Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Przemysław Dominik

po rozpoznaniu w dniu 6 września 2016 r., 12 października 2016 r., 7 listopada 2016 r., 13 grudnia 2016 r. na rozprawie,

sprawy J. S. s. R. i M., ur. (...) w K.

obwinionego o to, że:

w dniu 18 lutego 2016r. około godziny 10:00 w W. na drodze publicznej ul. (...) naruszył zasady przewidziane w art. 45 ust. 2 pkt. 1 PoRD w ten sposób, że kierując samochodem marki P. o nr rejestracyjnym (...) korzystał podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku,

to jest o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 45 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym,

orzeka:

I.  obwinionego J. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 97 kw w zw. z art. 45 ust. 2 pkt. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym i za to na podstawie art. 97 kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierza mu karę 300 (trzysta) złotych grzywny,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydziestu) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 lutego 2016 roku o godz. 10:00 w W. J. S. jadąc ulicą (...) od Alei (...) w kierunku ul. (...) samochodem P. nr rej (...) korzystał podczas jazdy z telefonu komórkowego wymagającego trzymania aparatu lub mikrofonu w ręku, w ten sposób, że trzymał telefon w prawej ręce. Powyższe zaobserwowane zostało przez funkcjonariusza Policji Ł. R., który w tym rejonie pełnił służbę w patrolu zmotoryzowanym radiowozem oznakowanym. W związku z powyższym ww. funkcjonariusz zatrzymał J. S. do kontroli drogowej. W czasie kontroli kierujący J. S. tłumaczył, że nie korzystał z telefonu tylko trzymał go w ręku.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań świadka Ł. R. (k. 4 – 5, k. 42) oraz dokumentów w postaci n/u (k. 1), dane z rejestru PESEL (k. 8 – 9), informacja o wpisach w ewidencji kierowców (k. 11), informacja z (...) (k. 61 – 63),

Obwiniony J. S. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. Obwiniony wyjaśnił, że w dniu zatrzymania padał deszcz, że różne rzeczy robił w samochodzie, golił się, ale nie rozmawiał przez telefon.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu stanowisko obwinionego nie przyznającego się do winy, nie jest wiarygodne, gdyż zostało skutecznie podważone przez pozostały zebrany w sprawie, uznany przez Sąd za wiarygodny materiał dowodowy. W ocenie sadu wyjaśnienia obwinionego nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia stanowią jedynie realizację przyjętej linii obrony obliczonej na uniknięcie odpowiedzialności za popełnione wykroczenie.

Kluczowe dla ustalenie stanu faktycznego były zeznania naocznego świadka Ł. R. funkcjonariusza Policji (k. 4-5) oraz nagranie rozprawy k. 44 – protokół k. 42), którym Sąd dał wiarę w całości. Świadek w sposób klarowny i wyczerpujący, opisał, że jest pewny, że przedmiot, który trzymał obwiniony to był telefon. Stwierdzić należy, że trzymanie telefonu w czasie jazdy, jest korzystaniem z tego urządzenia, bez względu na to, czy w tym czasie prowadzona jest rozmowa telefoniczna. Na ocenę wiarygodności wskazanego dowodu wpływa również fakt, iż zeznania świadka złożone w toku czynności wyjaśniających, a następnie w postępowaniu sądowym są zbieżne i obrazują stan faktyczny w identyczny sposób. Sąd uwzględnił w dokonaniu oceny tych wyjaśnień również ostrożność, z jaką świadek prezentował swoją wersję wydarzeń, uczciwie wskazując, że pewnych faktów nie pamięta z uwagi na upływ czasu. Dodatkowo to stanowisko ww. a nie obwinionego co do panujących tego dnia na drodze warunków potwierdziło się w informacji z Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej w W. k. 62, z której wynika, iż w dniu zdarzenia nie występowały żadne opady deszczu. W ocenie Sądu świadek Ł. R. – funkcjonariusz publiczny, osoba obca dla obwinionego, która powzięła wiadomości na temat zachowania obwinionego wyłącznie w związku z wykonywaniem przez siebie czynności służbowych nie miał żadnych powodów by pomawiać obwinionego o popełnienie wykroczenia. Jednocześnie nie ma znaczenia w ocenie Sądu dla ustalenia stanu fatycznego sprawy fakt, iż drugi z funkcjonariuszy przeprowadzających interwencje tj. świadek A. C., nie pamiętała przebiegu i powodu interwencji. Zdarzanie będące przedmiotem niniejszej sprawy nie odznaczało się bowiem w swoim przebiegu niczym nadzwyczajnym, a świadek nie była przesłuchiwana bezpośrednio po interwencji zrozumiałym jest zatem, iż może nie pamiętać akurat jej przebiegu.

Reasumując, w ocenie Sądu brak jest wątpliwości, iż zarzucany obwinionemu we wniosku o ukaranie czyn miał miejsce i że wypełnił on ustawowe znamiona pozwalające na pociągnięcie do odpowiedzialności za popełnienie wykroczenia realizującego ustawowe znamiona z art. 97 kw. Zgodnie z treścią art. 97 kw karze grzywny do 3000 złotych lub karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Przepis ten ma charakter typowo blankietowy, co oznacza, że dopełnienia znamion wykroczenia należy szukać w innych aktach prawnych określających zachowania godzące w bezpieczeństwo lub porządek ruchu. W niniejszej sprawie przepisem dopełniającym znamiona zarzucanego obwinionemu czynu jest art. 45 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, stanowiący, że: „Kierującemu pojazdem zabrania się korzystania podczas jazdy z telefonu wymagającego trzymania słuchawki lub mikrofonu w ręku”.

Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 300 zł, uznając tę karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowego wykroczenia. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła odpowiednią dolegliwość dla obwinionego, która skłoni obwinionego do krytycznego zastanowienia się nad swoim postępowaniem, mając oddziaływanie prewencyjne. W ocenie Sądu orzeczona kara będzie oddziaływać wychowawczo na obwinionego, jak i pozwoli na osiągnięcie celów kary na płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania, ugruntowując słuszne społeczne przekonanie, że sprawcy wykroczeń drogowych muszą liczyć się z odpowiednimi konsekwencjami niezgodnego z zasadami prawa o ruchu drogowym postępowania. Obwiniony naruszył podstawowe zasady mające na celu zapewnienie bezpieczeństwa w komunikacji, co rodzi znaczne niebezpieczeństwo nie tylko dla sprawcy, ale również dla innych uczestników ruchu. J. S. zlekceważył podstawowe reguły mające na celu zapewnienie, iż osoba kierująca pojazdem będzie w pełni skupiona na podejmowanej czynności, co ma z kolei na celu zapewnienie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Obwiniony przy tym działał z zamiarem bezpośrednim miał, jako kierowca pełną świadomość, iż dopuszcza się wykroczenia.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania, które w sprawie o wykroczenie, rozpoznanej na rozprawie wynoszą 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.