Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Północ w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nowak – Januchta

Protokolant: Paulina Puzia

w obecności Prokuratora: -

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 12 grudnia 2016 r.

sprawy J. L.

syna A. i A. z d. T.,

ur. (...) w W.

oskarżonego o to, że:

W dniu 06 września 2016r. w W. na ul. (...), na wysokości posesji oznaczonej numerem (...) naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, określone w art. 17 ust. 2 Ustawy Prawo o Ruchu Drogowym, powodując nieumyślnie wypadek drogowy, w ten sposób, że kierując samochodem marki M. o nr rej. (...) wyjeżdżając z drogi podporządkowanej nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi m-ki S. (...) o nr rej. (...) kierowanemu przez J. Z. – K. w wyniku czego wymieniona doznała obrażeń ciała w postaci złamania kości łokciowej prawej oraz otwartego złamania końca dalszego kości promieniowej prawej, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni wyczerpując dyspozycję art. 157 § 1 k.k.,

tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k.

orzeka:

I.  Oskarżonego J. L. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 177 § 1 k.k. skazuje go, a na podstawie art. 177 § 1 kk w zw. z art. 37 a kk wymierza mu karę 5 (pięciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek zapłaty na rzecz pokrzywdzonej J. Z. – K. kwoty 3000 (trzech tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

III.  zasadza od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej J. Z. – K. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) zawierającą należny podatek VAT tytułem zwrotu wydatków poniesionych z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika;

IV.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych, w tym kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt IV K 922/16

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej sąd poczynił następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 06 września 2016r. J. K. wraz z mężem Ł. K. wracała z O.. Podróżowali samochodem M. O. o nr rej. (...), którym kierowała J. K., jej mąż zajmował przednie siedzenie pasażera. Około godziny 23:00 znajdowali się na ul. (...) w W., J. K. jechała prawym pasem ul. (...). Na wysokości nr 40 z drogi wewnętrznej wyjechał pojazd marki M. o nr rej. (...), którym kierował J. L. i nie ustępując pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki S. (...) nr rej. (...) kierowanemu przez J. Z. – K., nieumyślnie doprowadził do wypadku drogowego, tj. zderzenia przedniej części pojazdu S. z lewym bokiem pojazdu M., do którego doszło na prawym pasie ruchu ul. (...), którym poruszała się J. K.. Na miejsce wypadku przyjechała Straż Pożarna, Policja i Pogotowie, które zabrało kierującą S. (...) do Szpitala (...), gdzie stwierdzono u niej otwarte złamanie końca dalszego kości promieniowej prawej, złamanie kości łokciowej prawej i zastosowano leczenie operacyjne. Pasażer S. (...), kierujący pojazdem M. i jego pasażerka nie doznali żadnych obrażeń.

Doznane na skutek wypadku wskazane powyżej obrażenia J. Z. – K. powodowały naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej siedmiu dni.

Zarówno kierujący pojazdem M. – J. L., jak i kierująca pojazdem marki S. (...) J. K. byli trzeźwi.

Oskarżony J. L. nie był dotychczas karany.

Powyższe ustalenia Sąd poczynił na podstawie następujących dowodów: częściowo wyjaśnień oskarżonego J. L. (k. 33), zeznań świadków: J. Z. – K. k. 18v), Ł. K. (k. 21), protokołu oględzin miejsca i pojazdów (k. 6 - 15), protokołów badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wraz ze świadectwem wzorcowania (k. 3 – 5v), dokumentacji medycznej (k. 24 – 26), opinii sądowo – lekarskiej (k. 28), informacji z K. (k. 57).

