatki szkole w ocenie Sądu jest zbyt wygórowana, na ten cel powinno wystarczyć 40 zł miesięcznie, tj. na pokrycie wydatków związanych z zakupem czy to przyborów papierniczych, czy książek, o ile powód nie otrzyma ich ze szkoły, czy też jak w tym roku nie będzie miał ich z poprzedniego roku, czy też na wycieczki szkole, ubezpieczenie, radę rodziców itp., zwłaszcza mając na uwadze, iż większość z tych wydatków nie występuje co miesiąc, a są one sporadyczne. Ponadto powód nie powinien ponosić całości kosztów opłat za telefon, skoro z tego telefonu korzysta również M. H., przyjmując że opłata za telefon, zgodnie z treścią zeznań przedstawicielki ustawowej M. H. wynosi 30 zł, udział małoletniego w tej opłacie nie powinien wynosić więcej niż 15 zł. Odnośnie wskazanych przez M. H. wydatków mieszkaniowych w ocenie Sądu odpowiadały one typowym wydatkom przeznaczanym na ten cel. Podsumowując w ocenie Sądu kwota rzędu 1069 zł przeznaczana miesięcznie na utrzymanie prawie czternastoletniego chłopca łącznie z jego udziałem w kosztach utrzymania mieszkania jest realna i nie można jej też uznać za zbyt wygórowaną.

Odnośnie dokumentów złożonych do akt sprawy, nie budziły one wątpliwości co do autentyczności.

M.-prawną podstawą powództwa o zasądzenie alimentów jest art. 133 § 1 kro, zgodnie z którym do świadczeń alimentacyjnych wobec dzieci, które nie są w stanie utrzymać się samodzielnie, zobowiązani są oboje rodzice, niezależnie od tego, czy żyją razem z dzieckiem czy też oddzielnie, przy czym w niniejszej sprawie obowiązek ten obciąża jednego rodzica - matkę, bowiem ojcostwo małoletniego powoda nie zostało ustalone. Podkreślić w tym miejscu należy, iż dochody rodzica zastępczego nie mają żadnego wpływu na zakres obowiązku alimentacyjnego rodzica, bowiem żaden przepis nie zobowiązuje go do alimentacji dzieci podlegających jego pieczy.

Zakres obowiązku alimentacyjnego rodzica wyznaczany jest, stosownie do wskazań art. 135 § 1 kro, z jednej strony poziomem usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego do alimentacji, z drugiej zaś zarobkowymi i majątkowymi możliwościami osoby zobowiązanej. Oba te czynniki Sąd bierze każdorazowo pod uwagę według stanu istniejącego w chwili orzekania.

Podkreślić też należy, iż w niniejszej sprawie zastosowanie ma również art. 135 § 3 kro zgodnie z którym na zakres świadczeń alimentacyjnych nie wpływają:

1) świadczenia z pomocy społecznej lub funduszu alimentacyjnego, o którym mowa w ustawie z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz.U. z 2016 r. poz. 169 i 195), podlegające zwrotowi przez zobowiązanego do alimentacji;

2) świadczenia, wydatki i inne środki finansowe związane z umieszczeniem dziecka w pieczy zastępczej, o których mowa w przepisach o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej;

3) świadczenie wychowawcze, o którym mowa w ustawie z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz.U. poz. 195);

4) świadczenia rodzinne, o których mowa w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 114, z późn. zm.5)).

