Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 grudnia 2016r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie w IV Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Ładny

Protokolant: Katarzyna Łuczak

Oskarżyciel publiczny: Jolanta Wagner

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 9.11.2016r. i 5.12.2016r.

sprawy E. M., syna M. i A., ur. (...) w J.

obwinionego o to, że:

w okresie od dnia 01 lipca 2015 r. do dnia 07 lipca 2015 r., tj. w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania, w W. przy ul. (...), jako właściciel pojazdu marki F. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi nie wskazał na żądanie Straży Miejskiej m.st. W. komu powierzył wyżej wymieniony pojazd do kierowania lub używania w dniu 02 czerwca 2015 r. ok. godz.14:30,

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dn. 20.06.1997 r. „Prawo o ruchu drogowym” (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.)

orzeka

I.  Obwinionego E. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 § 1 kw wymierza mu karę grzywny wysokości 200 (dwieście) złotych;

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 130 (sto trzydzieści) złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

IV W 888/16

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego w trakcie rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 czerwca 2015r. około godz. 14:30 funkcjonariusze Straży Miejskiej – R. M. (1) i R. M. (2) pełniąc służbę przy ul. (...) zauważyli pojazd marki F. o nr rej. (...) zaparkowany w strefie obowiązywania znaku B-36 – zakaz zatrzymywania się, co stanowi wykroczenie z art. 97 kw. Na szybie tego pojazdu umieścili wezwania do osobistego stawienia się w terminie 7 dni w siedzibie Straży Miejskiej.

W wyniku prowadzonych przez Straż Miejską (...) W. czynności wyjaśniających ustalono, iż właścicielem wskazanego wyżej samochodu jest E. M.. W dniu 14.06.2015r. Straż Miejska m. st. W. wezwała E. M. do wskazania w terminie 7 dni, komu powierzył wyżej wymieniony pojazd do kierowania lub używania w dniu 2.06.2015r. około godz. 14:30. Wezwanemu udzielono w tym wezwaniu stosownych pouczeń m.in. o tym, że jako właściciel pojazdu – stosownie do treści art. 78 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 20.06.1997 r. „Prawo o ruchu drogowym” - ma obowiązek wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania we wskazanym czasie, a niedopełnienie tego obowiązku naraża go na odpowiedzialność za wykroczenie z art. 96 § 3 kw. Wezwanie wraz z załącznikami w dniu 30.06.2015r. zostało doręczone adresatowi (k.6), który nie wskazał w terminie od 1 do 7.07.2015r. komu powierzył ten pojazd do kierowania lub używania w dniu 2.06.2015r. ok. godz. 14:30.

W dniu 18.05.2016 r. Straż Miejska (...) W. skierowała do Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie wniosek o ukaranie w/w jako obwinionego o popełnienie wykroczenia z art. 96 § 3 kw.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: notatki urzędowej (k. 1, 10), wezwania Straży Miejskiej (k. 2), dokumentacji fotograficznej (k. 3, 30-31, ), wezwania Straży Miejskiej skierowanego do obwinionego (k. 4-5), dowodu doręczenia osobiście obwinionemu korespondencji Straży Miejskiej (k. 6), pisma Straży Miejskiej (k. 7), informacji (k.28), a także wyjaśnień obwinionego (k. 33), zeznań świadków R. M. (1) i R. M. (2) (k. 39).

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że jego pojazd był zaparkowany prawidłowo i stawił się w Straży Miejskiej wskazując, że to on zaparkował pojazd. Twierdził, że na wezwanie stawił się w tym roku – w czerwcu lub lipcu 2016r. oraz, że będąc tam ktoś go zdenerwował i nic nie podpisywał. Nie okazał też swego dowodu osobistego.

Należy zważyć co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego wskazują, że wbrew obowiązkowi nie wskazał on użytkownika swego pojazdu w należyty sposób. Jakkolwiek twierdzi on, że udał się w tej sprawie do siedziby Straży Miejskiej to nie jest jednocześnie w stanie sprecyzować kiedy to było i wydaje się, że myli on sprawy. Niezależnie od tego jego twierdzenia wskazują, że będąc niezadowolony ze sposobu przyjmowania osób, które zgłosiły się do siedziby Straży Miejskiej ostateczne zdenerwowany wyszedł z niej odmawiając stwierdzenia jego tożsamości w oparciu o dokument tożsamości. Trudno przyjąć, aby taki sposób realizacji obowiązku wskazania użytkownika pojazdu był prawidłowy i czynił zadość obowiązującym przepisom.

Dodać należy, że wobec faktu, iż dokumentacja fotograficzna z miejsca zdarzenia nie rozstrzygała wątpliwości co do zaparkowania pojazdu obwinionego w miejscu objętym zakazem – Sąd przesłuchał obu funkcjonariuszy Straży Miejskiej obecnych na miejscu zdarzenia. W oparciu o ich zeznania nie ma wątpliwości co do faktu, że przedmiotowy pojazd zaparkowano w strefie obowiązywania znaku B-36 i tym samym jest oczywiste, że jego użytkownik swoim zachowaniem naruszył dyspozycję art. 92§1 kw. Sąd uwzględniając zeznania tych świadków uznał tym samym, że wyjaśnienia obwinionego co do kwestii zaparkowania jego pojazdu w dozwolonym miejscu nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd zważył co następuje:

W realiach niniejszej sprawy bezsporne jest, iż na obwinionym jako właścicielu w/w pojazdu ciążył ustawowy obowiązek – zgodnie z treścią art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20.06.1997r. „Prawo o ruchu drogowym” - wskazania na żądanie uprawnionego organu (Straży Miejskiej (...) W.), komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w w/w czasie. Sąd nie miał wątpliwości, że obwiniony nie wywiązał się z tego obowiązku.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd uznał, iż wina obwinionego odnośnie zarzucanego mu czynu nie budzi żadnych wątpliwości, a swoim zachowaniem wypełnił on ustawowe znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dn. 20.06.1997r. „Prawo o ruchu drogowym”.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd wymierzył obwinionemu karę 200 złotych grzywny, uznając ją za adekwatną zarówno do stopnia winy jak i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, jak również realizującą swoje w zakresie zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania na osobę obwinionego, ponadto za sprawiedliwą w odczuciu społecznym. W ocenie Sądu orzeczona grzywna uwzględnia również, zgodnie z art. 24 § 3 k.w. dochody oraz sytuację majątkową, rodzinną i osobistą obwinionego. Obwiniony E. M. utrzymuje się z emerytury w kwocie 1300 złotych (k. 32). W tej sytuacji, zapłata niewielkiej grzywny w wysokości 200 złotych jest dla niego w pełni możliwa i nie zagraża egzystencji obwinionego. Orzeczona kara uświadomi obwinionemu wagę i znaczenie naruszonych przez niego przepisów oraz konieczność, a zarazem nieuchronność poniesienia odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Tym samym zostaną spełnione określone w art. 33 § 1 k.w. cele kary.

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do dyspozycji art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z art. 627 k.p.k. uznając, iż obecna sytuacja majątkowa i finansowa obwinionego, biorąc pod uwagę wysokość orzeczonej kary grzywny, nie uzasadnia zwolnienia go od obowiązku ich poniesienia.