W toku postępowania przygotowawczego oskarżony przyznał się do winy i wyjaśnił, m. in. że w dniu 06 września 2016r. wspólnie z koleżanką jechał na wernisaż. Kierował samochodem osobowym marki M. o nr rej. (...). Przed wyjazdem z uliczki osiedlowej przy ul. (...), przed włączeniem się do ruchu upewnił się czy nic nie jedzie i zaczął wykonywać manewr. Wjechał na ulicę, kiedy przeciął dwa pasy ruchu doszło do zderzenia z pojazdem S. (...), którym kierowała kobieta, a obok siedział mężczyzna. Pojazd uderzył w tylne koło jego samochodu. Manewr wyjazdu z posesji wykonywał ok. 4 – 5 sekund, nie wyjechał dynamicznie, ponieważ nie pozwalają na to warunki techniczne jego pojazdu, który jest pojazdem zabytkowym. Do zderzenia doszło kiedy był w części na skrajnym lewym pasie. Oskarżony wskazał, że wydaje mu się, że kierująca pojazdem S. jechała szybciej niż przewidują przepisy na tym odcinku drogi, obowiązuje tam prędkość 60 km/h. Na miejsce przyjechał patrol Policji i Pogotowie (...). Kobieta bardzo płakała wiać było, że boli ją ręka. Oskarżony J. L. dodał ponadto, że z posesji Z. 40 są dwa wyjazdy. Przy wyjeździe są zaparkowane pojazdy, co ogranicza widoczność, szczególnie jak są to pojazdy typu bus. Tego wieczoru również stało tam kilka tego typu pojazdów. J. L. wyjaśnił, że jest to pierwsze tego typu zdarzenie z jego udziałem, jeździ bezpiecznie, prawo jazdy ma od 2014r. i nie ma punktów karnych. Oskarżony złożył ponadto wniosek w trybie art. 335 § 1 kpk o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu kary 5 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym oraz orzeczenie obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonej kwoty 3000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę ( k. 33).

W toku posiedzenia w przedmiocie rozpoznania wniosku złożonego w trybie art. 335 § 1 kpk oskarżony podtrzymał złożony uprzednio wniosek o wymierzenie mu kary 5 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym oraz orzeczenie obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonej kwoty 3000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Wniosek został zaakceptowany także przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej J. Z. – K. (k. 63).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części, w jakiej wskazał on, że wyjeżdżał z uliczki osiedlowej prowadzącej z posesji Z. 40 i że przed wjazdem na ul. (...) miał obowiązek ustąpić pierwszeństwa pojazdom poruszającym się po tej drodze, oraz, że po zderzeniu na miejsce wypadku przyjechał patrol Policji oraz Pogotowie (...), a kierująca pojazdem S. płakała i widać było, że boli ją ręka. Te wyjaśnienia bowiem znajdują pełne potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym w szczególności zeznaniach J. Z. – K. i jej męża Ł. K. oraz dokumentacji medycznej i opinii sądowo – lekarskiej, z których wynika, że pokrzywdzona na skutek wypadku doznała otwartego złamania końca dalszego kości promieniowej prawej i złamania kości łokciowej prawej i zastosowano u niej leczenie operacyjne. Co się zaś tyczy wyjaśnień, w których oskarżony wskazał, że upewnił się, iż może wykonać manewr włączenia się do ruchu na ul. (...) oraz, że do zderzenia doszło kiedy przeciął dwa pasy ruchu oraz, że kierująca poruszała się szybciej niż przewidują to przepisy na tym odcinku drogi, to sąd nie dał im wiary. Ta część wyjaśnień oskarżonego pozostaje bowiem w oczywistej sprzeczności z zeznaniami w/ w świadków zdarzenia – kierującej pojazdem S. (...) i jej pasażera, którzy wskazali, że pojazd M. pojawił się nagle i nie zatrzymał się przed wyjazdem na ul. (...) z drogi wewnętrznej. Z dokumentacji fotograficznej i usytuowania pojazdu S. także wynika jednoznacznie, że do zdarzenia doszło na prawym pasie ul (...), a nie na lewym, jak wyjaśniał oskarżony. Gdyby zaś oskarżony upewnił się czy może wyjechać z drogi wewnętrznej zauważyłby nadjeżdżającą S. (...). W tym zakresie zdaniem Sądu wiarygodne są jego wyjaśnienia, że widoczność była ograniczona przez zaparkowane przy wyjeździe pojazdy typu bus. W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego w części, w jakiej Sąd nie dał im wiary, są wyłącznie próbą umniejszenia własnej odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie poprzez przerzucenie jej w części na kierującą pojazdem S. (...). Niemniej jednak oskarżony, co do zasady, na żadnym etapie postępowania nie kwestionował swojej winy odnośnie zarzucanego mu czynu, co znalazło odzwierciedlenie w złożonym przez niego wniosku w trybie art. 335 § 1 kpk.

Oceniając zgromadzony materiał dowodowy i przyznając walor wiarygodności zeznaniom J. Z. – K. i Ł. K. Sąd miał na względzie fakt, że są one spójne i wzajemnie się uzupełniają, jak również znajdują potwierdzenie w dokumentacji fotograficznej, z której po usytuowaniu pojazdu S. po zdarzeniu wynika, że doszło do niego na prawym pasie jezdni ul. (...). Powyższe w ocenie Sądu potwierdza także, że z uwagi na to, że pokrzywdzona poruszała się prawym pasem nie miała dostatecznych możliwości reakcji i uniknięcia zderzenia z pojazdem M. kierowanym przez J. Ł., który wyjeżdżając z drogi wewnętrznej, miał obowiązek ustąpienia pierwszeństwa pojazdom poruszającym się ulicą (...), czyli pojazdowi kierowanemu przez J. Z. – K..