Wskazać należy, iż §3 art. 135 w powyższym brzmieniu obowiązuje od 20.08.2016 r., zmiana tego przepisu weszła w życie na mocy ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. (Dz. U. 2016 nr 1177). Zdaniem Sądu opisany w tym przepisie zakres obowiązku alimentacyjnego należy rozumieć zgodnie z dobrem małoletniego dziecka, tzn. iż zakres świadczeń alimentacyjnych należnych dziecku nie powinien być pomniejszony o to, co na potrzeby dziecka uzyskała osoba sprawująca nad nim pieczę od państwa. Nie dotyczy zaś pomniejszenia możliwości majątkowych rodziców, którzy nie wychowują dziecka, o to co taki rodzic uzyskuje z tytułu świadczeń wymienionych w pkt 1-4 §4 art. 135 kro. Do takich wniosków prowadzi lektura uzasadnienia projektu ustawy na mocy której §3 w aktualnym brzmieniu został wprowadzony do kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Jak wskazano bowiem w uzasadnieniu projektu celem tej ustawy jest wsparcie osób wychowujących dzieci, poprzez pokrycie związanych z tym wydatków, a więc poprawa materialna osób wychowujących dzieci, nie może zaś być ona wykorzystana do zmniejszenia obciążeń alimentacyjnych, pomocy osobom zobowiązanym z tego tytułu. Podobnie jak w uzasadnieniu projektu tejże ustawy należy wskazać również na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 maja 2005 r. sygn. akt K 16/04, gdzie wskazano, iż zasiłek i dodatki do tego zasiłku to świadczenia wypłacane uprawnionej do tego osobie ze środków publicznych. Nie mają one na celu wyłączenia ani ograniczenia zakresu świadczeń alimentacyjnych i wychowawczych, które powinny być spełniane przez osobę wskazaną w KRO. Chronią one dobro dziecka, jako wartość konstytucyjną, a nie interes osoby utrzymującej dziecko. Ponadto na obowiązek ponoszenia przez rodziców lub inne osoby odpowiedzialne za dziecko odpowiedzialności za zabezpieczenie, także finansowe, warunków życia niezbędnych do rozwoju dziecka wskazuje również art. 27 ust. 2 Konwencji o Prawach Dziecka przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20.11.1989 r. (Dz.U. z 1991 r. Nr 120, poz. 526 ze zm.). Obowiązkiem państw, zgodnie z art. 27 ust. 4 tej Konwencji, jest podejmowanie wszelkich właściwych kroków zmierzających do zapewnienia łożenia na utrzymanie dziecka przez rodziców lub inne osoby ponoszące odpowiedzialność finansową za dziecko. Tym samym, jak podnosi się w doktrynie, Państwo, działając na rzecz realizacji prawa dziecka do godziwych warunków życia, powinno przede wszystkim wymuszać odpowiedzialne względem dziecka zachowania jego rodziców bacząc, by nie dopuścić do sytuacji, w której przepisy prawa socjalnego, czy też praktyka stosowania prawa doprowadziłyby do erozji obowiązków alimentacyjnych. Wspieranie rodziców przez Państwo w celu zapewnienia dziecku środków utrzymania nie może być rozumiane jako wyręczanie rodziców i przekładanie ciężarów z tym związanych na podatników [M. Andrzejewski, Ochrona praw dziecka w rodzinie dysfunkcyjnej (dziecko – rodzina – państwo), K. 2003].

W związku z powyższym, oceniając zasadność powództwa Sąd miał przede wszystkim na uwadze rozmiar uzasadnionych potrzeb małoletniego powoda, jak i możliwości finansowe jego matki, przy czym odnośnie małoletniego powoda nie wziął pod uwagę przy ustaleniu zakresu obowiązku alimentacyjnego świadczeń, które rodzina zastępcza otrzymuje na pokrycie wydatków związanych z utrzymaniem powoda.

Odnośnie usprawiedliwionych potrzeb małoletniego powoda D. Z. należy wskazać, iż usprawiedliwione potrzeby osoby małoletniej definiuje się jako potrzeby, których zaspokojenie zapewni jej odpowiedni do wieku i uzdolnień prawidłowy rozwój fizyczny i duchowy. Rodzice w zależności od swoich możliwości zobowiązani są zapewnić dziecku środki do zaspokojenia jego potrzeb fizycznych i duchowych (wyżywienie, mieszkanie, odzież, środki higieny osobistej, leczenie w razie choroby), a także środki wychowania, kształcenia, dostarczania rozrywek i wypoczynku. Przy ocenie, która z potrzeb powinna być uznana za usprawiedliwioną należy brać z jednej strony możliwości finansowe rodziców, z drugiej zaś zakres i rodzaj potrzeb.

W realiach niniejszej sprawy usprawiedliwione koszty związane z utrzymaniem małoletniego powoda Sąd ustalił na kwotę ok. 1069 złotych miesięcznie i jak już wyżej wskazano nie jest to wygórowana kwota. Praktycznie kwota ta sprowadza się do zaspokojenia podstawowych potrzeb małoletniego powoda.

Odnośnie możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanej Sąd przysłał, iż ograniczają się one do kwoty 1300 zł świadczenia pielęgnacyjnego, które otrzymuje w związku z rezygnacja z pracy, z uwagi na opiekę nad dzieckiem niepełnosprawnym. Pozostałe otrzymywane przez nią zasiłki, czy alimenty powinna ona przeznaczać w całości na pokrycie kosztów utrzymania swojego niepełnosprawnego syna, którego wychowuje razem z partnerem. Sąd wziął również pod uwagę, iż ponosi ona koszty utrzymania mieszkania, jednakże mając na uwadze, iż mieszka razem z partnerem, to koszty te powinny być rozłożone na nich dwóch, a więc jej udział nie powinien być większy niż 371 zł. Sąd miał na uwadze również fakt, iż aktualnie na jej utrzymaniu pozostaje trójka dzieci, poza niepełnosprawnym siedmioletnim synem, także małoletni powód, przebywający w pieczy zastępczej oraz pełnoletnia córka nadal niesamodzielna, ucząca się, przebywająca w placówce opiekuńczo – wychowawczej. Podkreślić należy, iż obowiązek alimentacyjny pozwanej dotyczy wszystkich tych dzieci, a nie tylko tego, który mieszka razem z powódką.

Wskazać w tym miejscu należy, iż przeciwstawienie § 1 i 2 art. 133 kro pozwala stwierdzić, iż ogólną przesłanką powstania obowiązku alimentacyjnego jest pozostawanie w niedostatku. Wyjątek dotyczy obowiązku świadczeń rodziców wobec dzieci, gdzie podstawą świadczeń na rzecz dzieci jest ich stan niesamodzielności, który nie pozwala im na zaspokojenie swych usprawiedliwionych potrzeb. Dokonane w ustawie rozróżnienie pojęć łączy się nie tyle z ich treścią, ile ma na celu uwypuklenie szczególnego obowiązku alimentacyjnego rodziców względem dzieci. W stosunku tym nie chodzi tylko o proste zaspokajanie potrzeb dziecka i spełnienie obowiązku alimentacyjnego. Można powiedzieć, że poprzez obowiązek alimentacyjny rodzice m.in. wypełniają swe obowiązki rodzicielskie – troskę o fizyczny i duchowy rozwój dziecka, o przygotowanie dziecka należycie do pracy dla dobra społeczeństwa odpowiednio do uzdolnień. W konsekwencji, od rodziców wymagać należy większego zaangażowania w zakresie zaspokajania potrzeb dziecka oraz że pomiędzy rodzicami, a dziećmi nie powinno być różnicy w zakresie poziomu życia, stąd też niekwestionowanym stanowiskiem jest, że pomiędzy rodzicami a dziećmi obowiązuje zasada równej stopy życiowej. Podkreślić przy tym należy, iż trudna sytuacja materialna rodziców nie zwalnia ich od obowiązku świadczenia na potrzeby dzieci. Zmuszeni są oni dzielić się z dziećmi nawet bardzo szczupłymi dochodami, chyba że takiej możliwości są pozbawieni w ogóle. Rodzice w żadnym razie nie mogą uchylać się od obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie może utrzymać się samodzielnie, tylko na tej podstawie, że wykonywanie obowiązku alimentacyjnego stanowiłby dla nich nadmierny ciężar. Rodzice muszą więc podzielić się z dzieckiem nawet najmniejszymi dochodami (por. pkt XII podpunkt 2 uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 9 czerwca 1976r., III CZP 46/75, OSNCP z 1976 r., Nr 9, poz. 184). Jednym z podstawowych obowiązków pozwanej jako rodzica jest zapewnienie należytych warunków bytowania synowi i choć samodzielnie nie sprawuje ona pieczy nad nim, to w żadnym razie nie jest ona zwolniona z obowiązku alimentacyjnego na jego rzecz.