Co się tyczy zeznań J. Z. – K. i Ł. K. Sąd dał im wiarę w całości. Świadkowie ci w sposób całkowicie spójny i logiczny przedstawili okoliczności, w jakich doszło do wypadku. Sąd nie znalazł żadnych powodów do zakwestionowania prawdziwości złożonych przez nich zeznań, które w części, jak wskazano powyżej, także korespondują z wyjaśnieniami J. Ł..

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd uwzględnił także pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci protokołu oględzin miejsca i pojazdów (k. 6 - 15), protokołów badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wraz ze świadectwem wzorcowania (k. 3 – 5v), dokumentacji medycznej (k. 24 – 26), opinii sądowo – lekarskiej (k. 28), informacji z K. (k. 57) nie znajdując podstaw do kwestionowania jego autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści. W świetle tak zgromadzonego i ocenionego materiału dowodowego zdaniem Sądu okoliczności popełniania przez oskarżonego czynu nie budziły wątpliwości, co uzasadniało przypisanie mu winy w zakresie zarzucanego mu czynu.

Jak zostało bowiem ustalone oskarżony naruszył nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, określone w art. 17 ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, powodując nieumyślnie wypadek drogowy, w ten sposób, że kierując samochodem marki M. o nr rej. (...) wyjeżdzając z drogi podporządkowanej nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki S. (...) o nr rej. (...) kierowanemu przez J. Z. – K. w wyniku czego wymieniona doznała obrażeń ciała w postaci złamania kości łokciowej prawej oraz otwartego złamania końca dalszego kości promieniowej prawej, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni.

Przechodząc na płaszczyznę wymiaru kary Sąd zważył, co następuje. Uznając, że zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 335 § 1 kpk Sąd uwzględnił wniosek złożony przez J. L. w trybie art. 335 § 1 kpk. Przypisany oskarżonemu w wyroku czyn zabroniony zagrożony jest karą pozbawienia wolności do lat 3. Sąd wymierzając oskarżonemu karę 5 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym na podstawie art. 37 a kk kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 kk. Sąd uznał, że wymierzona kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości czynu, który wszak ma charakter nieumyślny. Na korzyść oskarżonego świadczy również jego młody wiek, dotychczasowy sposób życia, a to niekaralność (jak wynika z ujawnionych w toku postępowania informacji z Krajowego Rejestru Karnego – k.57) oraz jego postawa w toku prowadzonego postępowania, w którym przyznał się do winy i złożył wniosek o wymierzenie mu wskazanej powyżej kary oraz chcąc także finansowo zadośćuczynić pokrzywdzonej za doznane krzywdy wniósł o orzeczenie na rzecz pokrzywdzonej kwoty 3000 zł. Oskarżony jak widać zdaje sobie sprawę z konsekwencji swojego zachowania i widział także konieczność rekompensaty dla pokrzywdzonej za doznaną krzywdę Prezentowana przez oskarżonego postawa wskazuje zdaniem sądu, że cele postępowania zostaną osiągnięte bez konieczności przeprowadzenia rozprawy, a przy spełnieniu pozostałych przesłanek art.335 § 1 kpk wniosek oskarżonego uwzględnił uznając, że wymierzenie oskarżonemu kary 5 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym oraz orzeczenie obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonej J. Z. – K. kwoty 3000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę spełni w stosunku do niego cele zapobiegawcze. Wymierzonej karze w dolnej granicy ustawowego zagrożenia nie stoi na przeszkodzie potrzeba w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Akurat ten czyn oskarżonego – incydentalny – nie jest odpowiednią egzemplifikacją dla społeczeństwa zachowania karygodnego.

Kształtując orzeczenie w zakresie dotyczącym kosztów sądowych Sąd postąpił wedle reguły wyrażonej w art. 627 kpk, zgodnie z którą od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa oraz wydatki (w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego pełnomocnika) na rzecz oskarżyciela posiłkowego, nie znajdując podstaw do uznania, że uiszczenie ich byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną i majątkową oraz wysokość dochodów. Za zwolnieniem od kosztów nie przemawiają w stosunku do oskarżonego względy słuszności. Z uwagi na powyższe Sąd postanowił jak w sentencji.