Wymaga dodania, iż matka małoletniego powoda – pozwana M. Z., mimo iż jest jedynym rodzicem jakiego wedle prawa ma powód, nie wypełnia swojego podstawowego obowiązku rodzicielskiego, jakim jest codzienną pielęgnację i wychowanie dziecka. W myśl art. 135 § 2 kro, wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego. Z poczynionych ustaleń wynika, iż małoletni powód jest wychowywany w pieczy zastępczej, jest pozbawiony codziennej opieki i troski swojej matki, całkowity trud związany z jego pielęgnacją, wychowaniem spoczywa na rodzicu zastępczym. Wskazać należy, iż obowiązek rodziców ponoszenia ciężarów utrzymania i wychowania dziecka jest niezależny od tego, gdzie znajduje się dziecko. Jeśli rodzice nie mieszkają z dzieckiem to w żadnym razie nie zwalnia ich od udziału w kosztach utrzymania i wychowania dziecka. Co więcej, udział takiego rodzica (w tym przypadku pozwanej) w finansowaniu kosztów utrzymania takiego dziecka powinien być wyższy, niż w stosunku do małoletniego mieszkającego z rodzicem, który podjął się ciężaru jego wychowania, a więc któremu poza wsparciem finansowym rodzic poświęca swój czas, uwagę, daje mu swoją opiekę, co też ma określoną wartość materialna. Sąd ma jednak na uwadze, iż z uwagi na niepełnosprawność siedmioletniego syna pozwanej wymaga on, a także z uwagi na swój wiek, większego zaangażowania w jego opiekę, ale to nie usprawiedliwia pozwanej, ani też jej nie zwalnia z obowiązku opieki i zapewnienia odpowiednich środków utrzymania pozostałym niesamodzielnym jej dzieciom. Przykładny rodzic sprawując opiekę nad jednym dzieckiem, nawet gdy wymaga ono dużego zaangażowania w opiekę nad nim, nie powinien zapominać o potrzebach pozostałych swoich dzieci i przerzucać odpowiedzialności za nie na osoby obce.

Przy ustalaniu zakresu obowiązku alimentacyjnego pozwanej Sąd miał na uwadze również stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 20.1.1972 r. ( sygn. akt III CRN 470/71, Legalis) zgodnie z którym górną granicą świadczeń alimentacyjnych są zarobkowe i majątkowe możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 KRO), choćby nawet nie zostały w tych granicach pokryte wszystkie usprawiedliwione potrzeby uprawnionego do alimentacji, a które w pełni akceptuje. Dlatego też mimo znacznie większych usprawiedliwionych potrzeb małoletniego powoda oraz faktu, iż pozwana jest jedynym rodzicem, który jest zobowiązany do alimentacji pozwanego, mając na uwadze możliwości zarobkowe i majątkowe pozwanej, a także fakt, iż utrzymuje ona kontakt z pozwanym, czasami dobrowolnie przekazuje mu prezenty, drobne kwoty pieniężne, określił, iż rata alimentacyjna M. Z. nie powinna być wyższa niż 100 zł miesięcznie.

Z uwagi na fakt, iż pozwana winna była się liczyć z obowiązkiem zasądzenia alimentów, bowiem obowiązek ten powstaje z mocy ustawy, alimenty zasądzono od dnia wniesienia pozwu tj. od dnia 11.07.2016 roku.

Biorąc pod uwagę powyższe Sąd uwzględnił powództwo małoletniego powoda D. Z. w zakresie alimentów w wysokości po 100 zł miesięcznie, a w pozostałym zakresie, oddalił jego powództwo, uznając iż ponad tą kwotę matka powoda nie ma możliwości ani majątkowych ani zarobkowych do ich ponoszenia i na mocy art. 135 § 1 i 2 kro w związku z art. 133 § 1 kro orzekł jak w punkcie I i II sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na mocy art. 102 kpc w punkcie III wyroku.

Ponadto, Sąd na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 kpc nadał wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności.